Co robić po zawale serca?

W Polsce każdego roku blisko 100 tysięcy osób przechodzi zawał serca, co jest o 30 – 50% więcej niż w krajach Europy Zachodniej. Zazwyczaj dotyka on mężczyzn po 45 roku życia i kobiet po 55 roku życia. Niestety według danych zawały w Polsce kończą się śmiercią 1 na 5 pacjentów, co stanowi bardzo wysoki odsetek.

Do głównych przyczyn zawału serca można zaliczyć: palenie papierosów, nadciśnienie tętnicze, otyłość, podwyższone wartości lipidów i glikemii, mała aktywność fizyczna oraz stres. Osoby, które przebyły incydent wieńcowy, są szczególnie narażone na ponowne wystąpienie dolegliwości sercowych, dlatego powinny poważnie podejść do zdrowego stylu życia.

Odpowiednie odżywianie odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu rozwojowi miażdżycy tętnic wieńcowych, ponieważ nadwaga i otyłość są głównymi czynnikami ryzyka. Zbilansowana dieta dobrana najlepiej przez specjalistę może wspomóc proces leczenia i poprawić ogólną kondycję serca. Warto również zauważyć, że po zawale nie zaleca się szybkiego i intensywnego odchudzania. Najkorzystniej jest stopniowo tracić masę ciała, utrzymując prawidłowe ciśnienie, optymalny poziom cholesterolu oraz glikemii.

Zasady zdrowego odżywiania

Najbardziej wartościową i polecaną dietą przez lekarzy jest dieta śródziemnomorska. Zaleca ją między innymi Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne, ponieważ ma ona pozytywny wpływ na zdrowie i zapobiega powstawaniu chorób wieńcowych. Niewątpliwie prawidłowe odżywianie, jak i aktywność fizyczna są istotnym elementem procesu rehabilitacji kardiologicznej.

Na czym powinniśmy się skupić, planując zdrową dietę po zawale serca? Przede wszystkim na modyfikacji żywieniowej, która obfitować będzie w świeże, nieprzetworzone produkty spożywcze. Należy zadbać o odpowiednią ilość warzyw i owoców, będących bogatym źródłem składników odżywczych dla organizmu. Minimalną normą spożycia jest 200 g każdego z nich dziennie.

Warto zdecydować się na wybór pełnoziarnistych produktów zbożowych, które są źródłem błonnika pokarmowego. Pomaga on w obniżeniu poziomu cholesterolu i reguluje poziom cukru we krwi, co jest bardzo korzystne dla serca. Do głównych składników należą: pełnoziarnisty makaron, brązowy ryż, kasze, otręby i płatki zbożowe. Błonnik w dużych ilościach występuje również w nasionach roślin strączkowatych, pestkach, orzechach oraz siemieniu lnianym.

Jeśli lubimy ryby, to poleca się morskie, takie jak łosoś, makrela czy halibut, będące bogatym źródłem kwasów omega-3. Regularne spożywanie ryb 2 razy w tygodniu może obniżyć ryzyko wystąpienia chorób serca. W diecie zawałowca powinno też się znaleźć miejsce na niesolone orzechy, chudy nabiał oraz oleje roślinne, zwłaszcza oliwę z oliwek i olej rzepakowy.

Czego nie jeść lub co ograniczyć po zawale serca?

Ograniczenie tłuszczów nasyconych i trans to klucz do obniżenia cholesterolu we krwi. Świadomość tego może pomóc wielu ludziom podejmować właściwe decyzje żywieniowe, prowadzące do zdrowszego stylu życia. Po zawale serca z pewnością powinniśmy wykluczyć mięsa czerwone, ponieważ zawierają one dużo nasyconych kwasów tłuszczowych. Należą do nich:

• wieprzowina
• wołowina
• mięso kaczki
• mięso gęsi
• baranina

Mięso z kurczaka lub indyka nadal jest dozwolone, ale zaleca się spożywanie go w umiarkowanych ilościach. Zawiera ono mniej tłuszczu, za to więcej kwasów tłuszczowych nienasyconych, co jest korzystniejsze dla zdrowia.

Osoby po zawale powinny świadomie ograniczyć dodawanie soli do potraw. Należy pamiętać, że sól jest obecna w wielu produktach żywieniowych, zwłaszcza tych przetworzonych, gotowych do spożycia. Zwiększa ona prawdopodobieństwo nadciśnienia tętniczego, dlatego warto używać alternatyw w postaci ziołowych przypraw takich jak: czosnek, oregano czy lubczyk.

Czynnikiem wzmacniającym kolejne zdarzenia sercowo-naczyniowe są alkohol i nikotyna, która działa silnie prozakrzepowo. Według badań regularne palenie tytoniu przyśpiesza zawał serca o 10 do 15 lat. Poza tym unikanie słodkich napojów i wszelkiego rodzaju fast foodów z pewnością przyniesie korzyści zdrowotne, podobnie jak zerwanie z dwoma wspomnianymi wcześniej nałogami.

Podsumowanie

Dbanie o zdrowe nawyki żywieniowe po zawale serca jest kluczowe dla dobrej rekonwalescencji i zmniejszenia ryzyka kolejnych incydentów. Oprócz zbilansowanej diety ważne jest również wykonywanie umiarkowanych aktywności fizycznych, takich jak spacery, jazda na rowerze, pływanie czy joga. Pomogą one wzmocnić serce, poprawić kondycję fizyczną oraz zredukować stres, co przyczyni się do poprawy zdrowia i samopoczucia.

Autor: Piotr Cywoniuk

Post Zdrowe zwyczaje żywieniowe po zawale serca pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Co to jest?

Bez wody nie ma życia. Dietetycy zalecają, aby pić ją w ilości przynajmniej 2 litrów dziennie, aby odpowiednio nawodnić organizm.

Pić można jednak nie tylko zwykłą wodę, ale także wodę zjonizowaną. Dzisiaj mówi się o niej coraz częściej i sięga po nią wiele osób, które chciałyby zadbać o swoje zdrowie.

Zainteresowanie wodą określaną jako „żywa” powiązana jest głównie z powodzeniem naturalnych metod leczenia. Spopularyzowanie tej wody to zasługa badań nad zakwaszeniem organizmu, które negatywnie wpływa na zdrowie.

Woda zjonizowana, czyli woda alkaliczna produkowana jest na skutek elektrolizy. Elektroliza to proces, który polega na zmianie struktury chemicznej substancji na skutek zewnętrznego napięcia elektrycznego. W efekcie możliwe jest oddzielenie jonów kwasowych i zasadowych znajdujących się w wodzie – tak powstają dwa jej rodzaje, czyli woda kwasowa („martwa”) oraz zasadowa („żywa”).

Pod pojęciem wody zjonizowanej spotykana jest częściej woda zasadowa, która nadaje się do picia przez człowieka, a dzięki procesom elektrolizy ma nabywać wyjątkowe właściwości prozdrowotne.

Woda jonizowana – właściwości

Woda zjonizowana ze względu na proces jej produkcji uzyskuje inne właściwości w porównaniu do zwykłej wody.

Główne właściwości, jakie przypisywane są wodzie zjonizowanej:

• Ma odczyn zasadowy, dlatego zmniejsza zakwaszenie organizmu
• Przywraca równowagę kwasowo-zasadową
• Ma obniżony potencjał ORP (utleniania do redukcji)
• Jest źródłem cennych antyoksydantów – przeciwutleniaczy
• Pomaga w oczyszczaniu organizmu z toksyn
• Podnosi poziom utlenienia krwi
• Dodaje energii
• Skuteczniej nawadnia organizm
• Dba o prawidłowy przebieg procesów metabolicznych
• Wspomaga wchłanianie substancji odżywczych
• Eliminuje komórki nowotworowe
• Poprawia prace organów ciała
• Ma właściwości przeciwdrobnoustrojowe

Rodzaje

Podczas procesu jonizacji wody dochodzi do powstania dwóch jej typów o odmiennych właściwościach.

Woda jonizowana jest dzielona na dwa rodzaje:

• Woda kwasowa, tak zwana „woda martwa”
• Woda zasadowa, tak zwana „woda żywa”

Każda z tych wód ma inne działanie oraz zastosowanie, co powoduje, że może być wykorzystywana w inny sposób dla zachowania dobrego zdrowia.

Woda o odczynie kwasowym

Jest to woda o pH poniżej 7. Ze względu na kwasowy odczyn nie jest przeznaczona do picia, można jednak stosować ją zewnętrznie. Wykazuje działanie antyseptyczne – przeciwdrobnoustrojowe, dlatego redukuje ilość bakterii, wirusów, grzybów. Pomaga dzięki temu w leczeniu ran i różnych dolegliwości skórnych. Ponadto może być używana jako środek czyszczący do nawierzchni.

