Dzięki swoim wszechstronnym prozdrowotnym właściwościom, powinny znajdować się w wielu produktach codziennej diety. Niezbędne do życia gatunkom botanicznym, po spożyciu przez człowieka flawonoidy okazują się mieć zaskakujące silne działanie na ludzki organizm. Te fitozwiązki są łatwo dostępne, dlatego stosuje się je nie tylko do leczenia i profilaktyki, ale też jako ważny składnik w kosmetyce.

Co to są flawonoidy?

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, bioflawonoidy stanowią roślinne związki bioaktywne, które w naszym organizmie mogą pełnić funkcję podobną do witamin. Występują one głównie w powierzchownych, zewnętrznych warstwach tkanek roślin, takich jak liście, nasiona czy skórki owoców, lecz można je również spotkać w łodygach, owocach, kwiatach oraz korzeniach. W organizmach roślinnych pełnią one wiele ważnych funkcji, gdyż chronią rośliny przed nadmiarem szkodliwego promieniowania UV, przed atakami grzybów, pleśni, szkodników, działają jako naturalne hormony roślinne, regulatory wzrostu oraz kontrolują różnorodne reakcje enzymatyczne.
W ostatnich latach związki te są badane coraz bardziej intensywnie, ponieważ wykazują znaczny wpływ zdrowotny w modelach in vitro oraz in vivo. Podczas przeprowadzanych przez naukowców eksperymentów dostrzeżono wielokierunkowe działanie związków flawonoidowych i z tego względu zawnioskowano o zaliczanie ich do grupy witamin oraz nadano nazwę witaminy P.

Z uwagi na różnice w budowie dzieli się je na flawanony, flawanole, flawony, izoflawony, flawonole i antocyjany. Przykładowe, główne grupy flawonoidów zostały opisane poniżej.

Flawonole stanowią najbardziej rozpoznawalną grupę flawonoidów. Te roślinne związki nadają kwiatom żółtą kolorystykę i występują w formie wolnej lub w postaci glikozydów. W danym gatunku owoców zawartość flawonoli może być różna i zależy od czynników środowiska, takich jak nasłonecznienie, temperatura, a także od odmiany jak i stopnia dojrzałości danego owocu. Szczególnie ważną rolę wśród nich odgrywa kwercyna, jak też jej glikozydy, na przykład rutozyd, ponieważ obrazują różnorodne właściwości biologiczne i mają szerokie zastosowanie w medycynie.

Flawony są produktami odwodornienia flawanonów. W tej grupie roślinnych związków znajduje się duża liczba istotnych substancji czynnych leków, takich jak choćby witeksyna, która zaliczana jest do grupy łagodnych leków nasercowych. Flawony są mniej powszechną klasą flawonoidów; częściej prezentują się w warzywach niż w owocach.

Antocyjany są naturalnymi pigmentami odpowiedzialnymi za fioletową, niebieską i pomarańczową barwę w warzywach i owocach. Spożywanie produktów, które są istotnym źródłem tych aktywnie biologicznych składników, przyczynia się do obniżenia ryzyka wystąpienia zapalenia stawów, czy też niektórych nowotworów, między innymi skóry czy jelita grubego. Ogólne spożycie antocyjanów ocenia się na 3 do 215 mg na dobę.

Flawanole stanowią złożoną grupę polifenoli, występujące najczęściej w owocach i ich pochodnych produktach, takich jak soki lub dżemy. Niejednokrotnie związki te są obecne w skórkach owoców i są zazwyczaj usuwane podczas przetwarzania żywności bądź jedzenia.

Izoflawony to związki wykazujące działanie fitoestrogeniczne, czyli innymi słowy mają działanie podobne do estrogenu. Wpływają na pozytywną pracę mózgu, a ze względu na szerokie biologiczne spektrum działania, mogą być stosowane w profilaktyce nowotworowej.

Występowanie w żywności

Fitozwiązki stanowią szeroko rozpowszechnione związki w świecie roślin. Średnie spożycie flawonoidów krajach europejskich wynosi od 100 do 1000 mg dziennie. Zgodnie z Wieloośrodkowym Ogólnopolskim Badaniem Stanu Zdrowia Żywności (WOBASZ) Polacy przyjmują z dietą średnio 1 gram flawonoidów. Diety dalekowschodnie, z mniejszą ilością przetworzonej żywności oraz dużą zawartością herbaty i soi w diecie, dostarczają ich około 2 g, natomiast skrajnie przetworzone produkty zachodnie nawet jedynie 50 mg na dzień. Najwięcej tych związków pochodzenia roślinnego znajduje się bowiem w żywności niepoddanej obróbce termicznej oraz długiemu przechowywaniu.

Główne źródła tych związków w polskiej diecie to owoce, szczególnie cytrusy, a także jagody, acerola, winogrona, owoce granatu, czarne porzeczki oraz warzywa, takie jak buraki, rukola, brokuły, rzodkiewka czy szczaw. Wśród nich niewątpliwymi rekordzistami, pod względem zawartości w 100 g produktu, są suszona natka pietruszki, świeże kapary, suszone oregano oraz aronia. Znaleźć można je również w ziołach oraz konopii, w których zawartość bioflawonoidów w kwiatach i liściach osiąga nawet do 2,5% suchej masy. Już kilka tych przykładów uświadamia nam, że te związki roślinne najłatwiej znaleźć w znanych z prozdrowotnych właściwości roślinach o intensywnych barwach czy aromatach.

Inne źródła flawonoidów

Niewiele osób wie, że bogate w związki flawonowe produkty stanowią także kakao, kawa, czerwone wino, przyprawy (czerwona papryka, czerwony pieprz, tymianek), niektóre zboża oraz nasiona roślin strączkowych. Kolejnymi źródłami bioflawonoidów są różnego rodzaju herbaty, takie jak czarna, zielona i biała, w których ich zawartość szacuje się na około 115 mg na 100 g napoju.

Głównie zaś liście zielonej herbaty wyróżniają się wysoką zawartością kwercyny – substancji o działaniu przeciwwirusowym. Analizy badań wykazują, że picie naparu z zielonej herbaty jest w przeciwnej korelacji z ryzykiem rozwoju cukrzycy typu drugiego. Pojedyncze badania, wykonane na wyciągach z zielonej herbaty wykazały nawet spadek zachorowalności na choroby wątroby czy nowotwory u osób regularnie spożywających wykonane na ich bazie napoje.

Innego rodzaju źródło flawonoidów stanowi także miód. W miodach odnotowano bowiem obecność związków, wykazujących intensywne działanie przeciwutleniające oraz spełniające funkcje barwników w zależności od rodzaju miodu. Związki flawonoidowe pojawiają się w miodach w stosunkowo małych ilościach, w porównaniu z owocami czy warzywami, a mianowicie kilka mg na 100 g. W polskiej diecie nie stanowi on niestety dużego źródła przeciwutleniaczy, gdyż średnie spożycie miodu to mniej więcej 200 g na osobę rocznie, jednak są kraje, w których może on stanowić dobre uzupełnienie tych roślinnych związków.

Właściwości

Flawonoidy posiadają właściwości, które powinna docenić każda osoba, która dba o swoje zdrowie. Substancje zawarte w tych związkach mają, między innymi, działanie przeciwnowotworowe, przeciwutleniające, przeciwmiażdżycowe oraz przeciwzapalne. Pomagają również w detoksykacji organizmu oraz uszczelniają naczynia krwionośne. Co więcej, bioflawonoidy wykazują właściwości hipotensyjne, spazmolityczne oraz przeciwarytmiczne. Właściwości związków flawonoidowych dobrze sprawdzą się także w przypadku chorób układu moczowego, takich jak zapalenie pęcherza moczowego oraz miedniczek nerkowych, ponieważ działają moczopędnie i oczyszczająco. To właśnie flawonoidy wzmacniają prawidłową pracę układu krwionośnego oraz umożliwiają szybsze przyswojenie witaminy C przez organizm człowieka.
Dodatkowo, związki te skutecznie chronią oczy przed różnymi ich chorobami poprzez stymulację mikrokrążenia ocznego oraz poprawę ostrości widzenia po zmroku. Flawonoidy uzupełniają również niedobory estrogenów, dzięki czemu przyczyniają się do łagodzenia objawów menopauzy. Jeden ze związków obecnych w tych roślinnych związkach, a mianowicie apigenina ma nawet działanie przeciwlękowe, antydepresyjne i jest w stanie regulować poziom neuroprzekaźników. Warto również wiedzieć, że związki flawonowe wzmacniają naturalną odporność organizmu poprzez stymulowanie układu immunologicznego.

Działanie i zastosowanie

Metabolizm bioflawonoidów nie został jeszcze do końca dobrze poznany, jednak szacuje się, że co najmniej w połowie związki te przechodzą z układu pokarmowego do krwiobiegu w postaci niezmienionej, a pozostałe są metabolizowane w wątrobie oraz jelitach. Ich wyjątkowo szerokie działanie prozdrowotne wynika z aktywności przeciwutleniającej. Główne mechanizmy działania związków flawonoidowych to, na przykład zapobieganie powstawania i wychwytywanie wolnych rodników, a także ochrona witamin, jak choćby C i E, przed utlenianiem.

W profilaktyce i terapii

Niezwykle różnorodny zakres oddziaływania flawonoidów wpływa na to, że bardzo często stosowane są zarówno w profilaktyce, jak i terapii. Fitozwiązki są przede wszystkim używane w celu zapobiegania nowotworom. Oprócz tego, że te roślinne związki posiadają działanie antyoksydacyjne, to dodatkowo pomagają aktywować substancje, które blokują replikację materiału genetycznego komórek rakowych.
Co więcej, flawonoidy powinny być stosowane u osób, które borykają się z chorobami układu sercowo – naczyniowego. To właśnie ta grupa chorób stanowi najczęstszą przyczynę zgonu Polaków, dlatego tak ważne jest nie tylko leczenie, lecz także działania profilaktyczne. Badania wykazały także, że produkty zawierające związki flawonowe uelastyczniają naczynia krwionośne, obniżają frakcję „złego” cholesterolu oraz zmniejszają proces zapalny w przebiegu miażdżycy, co skutecznie zapobiega powstawaniu schorzeń na jej podłożu.

W kosmetyce

Badania naukowe przeprowadzone w ostatnich latach potwierdziły szeroki wpływ bioflawonoidów na różne warstwy skóry, która jest jednym z najważniejszych organów naszego ciała. Najbardziej zewnętrzna warstwa skóry, stanowi strukturę, która bogata jest w lipidy oraz inne związki ulegające utlenianiu. W tej warstwie flawonoidy mogą odgrywać więc skuteczną rolę jako zmiatacze wolnych rodników. W głębszych warstwach skóry, ich przeciwutleniające właściwości umożliwiają zapobieganie uszkodzeniom spowodowanym przez promieniowanie UV.

Jednym z najbardziej interesujących przykładów preparatów, stanowiących doskonałe źródło związków flawonowych jest ekstrakt z miłorzębu japońskiego, który dzięki wysokiej zawartości rutyny, zapobiega kruchości naczyń włosowatych. Z tego właśnie powodu wykorzystuje się go w kosmetykach opracowanych dla skóry z problemami naczyniowymi oraz maściach zapobiegającym powstawaniu żylaków.

Czasami możemy spotkać się z określeniem, że flawonoidy są „eliksirem młodości”, ponieważ wpływają korzystnie na biosyntezę kolagenu, poprawiając stan tkanki łącznej oraz wygląd skóry. Poprzez hamowanie aktywności niektórych enzymów w głębszych warstwach skóry, poprawiają krążenie w naczyniach krwionośnych, co sprawia, że skóra staje się odpowiednio dotleniona, odżywiona i nawilżona. Ponadto, opóźniają procesy starzenia się skóry, pomagając utrzymać zdrowy jej wygląd.

Stosowanie w medycynie

Flawonoidy, dzięki ich wielokierunkowemu działaniu, między innymi przeciwalergicznemu, przeciwobrzękowemu i przeciwgorączkowemu, znalazły obszerne zastosowanie w medycynie. Te cechy w połączeniu z właściwościami antybakteryjnymi i przeciwgrzybiczymi sprawiają, że fitozwiązki, z powodzeniem mogą być stosowane u dzieci w przypadku częstych infekcji, grypy czy alergii, ponieważ hamują syntezę histaminy, odpowiedzialną za powstawanie stanów zapalnych w organizmie. Spożywanie dużej ilości owoców, warzyw oraz ziół, w których zawarta jest największa ilość bioflawonoidów, polecane jest w stanach zapalnych gardła i migdałków, z którymi często borykają się najmłodsi. Poniżej przedstawiamy inne zastosowania tych związków pochodzenia roślinnego w medycynie.

Działanie przeciwnowotworowe

Od lat 70. XX wieku prowadzone są badania naukowe, które dostarczają dowodów na przeciwnowotworowe działanie flawonoidów. Eksperymenty wykazały, że te roślinne związki obniżają aktywność substancji kancerogennych i mutagennych in vitro, a także zmniejszają częstość występowania nowotworów u zwierząt doświadczalnych. Również badania epidemiologiczne dowiodły, że wraz ze wzrostem spożycia bioflawonoidów, zmniejsza się ryzyko rozwoju niektórych nowotworów u ludzi. Działanie przeciwnowotworowe tych związków wynika ze zdolności do blokowania biotransformacji niektórych związków i hamowania proliferacji komórek, przez co nie dochodzi do namnażania komórek nowotworowych.
Stwierdzono, iż dieta bogata we flawonoidy, a szczególnie izoflawony, mniejsza ryzyko powstawania nowotworów hormonozależnych – raka piersi u kobiet oraz prostaty u mężczyzn. Możliwe jest także prewencyjne oddziaływanie w nowotworach głowy, szyi i tarczycy. Picie naparu z zielonej herbaty powiązane jest z mniejszym ryzykiem zachorowania na raka płuc, a spożywanie cebuli i jabłek, czyli głównych dwóch źródeł kwercyny, niweluje prawdopodobieństwo wystąpienia raka żołądka, piersi, prostaty oraz płuc. Co więcej, osoby umiarkowanie pijące wino, charakteryzują się mniejszym ryzykiem nowotworu endometrium, przełyku, jelita grubego czy żołądka.

Mimo że działanie przeciwnowotworowe związków flawonowych nie jest dokładnie poznane, upatruje się w nich sposobu zapobiegania i leczenia raka. Niektóre, dokładniej przebadane flawonoidy, jak choćby kwercyna, są w fazie badań klinicznych. Jednak uznaje się, że przy obecnym wzroście spożycia owoców i warzyw, bioflawonoidy z diety, stanowią istotny czynnik zmniejszający ryzyko zachorowania na nowotwór.

Flawonoidy a cukrzyca

Cukrzyca pojawia się w wyniku upośledzenia wydzielania insuliny przez komórki beta trzustki lub jako konsekwencja spadku wrażliwości komórek na insulinę. W badaniach wykazano, że niektóre z bioflawonoidów posiadają działanie przeciwcukrzycowe, ponieważ stymulują wydzielanie i syntezę insuliny, a także zapobiegają gwałtownemu wzrostowi poziomu glukozy we krwi po posiłku. Co ważne, te roślinne związki chronią także organizm przed powikłaniami cukrzycy, na przykład przed pojawieniem się zaćmy.

Wpływ na układ nerwowy

Według naukowców, zajmujących się badaniem związków flawonowych, posiadają one znaczny wpływ na układ nerwowy i możliwe jest ich zastosowanie w profilaktyce oraz leczeniu chorób neurodegeneracyjnych związanych ze starzeniem się organizmu – choroby Parkinsona, Alzheimera oraz demencji. Dieta bogata w bioflawonoidy przyczynia się do wyraźnej poprawy funkcji poznawczych, prawdopodobnie z uwagi na ochronny wpływ na neurony oraz przyspieszenie ich regeneracji. Choroby neurodegeneracyjne są wywołane, między innymi, przez reaktywne formy azotu i tlenu, a flawonoidy wychwytują je i neutralizują, zmniejszając uszkodzenia komórek nerwowych wywołane utlenianiem.

Związki flawonowe a AIDS

W procesie leczenia AIDS kluczowe jest ograniczenie namnażania wirusa w organizmie. Bioflawonoidy mogą stać się bardzo ważnym elementem terapii, ponieważ hamują wnikanie wirusa do wnętrza komórek gospodarza oraz aktywność wirusowego białka, odpowiedzialnego za namnażanie wirusa.

Układ sercowo – naczyniowy

Liczne badania epidemiologiczne wykazały, że dieta bogata w duże ilości flawonoidów, na przykład cztery kubki zielonej herbaty dziennie, działa pozytywnie na stan układu krwionośnego. Jedno z nich dowiodło pozytywny wpływ spożycia tych związków z dietą na zmniejszenie ryzyka śmierci w wyniku zawału u dorosłych Amerykanów o 18% w porównaniu z grupą o małym spożyciu bioflawonoidów.

Zjawisko tak zwanego francuskiego paradoksu, także potwierdza rolę związków flawonowych. Jak wiemy, francuska dieta obfituje w tłuszcze, zwłaszcza masło, jednak Francuzi rzadko chorują na miażdżycę. Najprawdopodobniej odpowiedzialna jest za to dieta bogata we flawonoidy z owoców, warzyw oraz czerwonego wina, które przeciwdziałają utlenianiu cholesterolu LDL, jego odkładaniu się w ścianach tętnic oraz zwiększają stężenie „dobrego” cholesterolu HDL. Te związki roślinne, w połączeniu z witaminą C, uelastyczniają i wzmacniają naczynia krwionośne oraz zapobiegają sklejaniu się płytek krwi, dzięki czemu zapobiegają powstawaniu żylaków i zatorów. Dzięki oddziaływaniu flawonoidów na enzymy, dochodzi do obniżenia ciśnienia krwi, a także łagodzenia skurczów naczyń krwionośnych.

Bardzo ciekawą i intrygującą rośliną, bogatą w bioflawonoidy o dużych możliwościach prewencji miażdżycy jest tarczyca bajkalska, która stosowana jest w tradycyjnej medycynie chińskiej.

Na wątrobę

Niektóre flawonoidy, zwłaszcza sylimaryna, której doskonałym źródłem jest ostropest plamisty, wykazują działanie hepatoprotekcyjne, czyli ochronne na wątrobę oraz stymulują ją do procesów regeneracyjnych.

Zapotrzebowanie na flawonoidy

Niedobór bioflawonoidów w organizmie człowieka objawia się najczęściej zwiększoną skłonnością do pękania naczyń włosowatych, tworząc w ten sposób sińce i wylewy podskórne, a także rozszerzonymi naczyniami włosowatymi na nogach i twarzy.
W celu leczenia i zapobiegania wystąpieniu takich objawów, zaleca się spożywanie od 1 do 2 gramów flawonoidów dziennie.
Zwiększone zapotrzebowanie na związki flawonowe wzrasta w przypadku prowadzenia stresującego trybu życia, u osób często opalających się na słońcu czy w solarium, podczas palenia papierosów i przebywania w zadymionych pomieszczeniach, u osób pijących znaczne ilości alkoholu, przy nieregularnym spożywaniu posiłków, jak również u osób z osłabionym systemem odpornościowym oraz problemami z układem krążenia.

Skutki uboczne

Należy pamiętać o tym, że zarówno niedomiar, jak i nadmiar bioflawonoidów w diecie, działa niekorzystnie na człowieka. Związki te w dużych dawkach mogą wchodzić w niebezpieczne interakcje z witaminą C, kwasem foliowym oraz witaminą E, a także zaburzać prawidłową pracę tarczycy poprzez obniżenie dostępności jodu. Flawonoidy spożyte w nadmiarze potrafią również zaburzać procesy metaboliczne oraz wpływać negatywnie na transport leków w organizmie człowieka.
Niektóre substancje należące do związków flawonoidowych, posiadają aktywność estrogenową, stąd wykazują korzystne działanie na kobiety w okresie okołomenopauzalnym, łagodząc objawy związane z wahaniami poziomu hormonów. Jednak właśnie z tego samego powodu nie powinny być one stosowane przez mężczyzn oraz kobiety przed okresem menopauzy, ponieważ przyczyniają się do stanu hormonalnego, nazywanego dominacją estrogenu, który jest niekorzystny dla obu płci.
Zbyt duża ilość flawonoidów może mieć szkodliwy wpływ na dziecko w okresie płodowym oraz, w skrajnych przypadkach, wywoływać ostrą białaczkę szpikową u niemowląt, dlatego też stosowanie tych związków roślinnych odradza się kobietom w ciąży oraz podczas karmienia piersią.

Preparaty

W związku z coraz większym zainteresowaniem terapiami związkami o pochodzeniu naturalnym oraz z obszernym biologicznym działaniem związków flawonowych rośnie ilość suplementów diety, zawierających te substancje. Najpopularniejsze składniki takich preparatów to wyciągi z owoców i kwiatów głogu, ginkgo biloba, kwiatów lipy i czarnego bzu oraz ekstrakt z karczocha czy grapefruita. Ponadto prawie każdy sklep z suplementami diety oferuje Bioflawonoidy cytrusowe w postaci kompleksu standaryzowanych związków, które pozyskuje się z owoców cytrusowych, takich jak mandarynki, cytryny, limonki czy pomarańcze.
Właśnie taki, w pełni naturalny skład posiadają Bioflawonoidy cytrusowe firmy Solgar czy flawonoidy producenta – SuperFlavon, który oprócz wyciągu z owoców cytrusowych posiada ekstrakty z buraka ćwikłowego, granatu, aronii czy czarnej porzeczki. Preparaty te posiadają wśród klientów dobre opinie oraz pozwalają w wygodny i prosty sposób uzupełnić niedobór bioflawonoidów w organizmie. Mimo, że ich cena wynosząca średnio 70 zł za 100 kapsułek nie jest zbyt niska, to spożywając je mamy pewność, że są to produkty w pełni ekologiczne, bez zbędnych dodatków.

Opinie

Osoby dostarczające wymaganą ilość związków flawonowych do organizmu, szczególnie w postaci naturalnej – warzyw czy owoców – zauważają wyraźną poprawę samopoczucia. Dzięki temu, że flawonoidy podtrzymują działanie adrenaliny, usuwają uczucie zmęczenia, znużenia oraz sprawiają, że czujemy się rześko i nie męczymy się szybko. Dieta bogata w te fitozwiązki jest świetnym rozwiązaniem dla osób w każdym wieku, którzy chcą dbać o swoje zdrowie, wspomóc odporność, wzmocnić organizm, a także poprawić jakość życia.

Dlaczego stosowanie bioflawonoidów w ich postaci naturalnej jest skuteczniejsze?

Wiele wykonanych badań potwierdza, że stosowanie flawonoidów, które zawarte są w roślinach lub preparatach naturalnych z tych surowców, wykazuje zdecydowanie mocniejszy wpływ na organizm niż czyste, wyizolowane związki flawonoidowe. Ma to związek z tak zwanym działaniem synergistycznym – co oznacza, że jeden składnik potęguje, wzmacnia wpływ drugiego. Jeśli składniki zastosujemy oddzielnie to ich oddziaływanie byłoby znacznie słabsze, niż stosowanie ich razem, w grupie. Z tego właśnie powodu lepiej przyjmować bioflawonoidy w ich naturalnej postaci.

Jak korzystać z dobrodziejstw flawonoidów?