Woda o odczynie zasadowym

Ma pH powyżej 7, czyli odczyn zasadowy, alkaliczny. Może być spożywana. Ze względu na swoją strukturę – ma składać się z 6 molekuł – skuteczniej się wchłania i dociera do komórek ciała, wspomagając ich nawodnienie i natlenienie. Przyspiesza też procesy metaboliczne, wykazuje działanie antyoksydacyjne, pomagają w walce z różnymi dolegliwościami.

Badania naukowe

Badania naukowe prowadzone nad wodą zjonizowaną nie potwierdziły jednoznacznie wszystkich przepisywanych jej właściwości, jednak dotychczas wykonane analizy wskazują, że ma ona potencjał w zapobieganiu i leczeniu różnych dolegliwości.

Wybrane wyniki badań dotyczące wody jonizowanej:

• Kwaśna woda jest skuteczna w eliminowaniu bakterii E-coli O157:H7, Salmonella enteritidis oraz Listeria monocytogenes („Efficacy of Electrolyzed Oxidizing Water for Inactivating Escherichia coli O157:H7, Salmonella enteritidis, and Listeria monocytogenes”)
• Zjonizowana woda alkaliczna łagodzi apoptozę komórek T, prowadzi do zmian markerów powierzchniowych Th1/Th2 przez silne działanie antyoksydacyjne u pacjentów poddanych dializie („Electrolysed-reduced water dialysate improves T-cell damage in end-stage renal disease patients with chronic haemodialysis”)
• Silne działanie antyoksydacyjne wody zasadowej pomaga w niszczeniu reaktywnych form tlenu w trzustce i ma pomagać w leczeniu syndromu metabolicznego („Effectiveness of Hydrogen Rich Water on Antioxidant Status of Subjects with Potential Metabolic Syndrome – An Open Label Pilot Study”)

Czy można ją gotować?

Woda zjonizowana zachowuje swoje cenne właściwości wtedy, gdy pita jest na zimno, czyli bez gotowania. Proces jej podgrzewana powoduje osłabienie jej działania prozdrowotnego, między innymi przez redukcję antyoksydantów.

Nie oznacza to jednak, że wody alkalicznej, zasadowej nie można gotować. Nadaje się ona również do przygotowywania kawy, herbaty, gotowania, jednak nie zawiera wtedy aż tak wielu wartości odżywczych, jak ta wypita na zimno natychmiast po zjonizowaniu.

Przechowywanie „żywej wody”

Należy pamiętać o tym, że „żywa woda” traci swoje właściwości wtedy, gdy jest nieodpowiednio przechowywana.

Woda zjonizowana powinna być przechowywana na w ciemnych butelkach, w miejscu, w którym nie jest narażona na działanie promieni słonecznych. Zaleca się wykorzystanie przygotowanej wody o właściwościach zasadowych w ciągu 24 godzin. Woda o odczynie kwasowym może być przechowywana dłużej – nawet kilka miesięcy.

Działanie i zastosowanie

Zwolennicy wody zjonizowanej wskazują, że ma ona prozdrowotne działanie i dzięki temu szerokie zastosowanie w profilaktyce i leczeniu wielu dolegliwości. Kiedy warto ją pić?

Nerki

Woda jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania nerek, dlatego picie jej w odpowiedniej ilości każdego dnia może zapobiegać ich dolegliwościom. Niewystarczająca ilość wody może prowadzić do powstawania piasku i złogów – kamieni nerkowych.

Alkaliczna woda jonizowana ma wspomagać funkcjonowanie nerek skuteczniej niż zwykła woda, co wynika z faktu, że ma ona odczyn zasadowy. Lepiej wchłania się w organizmie, a jej odpowiednia struktura zapobiega wytrącaniu się minerałów, redukując ryzyko kamicy nerkowej. Także upatruje się w niej naturalnego leku na tę dolegliwość – ma aktywować rozpuszczanie piasku i kamienia w nerkach, pomagając w ich oczyszczeniu.

Układ moczowy

Woda zasadowa poprzez redukcję kwasowości organizmu pomaga nie tylko nerkom, lecz także innym elementom układu moczowego. Woda zjonizowana wspomaga pracę dróg moczowych, pęcherza moczowego i cewki moczowej.

Dna moczanowa

Dna moczanowa, czyli podagra to choroba, w której dochodzi do niewłaściwych przemian metabolicznych kwasu moczowego. Jego nadmierne stężenie powoduje tworzenie się kryształków – moczanów, które wywołują stany zapalne w tkankach. Dna moczanowa objawia się głównie przez silne bóle stawowe i zniekształcenia stawów.

„Żywa woda” ma pomagać w leczeniu dny moczanowej poprzez redukowanie ilości kwasu moczowego i jego produktów przemiany, które usuwane są wtedy z organizmu. W efekcie przywraca prawidłową równowagę kwasowo-zasadową, a ataki podagry zdarzają się znacznie rzadziej lub całkowicie zanikają.

Wątroba

Wątroba jest bardzo ważnym narządem, który odpowiada za naturalne oczyszczanie organizmu z toksyn. Gdy działa prawidłowo, zapobiega kumulowaniu się w nim szkodliwych produktów przemiany materii. Schorzeniom wątroby sprzyja dieta bogata w tłuszcze nasycone, picie alkoholu. Osłabiają ją także wirusy.

Stosowanie wody zjonizowanej pomaga w oczyszczaniu organizmu, wspomagając dzięki temu działanie wątroby. Jej silny potencjał antyoksydacyjny usuwa szkodliwe wolne rodniki – reaktywne formy tlenu, które działają destrukcyjnie na hepatocyty, czyli komórki wątroby.

Cukrzyca

Cukrzyca uznawana jest w obecnych czasach za chorobę cywilizacyjną. Cukrzycy typu 2, która diagnozowana jest najczęściej, sprzyjają nadwaga i otyłość wynikające z nieprawidłowej diety i braku ruchu.

Woda jonizowana ze względu na swoje wyższe pH wspiera pracę trzustki, która wydziela insulinę stabilizującą pozom cukru we krwi. Dzięki działaniu wody alkalicznej możliwe jest zredukowanie poziomu glukozy, a tym samym wydzielanej insuliny. Długotrwale pita „żywa woda” pomaga zarówno w przypadku osób narażonych na cukrzycę, jak i diabetyków.

Cholesterol

Cholesterol jest ważnym składnikiem uczestniczącym w wielu przemianach w organizmie człowieka, ale w nadmiarze sprzyja on rozwojowi miażdżycy – groźnej choroby naczyń krwionośnych.

Za pomocą wody alkalicznej możliwe jest zredukowanie poziomu cholesterolu oraz trójglicerydów, czyli lipidów we krwi. Wynika to z faktu, że woda alkaliczna potrafi wyrównać poziom kwasowo-zasadowy organizmu człowieka, który sprzyja tworzeniu się blaszek miażdżycowych odkładających się w naczyniach krwionośnych. Pomaga także w ich rozpuszczaniu i dzięki temu poprawia ona pracę układu krwionośnego i serca.

Ciśnienie tętnicze

Zjonizowana woda może również stabilizować ciśnienie tętnicze krwi, dzięki czemu zmniejsza ryzyko dolegliwości jak zawały serca, udary mózgu.

Sprzyja ona też rozrzedzeniu krwi, dlatego zapobiega tworzeniu się groźnych dla układu krążeniowego zakrzepów.

Refluks

Refluks jest dolegliwością, w której dochodzi do cofania się treści pokarmowej z żołądka do przełyku. Dochodzi wtedy do nieprzyjemnych objawów jak pieczenie, palenie w przełyku, odbijanie się, kwaśny posmak w jamie ustnej.

Do refluksu żołądkowo-przełykowego dochodzi na skutek nadkwasoty. Jest to między innymi efekt jedzenia zbyt dużej ilości produktów kwasotwórczych. Poza odpowiednią dietą, która pomaga w zmniejszeniu nadkwasoty, warto stosować wtedy „żywą wodę”, która poprzez swój alkalizujący potencjał potrafi zredukować nadmierną kwasowość. Stosowanie wody zjonizowanej w rezultacie pozwala na złagodzenie dolegliwości żołądkowych.

Odporność

Prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego to podstawowy czynnik dobrego zdrowia. Jego zaburzenia przekładają się na częste zakażenia bakteryjne, grzybicze, wirusowe oraz sprzyjają też chorobom autoimmunologicznym – z autoagresji.

Zwolennicy „żywej wody” wskazują, że potrafi ona podnosić poziom odporności organizmu, dlatego zalecana jest ona w przypadku osób często zapadających na różne infekcje.

Nowotwory

Woda jonizowana, według zwolenników jej stosowania, ma leczyć nowotwory. Może wskazywać na to jej silny potencjał antyoksydacyjny, jednak wykonane na razie badania naukowe nie potwierdzają takiego działania „żywej wody”.

Zmęczenie

Przemęczenie jest jednym z objawów utraty równowagi pH – kwasowo-zasadowej, a dokładnie nadmiernego zakwaszenia organizmu, które dotyka wielu osób. Zastosowanie wody alkalizowanej pomaga w wyrównaniu poziomu pH, a dzięki temu zmniejsza zmęczenie i dodaje energii.

Odchudzanie

Woda ma bardzo duże znaczenie w dietach wspomagających odchudzanie. Picie dużej ilości wody aktywuje procesy metaboliczne, sprzyja przez to szybszej przemianie materii. Woda dodatkowo poprawia pracę układu pokarmowego, który lepiej trawi pokarmy. Pita przed posiłkami pomaga w zmniejszeniu ich porcji i szybszemu uzyskaniu sytości.

Aby uzyskać jeszcze lepsze rezultaty w odchudzaniu, warto sięgnąć po wodę zjonizowaną, która ze względu na swoje właściwości redukuje zakwaszenie organizmu, sprzyja usuwaniu szkodliwych produktów przemiany materii i powoduje, że diety redukcyjne mogą być jeszcze skuteczniejsze.

Włosy

Woda jonizowana pomaga w redukcji dolegliwości jak nadmierne wypadanie włosów, słabe włosy, włosy z tendencją do łamliwości i plątania. Co ważne, działa ona skutecznie zarówno wewnętrznie, jak i na zewnątrz.

Do stosowania wewnętrznego stosuje się wodę o pH wyższym, zasadowym, natomiast do pielęgnacji włosów można stosować zarówno wodę zasadową, jak i kwasową, która nie nadaje się do picia. Płukanie włosów wodą kwasową powoduje domknięcie ich łusek i sprawia, że stają się miękkie i błyszczące.

Trądzik

Do trądziku dochodzi na skutek przemian hormonalnych, które powodują nasilenie produkcji sebum – łoju skórnego. Bytujące na skórze bakterie mogą wtedy powodować powstawanie nieestetycznych, bolących wyprysków.

Skórę trądzikową można skutecznie pielęgnować za pomocą wody zjonizowanej. Picie wody zasadowej wspomaga detoks organizmu od środka, natomiast stosowanie wody kwaśnej z zewnątrz pomaga w oczyszczaniu skóry twarzy – poprzez jej kwaśny odczyn można zneutralizować znajdujące się na niej bakterie.

Uszkodzenia skóry

Woda zjonizowana pomaga też w leczeniu uszkodzeń skórnych, na przykład ran, otarć, zadrapań, oparzeń oraz innych dolegliwości dermatologicznych. Stosowana wtedy woda o lekko kwaśnym odczynie wspomaga naturalne procesy regeneracyjne skóry.

Sprzątanie

„Woda martwa”, czyli kwasowa polecana jest również w sprzątaniu. Ze względu na jej działanie możliwe jest skuteczne usuwanie zanieczyszczeń, a także drobnoustrojów na powierzchniach.

Wady i zalety wody zjonizowanej

Woda zjonizowana w porównaniu do zwykłej prezentuje szereg specjalnych właściwości. Jakie są główne zalety i wady stosowania wody zjonizowanej?

Zalety wody jonizowanej:

• Uzyskuje dodatkowe właściwości w stosunku do zwykłej wody
• Jest produktem naturalnym – biozgodnym z organizmem człowieka
• Ma szerokie zastosowanie jako woda zasadowa i kwasowa
• Pomaga w redukcji różnych dolegliwości całego ciała
• Skutecznie nawadnia organizm i wspomaga jego detoks

Wady wody jonizowanej:

• Do jej przygotowania konieczne jest zakupienie specjalnego urządzenia
• Nie wszystkie przypisywane „żywej wodze” właściwości zostały udowodnione naukowo

Ile i jak pić?

Wodę zjonizowaną można pić dokładnie tak, jak zwykłą wodę, najlepiej na zimno, bez przegotowania, ponieważ wtedy zapewnia ona najwięcej korzyści.

Na początku zaleca się picie 1 szklanki wody alkalicznej dziennie, natomiast po tygodniu można zwiększyć jej ilość do 3 szklanek na dzień. Po 2-3 tygodniach można dojść już do poziomu 6 szklanek na dzień.

Warto wskazać, że dla początkujących osób nie zaleca się picia wody o bardzo wysokim odczynie pH. Najlepiej rozpocząć wtedy od niższego poziomu, a następnie stopniowo zwiększać jej alkaliczność, aż do pH na poziomie maksymalnym 10,5.

Wodę jonizowaną można pić bez żadnych dodatków lub zastosować do niej zioła, aby stworzyć napój o wszechstronnym działaniu prozdrowotnym. Najlepsze efekty ma jednak dawać wtedy, gdy pita jest bez dodatków.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Alkaliczna „żywa woda” jest bardzo dobrym sposobem na nawadnianie organizmu, ale warto jednak wskazać, że nie jest ona rekomendowana dla każdego.

Wody zjonizowanej w znacznych ilościach nie powinny stosować osoby w poniższych grupach:

• Dzieci do 3. roku życia
• Seniorzy w podeszłym wieku
• Kobiety w ciąży

Warto też pamiętać, że woda jonizowana nie nadaje się do popijania nią leków, ponieważ może wpływać na ich skuteczność działania. Czas pomiędzy wypiciem „żywej wody” a zastosowaniem leków powinien wynieść 45-60 minut.

Jak zrobić wodę jonizowaną?

Wodę zjonizowaną można kupować jako gotową, ale najlepiej przygotowywać ją samodzielnie, ponieważ jest najświeższa i można mieć pewność jej właściwości. Do jonizowania wody służą specjalne urządzenia – jonizatory.

Jonizator podłączany jest do źródła energii elektrycznej i wywołuje proces elektrolizy, podczas którego powstają woda kwasowa oraz woda zasadowa. Dostępne są też jonizatory z filtrami. Wybrane modele pozwalają również na produkowanie innych typów wód, na przykład wody srebrnej o silnych właściwościach antybakteryjnych.

W użyciu znajdują się różne rodzaje jonizatorów wody:

• Jonizatory w kształcie czajnika na wodę – wyglądają jak zwykły czajnik, jednak nie gotują, ale jonizują wodę. Mają pojemność od 0,7 do 3 litrów. Wybrane modele pozwalają na wybór stopnia zasadowości lub kwasowości wody. Wewnątrz dzbanków umieszcza się specjalne membrany, które zapobiegają mieszaniu się wody kwasowej i zasadowej.
• Jonizatory w formie termosu na wodę – są bardziej poręczne od jonizatorów w kształcie czajników. Mają mniejszą pojemność – około 0,5 litra. Nadają się podróż, podczas uprawiania sportów. Wykorzystują specjalne wkłady mineralne, które zmieniają parametry wody.
• Jonizatory montowane w instalacji wodnej – umieszczane są w instalacji wodnej, dlatego pozwalają na korzystanie z wody zjonizowanej bezpośrednio z kranu w kuchni. Montaż tego typu jonizatorów jest najdroższy, ale są one najbardziej wydajne i najwygodniejsze w stosowaniu.

Cena

Koszt zakupu jonizatora do wody zależny jest od jego typu. Wydatek to najczęściej od około 250 złotych za jonizator w formie termosu do nawet ponad 5000 złotych za urządzenie montowane w instalacji wodnej.

Jonizatory wody oferowane są w różnych sklepach. Najszerszy asortyment urządzeń dostępny jest w sklepach internetowych oraz bezpośrednio na stronach producentów urządzeń jonizujących wodę.

Opinie

Woda jonizowana ma zróżnicowane opinie. Jej zwolennicy wskazują, że pomaga ona w zapobieganiu i redukowaniu różnych dolegliwości, natomiast przeciwnicy mówią, że jej działanie nie zostało w pełni udowodnione, a drogie urządzenia do jonizacji to oszustwo.

W świetle obecnych badań można powiedzieć, że woda zjonizowana ma potencjał prozdrowotny, jednak wskazania, że ma pomagać na trudne w leczeniu choroby, w tym nowotwory, nie mają na razie potwierdzenia w rzetelnych analizach naukowych.

Podsumowując, woda jonizowana, w tym woda zasadowa oraz kwasowa, może być naturalnym sposobem na poprawę witalności, urody i samopoczucia.

Post Woda jonizowana – właściwości, wady i zalety, opinie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Jak zacząć dietę?

Ile razy słyszało się już znane chyba każdemu na pamięć, zacznę od jutra czy też od przyszłego tygodnia, miesiąca… Wiele z tych założeń nadal nie zostało zrealizowanych lub tylko w mniejszej czy większej części. Zwykle jest tak, że udaje nam się wytrwać na diecie przez jakiś czas, po czym rzucamy wszystko, gdy tylko pojawią się większe przeciwności w postaci braku efektów, „zgrzeszenia”, presji otoczenia, gorszego samopoczucia czy nieprzyjemnych dolegliwości. Powodów może być wiele, ale tak naprawdę są to tylko wymówki.