Flawonoidy w sposób naturalny są częściej ludzkiej diety. Niestety, wraz z postępem cywilizacyjnym, spożywamy coraz więcej żywności przetworzonej, a coraz mniej naturalnej. Stąd postulat, aby jeść warzywa i owoce pięć razy dziennie, jest zwłaszcza z punktu widzenia podaży związków flawonowych, bardzo ważny.
Suplementy, które znaleźć możemy w aptekach czy sklepach ze zdrową żywnością powinny być traktowane jako dopełnienie diety, z uwagi na to, że przesada w ich przyjmowaniu może wpłynąć negatywnie na nasze zdrowie. Dieta bogata kolorowe, najlepiej świeże owoce i warzywa może tymczasem uchronić nas przed cukrzycą, rakiem, demencją czy chorobami serca.

Post Flawonoidy – właściwości, działanie i zastosowanie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Pozyskiwanie

Sól ta wydobywana jest w kopalni Khewra u podnóża wyniosłych Himalajów, w rejonie Karakorum w Pakistanie, gdzie miliony lat temu znajdował się słony ocean, który został wysuszony przez promienie słoneczne. Pozostały po nim ogromne, leżące głęboko pod ziemią złoża soli, która dzięki temu, że wyschła w sposób naturalny, nie posiada zanieczyszczeń oraz nie jest czyszczona chemicznie. Obecnie wydobywana jest z dna oceanicznego ręcznie, w tradycyjny sposób – poprzez płukanie wodą oraz suszenie. Jest to metoda konwencjonalna, która nie wymaga stosowania ładunków wybuchowych. To właśnie te aspekty mają sprawiać, iż sól himalajska działa lepiej na organizm człowieka niż „zwykła” sól kuchenna.
Długotrwała ekspozycja na promienie słoneczna podczas parowania sprawiła, że sól himalajska zmagazynowała energię słoneczną w postaci fotonów. Im dłuższa ekspozycja na słońce, tym więcej światła zostaje zmagazynowane w pokarmie i wyższa jakość pożywienia. Sól pochodząca z Himalajów jest pod tym względem, bez wątpienia, rekordzistką.

Rodzaje

Niewiele osób wie, że zyskująca na popularności sól himalajska występuje w wielu barwach. Kryształy soli z kopalni Khewra mogą być przezroczyste lub przyjmować różne kolory – od białego przez różowy i czerwony, aż do ciemno fioletowego, wręcz czarnego. Różne rodzaje soli wynikają przede wszystkim z zawartości dodatkowych pierwiastków. Należy jednak zwrócić uwagę, że bardzo istotną rolę w percepcji wzrokowej odgrywa wielkość kryształów soli, na przykład drobnoziarnista sól o zabarwieniu różowym będzie nieodróżnialna od zwykłej soli kuchennej.

Różowa

Różowa sól himalajska stanowi najpopularniejszą i powszechnie znaną odmianę soli pochodzącą z Himalajów. Swoją unikalną barwę zawdzięcza  obecności tlenku żelaza – im więcej znajduje się go w soli, tym jej kolor staje się bardziej intensywny. Warto również podkreślić, że im większe kryształy soli, tym zdaje się ona być bardziej różowa. W przypadku drobnoziarnistej soli himalajskiej barwa różowa jest niemal niezauważalna.

Biała

Sól himalajska posiada szeroki zakres barw, który wynika z określonej ilości mikro- i makroelementów, a także dominującego materiału. W białej soli jest to wapń, który jest podstawowym budulcem zębów oraz kości.

Czarna

Czarna sól himalajska przybiera różne odcienie: od „brudnego” różu poprzez ciemny fiolet, kończąc na barwie czarnej. Za jej niecodzienny kolor odpowiada przede wszystkim duża ilość żelaza. Obecność w niej siarkowodoru, siarczanów sodu oraz siarczków żelaza sprawia, że czarna sól wydobywana u podnóży Himalajów, posiada charakterystyczny jajeczny, siarkowy zapach, wysoko ceniony przez smakoszy kuchni indyjskiej.
Od paru lat ten rodzaj soli himalajskiej odnosi sukcesy także w kuchni wegańskiej, w której wykorzystywany jest jako przyprawa, umożliwiająca tworzenie smacznych potraw, w których powinien być wyczuwalny smak jajek, jednak bez ich udziału, na przykład tofucznica, czyli potrawa wykonana na tę samą modłę co jajecznica, jednak przy użyciu tofu – produktu sojowego. Dodatek kurkumy zapewnia jej żółty kolor, natomiast kala namak, jak również nazywana jest czarna sól himalajska, nadaje tofucznicy jajeczny zapach.

Właściwości

Nieprzetworzony sód, którego ilość w soli himalajskiej jest największa spośród występujących w niej pierwiastków, odpowiada za istotne właściwości tej przyprawy. Odpowiednia ilość soli w diecie umożliwia utrzymanie równowagi osmotycznej w organizmie, reguluje objętość krwi, a przez to również jej ciśnienie oraz chroni nasz organizm przed odwodnieniem. Ponadto, pierwiastek ten razem z chlorem i potasem, odpowiada za równowagę kwasowo – zasadową oraz bierze udział w prawidłowym przekazywaniu impulsów nerwowych.

Skład mineralny

Sól himalajska, bez względu na barwę, zawiera w swoim składzie bogactwo minerałów pozytywnie wpływających na organizm człowieka. W kryształkach soli znajdują się 84 pierwiastki występujące w formie rozproszonej (koloidalnej), dzięki czemu są dużo bardziej przyswajalne przez organizm. W soli z Himalajów można znaleźć minerały, takie jak magnez, wapń, potas, chrom, fosfor, sód, żelazo, mangan, selen, brom oraz cynk.
Z uwagi na wiele cennych pierwiastków, jakie zawiera ta sól, można dojść do wniosku, że posiada ona naprawdę sporo dobroczynnych minerałów. Należy jednak pamiętać, że większość z nich znajduje się w soli himalajskiej wręcz w śladowej ilości, a dodatkowo, oprócz nich przyprawa ta zawiera również niewielkie ilości ołowiu, rtęci czy irydu, które w nadmiernych ilościach mogą szkodliwie wpłynąć na nasze zdrowie.

Działanie i zastosowanie

Ta przyprawa o właściwościach prozdrowotnych znana jest jako środek przyjmowany nie tylko do wewnątrz, ale także zewnętrznie. Sól himalajska używana jest również jako budulec lamp solnych do jonizacji powietrza. Efektywnie podnoszą one poziom jonów ujemnych w pomieszczeniach, których pozytywne działanie można odczuć przebywając nad morzem czy zwiedzając groty solne. Z uwagi na piękną, regularną strukturę i wyjątkową barwę, bardzo dobrze prezentuje się w przezroczystej, szklanej doniczce, pełniąc funkcję dekoracyjną różnych pomieszczeń.

Sól himalajska, dzięki obecności bardzo wielu różnorodnych makro- i mikroelementów, posiada bardzo szerokie i dobroczynne działanie na organizm człowieka.

Zastosowanie w medycynie

Bogactwo minerałów zawartych w tej soli, korzystnie oddziałuje na kości i zęby, które stają się mocniejsze i zdrowsze.
Przyprawa ta wspomaga leczenie kamicy nerkowej i żółciowej, a także procesy regeneracji stawów oraz mięśni, dzięki czemu zapobiega reumatyzmowi. Już jedna bryłka różowych kryształków potrafi oczyścić powietrze z kurzu, alergenów oraz toksyn, które negatywnie oddziałują na nasz organizm. Różnorodne zalety soli himalajskiej sprawiają, że warto stosować ją w codziennej diecie.

Nawodnienie na najwyższym poziomie

Bezustannie jesteśmy namawiani do picia większej ilości wody – i bardzo słusznie. Co, jeśli do szklanki przegotowanej, letniej wody dodamy odrobinę soli himalajskiej? Tak przygotowany napój, wypity w godzinach porannych, przed śniadaniem, rewelacyjnie nawodni organizm, dużo lepiej niż sama woda oraz poprawi jego funkcjonowanie, dzięki sporej dawce minerałów, elektrolitów i niezbędnych pierwiastków, zawartych w soli. Jest to szczególnie istotne u osób aktywnych fizycznie oraz sportowców.

Na odporność

Wykorzystanie soli pochodzącej z Himalajów, dzięki obecności w niej cynku i selenu, znacznie wzmacnia odporność, dlatego powinny ją stosować osoby, które zmagają się z częstymi przeziębieniami, grypą czy stanami zapalnymi.

Na prawidłowe trawienie i odchudzanie

Picie wody z odrobiną soli himalajskiej może okazać się bardzo pomocne w usprawnieniu procesu trawienia. Dzięki swojemu słonemu smakowi, powoduje ona aktywację ślinianek, uwalniające amylazę, która jest enzymem rozkładającym cukry złożone na cukry proste, które są następnie wchłaniane z przewodu pokarmowego. W następnym etapie trawienia, dzięki słonej wodzie, kwas solny, a także enzym trawiący białka zostają aktywowane w żołądku. Wszystko to powoduje lepsze trawienie, sprawniejszą przemianę materii oraz wspomaga procesy odchudzania.

Refluks (zgaga)

Regularne picie szklanki wody z łyżeczką soli pochodzącej z Himalajów, pomoże nam w walce ze zgagą, gdyż neutralizuje kwasowe środowisko w żołądku.

Tarczyca

Jod wchodzący w skład soli himalajskiej odpowiada za prawidłową pracę tarczycy. Hormony tarczycy nasilają metabolizm, a co za tym idzie sterują całą aktywnością życiową człowieka. Stosowanie soli himalajskiej jest zatem doskonałym, naturalnym uzupełnieniem niedoborów jodu w organizmie, na które cierpi coraz więcej osób. Sól z Himalajów może być wykorzystywana pomocniczo także w przypadku choroby Hashimoto oraz niedoczynności tarczycy, gdyż stymuluje ją do prawidłowej produkcji hormonów.

Oczyszczanie organizmu

Picie wody z dodatkiem soli himalajskiej jest coraz bardziej popularne wśród osób, którym zależy na oczyszczeniu organizmu. Do niedawna za niemal „złoty środek” uznawano wodę z miodem i cytryną, teraz jednak wiele osób decyduje się na napój z solą z Himalajów. Nie tylko oczyszcza ona wątrobę oraz eliminuje metale ciężkie obecne w organizmie, ale również pozytywnie działa na układ pokarmowy. Właśnie dlatego, coraz częściej jest polecana osobom odchudzającym się oraz w celu przywrócenia do normy układu pokarmowego po przebytym zatruciu.
Aby uzyskać jak najlepsze działanie oczyszczające, zalecane jest spożywanie przez około tydzień napoju, przygotowanego poprzez rozpuszczenie w jednym litrze letniej wody jednej czwartej łyżeczki soli z Himalajów. Dobrze jest także spożywać napój na czczo, 30 minut przed śniadaniem. Ważne, aby w trakcie kuracji dostarczać swojemu organizmowi dodatkowo od 1,5 do 2 litrów czystej wody na dobę oraz by nie spożywać dużej ilości soli w innych produktach.

Na lepszy sen

Wszystkie składniki odżywcze zawarte w soli korzystnie wpływają na nasz układ nerwowy. Sól himalajska powoduje zmniejszenie ilości hormonów stresu – adrenaliny oraz kortyzolu, a co za tym idzie wycisza, uspokaja, ułatwia zasypianie i zapewnia głęboki sen. Ponadto, w trakcie snu, organizm doskonale się regeneruje, dzięki czemu wytwarzana jest energia niezbędna do funkcjonowania organizmu. Spożywanie wody z solą z Himalajów zalecane jest osobom, które cierpią na schorzenia natury neurologicznej i przebywają w stresującym otoczeniu.

Migreny

Badania przeprowadzone przez naukowców wykazują, że powodem migren może być niedobór sodu w diecie. Spożycie szklanki wody z dodatkiem pół łyżeczki soli himalajskiej uzupełni te niedobory, a także przywróci równowagę kwasowo – zasadową organizmu. Sól pochodząca z Himalajów pomoże w ten sposób zatrzymać bóle migrenowe głowy oraz im zapobiegać. Zazwyczaj stosuje się tylko wodę z solą, ale warto dodać też sok z połowy cytryny – dzięki temu mikstura będzie dużo skuteczniejsza.

W kuchni

Sól himalajska, szczególnie ta różowa, może być z powodzeniem wykorzystywana w kuchni jako dodatek do dań oraz jako uzupełnienie w diecie niezbędnej dawki minerałów, zapobiegawczo, a także leczniczo. Z łatwością zastąpi ona sól kuchenną, w odpowiadającej jej ilości, którą większość z nas używa w kuchni. Uważa się, że smak różowej soli jest nieco bardziej intensywny, w porównaniu ze smakiem „zwykłej” soli kuchennej, dlatego poczuć go mogą także osoby o mniej wrażliwym podniebieniu.
Sól pochodząca z Himalajów doskonale wyodrębnia i podkreśla smak potraw z różnych stron świata oraz wpływa na wykształcenie ich aromatu. Dzięki niej możemy ograniczyć korzystanie z innych przypraw, zawierających substancje konserwujące. Sól himalajska znakomicie sprawdza się także jako składnik domowych napojów izotonicznych. Stosowana jest przez wielu szefów kuchni do dekoracji wykwintnych dań z powodu atrakcyjnej barwy.

Płukanka

Płukanki z soli himalajskiej, dzięki swojemu antybakteryjnemu, przeciwobrzękowemu i łagodzącemu dolegliwości bólowe działaniu, zalecane są w infekcjach gardła, nosa, ucha oraz jamy ustnej. Łatwo je przyrządzić, ponieważ wystarczy dodać jedną do dwóch łyżeczek soli do szklanki ciepłej wody. Taki środek należy stosować kilka razy dziennie, aż do ustąpienia dolegliwości.

Inhalacja

Roztwór wody i soli może być stosowany jako środek do inhalacji. Dzięki właściwościom dezynfekującym i nawilżającym, inhalacje przywracają sprawność ochronną nabłonka rzęskowego, którym wyścielone są drogi oddechowe, dzięki czemu wspomagają leczenie schorzeń górnych dróg oddechowych.
Zabiegi z wykorzystaniem soli himalajskiej są również skutecznym sposobem na pozbycie się uczucia zatkanych zatok i na odpowiednie nawilżenie przesuszonej śluzówki nosa. Inhalacja z zastosowaniem soli z Himalajów łagodzi stany zapalne zatok oraz korzystnie jonizuje bezpośrednie otoczenie tkanek.

Stosowanie w kosmetyce

Oprócz najczęstszego, kulinarnego wykorzystania soli himalajskiej, stosuje się ją także w wielu zabiegach pielęgnacyjnych. Pomagają one w sposób znaczny w zwalczaniu różnych chorób skóry, takich jak grzybica, łuszczyca i trądzik pospolity. Sól dodana do kąpieli, oprócz działania odprężającego, opóźni także procesy starzenia skóry i będzie miała korzystny wpływ na stan naszych paznokci. Terapia solą himalajską jest również polecana na opuchniętą oraz przemęczoną twarz. Może być ona także składnikiem domowych maseczek.

Okład

Sól himalajska może być także zastosowana w formie okładu na obrzęknięte lub bolące miejsca – dwie szklanki soli należy rozpuścić w ciepłej wodzie i namoczyć w niej gazę, a następnie nałożyć na problematyczną część ciała. Okłady mogą pomóc w łagodzeniu zmian wywołanych ukąszeniami owadów, a także w regeneracji mięśni po długim wysiłku fizycznym.

Kąpiel solankowa

Sól himalajską, zwłaszcza w kolorze różowym, warto dodawać do kąpieli, aby wykorzystać jej pozytywne działanie na problemy skórne, a także jej właściwości detoksykujące. Aby przygotować kąpiel w soli himalajskiej powinniśmy wsypać około kilograma soli do 4 litrów ciepłej wody o temperaturze do 37 stopni Celsjusza i poczekać aż się rozpuści. Roztwór uzupełnić ciepłą wodą. Nie należy dodawać do niej żadnych kosmetyków, takich jak olejki czy mydła, gdyż mogą one zakłócić wchłanianie się substancji. Solankowa kąpiel powinna trwać 20 – 30 minut. Po kąpieli zalecany jest półgodzinny odpoczynek i powstrzymanie się od wykonywania czynności wymagających wysiłku fizycznego.
Tak przygotowana energetyzująca kąpiel solankowa znakomicie relaksuje oraz działa odżywczo na skórę. Sól himalajska po rozpuszczeniu w wodzie emituje energię w formie drgań, przez co reguluje poziom bioenergetyczny organizmu. Pod jej wpływem następuje aktywowanie punktów energetycznych w ciele, a także odblokowanie kanałów energetycznych. Oczyszczające działanie „różowego diamentu”, jak czasami nazywana jest  różowa sól, można nawet porównać do trzydniowego postu. Odprężająca kąpiel z solą himalajską to znakomity sposób na odpoczynek po ciężkim i stresującym dniu w pracy.

Peeling

Gruboziarnista sól himalajska może być z powodzeniem stosowana jako peeling, który skutecznie i efektywnie usunie martwy naskórek, a także toksyny oraz przyspieszy proces regeneracji. Co więcej, wykonanie peelingu odświeży skórę, poprawi jej krążenie, dotleni, a także pomoże odblokować pory, pozostawiając skórę miękką i gładką. Po takim zabiegu skóra będzie lepiej przygotowana do wchłonięcia innych kosmetyków pielęgnacyjnych. Taki zabieg wspomoże także walkę z uporczywym cellulitem oraz sprawi, że skóra stanie się bardziej jędrna.
W sprzedaży z łatwością znajdziemy gotowe peelingi, ale mając tę sól w swojej kuchni, można taki kosmetyk sporządzić samodzielnie. Wystarczy do soli himalajskiej dodać olej kokosowy lub oliwę z oliwek – w ten sposób stworzymy naturalny peeling do twarzy, dzięki któremu możemy pozbyć się resztek kosmetyków i innych zanieczyszczeń. W zależności od potrzeb, możemy stosować go również na inne części ciała. Wykonanie preparatu w domu daje pewność, że w jego składzie nie znajdują się zbędne dodatki.

Dawkowanie

Mimo, że sól z Himalajów posiada w swoim składzie wiele pierwiastków mogących wpłynąć pozytywnie na nasze zdrowie, jednak nie zmienia to faktu, że każdą tego typu przyprawę należy spożywać z umiarem. Światowa Organizacja Zdrowia WHO rekomenduje, aby dzienna dawka soli dla dorosłego człowieka nie przekraczała 5 g, czyli jednej łyżeczki. Zalecenia te dotyczą spożycia soli ze wszystkich źródeł – dodawanej do potraw oraz tej znajdującej się już w produktach.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Najbardziej szkodliwą substancją zawartą w soli, także tej himalajskiej, jest sód. Wszystko dlatego, że stanowi on prawie 40% całego jej składu. Spożywanie sodu w dużych ilościach niekorzystnie wpływa na ciśnienie tętnicze oraz zwiększa ryzyko wystąpienia udaru mózgu czy zawału serca, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Ze spożywaniem soli himalajskiej powinny uważać zatem szczególnie osoby cierpiące na schorzenia układu krążenia czy nerek. Ponadto, jak każda sól spożywana w nadmiarze, zatrzymuje wodę w organizmie człowieka.

Cena

O ile „zwykłą” sól kuchenną możemy kupić w woreczku kilogramowym za około 1 zł, o tyle sól himalajska jest przynajmniej kilka razy droższa. Na wielu forach internetowych często zadawanym pytaniem jest, gdzie kupić sól himalajską? Obecnie nie ma większego problemu ze znalezieniem jej w sklepach ze zdrową żywnością, supermarketach, sklepach kosmetycznych stacjonarnych czy internetowych.
Jeśli weźmiemy pod uwagę ceny tej soli, to w sklepach internetowych zaczynają się one od 6 złotych za kilogram, jednak jest to najniższa z możliwych cen. Wiele zależy bowiem od tego, czy sól jest wzbogacona o inne substancje czy też nie, co nie zmienia faktu, że cena – w porównaniu z solą kuchenną – jest wysoka.

Opinie

Z solą himalajską wiąże się wiele kontrowersji i sprzecznych opinii. Niektórzy uważają, że sól wydobywana u podnóża Himalajów prawie niczym nie różni się od zwykłej soli kuchennej, gdyż tak jak ona w większości składa się z sodu. Spowodowane jest to brakiem badań naukowych i analiz chemicznych, wykazujących w sposób jednoznaczny, pozytywny wpływ soli himalajskiej na zdrowie człowieka. Wszelkie informacje dotyczące jej składu pochodzą z jednej publikacji: „Water & Salt – The Essence of Life” autorstwa dr Barbary Hendel oraz Petera Ferreira. Są to jedyne osoby, które podjęły się zbadania soli himalajskiej. Zwolennicy tej soli argumentują jednak, zgodnie z danymi pochodzącymi z książki, że zawiera ona w sporej ilości potas, wapń i żelazo, zatem makroelementy, przyczyniające się do zachowania dobrej kondycji organizmu.
Kontrowersje związane z solą himalajską dotyczą nawet samego miejsca jej wydobywania. Wedle niektórych źródeł, kopalnia Khewra, gdzie  wydobywana jest sól, znajduje się na terenie Pakistanu, lecz oddalona jest od samych Himalajów o kilkaset kilometrów, zatem używanie nazwy „sól himalajska” zdaje się być nie do końca poprawna.

Sól himalajska czy „tradycyjna” sól kuchenna?

Zarówno w soli wydobywanej z Himalajów, jak i soli kuchennej znajdują się spore ilości sodu. Ogromna różnica polega jednak na tym, że sól himalajska jest wolna od różnego rodzaju zanieczyszczeń. To produkt w 100% naturalny, który nie zostaje poddany żadnym procesom chemicznym, dlatego uznawany jest za najszlachetniejszy rodzaj soli. W przeciwieństwie do soli himalajskiej, ta kuchenna w procesie rafinacji zostaje zubożona o pierwiastki oraz zawiera sztuczny antyzbrylacz E536, który nie jest obojętny dla naszego zdrowia.

Podsumowanie

Sól himalajska stała się zaskakującym odkryciem, z którego w pełni korzysta dziś każdy, kto ma na uwadze własne zdrowie i prawidłowe odżywianie. Niegdyś na sól wydobywaną u podnóża Himalajów, mogli pozwolić sobie jedynie członkowie rodzin królewskich, a dzisiaj, w XXI wieku, z dobrodziejstw płynących z jej spożywania może skorzystać w zasadzie każdy z nas.
Warto mieć jednak świadomość tego, że obecnie na rynku można kupić „sól himalajską”, która de facto z najwyższymi górami świata – Himalajami – posiada niewiele wspólnego. Dlatego też w trakcie wykonywania zakupów warto sprawdzić, czy przypadkiem nie pochodzi ona z jednej z polskich kopalń.

Post Sól himalajska – skład mineralny, właściwości i zastosowanie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Co to jest piramida zdrowego żywienia i aktywności fizycznej?

Piramida zdrowego żywienia i aktywności fizycznej zawiera proste i ogólne zasady dotyczące odżywiania się i uprawiania sportu, których realizacja sprzyja zachowaniu sprawności fizycznej i intelektualnej oraz zdrowia. Jest ona objaśnieniem różnych grup zjadanych przez nas produktów z zachowaniem ich odpowiednich proporcji, które są niezbędne w codziennej diecie. W przypadku dzieci i młodzieży odpowiednia dieta i dawka ruchu sprzyjają prawidłowemu rozwojowi, w życiu dorosłym chodzi o utrzymanie zdrowia – tak aby możliwe było zachowanie zdrowia, sprawności intelektualnej i fizycznej do późnych lat starości.