Mądre odchudzanie nie jest katorgą. Jest to czasochłonne zadanie, ale jak najbardziej do zrealizowania, a uzyskane efekty z całą pewnością wynagrodzą nam włożony trud. Nie wiadomo, czy tak naprawdę najgorzej jest zacząć, czy też może wytrwać w swoich postanowieniach. Jedno jest pewne, bez wątpienia należy spróbować, jeśli zależy nam na uzyskaniu wymarzonej sylwetki i polepszeniu swojego zdrowia. Zamiast od razu rzucać się na głęboką wodę, co będzie dużym szokiem dla organizmu i zamanifestuje się buntem ze strony umysłu, warto zacząć od małych kroków. Zmiany można wprowadzać stopniowo i nawet się nie zorientujemy, jak po paru tygodniach sposób żywienia i tryb życia diametralnie będzie różnił się od tego, co było na początku i przecież jeszcze nie tak dawno temu. Odchudzanie warto rozłożyć sobie na kilkanaście tygodni. Nie ma sensu się spieszyć, aby znowu cały proces zakończył się klęską.

Dobór odpowiedniej diety, obliczenie zapotrzebowania kalorycznego i pomoc dietetyka

Bardzo ważną kwestią jest dobranie odpowiedniej diety w oparciu o nasze indywidualne potrzeby, oczekiwania i możliwości. Przy opracowywaniu systemu żywieniowego należy wziąć pod uwagę nasz wiek, płeć, masę ciała, aktywność fizyczną, stan zdrowia, preferencje kulinarne i oczywiście możliwości finansowe. Należy sprecyzować to, ile jesteśmy w stanie zjeść posiłków w ciągu dnia i czy mamy możliwość przegotowania ich w domu. Nie jest wcale prawdą, że trzeba jeść pięć posiłków dziennie czy też co dwie/trzy godziny. Należy słuchać swojego organizmu, który wysyła nam wiele pomocnych sygnałów. Jeśli po wstaniu, nie czujemy głodu, nie ma sensu wciskać w siebie śniadania. Jedzmy wtedy, kiedy czujemy głód i przestawajmy, gdy poczujemy sytość.

W umysłach wielu osób zawsze znajdzie się miejsce na smaczny deserek, pomimo zjedzenia obfitego posiłku. Jest to błędne koło. Jedząc powoli, dokładnie przeżuwając, zjemy tyle, ile potrzebuje nasz organizm i będzie on w stanie przyswoić na raz. Objadanie się nie sprzyja zachowaniu ładnej sylwetki, ale magazynowaniu niechcianej tkanki tłuszczowej. Zasada jest taka, że jeśli chcemy pozbyć się nadprogramowych kilogramów, to konieczne jest zmniejszenie dziennego zapotrzebowania na kalorie. Schudnąć można wyłącznie przy deficycie kalorycznym, ale nie musi on być duży. Pierwszym krokiem jest obliczenie swojego dziennego zapotrzebowania na kalorie, do czego można posłużyć się dostępnymi kalkulatorami online czy wyliczyć sobie z gotowych wzorów. Od otrzymanego wyniku wystarczy odjąć od 300 do 500 kcal i trzymać się uzyskanej kaloryczności. Jeśli nawet zjemy tego przysłowiowego pączka, ale nie przekroczymy dobowej puli kalorii, nie przytyjemy, a wręcz będziemy chudnąć stopniowo.

Jeśli nie wiemy, jak obliczyć swoje zapotrzebowanie kaloryczne, łącznie z proporcjami makroskładników, to warto udać się do dietetyka. W diecie nie może zabraknąć nie tylko odpowiedniej ilości białek, węglowodanów i tłuszczy, ale też witamin, soli mineralnych i antyoksydantów. Mądre odchudzanie nie wpłynie niekorzystnie na zdrowie i nasze samopoczucie. Specjalista podpowie nam, po jakie produkty najlepiej w naszym przypadku sięgać, aby uzyskać pożądane efekty i jednocześnie odżywić organizm. Nieprawidłowo zbilansowana dieta prowadzi do niedoborów, niedożywienia i nawet chorób, dlatego też należy odchudzać się z głową i najlepiej pod opieką specjalisty.

Co jeść?

Pierwszym krokiem na drodze do smukłej sylwetki jest ograniczenie do minimum, a najlepiej całkowite wyeliminowanie z diety wysoko przetworzonej żywności. W odstawkę powinny odejść produkty zawierające rafinowany cukier, produkty z białej mąki i rafinowane tłuszcze. Warto je zastąpić produktami z pełnego przemiału, kaszami, brązowym ryżem, pełnoziarnistymi makaronami, naturalnymi słodzikami i zimnotłoczonymi olejami roślinnymi. W celu ograniczenia uczucia głodu, zaleca się zwiększyć podaż dobrej jakości białka w każdym posiłku.

Białko daje uczucie sytości na długi czas, a organizm do jego strawienia musi zużyć więcej energii niż w przypadku węglowodanów czy tłuszczu. Zamiast jednak sięgać po wieprzowinę i wątpliwej jakości drób, lepiej jest postawić na ryby, jajka czy nawet na odżywkę białkową. Ograniczyć należy podaż produktów zawierających niezdrowe węglowodany proste, które sprzyjają odkładaniu się tkanki tłuszczowej i rozwojowi insulinooporności. Unikać powinno się też napojów gazowanych i słodkich napojów zawierających sztuczny cukier kryjący się pod różnymi nazwami. Wszelkiego typu słodycze i takie napoje to puste kalorie, które nie mają żadnej wartości odżywczej i przyczyniają się tylko do zwiększania naszej masy ciała, a nie tego przecież chcemy.

Tłuszczów nie należy się bać, ale trzeba sięgać po te dobre. Są nie tylko smaczne, ale i sycące oraz niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu i przyswajalności witamin ze spożywanych pokarmów. Warto sięgać po tłuste ryby, oliwę z oliwek, olej kokosowy, orzechy, nasiona, pestki i wyciskane z nich na zimno oleje. Pożegnać należy się za to z tłuszczami trans, które znajdują się chociażby w margarynie. W naszej diecie powinny obfitować świeże warzywa i owoce pod różnymi postaciami. Warto także raczyć się każdego dnia świeżo wyciśniętym sokiem warzywnym i owocowym.

O czym jeszcze należy pamiętać?

Zamiast smażyć swoje jedzenie, lepszą i zdrowszą obróbką termiczną będzie pieczenie, duszenie, gotowanie w wodzie/na parze, grillowanie. Bardzo ważne jest także wysypianie się i zadbanie o dobre nawodnienie organizmu. Wypijanie 30 ml wody na kg masy ciała pozwoli oczyścić organizm i pobudzi przemianę materii, dzięki czemu łatwiej będzie pozbyć się nadprogramowych kilogramów. Znaczenie ma nie tylko ilość snu, ale także jego jakość. Nie należy siedzieć do późna w nocy przed ekranem komputera, telewizora czy smartfona, co zaburzy proces wytwarzania melatoniny, przez co trudno będzie nam zasnąć i przespać bez wybudzania się. W pomieszczeniu powinno być poniżej 20 st. C, ciemno – można spuścić roletę, aby przez okno nie docierało światło zewnętrzne lub założyć opaskę na oczy.

Konieczne jest także przewietrzenie sypialni. Sen jest bardzo ważny, gdyż wpływa pozytywnie na regulację apetytu i uwrażliwia tkanki na działanie insuliny. Ważne jest także to, aby się nie stresować i nie sprawdzać każdego dnia tego, ile udało nam się schudnąć. Stres prowadzi do podwyższenia poziomu kortyzolu we krwi, a to z kolei wiąże się z większym odkładaniem się tkanki tłuszczowej w obrębie talii, czyli tak gdzie absolutnie jej nie chcemy! Jeśli nawet dopadnie nas kiedyś wilczy napad głodu i zgrzeszymy, sięgając po nieodpowiednie produkty, to nie należy robić sobie wyrzutów sumienia i zadręczać się tym czy też porzucać swojej diety. Każdemu może się to zdarzyć i po takim incydencie należy dalej kontynuować, pilnując się, aby nie doszło do tego po raz kolejny. Nasze efekty nie zostaną zniweczone tym, że skusiliśmy się raz na x czasu na lody, ciastko czy cukierka albo zjadłyśmy w barze szybkiej obsługi.

Jak zacząć ćwiczenia?

Dobrze zbilansowana dieta to jedno, ale nie można zapomnieć o aktywności fizycznej, jeśli chce się zrzucić wagę. Nie trzeba jednak od razu każdego dnia katować się morderczymi treningami czy wypacać litrów potu na siłowni. Trening siłowy z ciężarami jest jak najbardziej wskazany, ale nie musi to być podnoszenie kilkudziesięciu kilogramów. Wystarczą na początek parokilogramowe hantle, z którymi można trenować w domu. W Internecie znajdziemy dziesiątki stron z przeróżnymi ćwiczeniami zarówno dla początkujących, jak i bardziej zaawansowanych. Są także filmy z całymi zestawami ćwiczeń wraz z instrukcją, jak prawidłowo je wykonywać, ile razy i jak często. Można także zapisać się na jakieś zajęcia w klubie czy też skorzystać z pomocy instruktora personalnego.