Zasady racjonalnego żywienia dla niemowląt

Karmienie piersią to podstawa przez pierwsze sześć miesięcy życia dziecka. Jeśli nie jest to możliwe, to należy podawać mleko modyfikowane lub mieszankę zaleconą przed pediatrę. Po ukończeniu czwartego miesiąca dziecku można zacząć urozmaicać dietę, wprowadzać nowe produkty i obserwować reakcje jego organizmu na nie. Do dodatkowych produktów zalicza się kaszki, owoce, warzywa, zupy i mięso. Nowe produkty należy podawać łyżeczką, najpierw warzywa, potem owoce.

Na początek warto ugotować zupę z jednego czy dwóch warzyw, a po dwóch tygodniach dodać do zupy chude ugotowane mięso. Po następnych dwóch tygodniach należy urozmaicić dietę w posiłek owocowy w postaci przykładowo tartego jabłka z kaszką. Kolejnym etapem jest podawanie samego żółtka lub całego jajka, do dwóch razy w tygodniu ryb zamiast mięsa. Produktów nie można dosładzać ani też dosalać. Pod koniec pierwszego roku życia można w małych ilościach zacząć podawać mleko krowie.

Racjonalne żywienie dla dzieci i młodzieży

Dzieciom zaleca się jeść regularnie pięć posiłków co 3-4h. W ich diecie nie może zabraknąć warzyw i owoców, jedzonych jak najczęściej i w jak największej ilości. Dzieci i młodzież powinna jeść produkty zbożowe, szczególnie pełnoziarniste. Codziennie zaleca się wypijanie od trzech do czterech szklanek mleka/jogurtu naturalnego/kefiru. W jadłospisie nie może zabraknąć ryb, roślin strączkowych, jaj, chudego mięsa.

Przetworzone produkty mięsne powinny zostać ograniczone. To samo dotyczy tłuszczów zwierzęcych, które powinny zostać zastąpione tłuszczami roślinnymi. Unikać należy spożycia cukru i produktów go zawierających w postaci słodyczy czy słodkich napojów. Powinny one zostać zastąpione owocami i orzechami. Unikać należy też słonych przekąsek i produktów typu fast food, a także ograniczyć spożycie soli. Konieczne jest pamiętanie o wypijaniu odpowiedniej ilości wody między posiłkami. Dzieci i młodzież powinny być codziennie aktywnie fizycznie zarówno w szkole, jak i poza nią.

Zdrowe nawyki żywieniowe dla dorosłych

Podstawą piramidy jest ruch w postaci regularnej aktywności fizycznej każdego dnia. Osoby dorosłe powinny spożywać regularnie od czterech do pięciu posiłków dziennie z odstępem czasowym wynoszącym do trzech do czterech godzin. Zaleca się jeść dużo warzyw i owoców, których ilość powinna wynosić przynajmniej połowę tego, co spożywa się przez cały dzień. Należy zachować proporcje: warzywa 70% i owoce 30%. Zaleca się jeść minimum 400 g warzyw i owoców dziennie. Powinno się jeść produkty zbożowe, wybierając przede wszystkim te z pełnego ziarna. Codziennie w jadłospisie powinny znaleźć się chociaż dwie szklanki mleka, które mogą zostać zastąpione kefirem czy jogurtem naturalnym.

Zaleca się ograniczyć spożycie mięsa, szczególnie tego czerwonego. Ilość produktów mięsnych nie powinna przekraczać połowy kilograma na tydzień. Należy zastąpić je rybami, roślinami strączkowymi i jajami. Tłuszcze zwierzęce powinny zostać w jak największym stopniu zastąpione olejami roślinnymi, najlepiej tymi zimnotłoczonymi. Unikać należy spożycia cukru i słodyczy. Konieczne jest wypijanie co najmniej półtora litra wody dziennie. Najlepiej 30 ml płynów na kilogram masy ciała. Nie należy dosalać potraw i ani kupować produktów z dużą zawartością soli, a warto zastąpić ją ziołami i przyprawami. Natomiast alkohol nie powinien być spożywany.

Piramida żywnościowa dla seniorów

W przypadku problemów z gryzieniem/połykaniem zaleca się jeść posiłki w formie płynnej lub półpłynnej. Jako, że wraz z wiekiem mogą pojawić się niedobory pewnych witamin i minerałów, zaleca się suplementację po uprzedniej konsultacji z lekarzem i dietetykiem. W przypadku przyjmowania leków należy wykluczyć wszelkie przeciwwskazania, gdyż mogą wystąpić groźne interakcje między żywnością, lekami i suplementami diety. Wszelkie zmiany żywnościowe powinny być wprowadzane powoli i stopniowo.

Zasady żywienia dla sportowców

Dieta sportowca powinna być indywidualnie dopasowana do danego zawodnika i jego periodyzacji treningów. Konieczna jest współpraca z dietetykiem sportowym, biorąc pod uwagę plan treningowy i cele ustalone razem z trenerem. Zasady odżywiania sporowców uzależnione są od rodzaju dyscypliny sportowej, płci, budowy ciała, zróżnicowania metabolicznego, zapotrzebowania energetycznego i upodobań kulinarnych.

Piramida pokarmowa dla chorych

W przypadku osób borykających się z różnego typu chorobami cywilizacyjnymi konieczne jest zazwyczaj mniejsze lub większe zmodyfikowanie podstawowych zasad odżywiania i aktywności fizycznej proponowanych przez WHO w porozumieniu z lekarzem i dietetykiem. Inaczej będzie wyglądała dieta w przypadku diabetyków, osób z chorobą niedokrwienną serca, osteoporozą czy nadciśnieniem. Warto jednak mieć na uwadze, że realizacja idei żywienia przedstawionej na piramidzie zdrowego żywienia i aktywności fizycznej bardzo często hamuje rozwój chorób cywilizacyjnych i to już w pierwszej fazie.

Jakie są zalecenia WHO dotyczące aktywności fizycznej?

W zdrowym ciele zdrowy duch, dlatego też nie można cieszyć się zdrowiem, skupiając się tylko na odżywianiu, a zapominając o ruchu. Aktywność fizyczna jest nieodłącznym elementem życia każdego człowieka i bez niego na próżno jest liczyć na zachowanie zdrowia, dobrego wyglądu i samopoczucia. Każdy z nas, nawet osoby borykające się z różnymi chorobami, potrzebuje aktywności fizycznej. Oczywiście jej częstotliwość, rodzaj i nasilenie uzależnione są od naszych indywidualnych potrzeb i możliwości. Nie dla każdego jest bieganie, uprawianie sportów ekstremalnych, podnoszenie ciężarów czy wspinanie się po górskich szczytach. Jeśli chodzi o zalecenia WHO dotyczące aktywności fizycznej, to w przypadku dzieci i młodzieży szkolnej zaleca się 60 minut lub dłużej umiarkowanego/intensywnego ruchu codziennie. Bardzo ważne jest to, aby aktywność fizyczna miała różne formy, była dostosowana do wieku dzieci i pozwalała na rozwój ich zdolności merytorycznych.

Dla osób dorosłych, czyli w przedziale wiekowym od 18 do 65 roku życia zaleca się pół godziny umiarkowanej aktywności fizycznej przez pięć dni w tygodniu lub dwadzieścia minut bardzo intensywnej aktywności fizycznej przez trzy dni w tygodniu. Chodzi tutaj o ćwiczenia mające na celu zwiększenie wytrzymałości i siły mięśniowej. Z kolei dla seniorów, czyli osób które przekroczyły 65 rok życia, zaleca się dążenie do zachowania takiej samej aktywności fizycznej, jak ma to miejsce w przypadku zdrowych osób dorosłych. Należy pamiętać o wysiłku siłowym i aktywności mającej na celu poprawienie koordynacji ruchowej. Niezależnie od grupy wiekowej zaleca się zredukować czas spędzamy w pozycji siedzącej, który w sumie powinien wynosić maksymalnie 2h/dobę.

Wegetariańska piramida żywienia

Jako, że nie każdy z nas jest mięsożercą, piramida pokarmowa może wyglądać inaczej. Coraz więcej osób rezygnuje ze spożywania produktów odzwierzęcych, skupiając się na diecie roślinnej. Przykładem jest chociażby wegetarianizm, weganizm, witarianizm czy też frutarianizm. VEBU opracowało wegetariańską piramidę żywieniową, w trosce o zdrowie osób pragnących prowadzić zdrowy tryb życia na innym modelu żywieniowym niż tradycyjne odżywianie. Na pierwszym miejscu są oczywiście woda, warzywa i owoce. Dalej mamy produkty z pełnego ziarna. Wszystkie one stanowią podstawę diety wegetariańskiej i należy sięgać po nie najczęściej. Wyżej mamy produkty mleczne, jajka, słodycze, przekąski i alkohol, które znajdują się na samym szczycie piramidy żywnościowej i powinny być spożywane w mniejszych ilościach lub nawet zostać całkowicie wyeliminowane z diety.

Z olejów i tłuszczów roślinnych zaleca się przyjmować od dwóch do czterech łyżek stołowych dziennie. Opcjonalnie można sięgnąć po produkty mleczne w ilości nie więcej niż szklanka mleka/jogurtu i 50 g sera żółtego. Jaja również są wariantem opcjonalnym w ilości do dwóch sztuk na tydzień. Okazjonalnie i z umiarem można sięgać po przekąski, alkohol i słodycze. Należy jednak mieć na uwadze to, że nie są one korzystne dla zdrowia i najlepiej jest je całkowicie wyeliminować ze swojego jadłospisu.

Post Piramida zdrowego żywienia i aktywności fizycznej pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Biologia i uprawa

Rokietta siewna jest jednoroczną rośliną z rodziny kapustowatych. Porasta ona rejony znajdujące się w basenie Morza Śródziemnego. Można spotkać ją dziko rosnącą w Bułgarii, Afryce, w Azji Zachodniej, na Kaukazie czy w Turkmenistanie. Obecnie jest popularna na całym świecie (Indie, Australia, Nowa Zelandia, Ameryka Północna). W krajach takich jak Francja i Włochy rukola cieszy się ogromną popularnością i jest uznawana za uniwersalne warzywo niemalże do wszystkiego. Świetnie nadaje się do przygotowania sałatki, jako dodatek do dań mięsnych, do przygotowania pizzy czy też do wzbogacenia potraw z białym serem. Liście rukoli mają ostry posmak, a ta z domowej uprawy jest niezwykle aromatyczna. Z wyglądu rukola przypomina mniszek lekarski, z tą różnicą, że jest większa i bardziej rozłożysta – może mieć nawet 30 cm wysokości w porze zbiorów. Liście są ciemnozielone, lirowato-pierzastodzielne. Okazuje się, że roślina ta wcale nie czuje się najlepiej podczas ciepłych dni, gdyż preferuje chłodną pogodę. W przypadku uprawy w ogrodzie należy siać ją wczesną wiosną lub jesienią. Charakterystyczne dla rukwi siewnej jest to, że zaczyna ona rosnąć wzwyż w okresie upalnych dni, kwitnienia i podczas wydawania nasion. Liście mogą być zbierane do spożycia, gdy pojawi się łodyga kwiatostanowa – wyrasta ona ze środka rozety.

Decydując się na uprawę rukoli, z całą pewnością będziemy zadowoleni, gdyż roślina ta bardzo szybko rośnie. Wystarczy zapewnić jej miejsce dobrze nasłonecznione i żyzną glebę – np. wzbogaconą o kompost. Zaleca się także sięgać po nawozy przeznaczone do sałat czy warzyw liściastych. O zakończeniu uprawy poinformuje nas zwiększona intensywność zapachu rukoli. Ważne jest to, aby podczas zbiorów zrywać wyłącznie liście zewnętrzne, dzięki czemu będzie można liczyć na cotygodniowe zbiory, które stymulują roślinę do rozwoju. Im rukiew siewna bardziej się rozrasta, tym smak liści zyskuje na wyrazistości – staje się silniejszy i ostrzejszy. Rukola dobrze rośnie w towarzystwie truskawki. Można ją z łatwością wyhodować samemu z nasion – wysiewając je do doniczki i pozostawiając na balkonie. Najbardziej popularnymi odmianami tej rośliny są w Polsce dwurząd wąskolistny (Diplotaxis tenuifolia) i rokietta siewna (Eruca sativa).

Rukola – właściwości

Regularne spożywanie rukoli jest sprawdzonym sposobem na dostarczenie sobie wielu witamin, minerałów i antyoksydantów. Roślina ta obfituje w liczne związki o właściwościach przeciwutleniających. Nie trzeba wcale zażywać całej masy suplementów z apteki, aby zmniejszyć stres oksydacyjny. Fitozwiązki zawarte w liściach rukwi siewnej świetnie poradzą sobie z wolnymi rodnikami, które przyspieszają procesy starzenia się komórek. Spora ilość witamin A, C i E sprawia, że rukolę można nazwać mianem sałaty młodości. Spożywając rukolę, spowalniamy zmiany neurodegeneracyjne, ryzyko rozwoju zwyrodnienia plamki żółtej, niszczenia włókien kolagenowych w skórze i rozwoju wielu schorzeń. Substancje aktywne w rukoli mają właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Roślina ta zwiększa odporność organizmu, chroni przed infekcjami i ułatwia ich zwalczanie. Chlorofil, karotenoidy i witaminy w rukoli okazują się być niezwykle pomocne przy nieżycie jelit, artretyzmie, grypie czy chorobie wrzodowej.

Rokietta siewna stoi na straży mocnych kości i zębów ze względu na sporą zawartość witaminy K i wapnia. Związki zawarte w tej roślinie obniżają ciśnienie tętnicze, przeciwdziałają rozwojowi niedokrwistości, redukują poziom glukozy i cholesterolu we krwi, spowalniają procesy miażdżycowe, chronią przed zawałem serca i udarem mózgu oraz wpływają korzystnie na stan skóry, wspierają procesy detoksykacyjne organizmu i pomagają utrzymać równowagę kwasowo- zasadową. Regularne spożywanie rukoli poprawia nawilżenie i elastyczność skóry, co przekłada się na młodszy wygląd. Roślina ta posiada właściwości przeciwstarzeniowe.

Kalorie

W 100 g rukoli mamy zaledwie 25 kcal, co czyni ją niezwykle niskokalorycznym i jednocześnie bardzo odżywczym produktem żywnościowym. Porcja rukoli licząca 100 g to około 50 listków sałaty. Jest to źródło błonnika i szeregu najróżniejszych mikro- i makroelementów.

Wartości odżywcze

W stugramowej porcji rukoli mamy aż 2,6 g białka oraz 3,7 g węglowodanów i 0,7 g tłuszczu.

Witaminy i minerały

W rukoli nie brakuje witamin i minerałów, co czyni tę roślinę niezwykle cenną. Jest ona bardzo dobrym źródłem wapnia, magnezu, a nawet żelaza; nie brakuje w niej kwasu foliowego, witaminy C i karotenoidów. W liściach rukwi siewnej znajdują się nawet luteina, zeaksantyna i wiele aminokwasów siarkowych. To właśnie związki siarki odpowiadają za pieprzny i gorzkawy smak rukoli. Rukiew siewna jest świetnym źródłem witaminy K. Wystarczy zjeść porcję liczącą 100 g rukoli, aby pokryć całe dobowe zapotrzebowanie na tę witaminę. Znajdziemy w niej nawet witaminy A i E; rukola to wspaniałe źródło chlorofilu. W liściach rukwi siewnej znajdują się także cynk, fosfor, mangan i selen. Rukolę przechowujemy w lodówce.

Zastosowanie

Rukiew siewna może być nie tylko jedzona na surowo jako baza do sałatki czy dodatek do innych potraw, ale także w formie gotowanej, smażonej czy uparowanej. Jest świetną alternatywą dla szpinaku, a w mniejszej ilości może być stosowana jako zioło, które wzbogaci smak dan mięsnych czy sosów do makaronów. Jeśli lubimy sałatki z ostrym posmakiem, to jak najbardziej warto sięgnąć po rukolę, która idealnie sprawdza się jako dodatek do pizzy. Można dodać ją do frytek, omletów, zup i nawet gulaszu oraz przyozdobić nią kanapki. Sałatę tę można dodawać do różnego rodzaju koktajli. Jest świetną przekąską na drugie śniadanie i podwieczorek, a w  towarzystwie suszonych pomidorów czy jaj smakuje wyśmienicie. Używana jest do produkcji musztardy i jako zamiennik pieprzu.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Jako, że w rukoli znajduje się sulforafan, w niektórych przypadkach spożywanie tej rośliny powoduje problematyczne wzdęcia i skurcze brzucha. Jeśli mamy wrażliwy żołądek, to nie powinniśmy spożywać rukwi siewnej w większych ilościach lub całkowicie zrezygnować z jej spożycia. Podobnie jest z osobami przyjmującymi preparaty rozrzedzające krew. W rukwi siewnej znajduje się sporo witaminy K, która będzie wówczas obniżała skuteczność leków i powodowała skrzepy krwi.

Bardzo ważną kwestią w przypadku rukoli kupowanej w plastikowych pojemnikach jest to, aby jak najszybciej wyjąć ją i skonsumować. Chodzi tutaj o azot w soku warzywnym, który na skutek nieprawidłowego przechowywania może gromadzić bakterie. Te z kolei przyczyniają się do przekształcenia azotu w toksyczne azotany i azotyny, którymi zostanie zanieczyszczony sok. Kolejnym problemem jest obecność kwasu szczawiowego w rukoli. W przypadku osób borykających się z kamieniami nerkowymi nie powinno się sięgać po rukiew siewną. Jeśli znajdujemy się w grupie zwiększonego ryzyka kamicy nerkowej, to należy jeść rukolę w ograniczonej ilości.

Rukola a ciąża

Sałaty idealnie sprawdzają się w przypadku kobiet mających w swoim łonie rozwijający się płód. Zawierają one dużo błonnika i kwasu foliowego; są  dobrym źródłem soli mineralnych, witamin B1 i B2 oraz witamin C i E. Rukola zawiera też sporo jodu i największe ilości wapnia spośród wszystkich dostępnych sałat. Wyjątkiem do stosowania rukoli w ciąży jest  alergia na tę roślinę. U niektórych występują również dolegliwości ze strony układu pokarmowego po zjedzeniu rukoli i reakcje alergiczne. Należy wobec tego zachować ostrożność i obserwować swój organizm.

Rokietta siewna – przepisy

Rukolę można wykorzystywać do przygotowania wielu dań. Poniżej podajemy kilka przepisów z zastosowaniem tej pysznej sałaty.

Jajecznica z rukolą i zielonym groszkiem

Składniki: dwa jajka, dwie łyżki mleka, garść pokrojonej rukoli, trzy łyżki zielonego groszku z puszki, nieduży kawałek ostrej papryki, masło, pieprz i sól.

Wykonanie: do miski wbijamy jajka, dodajemy mleko, solimy i pieprzymy, po czym całość dobrze mieszamy. Na rozgrzaną patelnię z masłem wlewamy jajka, chwilę smażymy, po czym dorzucamy rukolę, groszek i pokrojoną paprykę. Delikatnie mieszamy i smażymy, aż do ścięcia się jajek.

Sałatka z rukolą i suszonymi pomidorami oraz parmezanem

Składniki: opakowanie rukoli, 100 g parmezanu, 7 suszonych pomidorów, cztery łyżki oliwy z oliwek, sok z cytryny.

Wykonanie: wrzucamy do miski rukolę, parmezan i pomidory pokrojone na cienkie paski, po czym zalewamy sosem przygotowanym z oliwy i soku cytrynowego.

Sałatka z rukolą i słonecznikiem

Składniki: opakowanie rukoli, sześć łyżek prażonego słonecznika, kilkanaście pomidorów koktajlowych, połowa zielonego ogórka, połowa papryki, oliwa, 10 dag żółtego sera, pieprz i sól.

Sałatka z rukolą i kurczakiem

Składniki: pierś z kurczaka, opakowanie rukoli, dwa duże pomidory, 10 dag parmezanu, dwie łyżeczki dobrej jakości musztardy, łyżeczka miodu lub innego płynnego słodzidła, cztery łyżki oliwy z oliwek, łyżeczka ziół prowansalskich, sól i pieprz do smaku.

Wykonanie: sos przygotowujemy z oliwy, musztardy i ziół. Następnie podsmażamy na patelni pokrojone na małe kawałki mięso, aż do uzyskania złotego koloru, po czym ściągamy z palnika i odstawiamy do przestygnięcia. Kolejnym krokiem jest wrzucenie do miski rukoli, pokrojonych pomidorów, usmażonego mięsa i tartego parmezanu. Wszystko mieszamy z sosem i doprawiamy do smaku.

Sałatka z rukolą i granatem oraz serem pleśniowym

Składniki: opakowanie rukoli, 150 g sera pleśniowego, garść rozdrobnionych migdałów, ziarna wyłuskane z połowy granatu. Na sos: trzy łyżki oliwy z oliwek, sok z połowy cytryny, łyżeczka miodu, sól i pieprz.

Sałatka z rukolą i mozzarellą

Składniki: garść rukoli, 10 dag mozzarelli, kilka listków czosnku niedźwiedziego, dwa pomidory. Na sos: trzy łyżki oliwy z oliwek, łyżeczka musztardy, połowa łyżeczki soku z cytryny, sól i pieprz.

Sałatka z rukolą i szynką parmeńską

Składniki: opakowanie rukoli, 100 g szynki parmeńskiej, garść grubo startego parmezanu, siedem suszonych pomidorów w oleju, oliwki i pestki słonecznika. Na sos: trzy łyżki oliwy, łyżka octu jabłkowego, dwa ząbki czosnku, łyżeczka miodu i szczypta soli.

Pizza z rukolą, szynką, oliwkami i mozzarellą

Składniki na ciasto: dwie szklanki mąki, półtorej szklanki wody, ćwierć kostki świeżych drożdży, łyżka oliwy, szczypta soli i pieprzu.
Składniki na sos pomidorowy: puszka pomidorów, dwie łyżeczki octu jabłkowego, dwa ząbki czosnku, łyżeczka ziół prowansalskich, łyżka oliwy, pieprz i sól.

Jako dodatki: szynka parmeńska, pomidorki koktajlowe, liście rukoli, mozzarella, drylowane oliwki, świeża bazylia i oregano.

Pesto z rukoli

Składniki: duża garść rukoli, trzy łyżki oliwy z oliwek, trzy łyżki startego parmezanu, trzy łyżki pestek dyni, ząbek czosnku, pieprz i sól.

Wykonanie: wszystko miksujemy na gładki sos i doprawiamy do smaku.

Zupa z rukolą

Składniki: szklanka bulionu, rukola, ziemniaki, włoszczyzna, śmietana, ząbki czosnku, sos sojowy, ziele angielskie, liść laurowy, sól i pieprz.

Makaron z rukolą i sosem pomidorowym

Składniki: ulubiony makaron, pół kilograma pomidorów, cztery ząbki czosnku, cebula, oliwa, garść rukoli, bazylia, pieprz, tymianek, starty dojrzewający ser, pół szklanki wytrawnego wina, sól i pieprz.

Cena

Za 100 g świeżej rukoli zapłacimy od trzech złotych, a za opakowanie nasion do wysiewu ponad 1 złoty.