źródło: fitappy.eu

Trening z ciężarami jest bardzo skuteczny, jeśli chodzi o pozbycie się tkanki tłuszczowej, zbudowanie mięśni, poprawienie metabolizmu, zwiększenie liczby spalanych kalorii i poprawienie wrażliwości insulinowej. Ważne są także sprinty i treningi interwałowe. Wystarczy na początek więcej chodzić, potem włączyć marszobiegi, nie stronić od jazdy na rowerze, skakania, pływania. Tak naprawdę to każda aktywność fizyczna będzie dobra – ważne jest to, aby codziennie się ruszać, minimum przez pół godziny, a najlepiej przez godzinę.

Jak rozpocząć odchudzanie przy dużej nadwadze?

Niezależnie od tego czy chcemy zrzucić parę nadprogramowych kilogramów czy też mamy do zredukowania znacznie większą ich ilość z powodu nadwagi, proces odchudzania wygląda bardzo podobnie. Przy dużej masie ciała będzie nam na początku trudniej. Nie można od razu drastycznie zmniejszać ilości spożywanych kalorii w ciągu dnia ani też trenować do niemalże nieprzytomności. Głodówki i restrykcyjne diety to prosta droga do nabawienia się wielu problemów zdrowotnych. Organizm musi otrzymać z pożywieniem wszystkich elementów niezbędnych mu do prawidłowego funkcjonowania. Należy zachować umiarkowanie w jedzeniu i picu, systematyczność w jedzeniu, uprawiać sport zgodnie z aktualnymi możliwościami organizmu, unikać żywności wysoko przetworzonej i używek oraz mieć pozytywne nastawienie do życia.

Post Jak zacząć odchudzanie? pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Przyczyny bólu zęba

Przyczyn bólu zębów jest wiele, ale bardzo często winowajcą są bakterie przyczyniające się do rozwoju próchnicy. Jeśli ktoś lubuje się w spożywaniu rafinowanego cukru i jeszcze na dodatek nieprawidłowo dba o higienę jamy ustnej, może być pewny tego, że oprócz bólu zębów będzie borykać się ze znacznie większą liczbą najróżniejszych dolegliwości ze strony jamy ustnej. Nieleczona próchnica prowadzi do przewlekłej infekcji zapalnej. Inną przyczyną bólu zęba mogą być wyrastające zęby mądrości. Wyżynające się zęby trzonowe u wielu osób wiążą się z bólem na skutek niewystarczającej ilości wolnego miejsca w jamie ustnej. Ból zęba nierzadko towarzyszy osobom po leczeniu kanałowym. Jest to najczęściej ból o charakterze pulsującym i jest objawem zapalenia przyzębia. Nawet pękniecie szkliwa może przyczynić się do bólu zęba, a ma to miejsce chociażby na skutek działania na zęby zbyt dużego nacisku. Osoby borykające się z bruksizmem bardzo często zmagają się dodatkowo z pęknięciami w szkliwie i bólem zębów. Problem ten może pojawić się także na skutek zastosowania nieodpowiedniego wypełnienia protetycznego.

Osoby z plombami mogą narzekać na ból zęba podczas nadgryzania. To samo dotyczy zapalenia miazgi czy paradontozy. Ropień towarzyszący zapaleniu miazgi manifestuje się bardzo dotkliwym bólem zęba. Nieleczony stan zapalny z czasem obejmuje dalsze rejony i może zaatakować okostną. Zapalenie okostnej z kolei prowadzi do rozkładu i obumarcia miazgi zęba. Jeśli lekarz nie zainterweniuje w porę, to może dojść do znacznego zniszczenia zęba i konieczności jego usunięcia. Chorobami, w których odczuwa się pozorny ból zęba, są zapalenie zatok, zaburzenia stawu skroniowo, półpasiec, neuralgia nerwu trójdzielnego i dusznica bolesna. Przyczyną bólu zęba może być zanikanie dziąseł, złamanie zęba, podrażnienie miazgi zimnym/gorącym napojem, nadwrażliwość zębów.

Domowe sposoby na ból zęba

Sięgnięcie po leki o działaniu przeciwbólowym to z całą pewnością nie jedyna możliwość, gdy boli nas ząb. Wiele osób oczywiście w pierwszej kolejności sięga po tego typu medykamenty z apteki, ale jest to tylko doraźna pomoc. Kluczowe jest tak naprawdę znalezienie przyczyny problemu i pozbycie się jej. Najlepiej jest jak najszybciej odwiedzić swojego stomatologa w celu oceny stanu uzębienia i podjęcie odpowiednich kroków, jeśli wymagane jest leczenie. Godne polecenia są oczywiście domowe sposoby na ból zęba. Wbrew pozorom jest ich sporo i są one bardzo skuteczne. W wielu przypadkach są nawet w stanie przynieść trwałą ulgę i zredukować lub całkowicie usunąć ból. Nawet jeśli uda nam się pozbyć problemu, to domowe sposoby na ból zęba należy traktować jako środek doraźny do stosowania, zanim trafimy do dentysty.

1. Jeśli ból zęba nie jest silny, to można wspomóc się jakimś lekiem aptecznym należącym do grupy leków NLPZ. Wielu osobom pomaga zażycie ogólnie dostępnego paracetamolu. Przy ostrzejszym bólu zęba konieczne może być sieknięcie po ibuprofen. Oprócz tabletek na ból zęba do dyspozycji mamy też żele i płyny. Są również najróżniejsze tabletki musujące i zawiesiny doustne. Pomocne okazują się być kwas acetylosalicylowy i kodeina.
2. Przy bólu zęba i stanie zapalnym dziąseł można robić sobie częste płukanki ziołowe. Idealnie sprawdzają się ciepłe napary z szałwii czy rumianku. Szałwia działa odkażająco i grzybobójczo, zapobiegając rozwojowi infekcji.
3. Bardzo pomocny okazuje się przy bólu zęba olej goździkowy i żucie goździków. Do ubytku można włożyć wacik czy gazę nasączone olejkiem goździkowym, kamforowym lub jodłowym. Można także wesprzeć się w razie czego kroplami walerianowymi. Takie okłady nie tylko zredukują ból, ale też stan zapalny. Samo żucie goździków także jest skuteczne ze względu na ich działanie przeciwbólowe.
4. Do płukania jamy ustnej można posłużyć się mieszanką sporządzoną z kilku kropli jodyny czy płynu Lugola i łyżeczki soli, które rozpuszczamy w szklance wody. Jodyna niszczy bakterie, wirusy i grzyby oraz wykazuje działanie przeciwbólowe.
5. Na obolały ząb można nałożyć papkę z dwóch łyżeczek sody oczyszczonej, rozpuszczonej w dwóch łyżeczkach octu jabłkowego. Taką miksturą obkładamy cały ząb. Soda oczyszczona podnosi pH w amie ustnej, hamuje rozwój szkodliwych bakterii, redukuje stany zapalne i przyspiesza naprawę tkanek miękkich znajdujących się w jamie ustnej.
6. Pomocny przy bólu zęba jest olejek eukaliptusowy, który także świetnie sprawdzi się do płukania jamy ustnej czy stosowania w formie okładów (wacik nasączony w olejku). Olejek ten zwalcza bakterie, działa przeciwzapalnie, chłodząco i rozkurczowo.
7. Wiele osób poleca przy bólu zęba czosnek. Jest to jak najbardziej właściwe, gdyż czosnek jest naturalnym i silnym antybiotykiem. Nie tylko redukuje stany zapalne, ale też eliminuje bakterie. Gdy złapie nas ból zęba, zaleca się żuć jego ząbek albo posolić i włożyć pod obolały ząb. Inną opcją jest zrobienie czosnkowego naparu i płukanie nim jamy ustnej.
8. Czosnek najlepiej działa z cebulą. Wówczas mamy połączenie antybakteryjne, przeciwgrzybicze i przeciwbólowe oraz antyoksydacyjne. Warto połączyć te dwa warzywa, szatkując je i mieszając ze sobą, po czym żuć powstałą miazgę czy tez przyłożyć do chorobowo zmienionego miejsca.
9. Ulgę w cierpieniu przynieść mogą okłady z lodu, które przykładamy do skóry. Należy oczywiście pamiętać o tym, aby nie przykładać lodu bezpośrednio do skóry, ale odizolować go od niej za pomocą szmatki czy jakiegoś woreczka. W przeciwnym razie narażamy się na odmrożenie skóry i jeszcze większe problemy.
10. Jeśli ból zęba towarzyszy nam po zabiegu jego ekstrakcji, to można zaaplikować do zębodołu kawałek aspiryny.
11. Jeśli problem bolących zębów dotyczy dzieci, to zalecane jest leczenie zimnem. Można robić zimne okłady, dać do gryzienia zamrożone owoce czy też gryzaki. Pomocny okazuje się być także masaż dziąseł w miejscu, gdzie wyżyna się ząb.
12. Przy bólu zęba na pomoc przychodzi imbir o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym i odkażającym. Chodzi oczywiście o świeży korzeń, ale można też wspomóc się olejkiem eterycznym. Jeśli nie mamy do nich dostępu, to warto sięgnąć chociaż po mielony imbir i wymieszać go z niewielką ilością wody. Taką papkę nakładamy na wacik, po czym przykładamy do bolącego miejsca.
13. Jeśli ktoś dotąd stronił od pieprzu kajeńskiego, to w przypadku bólu zęba warto się jednak przełamać i po niego sięgnąć. Warto połączyć go z imbirem, dodając wody, aż do powstania papkowatej pasty. W takiej mieszance nasączamy wacik i przykładamy do bolącego miejsca. Jako, że obie te przyprawy są ostre, może dojść do podrażnienia i pieczenia, dlatego też należy uważać na to, aby papka nie dotykała dziąseł ani też języka. Wacik trzymamy aż do ustąpienia bólu.
14. Pomocny może okazać się olejek waniliowy w przypadku zakażenia i stanu zapalnego w jamie ustnej. Wystarczy nasączyć nim wacik i przyłożyć do bolącego zęba czy też posmarować nim zmienione chorobowo miejsce.
15. Domowe sposoby na ból zęba obejmują także akupresurę. Zgodnie z medycyną chińską uciskanie konkretnego punktu na dłoni czy stopie może przynieść ulgę w postaci redukcji bólu. Jak najbardziej warto spróbować, aby pozbyć się dokuczliwych dolegliwości. Zaleca się uciskać przez dwie minuty miejsce na dłoni łączące kciuk z palcem wskazującym.