Post Rukola – właściwości, przepisy i uprawa pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Syrop z cebuli – właściwości

Niepozorna cebula jest niezwykle cennym warzywem o szerokim zastosowaniu. Można stosować ją zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie; sprawdzi się nie tylko w kuchni, ale również jako naturalne lekarstwo. Zawiera ona witaminy oraz minerały w postaci magnezu, siarki, cynku, krzemu i fosforu. Wiele osób nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, jak wiele zawiera witaminy C; ma też sporo witaminy A i witamin z grupy B. Jest to świetne źródło kwasu foliowego, wapnia i błonnika pokarmowego; znajdziemy w niej nawet potas, kobalt, fluor i jod. Nie mówiąc już o niezwykle cennych olejkach lotnych. Jak najbardziej warto codziennie spożywać cebulę na surowo, dodając ją do surówki. Duszona na wodzie także jest bardzo zdrowa. Warzywo to poprawia trawienie i przeciwdziała zaparciom; dodatkowo obniża ciśnienie tętnicze i poziom cukru we krwi. Jest niezwykle pomocna przy różnego typu dolegliwościach ze strony wątroby i woreczka żółciowego. Co ciekawe, cebula rozrzedza krew i zmniejsza ryzyko powstawania zakrzepów. Syrop cebulowy świetnie sprawdza się przy niedokrwistości, gdyż zawiera sporą dawkę żelaza. Obniża również poziom cholesterolu we krwi i zmniejsza ryzyko wystąpienia zawału serca; jest idealnym remedium przy różnego typu zakażeniach, przeziębieniu, schorzeniach pęcherza i dróg moczowych. Skutecznie wzmacnia odporność, usprawnia krążenie i obniża gorączkę.

Syrop z cebuli działa dezynfekująco, łagodząco, przeciwzapalnie, przeciwdrożdżakowo, przeciwwirusowo, przeciwmiażdżycowo, oczyszczająco i wzmacniająco. Jest to naturalny antybiotyk, który od wieków stosowany jest przez medycynę ludową. Zaleca się go nawet w przypadku problemów reumatycznych.

Działanie i zastosowanie syropu cebulowego

Syrop z cebuli jest naturalnym „lekiem” na wiele dolegliwości.

Kaszel

Syrop cebulowy jest godnym polecenia specyfikiem w przypadku problemów z gardłem oraz przy zapaleniu tchawicy, oskrzeli, krtani i płuc. Zmniejsza on ilość śluzu i zapobiega jego powstawaniu, co jest niezwykle pomocne przy uporczywym kaszlu. Syrop z cebuli okazuje się być szczególnie skuteczny w łagodzeniu kaszlu suchego. Jego spożywanie sprawia, że wydzielina w oskrzelach staje się płynna i łatwiej jest ją odkrztusić choremu. Syrop cebulowy łagodzi objawy towarzyszące infekcji migdałków, rozszerza oskrzela i łagodzi obrzęk śluzówek.

Katar i przeziębienie

Jako, że ostry smak cebuli przyśpiesza krążenie krwi i wzmaga pocenie się, syrop z niej idealnie sprawdzi się w przypadku przemarznięcia i uczucia zimna towarzyszącego często podczas przeziębienia czy grypy. Dodatkowo taki syrop cebulowy obniża gorączkę.

Zapalenie ucha

Syrop z cebuli działa przeciwzapalnie; można nasączyć nim wacik i stosować jako okład, przykładając do bolącego ucha. Należy trzymać go w uchu przez kilka godzin, po czym wyjąć i zmienić na nowy. Ulga odczuwana jest zwykle już po pierwszej aplikacji, a po trzech, objawy zapalenia ucha powinny całkowicie ustąpić.

Angina

Domowym sposobem na anginę, której towarzyszy ból gardła, jest kilkakrotne spożywanie po łyżeczce syropu z cebuli. Oprócz złagodzenia bólu wzmacnia on także odporność organizmu.

Stosowanie u dzieci

Syrop z cebuli zalecany jest nawet przez pediatrów. W przypadku starszych dzieci można nawet wzbogacić miksturę o czosnek i cytrynę. Taki bardziej bogaty syrop może być spożywany przez dzieci powyżej drugiego roku życia. Syrop z wersji podstawowej może być podawany już nawet rocznym dzieciom. Tym poniżej dwunastego miesiąca życia nie należy podawać syropu z cebuli. Przeciwwskazaniami są również problemy z układem pokarmowym u dzieci typu refluks czy wzdęcia.

Przed zastosowaniem syropu zapytajmy pediatrę.

Ciąża i karmienie piersią

Syropem z cebuli mogą leczyć się nawet kobiety ciężarne. Jest to całkowicie naturalne i bezpieczne lekarstwo, a jedynym przeciwwskazaniem jest stosowanie syropu cebulowego w przypadku zgagi w ciąży. Wówczas może dojść do nasilenia się nieprzyjemnych dolegliwości. W przypadku kobiet karmiących nie jest polecane stosowanie syropu z cebuli, gdyż zawarte w nim związki mogą zmieniać smak i skład pokarmu. W efekcie dziecku może nie smakować mleko matki; może nawet dojść do wystąpienia u pociechy gazów i kolek. Niewielkie ilości tego specyfiku nie powinny jednak powodować takich objawów, ale na wszelki wypadek warto skonsultować to ze swoim lekarzem prowadzącym.

Dawkowanie syropu z cebuli

Cebulowe lekarstwo w formie syropu można pić od dwóch do trzech razy dziennie po jednej łyżce. Dla dziecka wystarczy 5 ml syropu od dwóch do trzech razy dziennie jako wsparcie w walce z chorobą. Można także stosować go profilaktycznie w przypadku zdrowych dzieci. Najlepiej jest podawać go chwilę po jedzeniu, a w celu zwiększenia skuteczności takiego domowego medykamentu, zaleca się niczym nie rozpuszczać syropu. Wówczas będzie on powoli spływał przez gardło, a więc jego ochronne działanie wydłuży się. Jeśli komuś naprawdę trudno jest znieść smak i aromat cebulowego syropu, to można go mocno schłodzić. Wówczas będą one mniej intensywne. Syrop z cebuli wspiera leczenie grypy i innych infekcji wirusowych, które przebiegają z suchym czy mokrym kaszlem.

Syrop z cebuli – domowy przepis

Jako, że nigdy nie wiadomo, kiedy może zaatakować nas jakaś bakteria czy wirus, warto mieć zawsze w pogotowiu kilka składników, które pozwolą na przygotowanie domowego medykamentu na różnego typu infekcje górnych dróg oddechowych. Przygotowanie syropu z cebuli jest banalnie proste- wystarczą nam dwie małe czy też jedna duża cebula oraz od dwóch do trzech łyżek miodu/cukru. Najlepiej jest oczywiście sięgnąć po miód zamiast po rafinowany cukier, co wyjdzie nam jeszcze bardziej na zdrowie. Tym bardziej, że sam miód idealnie sprawdza się przy przeziębieniu czy grypie.

Wykonanie: obieramy i kroimy cebule, po czym zasypujemy je cukrem/miodem w słoiku. Taki słodki syrop z cebuli jest znacznie lepiej tolerowany. Dodatkowo wzbogaca on wydzielający się z niej sok, co potęguje właściwości antybiotyczne mikstury. Można nawet dodać drobno poszatkowany czosnek, jeśli syrop ma być spożywany przez osobę dorosłą. W przypadku dzieci lepiej jest sobie darować dodatek czosnku, gdyż smak takiego syropu nie będzie przyjemny i mogą wystąpić problemy z jego spożyciem przez buntującą się pociechę. Słoik przykrywamy i zostawiamy na kilka godzin; najlepiej jest pozostawić syrop na dobę w ciepłym miejscu, po czym należy przelać go przez sitko i mamy gotową miksturę. Zasada jest taka, że o gotowości syropu decyduje to, kiedy cebula puści sok.

Inny wariant syropu cebulowego: dwie duże cebule, dziesięć łyżek miodu i sok z cytryny.

Niektórzy robią syrop z gotowanej cebuli – 6 poszatkowanych cebul gotujemy w niecałej szklance miodu, po czym odcedzamy powstałą miksturę. Najlepiej jest pić taki syrop na ciepło.

Jak przechowywać syrop?

Syrop z cebuli należy przechowywać w lodówce i zużyć w przeciągu dwóch dni.

Skutki uboczne

Syrop cebulowy stworzony jest z naturalnych i prozdrowotnych składników, ale nie każdy będzie mógł skorzystać z jego licznych dobrodziejstw. Dłuższe stosowanie syropu z cebuli powinno zostać skonsultowane z lekarzem w przypadku osób borykających się z ostrym nieżytem żołądka i jelit oraz z niskim ciśnieniem krwi. Nadmierna ilość związków z cebuli może przyczynić się do podrażnienia śluzówki jamy ustnej czy żołądka w przypadku wrażliwych osób. Może nawet dojść do obciążenia wątroby, jeśli ktoś zacznie stosować duże ilości syropu z cebuli. W przypadku takich osób zaleca się robienie syropu z gotowanej, a nie surowej cebuli.

Opinie

Każda kochająca matka dba o zdrowie swoich pociech i dokłada wszelkich starań, aby były one zdrowe i szczęśliwe. Nic więc dziwnego, że wielu z nas kojarzy smak syropu z cebuli z dzieciństwa. Jest to skuteczne lekarstwo, które idealnie sprawdza się przy przeziębieniu. Matki podają go swoim dzieciom w celu złagodzenia nieprzyjemnych objawów kaszlu i kataru oraz dla wzmocnienia układu odpornościowego. Skuteczność tego medykamentu prosto z natury została potwierdzona już niezliczoną ilość razy, a wiele osób stosuje go profilaktycznie przez całą zimę. Zwykle jest tak, że młodsze dzieci piją syrop bez problemu, a starsze dopiero po negocjacjach. Zamiast sięgania po leki z apteki, warto najpierw wypróbować domowe sposoby, które w przypadku syropu z cebuli okazują się czasem znacznie bardziej skuteczne i nie powodują żadnych niepożądanych skutków ubocznych.

Post Syrop z cebuli – właściwości, dawkowanie i przepis pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Biologia

Fistaszki pozyskuje się z jednorocznej rośliny z rodziny bobowatych Arachis hypogaea. Pochodzi ona z rejonów tropikalnych i subtropikalnych Ameryki Południowej. W Polsce też możliwe jest jej uprawianie, pod warunkiem, że ciepłe lato będzie trwało wystarczająco długo. Wystarczy kupić świeże nasiona do wysiewu w sklepie ogrodniczym czy online lub na krajowych targach. Orzech arachidowy może być uprawiany w doniczce, a do dojrzenia owoców potrzeba nawet do sześciu ciepłych miesięcy. Należy wobec tego wysiać nasiona już w marcu do żyznej gleby o pH 6,5. Jeśli temperatura otoczenia będzie miała powyżej 22 st. C, to młode rośliny mogą pojawić się już po dwóch tygodniach. Siewki można uprawiać w ogrodzie na grządkach. Ważne jest to, aby pędy zostały obsypane kopczykiem ziemi pod same szypułki. Zbiór orzeszków ma miejsce późną jesienią, kiedy to rośliny zżółkną. Można je wówczas wykopać i powiesić w przewiewnym miejscu, a po paru dniach oberwać suche strąki.

Orzeszki ziemne: właściwości

Orzechy ziemne zawierają potas (ponad 700 mg), magnez, wapń (ponad 90 mg), fosfor (376 mg), żelazo (prawie 4,6 mg), cynk ( ponad 3,2 mg) i miedź. Znajdziemy w nich mangan, selen i fitosterole. Bogate są także w witaminę E, kwas foliowy, błonnik pokarmowy i związki fenolowe. Niacyny jest aż 12 mg w stu gramach. Orzechom tym można przypisać działanie antyoksydacyjne, a ich cierpka w smaku skórka obfituje w polifenole, takie jak resweratrol, kwercetyna czy rutyna. Spora zawartość witamin z grupy B wpływa korzystnie na układ nerwowy, łagodząc stres i ułatwiając zasypianie. Po orzeszki warto sięgać także w przypadku stanów depresyjnych i chorób psychicznych. Mają działanie uspokajające, obniżają poziom cukru we krwi i usprawniają trawienie.

W stugramowej porcji orzechów arachidowych mamy aż 567 kcal. Większą część stanowią oczywiście tłuszcze – 49 g. W orzeszkach ziemnych przeważają kwasy tłuszczowe jednonienasycone w ilości 24 g/100 g. Kwasów tłuszczowych wielonienasyconych jest natomiast 16 g, a kwasów tłuszczowych nasyconych 7 g. Jeśli chodzi o węglowodany, to na 100 g przypada ich zaledwie 16 g, z czego większość to błonnik – 9 g. Cukry stanowią zaledwie 4 g/100 g. Białka z kolei jest w orzechach ziemnych sporo, bo aż 26 g. Spora ilość wartościowego białka wynika z faktu, że rośliny te zaliczane są do rodziny roślin strączkowych. Mają one więcej tego makroskładnika niż ciecierzyca, groch czy fasola. Jak najbardziej mogą stanowić źródło białka w diecie wegetariańskiej czy wegańskiej. Są one polecane także sportowcom, ze względu na sporą zawartość argininy biorącej udział w zwiększaniu masy mięśniowej. Orzechy te nie zawierają glutenu ani też cholesterolu i mają niski indeks glikemiczny w granicach 15 IG. Orzeszki ziemne nie są dobrym źródłem kwasów omega 3, gdyż zawierają ich śladowe ilości. Przeważają w nich kwasy tłuszczowe omega 6 w ilości 15,5 g/100 g. Nie jest to optymalny stosunek, a nadmiar kwasów omega 6 w diecie sprzyja powstawaniu stanów zapalnych w organizmie.

Działanie fistaszków

Jaki wpływ na organizm maja orzeszki ziemne i przy jakich schorzeniach warto po nie sięgać?

Alergia

Orzechy ziemne są jednym z najpopularniejszych alergenów. Już po kilku minutach od spożycia alergenu mogą wystąpić objawy; bywa też, że organizm reaguje dopiero po kilku godzinach. U niektórych osób już naprawdę małe ilości fistaszków wystarczą do wystąpienia łagodnych objawów alergii w postaci pokrzywki, nieżytu nosa, biegunki, wymiotów i świądu. W przypadku osób zmagających się z astmą może dojść do zaostrzenia objawów i wystąpienia duszności oraz świszczącego oddechu; rzadkim objawem jest pojawienie się owrzodzeń w jamie ustnej. Objawy alergii na fistaszki mogą się nasilić w przypadku zwiększonego spożycia alkoholu i zażywania preparatów zawierających kwas acetylosalicylowy typu aspiryna. Do ciężkich objawów zalicza się trudności w oddychaniu na skutek obrzęku i skurczu dróg oddechowych oraz gwałtowny spadek ciśnienia krwi, szybkie tętno, zawroty głowy i zaburzenia czy też nawet utratę świadomości. W przypadku takich objawów należy niezwłocznie wezwać pogotowie. W przeciwnym razie może wystąpić wstrząs anafilaktyczny, który poprzedza uczucie palenia w ustach, pogorszenie samopoczucia i niepokój.

Odchudzanie

Orzechy arachidowe są wysokokaloryczne, ale nie należy z nich rezygnować. Są świetnym wsparciem nawet w diecie odchudzającej. Pomagają one uzyskać smukłą sylwetkę i pozbyć się nadprogramowych kilogramów; zawierają sporo białka i błonnika, czyli składników świetnie zaspokajających głód na długi czas. Spożywanie orzechów ziemnych zmniejsza ochotę na podjadanie między posiłkami i sięganie po puste kalorie nafaszerowane rafinowanym cukrem. Dają też zastrzyk energii i usprawniają przemianę materii.

Cholesterol

Spożywanie orzechów ziemnych nie wiąże się ze wzrostem cholesterolu we krwi, gdyż pomimo dużej ilości tłuszczu nie zawierają one cholesterolu. Jest wręcz przeciwnie – ich spożycie łączy się z obniżeniem cholesterolu, szczególnie w przypadku osób z podniesionym stężeniem tej substancji w surowicy. Oczywiście bardzo ważne jest to, aby orzechy te były nieprzetworzone. W przypadku osób z podwyższonym poziomem cholesterolu obserwuje się redukcję poziomu frakcji LDL uważanej za tzw. zły cholesterol. Niestety nie dotyczy to przetworzonych orzechów.

Cukrzyca

Orzechy to świetna opcja także dla diabetyków. W orzeszkach ziemnych znajduje się witamina B6 stabilizująca poziom glukozy we krwi, gdyż bierze ona udział w procesach związanych z konwersją glukozy w glikogen. W efekcie spożywanie tych orzechów dochodzi do obniżenia stężenia glukozy we krwi. Co więcej, orzechy arachidowe zmniejszają ryzyko rozwoju cukrzycy typu II i insulinooporności. Jako, że mają one bardzo niski indeks glikemiczny, diabetycy nie muszą martwić się o wzrost glikemii poposiłkowej.

Hashimoto

W przypadku schorzeń tarczycy, takich jak niedoczynność czy Hashimoto nie są polecane rośliny strączkowe, którymi są fistaszki. Można je jeść w niewielkich ilościach po ustabilizowaniu choroby.

Trądzik

W przypadku osób borykających się z trądzikiem bardzo ważne jest zadbanie o to, aby w ich diecie pojawiły się produkty obfitujące m.in. w cynk, selen, kwasy omega-3 i błonnik wiążący nagromadzone złogi. Większość tych substancji znajdziemy w orzechach, które są jak najbardziej polecane przy schorzeniach skórnych, z wyjątkiem orzechów ziemnych! Przypisuje się im wręcz negatywny wpływ na stan skóry. Zawierają mykotoksyny nasilające trądzik. Tym bardziej te w wersji solonej, gdyż sól wydalana przez pory przyczynia się do powstawania nacieków zapalnych, wysięków i zmian trądzikowych. Sól również podrażnia gruczoły łojowe, przez co produkowana jest większa ilość sebum zatykającego pory i potęgującego powstanie nowych wyprysków. W diecie trądzikowej należy ograniczyć podaż soli i wybierać tylko tę nieprzetworzoną typu sól kłodawska, himalajska, morska, czarna czy celtycka. Znacznie lepiej jest sięgać po orzechy włoskie i laskowe oraz po migdały. Nie zaleca się także spożywania prażonych ani też smażonych orzechów przy trądziku. Orzechy ziemne nie są wskazane ze względu na sporą zwartość kwasów tłuszczowych omega 6 o prozapalnym działaniu; zawierają one również lektyny.

Biegunka

W przypadku osób cierpiących na zespół jelita drażliwego spożywanie orzechów ziemnych może przyczynić się do IBS i biegunki. To samo dotyczy osób uczulonych i mających nietolerancję pokarmową. Wówczas po zjedzeniu fistaszków mogą wystąpić nieprzyjemne dolegliwości ze strony żołądka i jelit. U niektórych osób występuje niezdolność jelita cienkiego do rozbijania białek zawartych w orzechach, co nazywa się nietolerancją orzechową. W ich przypadku nie ma możliwości trawienia białek znajdujących się w orzechach, co manifestuje się bólem żołądka, biegunką lub skurczami.

Grzybica (candida)

Orzechy arachidowe są roślinami strączkowymi, które wykopuje się z ziemi. Te z masowej produkcji najczęściej są zanieczyszczone pleśnią, dlatego też należy być ostrożnym w przypadku borykania się z przerostem drożdżaków w organizmie. W diecie przeciwgrzybiczej nie poleca się spożywania orzeszków ziemnych. Dopiero po jej zakończeniu, można na nowo włączyć je w niewielkiej ilości. Powinny to być jednak orzechy surowe, czyli nieprażone. Można ewentualnie je samodzielnie podprażyć bez użycia tłuszczu. Spożycie orzechów i nasion powinno być ograniczone do małej garści naraz. Ważne jest także to, aby dokładnie je przeżuć.

Spożywanie orzechów arachidowych przez kobiety ciężarne i karmiące

Orzechy są polecane zarówno kobietom ciężarnym, jak i matkom karmiącym. Są one skarbnicą witamin i minerałów oraz białka, zawierają  cynk, magnez, żelazo i kwas foliowy, które są niezbędnymi elementami odżywiania w ciąży. W drugim i trzecim trymestrze rośnie także zapotrzebowanie na energię, a orzechy są świetną formą zdrowej przekąski, która stanowi zastrzyk energii. Co ciekawe orzeszki ziemne spożywane przez kobiety ciężarne przyczyniają się do zwiększenia ilości produkowanego przez ich gruczoły mleczne pokarmu. Należy jednak uważać, gdyż orzechy arachidowe mogą uczulać. Jeśli kobieta jest na nie uczulona, to oczywiście bezwzględnie nie powinna po nie sięgać. Jeśli nie ma żadnych przeciwwskazań, to spożywanie orzechów wyjdzie tylko na zdrowie.

Zawsze zapytajmy o poradę lekarza prowadzącego!

Orzeszki ziemne a dzieci

Małym dzieciom nie powinno podawać się orzechów ziemnych, gdyż istnieje duże prawdopodobieństwo rozwoju alergii. Dotyczy to jednak najmłodszych pociech. Później warto rozszerzyć dietę dziecka o te orzechy, co zgodnie z wynikami przeprowadzonych badań potwierdza tezę niskiego poziomu odczynów alergennych w przypadku dużej ilości orzeszków w diecie. U znaczącej liczby dzieci spożywających orzechy ziemne w pierwszych latach życia nie pojawiła się alergia pokarmowa; co więcej, miały one pozytywny wpływ na kondycję ich zdrowia. Oczywiście może zdarzyć się tak, że u dziecka wystąpi alergia pokarmowa na orzechy arachidowe, co objawia się wysypką na twarzy czy w zgięciach kończyn, suchą i szorstką skórą, biegunkami, ulewaniem czy kolką.

Przed wprowadzeniem do diety dziecka orzechów arachidowych poradźmy się pediatry.

Jak spożywać orzechy arachidowe?

Orzeszki ziemne dostępne są w przeróżnych formach; najlepsze są oczywiście surowe, gdyż wówczas zawierają najwięcej wartości odżywczych, ale niekoniecznie są one najsmaczniejsze. Znacznie większą popularnością cieszą się fistaszki prażone w wersji solonej, chociaż niesolone także są dostępne w sprzedaży. Można kupić fistaszki w łupinach czy też już gotowy produkt w postaci zmielonych orzeszków na gładkie masło.

Orzechy ziemne mogą być zarówno w wersji słodkiej – karmelizowane czy też w czekoladzie, jak i wystawnej- w ostrej panierce/posypce. Orzechy te mogą być nawet w formie kandyzowanej. Wybór jest naprawdę spory, więc każdy znajdzie coś dla siebie, co przypodoba się jego kubkom smakowym.

Orzechy ziemne: przepisy

Orzechy ziemne idealnie sprawdzają się w formie pożywnej i smacznej przekąski, ale to nie ich jedyne zastosowanie. Można je zmielić czy posiekać, po czym dodać do najróżniejszych potraw. Z fistaszków wychodzi znakomite masło orzechowe, które ma szerokie zastosowanie. Orzechy arachidowe wspaniale pasować będą do dań mięsnych oraz do dań z makaronem i ryżem. To samo dotyczy dań rybnych. Sprawdzają się zarówno do dań wytrawnych, jak i tych na słodko; można je dodać do czekolad, ciast, lodów i herbatników. Fistaszki mogą być wykorzystane do zagęszczenia sosów. Często podawane są z omletami białkowymi, owsianką, grzankami, warzywami czy nawet z dżemem.