Jak prawidłowo dbać o zęby?

Zawsze lepiej jest zapobiegać, niż leczyć, ale wiele osób o tym zapomina czy też bagatelizuje. Odpowiednia profilaktyka pomoże uchronić się z nieprzyjemnymi dolegliwościami w postaci bólu zęba. Jak najbardziej warto znać domowe sposoby na ból zęba, ale jeszcze ważniejsze jest to, aby prawidłowo dbać o stan swojej jamy ustnej. Utrzymywanie jej w czystości każdego dnia jest obowiązkiem w każdym wieku. Regularnie powinniśmy także udawać się do stomatologa w celu skontrolowania stanu uzębienia. Jeśli tylko pojawią się jakiekolwiek ubytki czy też zmiany chorobowe, to kluczowe jest to, aby jak najszybciej, a wręcz natychmiast je zlikwidować. Mogłoby się wydawać, że nie ma niczego trudnego w myciu zębów, ale wiele osób robi to zbyt rzadko, zbyt krótko czy też wręcz nieprawidłowo. Tak naprawdę to powinno się myć żeby po każdym posiłku, minimum dwa razy dziennie rano i wieczorem. Czyścić zęby należy przez około trzy minuty. Najlepiej byłoby wyposażyć się w szczoteczkę soniczną albo chociaż elektryczną, które docierają do zakamarków i dokładniej doczyszczają. Jeśli jednak szczotkujemy żeby dostatecznie długo i robimy to dokładnie, to szczoteczka manualna też będzie dobra. Bardzo ważne jest to, aby regularnie ją wymieniać – co najmniej co trzy miesiące.

Sama technika mycia zębów ma duże znaczenie. Chociaż nie jesteśmy już dziećmi, to warto na wszelki wypadek zapoznać się z instrukcją higieny jamy ustnej. Zła technika szczotkowania, nieodpowiednio dobrana szczoteczka i pasta mogą przyczynić się do powstania problemów w przyszłości. Oprócz czyszczenia zębów szczoteczką, zaleca się także czyścic język. Można kupić szczoteczkę, która po jednej stronie będzie miała włosie, a po drugiej specjalną powierzchnię do czyszczenia języka. W sprzedaży są także specjalne czyściki do języka. Są to proste i tanie akcesoria do jamy ustnej, które można bezproblemowo dostać w każdej aptece. Zaleca się używać również nici dentystycznych, aby dokładnie oczyścić wszystkie przestrzenie międzyzębowe. Świetnie sprawdzają się również na koniec płyny do płukania jamy ustnej, które usuną pozostałe resztki pokarmu, zniszczą bakterie i przywrócą jamie ustnej prawidłowe pH. Na rynku dostępnych jest cała masa tego typu produktów, które mogą mieć dodatkowe działanie np. odświeżające zapach z ust czy przeciwdziałające odkładaniu się kamienia nazębnego.

Duży wpływ na kondycję i wygląd zębów oraz tego co dzieje się w naszej jamie ustnej, ma to co jemy. Należy ograniczyć spożycie słodyczy i węglowodanów, które zwiększają ryzyko rozwoju próchnicy. Skrobia zawarta w produktach węglowodanowych jest rozkładana już w jamie ustnej. Ślina rozkłada ją bowiem na cukry proste, które jak wiadomo, mają negatywny wpływ na uzębienie. Zawsze po zjedzeniu czegokolwiek, należy przynajmniej wypłukać czystą wodą jamę ustną. Pamiętajmy też o tym, aby po umyciu zębów, już nic nie podjadać. Nawet napoje niszczą zęby, szczególnie kawa, herbata, soki i napoje gazowane.

Post Domowe sposoby na ból zęba pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Przyczyny

Reumatoidalne zapalenie stawów określane jest w skrócie RZS lub gośćcem. Jest to choroba reumatyczna o podłożu autoimmunologicznym, co oznacza, że organizm, a dokładniej układ odpornościowy, zaczyna niszczyć swoje własne komórki. To z kolei przyczynia się do rozwoju najróżniejszych schorzeń. Przyczyny powstawania tego schorzenia nie są jeszcze do końca znane; w reumatoidalnym zapaleniu stawów objęty chorobą zostaje najczęściej układ ruchu – w początkowym stadium głównie stawy rąk i nóg, a następnie wszystkie stawy. Niektórzy twierdzą, że jedną z predyspozycji do zachorowania na RZS są czynniki genetyczne. Obserwuje się także większy odsetek zachorowalności u kobiet – RZS dotyka je trzykrotnie razy częściej niż mężczyzn. W grupie zwiększonego ryzyka znajdują się osoby pomiędzy 30. a 50. rokiem życia, palące papierosy, zakażone wirusem różyczki, borykające się z paradontozą czy też zarażone bakterią Porphyromonas gingivalis.

Oprócz obciążenia dziedzicznego przyczyną RZS może być także defekt układu odpornościowego. U niektórych do rozwoju reumatoidalnego zapalenia stawów dochodzi na skutek przeżycia silnego stresu. Niektóre bakterie i wirusy także mogą zainicjować reakcję zapalną.

Reumatoidalne zapalenie stawów: objawy

Reumatoidalne zapalenia stawów można rozpoznać po bólu i sztywności stawów. Na początku zmianami zostają objęte małe i średnie stawy znajdujące się w kończynach – rękach i stopach. W niektórych przypadkach już we wczesnym stadium RZS może zostać zaatakowany staw barkowy czy kolanowy. Chorzy zaczynają uskarżać się na poranną sztywność stawów, która ma miejsce po dłuższym okresie ich nieużywania, czyli przede wszystkim po nocnym wypoczynku. RZS towarzyszy również obrzęk wynikający z przerostu błony maziowej w chorobowo zmienionym stawie. Kolejnym objawem tego schorzenia jest ograniczona ruchomość w stawach objętych stanem zapalnym oraz wystąpienie deformacji stawowych w przypadku zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów.

Symptomy RZS nie obejmują tylko stawów, bardzo często pojawiają się guzki reumatoidalne nad chorymi stawami. Ma to miejsce przede wszystkim na wyprostowanej stronie zmienionego chorobowo stawu. Zdarza się nawet tak, że guzki reumatoidalne ulokują się w płucach czy mięśniu sercowym. Kolejnym objawem jest nadmierna suchość skóry i zespół suchego oka, do którego dochodzi na skutek uszkodzenia gruczołów łzowych; zmiany zapalne mogą objąć także naczynia krwionośne. Reumatoidalne zapalenie stawów objawia się także chronicznym zmęczeniem, ubytkiem masy ciała, gorszym samopoczuciem, tkliwością stawu na ucisk, uczuciem suchości w jamie ustnej, gorączką i stanami podgorączkowymi – mogą wystąpić objawy sercowe i nerwowe. Do zmian pozastawowych zalicza się także zespół kanału nadgarstka, osteoporoza, problemy z widzeniem, zapalenie opłucnej, śródmiąższowe zapalenie płuc, zaburzenia czucia, niedowład kończyn, zaburzona praca nerek i zaburzenia hematologiczne (np. niedokrwistość).