Jak samodzielnie uprażyć orzeszki ziemne?

W celu uprażenia orzechów ziemnych wystarczy wsypać je na suchą patelnię, podgrzać do średniej/niskiej temperatury i prażyć przez kwadrans, często mieszając. Orzechy będą gotowe, gdy zaczną wydzielać mocny zapach, a ich łupinki zaczną pękać.

Ciasto z orzechami ziemnymi o smaku toffee

Potrzebne składniki: niecała szklanka cukru, niecała szklanka mąki, cztery jajka, trochę soli, opakowanie serka mascarpone, opakowanie kremówki, masa krówkowa, 300 g solonych orzechów arachidowych oraz 60 g czekolady z dwiema łyżkami mleka na polewę.

Cena

Orzechy ziemne są stosunkowo tanie; za kilogramowe opakowanie surowych i wyłuskanych orzechów zapłacimy powyżej 11 złotych. Za fistaszki w łupinie z kolei ponad 13 złotych.

Opinie

Wiele osób uważa orzeszki ziemne za najlepsze w smaku spośród wszystkich orzechów. Największym uznaniem cieszy się masło z fistaszków, które uwielbiane jest przez dzieci i sportowców. Jest to zdrowy zastrzyk energii, który pozostawia na długi czas uczucie sytości.

Post Orzeszki ziemne – właściwości, wartości odżywcze i przepisy pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Biologia

Nerkowce są obecnie uprawiane w krajach takich jak Brazylia, Kenia czy Tanzania. Spotyka się je również na terenie Mozambiku i Nigerii oraz w Indiach. Co ciekawe orzechy nerkowca rosną na jabłkach nanerczowych, które są owocami tropikalnego drzewa osiągającego wysokość do 15 metrów. Na jednym owocu o żółtym lub czerwonym kolorze jest zwykle jeden orzech. Ich obróbka nie jest prosta, gdyż konieczne jest w pierwszej kolejności uprażenie orzechów w łupinach, aby możliwe było ich przepołowienie. Po rozłupaniu można już wyjąć orzech, co bardzo często odbywa się ręcznie.

W naszym kraju nanercz może być uprawiany wyłącznie w doniczkach w warunkach szklarniowych. Można sadzić je z nasion, które uprzednio muszą być namoczone przez kilka godzin w wodzie. Gleba powinna mieć pH 4,5-6,5 i być wzbogacona w piasek. Pierwsze rośliny wybijają się już nawet po dwóch tygodniach i szybko rosną. Inną opcją jest zakup gotowych sadzonek nanerczy w sklepie ogrodniczym. Na pierwsze owoce przyjdzie nam czekać dwa lata po posadzeniu. Wymagają one miejsca jasnego i słonecznego, gdyż bardzo łakną światła i ciepła. Konieczne jest utrzymanie temperatury powyżej 22 st. C. Drzewo nerkowca lubi być często podlewane niedużą ilością wody. W pierwszych latach należy pamiętać o jego przycięciu, aby nie doszło do nadmiernego rozrostu pędów bocznych. Owoce zbiera się natychmiast po spadnięciu z drzewa. Jabłko nanerczowe ma gruszkowaty kształt i może mieć do 10 cm długości oraz średnicę 5 cm. Drzewo kwitnie wczesnym latem, a owoc zaczyna dojrzewać pod koniec kwitnienia – spada już po kilku miesiącach.

Orzechy nerkowca: właściwości

W przypadku orzechów nerkowca jest tak, że w wersji surowej, gdy owoce znajdują się jeszcze w skorupce, trzeba uważać na to, aby się nie poparzyć. Drzewo nazywane nanerczem daje owoce, których wewnętrzna warstwa skorupki zawiera silnie parzący olejek. Konieczne jest wobec tego uprażenie najpierw nerkowców w łupinach, aby pozbyć się z nich tych niebezpiecznych substancji. Dzięki temu procesowi uzyskuje się miękkie i delikatnie słodkie nerkowce, które przypominają w smaku trochę migdały. Miąższ tych orzechów jest również delikatny. Doskonale sprawdzają się do robienia przeróżnych kremów i sosów. Znajdziemy w nich sporo białka, które stanowią aż 18 g w 100 g orzechów. Orzechy te wyróżniają się też największą zawartością żelaza, cynku, magnezu i fosforu. Pośród innych orzechów są one liderem, jeśli chodzi o zawartość tych niezwykle ważnych pierwiastków. Kryją w sobie sporo selenu, szczególnie te z nanerczy rosnących w regionach tropikalnych. Indeks glikemiczny tych orzechów wynosi zaledwie 15, co jest świetną wiadomością szczególnie dla diabetyków i osób pragnących pozbyć się nadprogramowych kilogramów.

Nerkowce są skarbnicą witamin i minerałów; ich spożywanie wpływa korzystnie na pracę układu nerwowego, odpornościowego, hormonalnego i krwionośnego. Zawierają witaminę E, będącą silnym antyoksydantem – z tego względu można wręcz przypisać im działanie przeciwnowotworowe. Z kolei fitosterole obniżają stężenie cholesterolu we krwi, a spora zawartość błonnika i aminokwasów sprzyja zachowaniu smukłej sylwetki. Nerkowce chronią przed rakiem, utrzymują serce w dobrej kondycji, zapewniają mocne kości, wspierają układ nerwowy, zapobiegają tworzeniu się kamieni żółciowych, wspomagają trawienie, chronią przed anemią, zapobiegają niedoborom witamin oraz eliminują wolne rodniki.

Stugramowa porcja tych orzechów jest bardzo kaloryczna, gdyż dostarcza ponad 550 kcal. Z całą pewnością nie należy wobec tego obadać się nimi czy też stale konsumować je w formie przekąski. W orzechach nerkowca przeważają tłuszcze w ilości 44 g/100g, z czego 24 g stanowią kwasy tłuszczowe jednonienasycone, 8 g kwasy tłuszczowe wielonienasycone i 8 g kwasy tłuszczowe nasycone. Węglowodanów także jest sporo, gdyż aż 30 g/100 g. Z czego błonnik stanowi 3,3 g, a cukry 6 g. Przy zakupie orzechów należy zwrócić uwagę na zapach, Nie mogą one pachnieć pleśnią, co wskazuje na ich zjełczenie. Nie powinny one mieć także na swojej powierzchni żadnych plamek.

Orzechy cashew: działanie i zastosowanie

W przypadku nerkowców znane jest ich przede wszystkim zastosowanie w kuchni. Orzechy spożywane są bez jakiejkolwiek obróbki, w wersji pieczonej czy też jako bakalie. Co ciekawe, jądro jabłka także jest jadalne. Posiada ono soczysty miąższ o słodko-kwaśnym smaku. Sok zawiera sporo witaminy C, pektyn i witaminę B2. Jest wykorzystywany do sporządzania wina, marmolad i dżemów. Z kolei łupiny nanercza zachodniego zawierają olej CNSL, przez co wykorzystywane są do natłuszczania sieci rybackich i impregnowania drewna oraz do produkcji lakierów, środków o działaniu dezynfekcyjnym, preparatów antyseptycznych, barwników czy kitów wodoszczelnych. Nawet ekstrakt z liści znalazł swoje zastosowanie w postaci środka dezynfekcyjnego do pasty do zębów.

Cukrzyca

Po nerkowce mogą śmiało sięgać diabetycy, gdyż ich indeks glikemiczny jest bardzo niski.; ponadto stabilizują one poziom cukru we krwi.

Alergia

Orzechy mają to do siebie, że są częstymi alergenami. Najczęściej reakcja alergiczna ma miejsce w przypadku orzeszków ziemnych, które tak naprawdę nie są orzechami, ale roślinami strączkowymi. Na orzechy nerkowca także można być uczulonym, jednakże zdarza się to stosunkowo rzadko. Jeśli jemy te orzechy po raz pierwszy, to należy zaczynać od niewielkich ilości i obserwować swój organizm. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów i reakcji alergicznej, należy zaprzestać dalszej konsumpcji orzechów.

Żołądek

Orzechy są produktami uważanymi za ciężkostrawne ze względu na sporą ilość tłuszczu i białka. Zawierają one także niemało węglowodanów, przez co organizm potrzebuje dłuższego czasu na ich strawienie, tym bardziej, jeśli nie jemy ich jako przekąski, ale łączymy z innymi produktami. Najgorszą z opcji jest połączenie orzechów z cukrami, co tworzy niezwykle niekorzystną mieszankę dla układu trawiennego. Nie powinno się bowiem łączyć tłuszczów z cukrami. Orzechy nerkowca są bardzo pomocne przy zgadze, gdyż zawierają olej łagodzący oparzenia i działający ochronnie na ściany przewodu pokarmowego. Spożywanie tych orzechów może przyczynić się także do wyregulowania nadmiernej produkcji kwasów żołądkowych.

Jelita

Jedzenie orzechów pomaga chronić przed rozwojem raka jelita grubego, ale w przypadku zespołu jelita drażliwego nie są wskazane produkty z dużą zawartością FODMAP takich jak nerkowce.

Odchudzanie

Orzechy nerkowca są wysokokaloryczne, dlatego też należy zachować umiar i nie objadać się nimi, jeśli nie chce się zwiększyć swojej masy ciała. Warto jednak sięgać po nie nawet, będąc na diecie odchudzającej. Świetnie eliminują one uczucie głodu i przyspieszają pozbywanie się tkanki tłuszczowej z okolicy brzucha. Ponadto zawierają tryptofan mający swój udział w tworzeniu serotoniny. Nie tylko poprawia ona humor, ale i zmniejsza apetyt. Obecność nienasyconych kwasów tłuszczowych także sprzyja utracie masy ciała.

Cholesterol

Orzechy nerkowca, pomimo sporej zwartości tłuszczu nie zawierają cholesterolu. Co więcej, zapobiegają one podnoszeniu się jego poziomu we krwi łącznie z trójglicerydami.

Candida

Do rozwoju grzybicy przyczynia się sporo czynników, a przysmakiem patogennych grzybów jest cukier. Jeśli ktoś je sporo rafinowanego cukru, to niestety musi liczyć się z tym, że prędzej czy później może mieć kłopoty z przerostem drożdżaków. To samo dotyczy antybiotykoterapii, alkoholu, glutenu, nabiału, przetworzonego mięsa i zjełczałych tłuszczów z masowej produkcji. Nawet orzechy z niepewnych źródeł mogą zawierać duże ilość pleśni, które po zjedzeniu przedostają się do naszego organizmu i pogarszają stan zdrowia. Bardzo ważne jest wobec tego to, aby nie kupować najtańszych orzechów o wątpliwej jakości. Mykotoksyny stanowią ogromne zagrożenie dla zdrowia i przyczyniają się do rozwoju wielorakich schorzeń. Nerkowce, pistacje i orzeszki ziemne znajdują się w grupie orzechów o wysokiej zawartości pleśni, dlatego też przy przerośnie Candida Albicans najlepiej jest ich unikać.

Tarczyca i hashimoto

Przy problemach z pracą tarczycy oraz schorzeniami tego narządu w postaci np. Hashimoto czy niedoczynności tarczycy należy bardzo uważać na to, co się spożywa, gdyż ma to bezpośredni wpływ na funkcjonowanie tarczycy. Za pomocą diety można złagodzić nieprzyjemne objawy i móc normalnie funkcjonować na co dzień. Orzechy są źródłem białka i selenu w diecie, które stanowią główny kofaktor enzymów tarczycy. Jak najbardziej warto włączyć do jadłospisu orzechy brazylijskie, nerkowca, laskowe i włoskie oraz migdały. Godne polecenia są także nasiona chia i sezamu oraz pestki dyni i słonecznika.

Zaparcia

Zaparcia są odwiecznym problemem, z którym boryka się coraz więcej osób. Przy prawidłowo funkcjonującym układzie pokarmowym i przemianie materii nie powinno być żadnych problemów z codziennym wypróżnianiem się. Niestety coraz więcej osób nie może oddać stolca przez nawet kilka dni, przez co wszystkie toksyny kumulują się w ciele, zatruwając je od środka. Jest to bardzo niebezpieczne dla naszego zdrowia i należy dołożyć wszelkich starań, aby usprawnić trawienie i wyregulować częstotliwość wypróżnień. Chroniczne zaparcie przyczynia się do rozwoju wielorakich schorzeń. Bardzo duże znaczenie ma to, co spożywamy, dlatego też należy zacząć od przyjrzenia się swojemu menu. Oprócz dobrze zbilansowanej diety należy także zadbać o prawidłowe nawodnienie organizmu oraz o regularną aktywność fizyczną. Bez tych trzech filarów na próżno jest liczyć na to, że będziemy zdrowi i pełni sił. Oprócz świeżych warzyw i owoców, które są źródłem błonnika, nie może zabraknąć w diecie również orzechów. Zawierają one nie tylko błonnik, ale także zdrowe tłuszcze, które usprawniają perystaltykę jelit. Jak najbardziej warto włączyć do swojego jadłospisu nerkowce.

Depresja

Jeśli ktoś boryka się ze stanami depresyjnymi, to jak najbardziej powinien sięgać regularnie po nerkowce. Zawierają one bardzo ważny aminokwas w postaci tryptofanu. To właśnie on bierze udział w wytwarzaniu serotoniny poprawiającej nastrój, łagodzącej zachowania agresywne i redukujące stany lękowe. Serotonina jest nie tylko hormonem szczęścia, ale i miłości; to właśnie ona jest wydzielana w większych ilościach w momencie zakochania. Zamiast więc faszerowania się najróżniejszymi medykamentami o niesprawdzonym działaniu, warto wspomóc się darami natury. Orzechy nerkowca są naturalnym antydepresantem.

Nerki i dna moczanowa

Jako, że orzechy nerkowca kształtem przypominają nerki, nasuwa się pytanie, czy rzeczywiście mogą one mieć korzystny wpływ na funkcjonowanie tych organów. Orzechy te nie są produktami polecanymi przy schorzeniach nerek. W nerkowcach jednak nie ma zbyt wiele puryn, czyli związków rozkładanych na kwas moczowy, dlatego też osoby borykające się z dną moczanową mogą uwzględnić te orzechy w swojej diecie.

Biegunki

Orzechów nie należy jeść przed snem, gdyż może to wywołać dolegliwości żołądkowe, w tym biegunkę. Ponadto orzechy nerkowca mogą być skażone bakteriami z grupy Salmonella. W przeciągu doby od zjedzenia skażonego produktu pojawiają się objawy zatrucia – ból głowy, nudności, ból żołądka, biegunka i podwyższona temperatura ciała.

Gluten

Orzechy nerkowca w sposób naturalny nie zawierają glutenu.

Ciąża i karmienie piersią

Każda ciężarna i karmiąca kobieta powinna bardzo uważać na to, co spożywa ze względu na zdrowie swoje i swojego maluszka. Niektóre pokarmy są wskazane, a inne wręcz zakazane, dlatego też warto mieć to na uwadze. Orzechy są uznawane za produkty o wysokiej wartości odżywczej. Znajdziemy w nich nienasycone kwasy tłuszczowe, białko, składniki mineralne, witaminy z grupy B i wiele innych biologicznie aktywnych związków. Orzechy odgrywają ważną rolę w codziennym jadłospisie kobiet ciężarnych i karmiących. Tym bardziej, że dieta matki w tym okresie powinna być nad wyraz bogata w składniki odżywcze. Przyszłe mamy i kobiety w okresie laktacji mogą umieścić w swoim codziennym menu orzechy za wyjątkiem orzechów arachidowych. Orzechy nerkowca zawierają najwięcej żelaza, który jest niezwykle ważnym pierwiastkiem budującym hemoglobinę; posiadają one zatem działanie krwiotwórcze. Są także bogate w cynk, magnez i potas; znajdziemy w nich witaminę C, witaminy z grupy B i kwas foliowy.

Przed wprowadzeniem orzechów nerkowca do diety, dla pewności zapytaj lekarza prowadzącego.

Czy nerkowce są szkodliwe?

Same w sobie orzechy nerkowca, które dostępne są w sprzedaży, nie są szkodliwe – jest wręcz przeciwnie, są to produkty o dużej wartości odżywczej. Niebezpieczny jest z kolei ich proces pozyskiwania ze względu na znajdujący się w łupinie tych orzechów olej CNSL. Posiada on silnie żrące działanie. W sprzedaży dostępne są już oczyszczone z tej substancji orzechy. Szkodliwe w nich może być ewentualnie to, że znajdują się na liście orzechów mogących zawierać sporo pleśni. Oczywiście może zdarzyć się także, że ktoś trafi na nerkowca, na którym został ślad trującego oleju i po jego zjedzeniu dojdzie do porażenia układu trawiennego. Nie można tego całkowicie wykluczyć, dlatego też należy zachować ostrożność i traktować nerkowce jako dodatek do diety.

Przeciwwskazania do spożywania orzechów nerkowca

Orzechy w ogóle zawierają alergeny, dlatego też, jeśli ktoś ma uczulenie na jakikolwiek gatunek orzecha, powinien zachować ostrożność także w przypadku nerkowców. Nie zawsze uczulenie dotyczy wszystkich rodzajów orzechów, ale istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji alergicznej; możliwe jest nawet wystąpienie wstrząsu anafilaktycznego. Nadmierna konsumpcja nerkowców może także spowodować interakcje z lekami – szczególnie tymi przeciwpsychotycznymi, lekami na nadciśnienie krwi i antybiotykami.

Przepisy z nerkowcami

Nerkowce znalazły szerokie zastosowanie w kuchni. Można jeść je jako przekąskę, połączyć z innymi orzechami i suszonymi owocami – tworząc wyśmienitą mieszankę bakaliową. Idealne będą do musli, jogurtu czy owsianki. Jak najbardziej nadają się do przygotowania dań makaronowych, zapiekanek i najróżniejszych deserów. Można przygotować z nich wyśmienite masło orzechowe. Nerkowce świetnie smakują w połączeniu z ryżem, produktami skrobiowymi, rybami i wszystkimi mięsami. Ciekawe połączenie można uzyskać, łącząc orzechy z warzywami, szczególnie z marchwią, cukinią, brokułem i kalafiorem. Idealnie nadają się do puree, frytek, ciasta francuskiego, można je dodać do koktajlu czy smoothie.

⇒ Serek nerkowcowy

Składniki: szklanka nerkowców, półtorej szklanki mleka roślinnego, dwa ząbki czosnku, sok z połowy cytryny, trzy łyżeczki agaru i sól do smaku.

⇒ Tajski kurczak z nerkowcami

Składniki: filety z piersi kurczaka, cebula, czosnek, marchew, szczypiorek, nerkowce, olej, sos sojowy, woda, ostra papryka w proszku, sól i trochę cukru.

⇒ Sernik z nerkowców w wersji malinowej

Składniki na spód: pięć daktyli, szklanka słonecznika, pół szklanki migdałów i trochę kakao.

Na masę: szklanka nerkowców namoczonych, pięć łyżek syropu z agawy, łyżka soku cytrynowego, niecała szklanka malin, trzy łyżki oleju, ekstrakt waniliowy i trochę wody. Na wierzch świeże maliny zblendowane z olejem kokosowym.

Cena

Orzechy nerkowca nie należą do tanich ze względu na sposób ich pozyskiwania. Za kilogramowe opakowanie zapłacimy od ponad 40 do 60 złotych.

Post Orzechy nerkowca – właściwości i wartości odżywcze pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Występowanie i źródła pozyskiwania

Kwercetyna (wzór chemiczny C₁₅H₁₀O₇) może być pochodną glikozydową lub występować w stanie wolnym. W zimnej wodzie się nie rozpuszcza, a w gorącej jest słabo rozpuszczalna. Przez dołączenie grupy glikozydowej w postaci cukru zmienia się rozpuszczalność. Glikozyd kwercetyny wyróżnia się wówczas zwiększoną rozpuszczalnością w wodzie. Glikozydami zawierającymi kwercetynę są rutyna, kwercytryna, izokwercytryna, hiperozyd i awikularyna. Znajdziemy ją chociażby w kwiatach kasztanowca, czarnego bzu i głogu, ale nie tylko. Zawierają ją także cebula, ciemne winogrona, lubczyk, ziele żurawki, ziele estragonu, nasiona czarnuszki siewnej, rożne rodzaje miodów, jagody, orzechy, jabłka, ziemniaki, seler, fenkuł, pomarańcze, sałata, kapary, wiśnie, czereśnie, pomidory, brukselka, kokos, żurawina, kalafior, jarmuż, fasola, kapusta, szpinak, bakłażan, melony, wino i banany. Dużą ilość kwercetyny znajdziemy w szalotce, pietruszce, zielonej herbacie, borówkach amerykańskich, brokułach, truskawkach i oliwie z oliwek. Zawierają ją także ziele śledziennicy, dziurawca, skrzypu polnego oraz ruta i rumianek.

Kwercetyna – właściwości

Kwercetyna wpływa korzystnie na immunologię, układ naczyniowy i gospodarkę lipidową. Wykazuje ona właściwości przeciwnowotworowe, przeciwalergiczne, przeciwwirusowe, przeciwzapalne i przeciwmiażdżycowe. Ten naturalny antyoksydant zapobiega chorobom układu krążenia i zlepianiu się płytek krwi. Hamuje także wydzielanie histaminy, przez co pomocny jest przy alergii. Stymuluje układ odpornościowy, redukuje frakcję cholesterolu LDL we krwi, hamuje proces utleniania się lipidów i procesu reduktazy aldozy. Dodatkowo obniża ciśnienie krwi i zapobiega tworzeniu się blaszek miażdżycowych.

Kwercetyna hamuje produkcję cyklooksygenaz o prozapalnym działaniu, hamuje rozwój guzów nowotworowych i zmniejsza te już istniejące oraz działa przeciwgrzybiczo i przeciwbakteryjnie. Okazuje się być pomocna w leczeniu żylaków i przeciwdziała kruchości naczyń krwionośnych. Odpowiednia podaż kwercetyny zmniejsza ryzyko rozwoju choroby wieńcowej serca i udaru mózgu. Potęguje ona również wchłanialność witaminy C i chroni oczy przed promieniowaniem słonecznym. Związek ten hamuje aktywność enzymu hialuronidazy, co przekłada się na zwiększoną ochronę kwasu hialuronowego przed rozpadem.

Jako, że kwercetyna jest w stanie rozluźnić zwężone mięśnie dróg oddechowych, okazuje się być bardzo pomocna w leczeniu przewlekłej choroby płuc i astmy. Poprawia również produkcję tlenku azotu i poprawia funkcję komórek śródbłonka, a duże dawki kwercetyny eliminują z organizmu komórki nowotworowe. Co ciekawe, sole kwasu kwercetynowego mają zdolność do hamowania pleśni.

Działanie i zastosowanie kwercetyny

Kwercetyna znalazła zastosowanie w lecznictwie, ale nie tylko. Używa się jej także do barwienia bawełny, w celu uzyskania ciemniejszych kolorów. Do analizy chemicznej wykorzystywana jest w postaci odczynnika. Kwercetynę można znaleźć w wielu preparatach stosowanych pomocniczo w leczeniu alergii.

Alergia (uczulenia)

Kwercetyna jest związkiem z grupy flawonoli, który wykazuje silne działanie przeciwalergiczne. Skutecznie hamuje on wydzielanie histaminy, która przyczynia się do wystąpienia szeregu nieprzyjemnych objawów będących skutkiem reakcji alergicznej. Kwercetyna okazuje się być pomocna w alergiach na kurz, sierść zwierząt i pyłki oraz na konserwanty stosowane do produkcji kosmetyków.

Cukrzyca

W kwercetynie znajdują się związki hamujące proces reduktazy aldozy, co pomaga przeciwdziałać rozwojowi powikłań cukrzycy w postaci uszkodzenia nerek czy też siatkówki oka.

Jelita

Kwercetyna jest bardzo pomocna przy przeciekających jelitach. Uszczelnia ona bowiem błonę śluzową, która je wyściela.

Prostata

Jako, że kwercetyna zmniejsza stan zapalny i ból, okazuje się być bardzo pomocna przy niebakteryjnym zapaleniu prostaty. Polecana jest zarówno przy problemach z pęcherzem moczowym i prostatą, jak również z bólem miednicy.

Odchudzanie

Kwercetyna jest bardzo przydatna w przypadku osób pragnących pozbyć się zbędnych kilogramów, gdyż wspomaga ona kontrolę tkanki tłuszczowej. Związek ten hamuje tworzenie się komórek tłuszczowych i stymuluje proces spalania niechcianej tkanki tłuszczowej. Kwercetyna ogranicza lipogenezę, czyli chroni przed ponownym odkładaniem się znienawidzonego tłuszczu.

W kosmetyce

W kosmetyce sięga się po kwercetynę do produkcji preparatów przeznaczonych do pielęgnacji włosów. Idealnie sprawdza się w szamponach o działaniu przeciwłupieżowym. Można znaleźć ją także w środkach przeciwtrądzikowych. W kremach nawilżających także stosuje się kwercetynę. Jako, że jest to silny antyoksydant, nie może go zabraknąć w kosmetykach przeciwsłonecznych, przeciwzmarszczkowych i przeciwstarzeniowych. Stoi ona na straży młodzieńczego wyglądu i pięknej skóry.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Stosowanie kwercetyny w ciąży i podczas karmienia piersią nie jest zabronione. Nic też nie wiadomo o skutkach ubocznych; warto jednak skonsultować suplementację z lekarzem.

Stosowanie u dzieci

Kwercetyna jest naturalną substancją pochodzenia roślinnego, która jest w pełni bezpieczna w stosowaniu także w przypadku dzieci. Dla pewności, zawsze zasięgnij porady pediatry.

Preparaty z kwercetyną i dawkowanie

Suplementy z kwercetyną powinny być stosowane zgodnie z zalecaniami widniejącymi na ulotce, która dołączana jest do opakowania. Wszystko zależy od tego, jakie stężenie tego związku znajduje się w jednej kapsułce. W aptekach dostępnych jest cała masa najróżniejszych preparatów zawierających kwercetynę. Można dostać zarówno samą kwercetynę, jak i w połączeniu z innymi substancjami typu wapń, bromelaina czy witaminy z grupy B. Jest ona dostępna zarówno w formie proszku, jak i kapsułek czy tabletek musujących.

Kwercetynę w formie suplementu diety stosuje się przy wielu dolegliwościach, szczególnie w alergicznym nieżycie nosa, nieswoistym zapaleniu jelit i chorobach nowotworowych. Zalecane dzienne spożycie kwercetyny dla zdrowej osoby wynosi 25 mg. Najlepiej jest pozyskiwać ten naturalny antyoksydant z pokarmu, włączając do swojego jadłospisu sporą ilość świeżych warzyw i owoców; warto również sięgnąć po zioła. Suplementacja ma sens, jeśli będzie przemyślana i dobrana do indywidualnych potrzeb pacjenta. Jako, że flawonoidy są słabo rozpuszczalne w wodzie zaleca się przyjmować kwercetynę razem z bromelainą, dzięki czemu zwiększy się wchłanialność tego związku.

Kwercetyna: skutki uboczne i przeciwwskazania

Zbyt duża dawka kwercetyny może przyczynić się do wystąpienia niepożądanych skutków ubocznych w postaci zaburzenia rytmu serca i wzrostu ciśnienia krwi. Ostrożność należy zachować także w przypadku przyjmowania niektórych leków, gdyż nadmierna podaż kwercetyny może przyczynić się do zmniejszenia wchłanialności substancji czynnych leków. Jako, że kwercetyna jest flawonoidem, zmniejsza krzepliwość krwi i rozszerza naczynia krwionośne. Jeśli ktoś ma skłonność do hipotensji czy też boryka się z niską krzepliwością krwi, to powinien uważać na podaż kwercetyny w swojej diecie. Jeśli będzie się spożywało sugerowane dawki, to kwercetyna nie wywoła żadnych skutków ubocznych i będzie w pełni bezpieczna.

Cena

Za opakowanie 60 kapsułek zapłacimy około 90 złotych. Oczywiście są także tańsze preparaty, ale mają one zwykle mniejsze stężenie kwercetyny.

Opinie

Osoby suplementujące kwercetynę obserwują u siebie wzmocnienie układu odpornościowego i mniejszą podatność na infekcje. Osoby skłonne do alergii odnotowują także liczne korzyści. Kwercetyna wpływa pozytywnie również na kondycję psychiczną i fizyczną. Jest bardzo pomocna, jeśli chodzi o kontrolę masy ciała. Przyjmowanie tego antyoksydantu zwalcza zmęczenie i łagodzi skutki stresu.

Post Kwercetyna – właściwości, działanie i skutki uboczne pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Amarantus: właściwości

Diabelskie ziele jest jednym z najbardziej wartościowych zbóż, a jego spożywanie przynosi wiele zdrowotnych korzyści. Zboże to zmniejsza ryzyko rozwoju schorzeń układu krążenia, może obniżyć poziom cholesterolu, dzięki czemu zapobiega miażdżycy oraz chorobom serca. Jego obecność w codziennej diecie polecana jest także ze względu na właściwości odchudzające. Produkt ten reguluje pracę jelit oraz efektywnie przyspiesza przemiany metaboliczne. Szarłat przyczynia się do procesu wzrostu i naprawy komórek, a także produkcji najważniejszych hormonów i przeciwciał. Zawiera substancje, które pozytywnie wpływają na wygląd włosów – zapobiega ich wypadaniu oraz ogranicza łysienie androgenowe. Korzystnie wpływa także na skórę, poprawiając jej elastyczność oraz wzmacniając gęstość. Amarantus uznawany jest za uniwersalną żywność funkcjonalną, która przedłuża młodość.

Smak

Cechą charakterystyczną szarłatu jest jego intensywny, lekko orzechowy smak. W połączeniu z dodatkami staje się bardziej neutralny i mało wyczuwalny, zwłaszcza w formie ugotowanej kaszy.

Zapach

Zapach tego zboża jest bardzo specyficzny, przez niektórych bywa uważany za nieprzyjemny, a nawet zbliżony do odoru pleśni. Zapach ten uwalnia się jednak głównie przy gotowaniu ziaren, a po odpowiednim doprawieniu przestaje być problemem.

Skład

Szarłat zwiera cenne aminokwasy siarkowe, takie jak cystyna, cysteina oraz metionina. Ich obecność sprawia, że jest to żywność spełniająca wiele podstawowych potrzeb energetycznych organizmu.

W porcji zboża znajduje się sporo antyoksydantów, błonnika oraz witamin z grupy B. Może być spożywane przez osoby z niedoborami żelaza, którego zawiera nawet pięć razy więcej od pszenicy czy szpinaku. Szarłat jest również bogatym źródłem magnezu i wapnia; to także doskonałe źródło selenu i manganu.

Wartości odżywcze

Diabelskie ziele jest zbożem wyjątkowo bogatym w dobrej jakości białko roślinne – 18 g na 100 g nasion. To niezwykle ważny składnik odżywczy, niezbędny w procesie tworzenia i wzrostu nowych komórek. Na 100 g produktu przypada 65 g węglowodanów oraz około 7 g nienasyconych kwasów tłuszczowych.

Kalorie

Nasiona amarantusa należą do wyjątkowo sycących, a przy tym nie tuczących produktów spożywczych. W porównaniu do kaszy jęczmiennej czy ziemniaków, zawierają nawet kilkakrotnie więcej błonnika. Kaloryczność szarłatu wynosi 371 kcal na 100 g.

Gluten

Amarantus to produkt, który nie zawiera glutenu, a w przypadku celiakii lub alergii na to białko, konieczne jest całkowite wyeliminowanie go z diety. Szarłat może z powodzeniem stać się uzupełnieniem diety bezglutenowej.

Indeks glikemiczny i cukrzyca

Ze względu na stosunkowo niski indeks glikemiczny (IG 35), diabelskie ziele polecane jest diabetykom jako dobre źródło węglowodanów. Nasiona tej rośliny składają się przede wszystkim z cukrów złożonych, które wolniej podnoszą poziom glukozy we krwi. Zawarta w nich skrobia jest lekkostrawna, a szybkość wchłaniania cukru do krwi dodatkowo obniżają kwasy tłuszczowe.

Działanie i zastosowanie

W Polsce szarłat kupić można przede wszystkim w formie nasion, mąki oraz ziaren ekspandowanych. Poprawiają one smak oraz konsystencję wielu dań, a zarazem nadają im prozdrowotnych właściwości. Stosowane w odpowiedniej ilości, mogą pozytywnie wpłynąć na wiele aspektów związanych z funkcjonowaniem organizmu. Ekstrakty z amarantusa znajdują zastosowanie także w produkcji kosmetyków. Uzupełniając krem olejem z nasion tej rośliny, zyskać można produkt o bogatym zastosowaniu profilaktycznym i leczniczym. Stosowany zewnętrznie, może działać wspomagająco na łojotok, łuszczenie oraz suchość skóry. Ogranicza także objawy starzenia i łagodzi reakcje alergiczne. W salonach piękności często stosowany jest w formie olejku. Może służyć do wykonywania zabiegów regeneracyjnych i pielęgnacyjnych, np. podczas masażu ciała; sprawdza się również jako dodatek do relaksującej kąpieli.

Odchudzanie

Ze względu na niedużą kaloryczność i sporą zawartość błonnika, roślina ta może być ważnym elementem diety odchudzającej. Jej spożycie zapewnia uczucie sytości, a jednocześnie nie powoduje tycia. Szarłat reguluje procesy trawienia, dzięki czemu pozytywnie wpływa na układ pokarmowy. Usuwa z układu toksyny, metale ciężkie oraz inne szkodliwe substancje.

Stosowanie u dzieci i niemowląt

Ziarna szarłatu można podawać dzieciom od ok. 6-7 miesiąca życia. Dostarczają wielu łatwo przyswajalnych składników budulcowych, regulatorowych i energetycznych. Na dodatek są bardzo łatwo i szybko trawione; można je ugotować, przetrzeć lub rozdrobnić, a następnie zagęścić nimi deserek, kisiel lub zupkę dla dziecka.

Przed wprowadzeniem amarantusa do diety dziecka, jak w przypadku każdego nowego produktu należy zachować ostrożność i skonsultować się z lekarzem prowadzącym.

Amarantus ekspandowany

Amarantus ekspandowany (popping) przypomina popcorn lub popularny ryż preparowany. Ziarna poddawane są działaniu wysokiego ciśnienia, co prowadzi do uwolnienia gazu wewnątrz oraz zmiany struktury surowca. Działanie siły zewnętrznej wywołuje zwiększenie objętości, a także rozerwanie okrywy nasiennej i uzyskanie napowietrzonej struktury o jasnej barwie. Ekspandowanie pozwala na zachowanie większości cennych właściwości produktu. Zwiększa się także poziom przyswajalności składników odżywczych oraz trwałość ziaren. Po zakupie popping jest gotowy do spożycia i nie wymaga dalszej obróbki kulinarnej. W takiej formie ziarna mają bardziej neutralny smak, przez co najczęściej dodawane są do deserów.

Jak przygotować amarantus?

Amarantus należy gotować z zachowaniem odpowiednich proporcji. Na jedną szklankę szarłatu powinny przypadać trzy szklanki wody. Ziarna należy zalać posoloną wodą oraz doprowadzić do wrzenia, a następnie gotować pod przykryciem na małym ogniu przez ok. 20 minut. Najlepiej poczekać na całkowite wchłonięcie wody przez ziarna, aż szarłat stanie się miękki. W takiej formie nadaje się do bezpośredniego spożycia. Nie ma żadnych przeciwwskazań do uzupełniania nim różnych potraw. Można dodawać go także do zup, podobnie jak kaszę do krupniku. Należy jednak mieć na uwadze, że ziarna zwiększą wówczas swoją objętość i zagęszczą gotowe danie.

Szarłat: przepisy

Przepisy kulinarne z zastosowaniem ziaren szarłatu obejmują różne dania i przystawki. Zboże to doskonale uzupełnia różne smaki i sprawdza się jako składnik zdrowych deserów. Należą do nich rozmaite wypieki, w których zastosować można mąkę amarantusową.

Idealnie sprawdzi się w przygotowaniu ciastek, ciast czy herbatników. Z pomocą tej mąki można przygotować także omlety oraz placki. Ziarna warto natomiast wykorzystać w zupach, sosach oraz wielu daniach zapiekanych i gotowanych. W formie ekspandowanej, szarłat sprawdzi się jako składnik musli czy owsianki. Da się go wykorzystać w formie posypki do pieczenia ciast i chleba, a także dodatku do deseru lub sałatki. Ziarna ekspandowane można też zjadać z jogurtem lub na mleku.

Cena szarłatu

Na wartość produktów z amarantusa wpływają różne czynniki. Ziarno z upraw przemysłowych można kupić na wagę, w cenie od kilku złotych za kilogram. Koszty wzrastają w przypadku ziarna paczkowanego, pochodzącego z upraw ekologicznych. W zależności od producenta oraz sklepu, cena amarantusa bio wynosi od 12 do 40 zł za kilogram. Wyrób ekspandowany jest coraz powszechniej dostępny i kosztuje ok. 5 zł. Na polskim rynku znaleźć można także inne gotowe produkty z amarantusem. Należą do nich płatki, które kosztują ok. 24-50 zł za kilogram. W celach kosmetycznych i spożywczych stosuje się także olej ze szarłatu, którego cena utrzymuje się w przedziale od 40 do 70 zł za 100 ml. W tym przypadku najlepszym rozwiązaniem jest wybór oleju tłocznego na zimno i nieoczyszczonego. Taki produkt zachowuje najwięcej cennych wartości odżywczych surowca.

Opinie

Amarantus jest produktem, który zyskuje coraz większe uznanie wśród wielu osób. Ceniony jest zarówno za uniwersalność stosowania, jak i walory zdrowotne. Najczęściej służy do uzupełniania różnych popularnych potraw, jednak bywa chętnie używany również jako składnik deserów czy sałatek. Szarłat stosowany jest przede wszystkim w formie mąki, która coraz częściej zastępuje tradycyjny surowiec pszenny czy gryczany; sprawdza się również w zastosowaniach kosmetycznych. Ze względu na obecność pełnowartościowego białka, amarantus lubiany jest także przez osoby uprawiające sport. Ogromna zawartość cennych substancji odżywczych sprawia, że regularne używanie tego produktu może przynieść wiele korzyści dla zdrowia i urody.

Uprawa

Pola uprawne amarantusa znajdują się obecnie na niemal wszystkich kontynentach. Pierwsze plantacje tego zboża w Polsce pojawiły się dopiero ok. 1993 roku. Warunki klimatyczno-glebowe tej części Europy z powodzeniem spełniają specyficzne wymagania szarłatu. Na terenie Polski najpowszechniej uprawiana jest rodzima odmiana, nazywana Rawą. Wykazuje odporność na suszę i jest łatwa w pielęgnacji. Wymaga jednak bardzo dokładnych zbiorów oraz możliwie szybkiego przetworzenia. Rolnicy muszą od razu oczyścić i wysuszyć nasiona, żeby nie spleśniały. Uprawa tej rośliny jest przy tym bardzo opłacalna. Plony z zaledwie jednego hektara pozwalają na uzyskanie nawet trzech ton nasion. Ich wartość znacząco przekracza cenę pszenicy. Wzrasta też zapotrzebowanie na produkty ekologiczne, a szarłat nie toleruje pestycydów.

Post Amarantus – właściwości i przepisy z szarłatem pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Rodzaje komosy ryżowej

Quinoa jest komosą ryżową mogącą występować pod różnymi postaciami. Dostępna jest nie tylko biała komosa, ale także komosa czerwona i czarna; oprócz koloru różnią się one także trochę w smaku. Komosa biała (lebioda) porasta teren całego kraju i jest uznawana za chwast; zawiera sporo białka i żelaza oraz witamin; smakuje niczym szpinak. Młode liście można jeść i robić z nich napary łagodzące kaszel czy też gojące rany. Zarówno jej korzeń, jak i ziele mają właściwości lecznicze. Komosa czerwona uprawiana jest od wieków jako roślina jadalna i jest ona twardsza od tej białej. Ma także bardziej intensywny smak i po ugotowaniu pozostaje chrupiąca; z nasion robi się mąkę i kaszę. Komosa czarna jest tą najmniej popularną, o orzechowym i lekko słodkawym smaku. Praktycznie nie pęcznieje podczas gotowania, pozostaje twarda i chrupka.

Komosa ryżowa – właściwości

Komosa ryżowa jest pokarmem bezglutenowym, dlatego też mogą śmiało sięgać po nią osoby nietolerujące glutenu, czyli borykające się z celiakią. Wysoka wartość odżywcza tego produktu sprawia, że od wielu lat stanowi ona główne źródło pożywienia w wielu krajach na całym świecie. Zawiera duże ilości białka, witamin, makro- i mikroelementów oraz przeciwutleniaczy. Aminokwasy obecne w tej roślinie są łatwo przyswajalne i z powodzeniem może ona zastąpić w diecie mięso czy produkty zbożowe.

Przypisuje się jej nawet działanie odchudzające. Jest to pełnowartościowy produkt, który sprzyja zachowaniu szczupłej sylwetki. Zmniejsza poziom cholesterolu i glukozy we krwi oraz reguluje gospodarkę kwasową organizmu. Przypisuje się jej właściwości alkalizujące, co ma ogromne znaczenie w dobie tak dużego spożycia produktów zakwaszających (szczególnie mięsa). Quinoa stoi na straży nadmiernego rozmnażania się grzybów przewodu pokarmowego w postaci Candida Albicans. Okazuje się być nawet pomocna przy chronicznych migrenach.

Co ciekawe, w komosie ryżowej znajduje się aż dwukrotnie więcej wapnia niż w mleku. Jeśli ktoś nie je nabiału, to jak najbardziej powinien włączyć do swojego menu quinoa. Jest to również świetne źródło błonnika niezbędnego do prawidłowego trawienia. W komosie ryżowej znajdziemy także sporo witaminy E, która jest silnym antyoksydantem chroniącym przed szkodliwym działaniem wolnych rodników. Stoi ona na straży młodzieńczego wyglądu i ładnej skóry oraz chroni komórki przed zmutowaniem i rozwojem zmian rakowych. Niski indeks glikemiczny quinoa (IG 35) sprawia, że mogą śmiało sięgać po nią diabetycy i osoby otyłe. Spożywanie komosy ryżowej nie przyczynia się do podniesienia poziomu glukozy we krwi. Jest to też bardzo pomocne w przypadku chęci pozbycia się nadprogramowych kilogramów. Komosa ryżowa zawiera potas, krzem, żelazo i miedź. Jest to dobre źródło energii zawierające witaminy z grupy B, które wspierają układ nerwowy (B1,B2,B6 i B9). Zapobiega zaparciom, działa rozkurczowo i przeciwzapalnie, obniża poziom cholesterolu we krwi, posiada właściwości oczyszczające, przeciwalergiczne, przeciwwirusowe, immunostymulujące, przeciwutleniające i wzmacniające odporność organizmu.

Stugramowa porcja komosy odżywczej dostarcza 368 kcal, w tym 14 g białka, 64 g węglowodanów, 7 g błonnika i 6 g tłuszczów. Fosforu jest w takiej porcji ponad 450 mg, magnezu prawie 200 mg, cynku 3 mg, żelaza 4 mg i wapnia 47 mg. Smak komosy ryżowej jest bardzo delikatny i można wyczuć lekko orzechowy posmak. Bardziej intensywny smak mają odmiany czerwona i czarna, które po ugotowaniu są też bardziej twarde od komosy białej.

Działanie i zastosowanie

Komosa ryżowa znalazła zastosowanie przede wszystkim w kuchni i cieszy się sporym zainteresowaniem szczególnie wśród osób będących na diecie bezglutenowej, wegetariańskiej czy wegańskiej. To jednak nie jedyne jej zastosowanie, bo roślina ta wykorzystywana jest także do produkcji pasz dla zwierząt. Zainteresował się nią także przemysł farmaceutyczny ze względu na jej prozdrowotne działanie.

Alergia

Quinoa przypisuje się właściwości antyalergiczne. Niektóre osoby mogą być jednak uczulone na związki zawarte w komosie ryżowej. Tym bardziej, jeśli ma się nietolerancję na produkty spokrewnione z quinoa w postaci szpinaku i buraków. Wówczas może dojść do reakcji alergicznej w postaci problemów z połykaniem, osłabieniem głosu, pokrzywką i obrzękiem. Nie są to jednak częste przypadki i większości osób roślina ta w żaden sposób nie szkodzi. Jest wręcz przeciwnie ze względu na jej prozdrowotne działanie. Zasada jest taka, aby nowe produkty wprowadzać do diety z ostrożnością i obserwować reakcje organizmu.

Cukrzyca

Komosa ryżowa ma niski indeks glikemiczny, dlatego też nie podnosi ona glikemii. Jest to bardzo dobra wiadomość dla diabetyków, którzy śmiało mogą sięgać po quinoa. Tym bardziej, że usprawnia ona przemianę materii i reguluje poziom glukozy we krwi.

Hashimoto

Hashimoto jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym, która wynika z zaburzonej pracy tarczycy. Jest to autoimmunologiczna niedoczynność tego organu, z którą borykają się przede wszystkim kobiety. Przy schorzeniu tym niezwykle ważne jest to, co się spożywa. Nasza dieta ma ogromny wpływ na kondycję naszego ciała i na system hormonalny. Za pomocą dobrze zbilansowanej diety możliwe jest wsparcie procesów trawienia i ustabilizowanie poziomu glukozy we krwi. Należy także pamiętać o tym, że niektóre składniki pokarmowe przy Hashimoto mogą być czynnikami stresowymi. Jednym z zaleceń przy Hashimoto jest wykluczenie z diety produktów zawierających gluten. Jest on obecny w zbożach, dlatego też należy wykluczyć je ze swojego jadłospisu. Zaleca się zastąpić zboża pseudo zbożami w postaci komosy ryżowej i amarantusa. Można także sięgnąć po kasze. Jest to niezwykle ważne, gdyż gluten przyczynia się do nieszczelności jelit, stymuluje nadmiernie układ odpornościowy i sprawia, że organizm zaczyna atakować własne komórki.

Refluks

Cofanie się kwaśnej treści żołądkowej jest nie tylko nieprzyjemnym, ale także patologicznym zjawiskiem. Refluks wynika z nieprawidłowej pracy układu trawiennego i nie powinien być lekceważony. Należy w pierwszej kolejności przyjrzeć się swojej diecie i dokonać pewnych korekt. Zakwaszenie żołądka także ma znaczenie. Problemy ze strony układu pokarmowego można zredukować, spożywając komosę ryżową. Okazuje się być ona bardzo pomocna przy niestrawności, bólach żołądka, refluksie i zgadze.

Odchudzanie

Nie trzeba wcale głodować ani też objadać się przysłowiową sałatą w celu pozbycia się nadprogramowych kilogramów. Jeśli nie jesteśmy zadowoleni z masy własnego ciała, to czas najwyższy dokonać pewnych zmian w diecie i zacząć więcej się ruszać. Z pomocą przychodzi komosa ryżowa, która jest banalnie prosta do przygotowania. W połączeniu z innymi dodatkami można stworzyć niezwykle smaczne i sycące danie, które zaspokoi apetyt na długi czas. Zawiera ona bardzo dużo białka i błonnika oraz minimalne ilości tłuszczu. Spożywanie quinoa sprawia, że będzie można jeść mniej i być najedzonym oraz dodatkowo spalić więcej kalorii i przyspieszyć metabolizm. Dzięki włączeniu quinoa do swojej diety można nie tylko czuć się bardziej sytym i usprawnić trawienie, ale także zmniejszyć apetyt i wyregulować poziom cukru we krwi.

Jak gotować komosę ryżową?

Zanim w ogóle przejdziemy do gotowania komosy ryżowej, należy odpowiednio przygotować ziarna. Jako, że mają one w sobie nutkę goryczki, przed ugotowaniem zaleca się najpierw wypłukać je w zimnej wodzie. Należy zrobić to kilkakrotnie, aż woda z płukania stanie się przezroczysta, a nie mętna. Najprostszym sposobem będzie opłukiwanie quinoa na sitku. Gotujemy ją w proporcji 2:1, czyli na jedną porcję komosy przypadają dwie porcje wody (np. szklanka quinoa i dwie szklanki wody). Opłukane ziarna zalewamy wodą (najlepiej z łyżeczką soli i kroplą oliwy), po czym doprowadzamy do wrzenia i gotujemy, aż do pojawienia się białych pęcherzyków – trwa to zwykle kwadrans. Następnie wyłączamy palnik i pozostawiamy naszą komosę pod przykryciem, aż całkowicie wchłonie wodę. Liście komosy ryżowej także są jadalne i można przygotować je jak szpinak – zarówno w wersji gotowanej, jak i smażonej. Z kolei kiełki idealnie nadają się do sałatek i można nimi wzbogacić przekąski. Wystarczy skiełkować nasiona quinoa, mocząc je najpierw w wodzie przez 10 h, po czym dobrze opłukać i odstawić do wykiełkowania na 24 h.

Quinoa – przepisy

Komosę ryżową można przygotować na wiele sposobów; smakuje wyśmienicie zarówno na słodko, jak i w wersji wytrawnej. Można ją jeść na śniadanie, obiad czy też na kolację; idealnie sprawdzi się w towarzystwie ulubionych owoców, szczególnie truskawek, borówek, malin i bananów. Jak najbardziej można dodać do niej orzechy, pestki dyni czy też nasiona słonecznika. Doskonale smakować będzie z dodatkiem miodu i cynamonu. Na słono także będzie wyśmienita – z sosem, mięsem czy też z warzywami.

Z komosy ryżowej można zrobić pożywną i smaczną owsiankę, dodając do niej cynamonu, bakalii czy świeżych owoców. W sałatce świetnie sprawdzi się w towarzystwie pomidorów, oliwek, ogórka, bazylii i rukoli lub w wersji meksykańskiej z fasolą, kukurydzą i papryką. Quinoa będzie strzałem w dziesiątkę, jeśli chodzi o faszerowane warzywa. Dobrze przyprawionym nadzieniem można wypełnić aż po brzegi wydrążonego pomidora, paprykę, pieczarki, cukinię, bakłażana czy dynię.

Po wymieszaniu quinoa z ciecierzycą i fasolą oraz przyprawami, można zrobić wyborne placki w postaci wegetariańskich burgerów. Komosa ryżowa może nawet posłużyć jako panierka czy też jako baza do warstwowego deseru jogurtowego z orzechami, owocami i miodem.

Sałatka rybna z quinoa

Potrzebne składniki: dwie szklanki quinoa, 20 dag łososia, dwie szklanki szpinaku, dwa ząbki czosnku, ostra papryczka, dwie łyżki sosu tamari i dwie łyżki oliwy z oliwek.

Wykonanie: gotujemy komosę, a w międzyczasie kroimy naszego łososia i chwilę przyrumieniamy go na patelni z oliwą. Następnie dodajemy sos tamari, przeciśnięty czosnek, papryczkę chili i komosę. Na sam koniec dorzucamy szpinak i dusimy wszystko na wolnym ogniu przez dziesięć minut.

Pomysł na szybką i pożywną zupę bezmięsną

Potrzebne składniki: pół szklanki quinoa, cztery szklanki warzywnego bulionu, marchew, ziemniak, brokuł, szklanka ciecierzycy i groszku.

Wykonanie: wlewamy bulion do garnka, po czym dodajemy do niego opłukane ziarna komosy i czekamy, aż się zagotuje. Następnie dodajemy różyczki brokułu, ciecierzycę, groszek i ziemniaka pokrojonego w kostkę. Marchew miksujemy z niewielką ilość bulionu, po czym dodajemy do zupy, mieszamy i chwilę jeszcze gotujemy do połączenia się wszystkich smaków.

Bananowy koktajl z komosą ryżową

Potrzebne składniki: pół szklanki quinoa, dwa banany, szklanka wody, pół szklanki mleka roślinnego, pół szklanki mrożonych borówek, garść wiórek kokosowych i siekanych płatków migdałowych.

Wykonanie: ugotowaną komosę łączymy z mrożonymi owocami, po czym dodajemy banany, mleko i trochę wiórek. Następnie wszystko blendujemy i mamy już gotowy koktajl, który posypujemy na koniec pozostałymi wiórkami i płatkami migdałowymi.

Quinoa z kurczakiem i warzywami

Składniki: niepełna szklanka komosy ryżowej, dwie marchewki, czerwona papryka, trochę startego imbiru, łyżka oleju, ząbek czosnku, cebula, kolendra, łyżka sosu sojowego i cała pierś z kurczaka orz pieprz i sól do smaku.

Wykonanie: komosę gotujemy przez kwadrans, po czym pozostawiamy do przestygnięcia. W międzyczasie ścieramy marchewkę oraz siekamy czosnek, kolendrę i cebulę, a paprykę kroimy w paski. Następnie przechodzimy do podsmażenia na oleju mięsa pokrojonego w plasterki. Dodajemy do niego marchewkę i smażymy przez dwie minuty, a potem dorzucamy czosnek, paprykę i cebulę. Całość mieszamy i smażymy przez trzy minuty. Ostudzoną komosę przyprawiamy, po czym dodajemy do niej warzywa i mięso oraz kolendrę i sos sojowy. Po wymieszaniu mamy już gotowe danie.

Uprawa quinoa

Komosa ryżowa jest jednoroczną rośliną, którą sporo łączy z komosą białą i jest ona nawet spokrewniona ze szpinakiem. Owoce tej rośliny są niewielkimi nasionami, których średnica nie przekracza 2 ½ mm. Quinoa nie jest zbożem, ale uznawana jest za pseudo zboże. Wywodzi się ono z Ameryki Południowej; od tysięcy lat stanowi podstawę diety mieszkańców Ekwadoru, Chile i Boliwii. Roślina ta jest na tyle silna, że jest w stanie porastać wyżyny andyjskie, czyli miejsca z surowym klimatem i o wyjałowionej glebie. Do Europy przywędrowała stosunkowo niedawno, gdyż dopiero w XX i XXI wieku. Obecnie cieszy się coraz większą popularnością ze względu na swoje wartości odżywcze i cenne właściwości prozdrowotne.

Chociaż komosę ryżową uprawia się przede wszystkim w krajach Ameryki Południowej, to w Polsce także można mieć własne zbiory. Idealnym miejscem będzie gleba, na której uprawiane były ziemniaki, kukurydza czy też jakieś zboże. Niezbyt sprawdzi się natomiast gleba, na której rosły warzywa. Jeśli chodzi o jakieś specjalne wymagania tej rośliny, to ich nie ma. Trzeba tylko pamiętać o tym, aby gleba była pozbawiona chwastów. Trzeba także pamiętać o kilkukrotnym pieleniu zasiewu. Roślina ta nie ma dużego zapotrzebowania na wodę ani też nie trzeba jej nawozić specjalnymi preparatami. Bardzo ważne jest to, aby kupić dobrej jakości nasiona. Wysiewa się je w drugiej połowie kwietnia, z zachowaniem co najmniej 30 cm odległości między rzędami. Na metr kwadratowy potrzebnych będzie nam do dwustu nasion.

Komosa ryżowa jest rośliną niewymagającą szczególnej pielęgnacji. Może osiągnąć nawet do 1,5 m wysokości, a jej łodyga jest mocno rozgałęziona. Charakterystyczne dla quinoa są mocno ząbkowane liście przypominające kształtem romb. Jeden kwiatostan jest w stanie dostarczyć nawet do tysiąca nasion wyglądających niczym małe orzechy. Zbiera się je pod koniec sierpnia aż do końca września, a jeśli pogoda na to pozwoli, to zbiory mogą wydłużyć się nawet do połowy października. W przypadku domowej uprawy trzeba liczyć się z tym, że nasiona będzie trzeba oddzielać ręcznie i to dokładnie, gdyż nie wszystkie będą jednakowo dojrzałe. W przypadku masowej produkcji są one mielone przez specjalne maszyny.

Post Komosa ryżowa – właściwości i przepisy z kaszą quinoa pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Spirulina – właściwości

Algi morskie są skarbnicą wielu witamin i minerałów, dlatego też warto włączyć je na stałe do swojego menu. Bez wątpienia wyjdzie nam to na zdrowie i to prędzej, niż moglibyśmy się tego spodziewać. Moc drzemiąca w tym małym żyjątku jest ogromna. W spirulinie znajduje się pełnowartościowe i niezwykle łatwo przyswajalne białko, które zawiera aż dwanaście endogennych i osiem egzogennych aminokwasów. Jest to produkt o wysokiej wartości odżywczej, który idealnie sprawdza się przy niedożywieniu. Zawarty w aldze γ-linolenowy kwas tłuszczowy wzmacnia układ odpornościowy. W spirulinie znajduje się beta karoten będący uzupełnieniem witaminy A, która wspomaga procesy detoksykacyjne. Z kolei C-fikocyjanina, R-fikocyjanina, allofikocyjanina są związkami hamującymi namnażanie się komórek nowotworowych. Ciemnozielona alga jest skarbnicą chlorofilu, który jest roślinnym odpowiednikiem ludzkiej hemoglobiny. Razem z fikoerytryną i fikocyjaniną chronią nas przed szkodliwym promieniowaniem słonecznym. Fenyloalanina z kolei zmniejsza odczucie głodu. W spirulinie znajduje się także witamina B12, dlatego też jest to doskonały produkt szczególnie dla osób będących na diecie opartej wyłącznie na roślinach, gdzie łatwo jest o wystąpienie niedoboru tej niezwykle ważnej witaminy. Witamina B12 jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego.

Smak spiruliny jest łagodny, a zapach morski. Procentowa zawartość poszczególnych składników przedstawia się następująco: białko 55-70%, węglowodany 15-25%, kwasy tłuszczowe 6-8%, minerały 7-13%, błonnik 8-10% i woda 3-7%. Co ciekawe, kaloryczność spiruliny nie jest mała. W stugramowej porcji mamy aż 289 kcal, z czego 57 g to białko, 24 g węglowodany i 8 g kwasy tłuszczowe (nasycone, wielonienasycone i jednonienasycone).

Działanie i zastosowanie spiruliny

Spirulina ze względu na swój bogaty i unikalny skład wywiera bardzo korzystny wpływ na nasz organizm. Można ją wykorzystać zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie; jest to produkt bardzo odżywczy, który działa przeciwzapalnie i antyoksydacyjnie. Reguluje poziom lipidów we krwi i chroni komórki przed mutowaniem. Aktywizuje ona system immunologiczny, pomaga zwalczyć anemię, reguluje poziom cukru we krwi i wspiera leczenie cukrzycy typu II. Zmniejsza również ryzyko rozwoju chorób sercowo-naczyniowych, zaćmy i zwyrodnienia plamki żółtej. Ze względu na swoje detoksykujące działanie skutecznie wspomaga oczyszczanie organizmu z toksyn oraz wspiera funkcjonowanie wątroby i nerek. Jest też produktem wspierającym i usprawniającym układ trawienny. Dodaje energii, usuwa metale ciężkie z organizmu, łagodzi problemy z zatokami, obniża poziom glukozy we krwi i ciśnienie krwi, przyspiesza metabolizm, reguluje poziom cholesterolu i zmniejsza ryzyko wystąpienia udaru mózgu.

Spirulinowy detox

Spirulina jest idealnym produktem do przeprowadzenia detoksu organizmu ze względu na swoje oczyszczające działanie. Ta ciemnozielona alga jest w stanie związać metale ciężkie i inne toksyny oraz wspomóc ich wydalanie na zewnątrz. Najlepiej przeprowadzić taki detoks ze spirulina na wiosnę, aby pozbyć się nagromadzonych przez zimę złogów. Dłuższe dni i większa dawka słońca daje zastrzyk energii oraz chęć do działania. Więcej też przebywamy na świeżym powietrzu i ruszamy się, co wspiera proces oczyszczania. Najlepsze efekty można uzyskać dzięki połączeniu spiruliny z chlorellą, które zagwarantują jeszcze lepsze rezultaty. Duet ten przyspiesza przemianę materii i przeciwdziała zaparciom. Zwiększa się także odporność organizmu i poprawia ogólna kondycja, a organizm zyskuje zastrzyk energii do przeprowadzenia procesów detoksykacyjnych. Oprócz wątroby bardzo dużą rolę w oczyszczaniu organizmu z toksyn odgrywają  nerki. Zawarty w spirulinie fosfor poprawia ich pracę, zwiększa wydajność i likwiduje kamienie nerkowe.

Stosowanie spiruliny u dzieci

Dzieci potrzebują całego spektrum witamin i soli mineralnych oraz makroskładników. Zamiast jednak sięgania po sztuczne preparaty multiwitaminowe z apteki, warto dawać swojemu dziecku spirulinę. Nie jest ona wzbogacana żadnymi chemicznymi barwnikami, aromatami czy innymi niepożądanymi substancjami. Jest to świetny produkt uzupełniający niedobory substancji odżywczych i zapobiegający rozwojowi najróżniejszych schorzeń. Ciemnozielona alga wzmacnia organizm, jest świetnym uzupełnieniem zapotrzebowania na białko, pomaga zapobiegać reakcji alergicznej, wspiera organizm po kuracji antybiotykami i poprawia pracę wątroby. W przypadku młodszych dzieci, pytajmy o poradę pediatrę.

Alergia

Po spirulinę warto sięgać w przypadku alergii, gdyż hamuje ona uwalnianie histaminy przyczyniającej się do wystąpienia nieprzyjemnych objawów i niweluje je. Suplementacja ciemnozieloną algą jest znacznie bezpieczniejsza niż sięganie po silne leki antyhistaminowe.

Candida

Ciemnozielona alga pomaga w walce z przerostem drożdżaka Candida Albicans w organizmie oraz wspomaga oczyszczanie go z wydzielanych przez te patogeny toksyn.

Tarczyca

W spirulinie są znikome ilości jodu, które są całkowicie bezpieczne i nie wywołują żadnych negatywnych reakcji ze strony tarczycy ani też gruczołów przytarczycznych. Mogą wobec tego stosować ją osoby zmagające się z chorobami tarczycy typu Hashimoto, niedoczynność/nadczynność tarczycy czy chorobą Gravesa-Basedowa.

Anemia

Alga morska jest bardzo odżywczym produktem, w składzie którego znajduje się spora ilość żelaza. Jest to wobec tego produkt polecany osobom zmagającym się z anemią.

Refluks

Przy problemach ze zgagą jak najbardziej warto sięgać po spirulinę, która przeciwdziała nieprzyjemnym objawom refluksu. Zawiera ona enzymy trawienne oraz zwiększa przyswajalność pokarmu i składników odżywczych. Jest także prebiotykiem, czyli pożywką dla dobrych bakterii.

Włosy

Spora dawka witamin i chlorofil w spirulinie zmniejszają wypadanie włosów. Korzystny wpływ na skórę wykazuje także spora zawartość biotyny, która poprawia kondycję włosów, skóry i paznokci. Lepsze dotlenianie komórek zapewnia m.in. witamina F i kwas nukleinowy. Ogromna porcja protein wzmacnia włosy.

Skóra i trądzik

Ciemnozielona alga zawiera związki takie jak fikoerytryna, fikocyjanina i chlorofil, które stanowią naturalną ochronę przeciwsłoneczną. Spirulinę można stosować nie tylko wewnętrznie, ale i zewnętrznie w postaci maseczek. Jest ona bardzo często składnikiem kosmetyków przeznaczonych dla cery suchej i wrażliwej. Ciemnozielona alga działa regenerująco na skórę, wspomaga naprawę i odbudowę komórek, działa przeciwstarzeniowo i przeciwzmarszczkowo oraz łagodzi stany zapalne. Spora zawartość cynku jest niezwykle pomocna przy rożnego typu schorzeniach skóry, w tym trądziku. Spirulina zawiera enzymy przeciwdziałające bakteriom odpowiedzialnym za zmiany trądzikowe, usuwa zanieczyszczenia i odtyka zatkane pory.

Cellulit

Suplementowanie się spiruliną jest skutecznym sposobem na poprawę metabolizmu, usuniecie nadmiaru wody z organizmu i widoczną redukcję cellulitu. Algi mają działanie antycellulitowe i pobudzają krążenie w miejscach dotkniętych pomarańczową skórką.

Algi a odchudzanie

Spirulinie przypisano nawet działanie odchudzające i jest polecana osobom chcącym zrzucić nadprogramowe kilogramy. Należy pamiętać jednak o tym, że glon ten nie jest żadnym magicznym medykamentem na otyłość i nie ma co się spodziewać jakiś cudów, nie zmieniając niczego w swoim dotychczasowym stylu życia. Prawdą jest natomiast to, że ciemnozielona alga wspiera proces odchudzania i sprzyja zachowaniu smukłej sylwetki. Nie obędzie się jednak bez dobrze zbilansowanej diety i regularnej aktywności fizycznej, co trzeba mieć na uwadze. Ruch, dobre odżywianie i suplementacja spiruliną są w stanie zagwarantować uzyskanie świetnych efektów. Tym bardziej, że spirulina zawiera komplet świetnie przyswajalnych składników odżywczych, co jest bardzo ważne na diecie redukcyjnej. Obecnej w aldze fenyloalaninie przypisuje się nawet działanie zmniejszające napady głodu. Algi morskie przyspieszają utratę masy ciała; są one bogate w białko i zawierają relatywnie mało tłuszczu. Taki stosunek białek do tłuszczu sprawia, że łatwiej jest spalić tkankę tłuszczową i utrzymać beztłuszczową masę ciała.

W jakiej formie stosować spirulinę?

Alga morska dostępna jest zarówno w postaci tabletek, jak również granulatu, kapsułek i twardych tabletek. W przypadku kapsułek i tabletek należy je popić wodą, natomiast algę w wersji sypkiej można dodać do potraw, smoothie, shaków, czy po prostu wymieszać z wodą i wypić.

Najlepiej jest kupować produkty organiczne i z oznaczeniem „raw”. Wówczas mamy pewność, że kupujemy najwyższej jakości algę morską, która została pozyskana z ekologicznych miejsc, wolnych od zanieczyszczeń. W surowej spirulinie znajduje się całe spektrum nienaruszonych dobrodziejstw, z których to właśnie ta alga słynie, i na których nam przecież najbardziej zależy. Tak naprawdę to forma spiruliny nie ma większego znaczenia, gdyż najważniejsza jest jakość surowca.

Dawkowanie spiruliny

Spirulina jest jednocześnie pożywieniem, jak i suplementem diety, dlatego też powinno się ją przyjmować zgodnie z zaleceniami na opakowaniu/ w ulotce dołączonej do preparatu. W przypadku dzieci w wieku od sześciu do dziesięciu lat zaleca się spożywać do sześciu gramów spiruliny dziennie. Dla starszych dzieci i dorosłych do dziesięciu gramów dziennie. Z kolei sportowcy i osoby narażone na ciężki wysiłek fizyczny mogą sięgać po ciemnozieloną algę w ilości do 30 g/dobę.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Niebieskozielona alga jest całkowicie bezpiecznym produktem, jednakże w przypadku przyjmowania leków warto przed rozpoczęciem suplementacji tym produktem skonsultować się z internistą; dotyczy to wszystkich suplementów diety. Spirulina nie jest zalecana osobom borykającym się ze stwardnieniem rozsianym, toczniem, reumatoidalnym zapaleniem stawów, fenyloketonurią i schorzeniami o podłożu autoimmunologicznym. Z produktu tego powinny zrezygnować także osoby przyjmujące leki zwiększające krzepliwość krwi i leki immunosupresyjne.

Najczęściej preparaty zawierające spirulinę nawet przy regularnym stosowaniu nie wywołują żadnych niepożądanych skutków ubocznych, jednakże bardzo ważne jest to, aby produkty te pochodziły ze sprawdzonego źródła. Zanotowano kilka rzadkich przypadków reakcji alergicznej po zastosowaniu ciemnozielonej algi, ale dotyczyło to wyłącznie bardzo niewielkiej liczby osób nadwrażliwych. Towarzyszyły im wówczas objawy w postaci bólu głowy, wzmożonej potliwości, zaczerwienienia twarzy, bóli mięśniowych i problemów z koncentracją.

Przepisy

⇒ Bananowe smoothie

Składniki: opakowanie jogurtu naturalnego, banan, łyżeczka spiruliny i syrop klonowy do smaku.

⇒ Poranny szejk ze spiruliną

Potrzebne składniki: natka pietruszki, dwie łyżeczki miodu, łyżeczka spiruliny, sok z cytryny i półtorej szklanki wody. Wszystko wystarczy wrzucić do kielicha i zblendować.

⇒ Eliksir odmładzający

Składniki: natka pietruszki, szpinak, rukiew wodna, zielone jabłka, pestki dyni i lód.

⇒ Pasta na pieczywo

Składniki: awokado, nieduża cebula, łyżeczka oliwy z oliwek i dwie łyżeczki spiruliny.

⇒ Spirulinowa maseczka na twarz

Łyżeczkę spiruliny mieszamy z wodą, aż do uzyskania konsystencji papki, którą nakładamy na twarz, po czym zmywamy po kwadransie.

⇒ Maseczka ze spiruliny na włosy

Potrzebne składniki: spirulina, napar z rumianku czy pokrzywy, olejek rozmarynowy, olejek rycynowy i żółtko jaja oraz woda. Wszystkie składniki mieszamy ze sobą, aż do uzyskania gładkiej i lekko płynnej masy, po czym nakładamy na świeżo umyte i osuszone włosy. Maseczkę trzymamy na włosach przez pół godziny, po czym dokładnie zmywamy i ponownie myjemy włosy szamponem.

Cena

Ceny spiruliny są bardzo zróżnicowane. Na rynku nie brakuje zarówno tanich suplementów pochodzenia chińskiego za kilkanaście złotych, jak i produktów za kilkadziesiąt, a nawet kilkaset złotych. Bardzo ważne jest zwrócenie uwagi na kraj pochodzenia algi i certyfikaty. Podejrzanie niska cena zwykle przekłada się na produkt niskiej jakości, dlatego też lepiej jest trochę dopłacić i kupić preparat ze sprawdzonego źródła. Najbardziej ceniona jest niebieskozielona alga nazywana spiruliną hawajską, która zbierana jest z najczystszych obszarów. Hawajska spirulina pacifica należy do czołówki pod względem jakości i zawartości składników odżywczych. Za opakowanie mające 180 tabletek zapłacimy ponad 50 złotych, a za 600 tabletek ponad 140 złotych. Inne odmiany będą tańsze – od 30 złotych wzwyż. Sproszkowana spirulina to koszt 10-15 złotych za 100 g.

Opinie

Po spirulinę sięga się przede wszystkim w celu odtrucia organizmu oraz dostarczenia mu witamin i łatwo przyswajalnego białka. Osoby suplementujące algi obserwują ich działanie już po jednorazowym użyciu, chociażby w postaci przyspieszonej przemiany materii. Spirulina jest także pomocna podczas odchudzania, gdyż ułatwia pozbywanie się nagromadzanych złogów z ciała i sprzyja redukcji zbędnej tkanki tłuszczowej. Produkt ten spełnia oczekiwania konsumentów i przynosi zadowalające efekty. Jest to świetne rozwiązanie dla sportowców, kobiet planujących zajść w ciąże, osób na diecie wegetariańskiej i wegańskiej oraz dla osób zmagających się z anemią.

Post Spirulina – właściwości, dawkowanie i opinie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Właściwości kaszy jaglanej

Kasza jaglana wykazuje właściwości przeciwwirusowe oraz jest niezwykle pomocna przy kaszlu i katarze, gdyż wysusza nadmiar wydzieliny, łagodząc nieprzyjemne objawy. Posiada także właściwości odkwaszające i oczyszczające organizm ze szkodliwych substancji. Alkalizujące właściwości kaszy jaglanej neutralizują kwasy żołądkowe i ułatwiają utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej organizmu. Jest to świetny produkt w przypadku osób zmagających się ze zgagą. Zawarta w kaszy krzemionka wykazuje właściwości przeciwtrądzikowe i regenerujące naskórek. Jeśli ktoś pragnie pozbyć się trądziku pospolitego czy różowatego, to jak najbardziej powinien sięgać po jaglankę. Kasza jaglana ma także właściwości przeciwstarzeniowe i przyspiesza przemianę materii, co jest korzystną wiadomością dla osób pragnących pozbyć się zbędnych kilogramów. Kasza ta będzie świetnym wyborem dla osób na diecie bezglutenowej, zmagających się z niedokrwistością czy też z podwyższonym poziomem cholesterolu we krwi. Kasza wykazuje właściwości rozgrzewające, dlatego też idealnie sprawdzi się szczególnie w okresie jesienno-zimowym oraz przy różnego typu infekcjach.

Skład

Aż ponad 71 g/100 g kaszy jaglanej stanowią węglowodany, a ponad 3 g to błonnik. Na 100 g kaszy przypada ponad 10 g białka i niecałe 3 g tłuszczów (tłuszcze nienasycone, kwasy tłuszczowe omega 3 i omega 6). Oprócz węglowodanów, białek i tłuszczów w kaszy jaglanej znajduje się wiele witamin i minerałów.

Wartości odżywcze

Kasza jaglana nie ma za wiele skrobi, ale wyróżnia się ona na tle innych kasz najwyższą zawartością witamin z grupy B. Najwięcej można znaleźć w niej tiaminy, ryboflawiny i pirydoksyny, czyli witaminy C1, C2 i B6. Są to witaminy korzystnie wpływające na układ nerwowy i wzmagające koncentrację. Podnoszą również odporność organizmu i są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania narządu wzroku. Witaminy z grupy B zmniejszają także ryzyko rozwoju nowotworów przełyku i chorób jamy ustnej. Są w niej także kwas foliowy i kwas pantotenowy oraz magnez biorący udział w niemalże każdym procesie zachodzącym wewnątrz organizmu.

W kaszy jaglanej znajduje się także żelazo chroniące przed anemią oraz miedź będąca podstawowym składnikiem budulcowym komórek. To właśnie miedź odpowiedzialna jest m.in. za produkcję hemocyjaniny mającej właściwości podobne do hemoglobiny. W kaszy tej obecna jest krzemionka poprawiająca wygląd skóry, włosów i paznokci. Krzem jest również niezbędny do utrzymania kości w dobrej kondycji. Spożywanie kaszy jaglanej zmniejsza ryzyko demineralizacji kości. Jest ona także świetnym źródłem witaminy E, czyli witaminy młodości. Z kolei lecytyna obecna w kaszy jaglanej poprawia pamięć i wspomaga procesy myślowe; doskonale wpływa na umysł.

Kalorie

Mówiąc o kaszy jaglanej nie sposób pominąć kwestii kaloryczności. Chociaż jest to produkt roślinny i nie zawiera zbyt wiele tłuszczu, to jednak obfituje w węglowodany i nie brakuje w niej białka. To wszystko przekłada się na niemałą kaloryczność. Stugramowa porcja kaszy jaglanej dostarcza 350 kalorii.

Gluten

Kasza jaglana nie zawiera glutenu, w związku z czym mogą po nią śmiało sięgać osoby zmagające się z celiakią czy też z nietolerancją tego problematycznego białka. Oczywiście zawsze musimy się upewnić, czy produkt nie został zanieczyszczony śladowymi ilościami glutenu w procesie obróbki.

Indeks glikemiczny

Indeks glikemiczny kaszy nie należy do niskich jest stosunkowo wysoki,  dlatego też osoby borykające się z cukrzycą powinny mieć się na baczności. IG wynosi aż 70.

Działanie i zastosowanie

Kaszę jaglaną używa się głównie w kuchni i można z niej przygotować zarówno dania na słono, jak i na słodko. Może być podawana w formie sypkiej lub kleistej. Idealnie nadaje się do dań mięsnych jako dodatek, ale może z powodzeniem stanowić główny posiłek. Kasza jaglana odpowiednio przygotowana może stać się wyśmienitym deserem, po który chętnie sięgną zarówno dzieci, jak i dorośli.

Oczyszczanie jelit

Czyste jelita to podstawa, jeśli chodzi o zachowanie zdrowia. O jelitach mówi się, że są one naszym drugim mózgiem. Wszystko co trafia do naszego żołądka, musi przejść przez jelita, skąd pobierane są wszystkie cenne składniki odżywcze niezbędne organizmowi do prawidłowego funkcjonowania. Jeśli nasze jelita są zanieczyszczone, to przyswajalność witamin i minerałów jest utrudniona. Można wówczas objadać się wręcz zdrowymi produktami i nadal niezbyt wiele z tego wchłonąć. Nie ma mowy o zdrowiu przy złogach oblepiających jelita.

Sposobów na oczyszczenie jelit jest wiele; skuteczne są m.in. hydrokolonoterapia, lewatywy, monodiety i głodówki. Przy pomocy kaszy jaglanej można przeprowadzić taką monodietę, aby oczyścić jelita i cały organizm z toksyn. Dzięki niej możliwe będzie pozbycie się niestrawionego, gnijącego i fermentującego w jelitach pokarmu, który nie został należycie przetworzony. Takie zalegające w jelitach toksyny, które gromadzone były latami, mogą być powodem zmęczenia, bólu głowy, braku siły i ciągłej senności. Monodietę jaglaną zaleca się stosować przez dwa tygodnie cztery razy w roku. Nawet parę dni poprawi już kondycję naszych jelit. Kasza jaglana jest bardzo odżywcza i dodatkowo absorbuje wilgoć z organizmu.

Tarczyca i Hashimoto

W przypadku problemów z tarczycą i chorób, takich jak Hashimoto bardzo ważne jest zwracanie dużej uwagi na to, co się spożywa. Jest wiele produktów, po które nie powinno się sięgać i takie, które będą miały korzystny wpływ na pracę tego niezwykle istotnego narządu. Osoby zmagające się z niedoczynnością tarczycy powinny mieć się na baczności, jeśli chodzi o spożywanie kaszy jaglanej. Nie trzeba oczywiście zupełnie zrezygnować z tego odżywczego produktu, ale należy ograniczyć jej ilość w diecie. Zawiera ona inhibitory peroksydazy tarczycowej, które blokują  aktywność enzymu niezbędnego do prawidłowej syntezy hormonów tarczycy. Ze względu na enzym hamujący wchłanianie jodu i zmniejszający produkcję hormonów tarczycy zaleca się jedzenie tylko jednej porcji kaszy jaglanej w tygodniu. Ilość spożywanej kaszy najlepiej jest omówić ze swoim lekarzem prowadzącym w celu wykluczenia ewentualnych przeciwwskazań.

Cukrzyca

Jako, że kasza jaglana ma wysoki indeks glikemiczny, szybko podnosi glukozę we krwi, co jest problematyczne w przypadku osób zmagających się z cukrzycą. W przypadku diabetyków najgorszą opcją jest sama kasza rozgotowana lub w połączeniu z produktami zawierającymi małą ilość białka i tłuszczu. Jeśli już planujemy zjeść kaszę jaglaną, to wówczas należy podać ją w towarzystwie porcji chudego mięsa i sporej ilości warzyw. Ponadto diabetycy powinni gotować kaszą jaglaną na sypko, co pozwoli na spowolnienie procesu podnoszenia się glikemii. Nie należy także przesadzać z jednorazową ilością spożywanej kaszy.

Stany zapalne

Spożywanie kaszy jaglanej jest skutecznym sposobem na redukcję stanów zapalnych w organizmie.

Zatoki

Jako, że kasza jaglana posiada właściwości wysuszające, idealnie sprawdza się przy problemach z zatokami. Skutecznie oczyszcza organizm z nadmiaru śluzu, ponadto działa przeciwzapalnie, co jest niezwykle ważne przy zapaleniu zatok.

Wzdęcia

Wiele osób boryka się z dolegliwościami ze strony układu pokarmowego. Są to najczęściej problemy osób zestresowanych, objadających się i sięgających po żywność wysoko przetworzoną. Przyczynami problemu mogą być także źle zbilansowana dieta i przyjmowanie niektórych leków. Wato przyjrzeć się swojej diecie, gdyż często to właśnie w niej znajduje się problem. Dieta wielu osób opiera się w dużej mierze na produktach zbożowych, które są ciężkostrawne i zawierają całą masę antyodżywczych substancji. Zaleca się wobec tego ograniczyć ich ilość, zastępując je kaszami, szczególnie kaszą jaglaną i płatkami jaglanymi. Kasza ta świetnie oczyszcza jelita, pozbywając się z nich fermentujących resztek pokarmowych, które przyczyniają się do wzdęć i nieprzyjemnie pachnących gazów.

Refluks

Refluks żołądkowo-przełykowy stanowi poważny problem i nie chodzi tutaj wyłącznie o podrażnianie błony śluzowej pokrywającej przełyk. Przy problemach ze zgagą idealnie sprawdzają się produkty zasadotwórcze, a w szczególności kasza jaglana działająca alkalizująco. Neutralizuje ona kwasy odpowiedzialne za nieprzyjemne objawy refluksu.

Zaparcia i biegunki

Zaparcia i biegunki są obecnie prawdziwą zmorą tysięcy ludzi. Przy zaparciach bardzo ważne jest stosowanie diety bogatoresztkowej. W obu przypadkach kluczowe jest także przyjmowanie dużej ilości płynów – najlepiej wody. Przy biegunkach chodzi o nawodnienie i przywrócenie utraconych elektrolitów, a przy zaparciach o wspomożenie wypróżnienia. Zaparcia, ból brzucha i wzdęcia to oznaka zapychanych jelit, które mają problem z opróżnieniem zalegającej zawartości. Bardzo ważne jest pobudzenie perystaltyki jelit. Zalegające złogi zwiąże i pomoże przepchnąć błonnik. Znajduje się on w surowych warzywach i kaszach oraz w produktach pełnoziarnistych.

Grzybica (candida)

W przypadku grzybicy bardzo często pomaga odkwaszenie organizmu. Kwaśne środowisko sprzyja nadmiernej ekspansji patogennych grzybów. Objawia się to zmęczeniem, osłabieniem systemu immunologicznego, bólami i alergiami. Candida uwielbia cukier, dzięki któremu namnaża się w zawrotnym tempie, zatruwając cały nasz organizm. Oprócz zminimalizowania ilości cukru w diecie, należy także odkwasić organizm. Z pomocą przychodzi m.in. kasza jaglana o swoich właściwościach alkalizujących. Kasza ta odkwasza i oczyszcza organizm z nadmiaru śluzu, posiada również właściwości antygrzybiczne.

Odkwaszanie

Zakwaszenie organizmu jest prostą drogą do wystąpienia najróżniejszych dolegliwości zdrowotnych i nawet do rozwoju wielorakich schorzeń. Utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej jest podstawą, jeśli chcemy dobrze się czuć i być zdrowi. Pierwszym krokiem powinno być poznanie czynników odpowiedzialnych za zakwaszenie, następnie wyeliminowanie ich i przystąpienie do oczyszczenia organizmu. Do zakwaszenia zwykle przyczynia się spożywana przez nas żywność. Produkty takie jak mięso, nabiał czy też dania typu instant są zakwaszające.
W celu odkwaszenia organizmu należy sięgać po produkty zasadotwórcze. Przykładem takiego produktu jest właśnie kasza jaglana. Znana ze swoich alkalizujących właściwości neutralizuje szkodliwe działanie produktów kwasotwórczych.

Odchudzanie

Chociaż kasza jaglana jest produktem o niemałej kaloryczności, to jednak warto sięgać po nią nawet w przypadku chęci zredukowania masy ciała. Jest to produkt skutecznie przyspieszający przemianę materii, co jest niezwykle ważne w czasie odchudzania, gdyż ułatwia proces zrzucania nadprogramowych kilogramów. Ponadto przyspiesza ona spalanie niechcianej tkanki tłuszczowej. Spożywanie kaszy jaglanej sprzyja wobec tego zachowaniu smukłej sylwetki i pomaga ją osiągnąć. Jako, że nadwadze zwykle towarzyszy zakwaszenie, a kasza jaglana posiada właściwości alkalizujące, pomaga w redukcji nieprzyjemnych skutków nieprawidłowego pH organizmu. Regularne sięganie po kaszę jaglaną wspomaga procesy detoksykujące, czyli oczyszczanie organizmu z zalegających w nim toksyn. Już samo pozbycie się tych złogów sprawia, że masa naszego ciała maleje. Zrzucenie takiego zbędnego balastu wpływa korzystnie zarówno na wygląd, jak również na samopoczucie i zdrowie. W celu uzyskania jeszcze lepszych efektów zaleca się przeprowadzić jaglany detoks, czyli stosować dietę opartą na kaszy jaglanej.

Dieta z kaszą jaglaną

Dieta jaglana to świetny sposób na zrzucenie nadprogramowych kilogramów, poprawienie samopoczucia i ogólnego stanu zdrowia. Wystarczy kilkanaście dni takiej diety, aby zobaczyć pozytywne efekty. Jako, że kasza jaglana jest produktem pełnym witamin, minerałów, makroskładników, błonnika pokarmowego i antyoksydantów, nie trzeba martwić się żadnymi niepożądanymi skutkami ubocznymi. Jest wręcz odwrotnie. Jaglana dieta przyspiesza przemianę, poprawia wygląd i dodaje energii oraz świetnie reguluje pracę jelit. Polega ona na codziennym spożywaniu kaszy jaglanej pod różnymi postaciami. Zaleca się spożywać pięć posiłków co 3-4 godziny.

Przed zastosowaniem tej diety należy się odpowiednio przygotować. Zaleca się na dwa tygodnie przed jej wprowadzeniem zadbać o dobre nawodnienie organizmu oraz zaprzestać spożywania produktów zawierających cukier, tłustego mięsa, żywności przetworzonej, słodkich napojów gazowanych, serów żółtych i pleśniowych. Należy za to sięgać po duże ilości warzyw i owoców. Pierwsze dwa dni diety jaglanej powinny opierać się wyłącznie na zupie z kaszy jaglanej, a potem można wzbogacić posiłki z kaszą o warzywa i owoce.

Kasza jaglana ekspandowana

Kasza jaglana dostępna jest również w formie produktu ekspandowanego, czyli lekkich jak puch ziarenek. Podczas ekspandowania na ziarna działa się gorącą parą pod wysokim ciśnieniem i to bez sięgania po jakiekolwiek sztuczne substancje. Ekspandowane są całe ziarna, wobec czego większość cennych składników odżywczych zostaje zachowana. Oczywiście najlepiej jest sięgać po jak najmniej przetworzoną żywność, ale taka ekspandowana kasza jaglana stanowi zdrową i szybką przekąskę.

Jak gotować kaszę?

Kaszę jaglaną należy przed ugotowaniem odpowiednio przygotować. Trzeba pamiętać o tym, że jest to produkt zawierający tłuszcze. Chociaż ich ilość jest stosunkowo niewielka w porównaniu z ilością węglowodanów czy białka, to jednak są one obecne w ziarnach i mają tendencję do jełczenia. Bardzo ważne jest wobec tego kupowanie kaszy jaglanej na bieżąco, a nie w większych ilościach na zapas.

Kaszę tę powinno się przechowywać stosunkowo krótko, aby ziarna nie zjełczały, gdyż wówczas będą miały posmak goryczki. W celu zneutralizowania tej goryczki powinno się przed ugotowaniem moczyć kaszę przez godzinę, po czym dokładnie ją wypłukać. Można także lekko uprażyć ziarna w garnku przez kilkadziesiąt sekund, aż do wydobycia się z nich orzechowego zapachu. Kaszę można ugotować w wodzie lub na mleku czy też w proporcji wody do mleka 1:1.

Kasza jaglana: przepisy

Z kaszy jaglanej można wyczarować całą masę wyśmienitych potraw. Dotyczy to zarówno dań na sodko, jak i tych wytrawnych. Kasza jaglana jest lekkostrawna i odżywcza, wobec czego sprawdzi się w przypadku każdego posiłku – na śniadanie, obiad czy kolację. Wszystko zależy od tego, co do niej dodamy.

Kasza jaglana z warzywami

Do przygotowania kaszy jaglanej zapiekanej z warzywami potrzebować będziemy oliwy z oliwek, cebuli, ząbków czosnku, bakłażana, cukinii, papryki, kaszy jaglanej, pomidorów, przecieru pomidorowego, rosołu czy też bulionu, natki pietruszki, tartego sera i przypraw (ziół prowansalskich, słodkiej i ostrej papryki, kurkumy, soli i pieprzu).

Wykonanie: pokrojone cebule i czosnek podsmażamy na oliwie, po czym dodajemy pokrojonego w kostkę bakłażana i ponownie podsmażamy. Następnie do garnka wędrują papryka i cukinia w kostkach oraz przyprawy. Całość smażymy przez pięć minut, co jakiś czas mieszając. Kolejnym krokiem jest dodanie surowej kaszy, przecieru pomidorowego i bulionu, a po zagotowaniu pomidorów, na koniec- natki pietruszki. Po zagotowaniu można przelać całość do naczynia żaroodpornego z pokrywą, po czym wstawić je do piekarnika nagrzanego do 200 st. C i piec przez pół godziny, a następnie dodać ser i zapiekać przez kolejne dwie minuty.

Kasza jaglana na mleku

Do ugotowania kaszy jaglanej potrzebne będą: szklanka kaszy, 2 ½ szklanki mleka oraz łyżka oleju.

Wykonanie: do zagotowanego mleka dodajemy olej, po czym wrzucamy do niej przepłukane wcześniej ziarenka kaszy. Całość delikatnie mieszamy i przykrywamy pokrywką, po czym pozostawiamy na bardzo małym ogniu, aż do wsiąknięcia całego płynu przez kaszę. Zajmuje to zwykle do dwudziestu minut. Ważne jest to, aby nie mieszać w międzyczasie kaszy, gdyż wówczas zrobi się z niej papka. Po wchłonięciu mleka przez ziarenka, wyłączamy ogień i pozostawiamy kaszę pod przykryciem na około dziesięć minut

Sałatka z kaszą jaglaną

W celu przygotowania sałatki z kaszy jaglanej można sięgnąć po ugotowaną wcześniej kaszę, roszponkę/szpinak/sałatę, rzodkiewki, pomidorki koktajlowe, cebulę czerwoną i trochę twarogu. Można także wzbogacić ją o awokado, paprykę, jajka, orzechy czy nasiona słonecznika.

Kasza jaglana z kurczakiem

Potrzebne składniki: dwie torebki kaszy jaglanej, puszka kukurydzy, dwie marchewki, papryka żółta i czerwona, por, cała pierś z kurczaka, pół szklanki bulionu, mielona papryka oraz pieprz i sól do smaku.

Kotlety z kaszą jaglaną

Do przygotowania jaglanych kotlecików potrzebne będą jajka ugotowane na twardo, surowe jajko, kasza jaglana, natka pietruszki, nasiona lnu, miękkie masło, sól i pieprz. Do panierowania i smażenia tarta bułka, olej i masło.

Kasza jaglana dla niemowląt

Po tzw. jaglankę na mleku/wodzie mogą śmiało sięgać najmłodsi. Jest to idealne rozwiązanie dla niemowląt. Kasza ta może być podawana dzieciom już po ukończeniu czwartego miesiąca życia. W celu ułatwienia maluchowi jedzenia, zaleca się ugotowaną kaszę dodatkowo zblendować w połączeniu z warzywami, mięsem czy też z owocami. Zawsze jednak w przypadku małych dzieci, przed wprowadzeniem do diety nowego produkty, zapytajmy lekarza prowadzącego.

Jaglanka na słodko z migdałami

Potrzebne składniki: 0,5 l mleka roślinnego, pół szklanki kaszy jaglanej, garść migdałów, trochę cynamonu i do czterech ulubionych owoców.

Kasza jaglana na słodko

Składniki

1 szklanka kaszy jaglanej
2-3 łyżki roztopionego masła
ksylitol lub ulubiony dżem

Sposób wykonania

Kaszę jaglaną ugotować według przepisu na opakowaniu (1 szklanka kaszy na 2 szklanki osolonej wody, gotować pod przykryciem na małym ogniu ok. 20 minut). Podawać z roztopionym masłem i ksylitolem (lub cukrem); ksylitol można również zastąpić ulubionym dżemem. Otrzymujemy zdrowe, pyszne danie uwielbiane przez dzieci i nie tylko.

Opinie i cena

Ceny kaszy jaglanej są bardzo niskie. Za kilogramowe opakowanie zapłacimy niewiele ponad 7 złotych, a za pięciokilogramowe trochę ponad 30 złotych. Oprócz przystępnej ceny kasza ta ceniona jest za lekkostrawność i uniwersalność oraz za wysoką wartość odżywczą i korzystny wpływ na zdrowie całego organizmu. Jest to idealna opcja niezależnie od wieku, aktywności fizycznej i celów sylwetkowych.

Post Kasza jaglana – właściwości, walory dietetyczne i przepisy pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.