RZS u dzieci i młodzieży

U dzieci i nastolatków poniżej 16 roku życia stwierdza się młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, które jest schorzeniem o charakterze przewlekłym. Początkowe objawy tej choroby często są niespecyficzne, co utrudnia postawienie prawidłowej diagnozy. Najczęściej MIZS obejmuje duże stawy i wiąże się z symptomami w postaci obrzęku, bolesności i ograniczeń ruchowych.

Badania

Oprócz objawów opisanych przez pacjenta, RZS rozpoznaje się na podstawie wyników badań laboratoryjnych i obrazowych. Do wykonywanych badań zalicza się czynnik reumatoidalny i anty-CCP. Wykrycie przeciwciała przeciwko cyklicznemu cytrulinowanemu peptydowi niemalże zawsze oznacza reumatoidalne zapalenie stawów. Jeśli wskaźniki RF i anty-CCP są wysokie, to świadczy to o ciężkiej postaci RZS, w przypadku której następuje szybkie niszczenie stawów i rozwój zmian pozastawowych. Sprawdza się także wskaźniki zapalne w postaci OB i CRP oraz zmiany w morfologii krwi. Na podstawie otrzymanych wyników można nawet ocenić aktywność schorzenia. Jeśli chodzi o badania obrazowe, to w przypadku podejrzenia reumatoidalnego zapalenia stawów wykonuje się zdjęcia radiologiczne rąk, stóp lub innych stawów. Przy RZS na zdjęciu RTG widoczne są zmiany w postaci obrzękniętych tkanek miękkich, zmniejszonej gęstość kości w okolicy zmienionego chorobowo stawu, ubytków kostnych, zwężonych szpar stawowych i deformacji stawów. Wykonywane są także rezonans magnetyczny i ultrasonografia w początkowym stadium choroby oraz tomografia komputerowa.

RZS: Leczenie

Medycyna konwencjonalna leczy reumatoidalne zapalenie stawów w oparciu o stopień zaawansowania schorzenia. Oprócz farmakologii stosuje się także fizjoterapię i rehabilitację. Kompleksowe leczenie obejmuje również terapię psychologiczną i edukacyjna. W niektórych przypadkach konieczne jest zastosowanie leczenia chirurgicznego. Terapia farmakologiczna polega głównie na przepisywaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Celem leczenia jest zredukowanie objawów schorzenia takich jak ból i obrzęk. Sięga się również po kortykosteroidy w celu złagodzenia stanu zapalnego, leki przeciwbólowe i leki biologiczne. Do leków niebiologicznych zalicza się: metotreksat, eflunomid, sulfasalazynę i sole złota. Natomiast stosowanymi lekami biologicznymi są: adalimumab, etanercept, infliksymab, certolizumab, golimumab, abatacept, tocilizumab, rytuksymab i chlorochina. W celu zahamowania/spowolnienia procesu niszczenia stawów wdraża się leki modyfikujące przebieg choroby. Jeśli chodzi o leczenie chirurgiczne, to wymienić można zabiegi, takie jak synowektomia (wycięcie przerośniętej błony maziowej) i endoprotezoplastyka (wszczepienie sztucznego stawu).
Leczenie RZS obejmuje leczenie miejscowe, które dotyczy bezpośrednio zajętego stawu. Wykonywane są punkcje stawu, zabiegi usuwające zmienioną błonę maziową, zabiegi korekcyjno-rekonstrukcyjne, endoprotezowanie, artrodeza i odbarczenie zespołu cieśni kanału nadgarstka. Konwencjonalne leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów może zmniejszyć i zahamować objawy niszczenia stawów, ale nie jest ono w stanie cofnąć powstałych przez to schorzenie zniszczeń, ani też całkowicie wyleczyć pacjenta z RZS.

Naturalne sposoby na reumatoidalne zapalenie stawów

Dieta i ruch to podstawa, jeśli chodzi o niefarmakologiczne leczenie reumatologicznego zapalenia stawów. Pomocne przy RZS okazują się być krótkie głodówki w postaci parodniowych postów opartych na niskokalorycznych i odżywczych sokach owocowo-warzywnych. Warto także wesprzeć się ziołami.

Gościec a dieta

Dieta ma ogromne znaczenie w przypadku osób borykających się z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Kluczowe jest oparcie swojego jadłospisu na produktach przeciwzapalnych. Dieta jest bardzo dużym wsparciem przy leczeniu. Godna polecenia jest chociażby dieta śródziemnomorska, która, już po trzech miesiącach stosowania, jest w stanie zahamować rozwój RZS i poprawić ogólną kondycję organizmu. W diecie przeciwzapalnej powinny znaleźć się produkty zawierające kwasy omega-3, a zostać ograniczone te z kwasami omega-6 o prozapalnym działaniu. Najlepiej jest sięgnąć po dobrej jakości suplement diety z kwasami omega-3, gdyż trudno jest uzyskać prawidłową ich proporcję względem kwasów tłuszczowych omega-6. W RZS bardzo ważne jest to, aby nie dopuścić do nadwagi i otyłości, które bardzo obciążają stawy i mogą nawet prowadzić do zaniku mięśni. Nie można również zapomnieć o właściwej podaży wapnia i witaminy D, których niedobór w diecie znacząco przyspiesza rozwój osteoporozy.

Dieta przy RZS powinna opierać się przede wszystkim na produktach pochodzenia roślinnego, możliwie jak najmniej przetworzonych. Do tego należy włączyć tłuste ryby, takie jak łosoś i makrela. Można spożywać także drób, oliwę z oliwek, fermentowane produkty mleczne i pełnoziarniste oraz kasze. W diecie nie może zabraknąć kilku porcji warzyw i owoców każdego dnia – co najmniej pół kilograma dziennie. Zaleca się spożywać orzechy i nasiona oraz rośliny strączkowe; wyeliminować trzeba zaś żywność wysokoprzetworzoną i ograniczyć spożycie mięsa. W odstawkę powinny odejść dania gotowe i instant, fast foody, sklepowe słodycze, wyroby cukiernicze i chipsy oraz wszystkie inne produkty zawierające tłuszcze trans. Nie powinno się także stosować wysokiej temperatury podczas obróbki termicznej. Polecane są diety bezglutenowe, wegetariańskie i wegańskie.

Zioła

Zioła są niezwykle pomocne przy wielu dolegliwościach i schorzeniach. Przy reumatoidalnym zapaleniu stawów także warto zainteresować się ziołolecznictwem. Jest wiele roślin, które mają dobroczynny wpływ na stawy i kości. Dziurawiec skutecznie redukuje nerwobóle, a hakorośl jest wręcz polecana przy RZS. Pokrzywa zwyczajna ma działanie przeciwgośćcowe, skrzyp polny działa przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo podobnie jak wiązówka błotna, a mniszek lekarski, oprócz działania przeciwzapalnego i przeciwbólowego wykazuje także działanie przeciwreumatyczne. Polecana jest także wierzba biała, łopian większy, nawłoć pospolita i majeranek przy chorobach i bólach reumatycznych. Żywokost lekarski, oprócz działania przeciwzapalnego, działa także regenerująco na chrząstki i kości. Fiołek trójbarwny, oprócz właściwości przeciwzapalnych ma też działanie przeciwwysiękowe. Polecanymi ziołami przy RZS są rdest ptasi, gorczyca biała, bez czarny, jarzębina, arcydzięgiel litwor i brzoza biała.

Ćwiczenia i rehabilitacja

Ćwiczenia przy RZS są niezwykle istotnym elementem w leczeniu i z całą pewnością nie należy rezygnować z uprawiania sportu. Jest wiele rodzajów ćwiczeń i aktywności fizycznych, które są wręcz wskazane przy reumatoidalnym zapaleniu stawów. Tym bardziej, że schorzenie to nie dotyka wyłącznie starszych osób, ale nawet te młode i aktywne fizycznie. Nie trzeba rezygnować ze swoich pasji sportowych, ale dostosować aktywność do stopnia zaawansowania choroby (źródło: www.gov.pl). Można nawet ćwiczyć na siłowni, w zależności od tego, które stawy zostały dotknięte RZS. Chociaż przy schorzeniu tym występuje szybsza męczliwość, to jednak wystarczy robić częstsze i dłuższe przerwy na odpoczynek, aby zredukować zmęczenie. Dlaczego ćwiczenia i rehabilitacja są tak ważne? Otóż wpływają one korzystnie na zdrowie i poprawiają ogólny stan pacjenta borykającego się z RZS. Zostają usprawnione stawy, zmniejsza się ryzyko wystąpienia bolesnych przykurczów oraz wzmacniają się mięśnie. Oczywiście bardzo ważne jest to, aby dobór treningu był dobrze przemyślany w oparciu o stan i możliwości pacjenta. Ćwiczenia nie mogą przyczynić się do nadmiernego obciążenia stawów.

W przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów idealnie sprawdza się pływanie i ćwiczenia wykonywane w wodzie. Ruch w wodzie odciąża stawy i umożliwia wykonywanie ruchów w większym zakresie bez dolegliwości bólowych; taka aktywność fizyczna wręcz rozluźnia mięśnie. Polecaną aktywnością fizyczną przy RZS jest także nordic walking. Bardzo ważne jest, aby przed rozpoczęciem swojej przygody z chodem z kijkami, nauczyć się robić to poprawnie – najlepiej jest skorzystać z pomocy doświadczonego instruktora. Wówczas pacjenci mogą liczyć na odciążenie stawów. Istotną kwestia jest także to, aby wyposażyć się w specjalne obuwie z elastyczną podeszwą. Jazda na rowerze również będzie dobrym wyborem przy reumatoidalnym zapaleniu stawów, pamiętając o konieczności przybrania odpowiedniej pozycji ciała. Wysokość kierownicy i siodełka muszą zostać odpowiednio dopasowane; należy jeździć po równym lub lekko pagórkowatym terenie, w celu uniknięcia nadmiernych wstrząsów obciążających niepotrzebnie stawy. Połączeniem przyjemności z ruchem będzie taniec, do którego nie potrzeba niczego oprócz chęci. Sprawdzi się także pilates i joga. Dzięki nim możliwe będzie zwiększenie zakresu ruchów w stawach. Jest to także sposób na zrelaksowanie i wyciszenie się.

Ruch w przypadku RZS jest niezwykle ważny, ale są pewne aktywności fizyczne, których należy unikać. Zaliczają się do nich ćwiczenia siłowe w stawach, które objęte są stanem zapalnym. Ćwiczenia fizyczne nie są także zalecane przy ostrej fazie choroby, czyli z nasilonym stanem zapalnym w stawach.

Rehabilitacja reumatologiczna

Rehabilitacja przy RZS podejmowana jest wobec osób z niepełnosprawnością na skutek chorób zapalnych tkanki łącznej, zapaleń stawów wraz z kręgosłupem, mających skłonności do zapaleń stawów, schorzeń układu ruchu związanych z naturalnym zużywaniem się tkanek wraz z wiekiem, chorób kości, schorzeń układu ruchu o podłożu metabolicznym/dokrewnym i zespołu bólowego tkanek miękkich zlokalizowanych/uogólnionych. Celem rehabilitacji przy RZS jest zredukowanie dolegliwości bólowych oraz poprawienie zdolności poruszania się i wydolności krążeniowo- oddechowej. Ma ona na celu nie tylko zwiększenie samodzielności pacjenta w codziennym życiu, ale i poprawę stanu psychicznego. Rehabilitacja reumatoilogiczna pozwala na zwiększenie udziału chorego w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym.

Literatura

W sprzedaży dostępnych jest wiele pozycji dotyczących reumatoidalnego zapalenia stawów, które są godne uwagi. Książka pt. „Jak leczyć reumatoidalne zapalenie stawów” Jarosława Niebrzydowskiego wyjaśnia w przystępny sposób, jak należy prawidłowo leczyć RZS. Ciekawą pozycją jest także książka pt. „Reumatoidalne zapalenie stawów” autorstwa Bruckle Wolfgang. Oprócz opisu przyczyn, przebiegu choroby i jej powikłań znajdują się w niej liczne sposoby leczenia tego schorzenia przy wykorzystaniu wielorakich form terapii. Pozycją zawierającą informacje na temat stosowania odpowiedniej diety, suplementacji, ziół i antyoksydantów przy reumatoidalnym zapalaniu stawów jest książka pt. „Dbamy o stawy. Reumatoidalne zapalenie stawów” – Zoltan Rona. Z kolei książka pt. „Wczesne reumatoidalne zapalenie stawów” autorstwa Piotra Wilanda oparta jest nie tylko na najnowszych doniesieniach piśmiennictwa, ale i na własnych doświadczeniach autora. Na uwagę zasługuje również pozycja pt. „Skuteczne leczenie reumatyzmu. 3 naturalne kroki do zdrowych stawów polecane przez lekarza” – Michele Bender i dr Susan S. Blum.

Post RZS – objawy, leczenie i dieta pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Przyczyny miażdżycy

O miażdżycy w ostatnich latach stało się bardzo głośno, gdyż boryka się z nią coraz więcej osób – zarówno osoby starsze, jak i młode, w tym dzieci. Chroniczny stan zapalny w organizmie na skutek uszkodzenia wewnętrznej warstwy ścian naczyń krwionośnych sprawia, że zaczyna gromadzić się przy nich warstwa składająca się z tłuszczów. W warstwie podśródbłonkowej gromadzi się cholesterol wraz z komórkami piankowatymi. Problem cały czas się nawarstwia i dochodzi do tego momentu, że błona wewnętrzna staje się skupiskiem lipidów, kolagenu i złogów wapnia. Złogi miażdżycowe zaburzają prawidłowe funkcjonowanie tętnicy, która staje się coraz bardziej sztywna, zwężona i osłabiona. Cały ten proces prowadzi do powstania blaszki miażdżycowej mającej za zadanie zmniejszyć przepływ krwi w naczyniu. W wyniku jej pęknięcia może nastąpić gwałtowne zamknięcie tętnicy, co skutkuje niedokrwieniem narządu, który był unaczyniony przez tętnicę objętą procesem miażdżycowym. Blaszki miażdżycowe są bardzo podatne na pęknięcia; powstały zakrzep zamykający tętnice może przyczynić się nawet do powstania martwicy. Co ciekawe, cały proces rozpoczyna się już w wieku dziecięcym i wraz z upływem czasu postępuje. Proces miażdżycowy może przez wiele lat przebiegać bezobjawowo, a po menopauzie u kobiet czy też po andropauzie u mężczyzn dać o sobie znać w postaci szeregu dolegliwości. W takim przypadku najczęściej diagnozowana jest już miażdżyca w zaawansowanym stadium. Objawy tego schorzenia mogą nasilać się stopniowo lub wystąpić nagle.

Do rozwoju miażdżycy i nadmiernego odkładania się lipidów w ścianie naczyń krwionośnych może przyczynić się wiele czynników. Zaliczyć można do nich starszy wiek, płeć męską, brak ruchu lub jego niewielką ilość, nadwagę, otyłość, przypadki w rodzinie chorób o podłożu miażdżycy, źle zbilansowaną dietę (bogata w nasycone tłuszcze zwierzęce i tłuszcze trans oraz rafinowany cukier), nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, dyslipidemia i palenie papierosów (dym tytoniowy zawiera toksyny uszkadzające śródbłonek naczyń). W grupie zwiększonego ryzyka zachorowalności znajdują się osoby mające zwiększone stężenie frakcji cholesterolu LDL i trójglicerydów oraz upośledzoną tolerancję glukozy. Czynnikami ryzyka rozwoju miażdżycy są także krążące we krwi przeciwciała, co ma miejsce przy infekcjach wirusowych i chorobach o podłożu autoimmunologicznym.

Miażdżyca – objawy

Miażdżyca nie jest chorobą, która powoduje ból, ale problemy pojawiają się w wyniku niedotlenienia narządów. Jeśli dojdzie do zmniejszenia drożności czy też do zatkania jednej z tętnic wieńcowych, które odpowiedzialne są za dowóz krwi z tlenem i składnikami odżywczymi do serca, pacjent może zacząć uskarżać się na ból wieńcowy nasilający się po wysiłku fizycznym. Zwykle ustępuje on samoistnie po krótkim odpoczynku; jeśli jednak dojdzie do pęknięcia blaszki miażdżycowej i powstania zakrzepu, trzeba liczyć się z wystąpieniem martwicy serca w postaci zawału. Z kolei ból łydek ma miejsce w przypadku miażdżycy rozwijającej się w tętnicy zaopatrującej w krew kończyny dolne. Takie chromanie przestankowe ustępuje dopiero po zaprzestaniu wysiłku i odpoczynku. Miażdżyca kończyn dolnych to nie tylko ból i skurcze łydek/ud, ale także bóle stóp, zimna i blada skóra kończyn oraz owrzodzenia. Jeśli dojdzie do zwężenia tętnicy szyjnej czy też kręgowej dostarczającej krew do mózgu, następuje niedokrwienie tego narządu. W efekcie pacjent czuje zdezorientowanie, towarzyszą mu zawroty głowy i może nawet wystąpić chwilowy niedowład. Niedrożność którejś z tych tętnic może skończyć się udarem niedokrwiennym mózgu. Przy miażdżycy tętnic nerkowych występuje ciężkie nadciśnienie i niewydolność nerek. Przy miażdżycy jelit i tętnic jamy brzusznej towarzyszy pacjentowi ból brzucha, szczególnie po posiłku.

Sygnałami alarmowymi powinny być szybkie łapanie tzw. zadyszki przy wysiłku fizycznym i wydłużony okres uspokajania oddechu. Spadek ogólnej kondycji, luki w pamięci i zła koncentracja także powinny wzbudzić niepokój, gdyż mogą być pierwszymi objawami miażdżycy. To samo dotyczy bólu łydek po spacerze czy marszu, który zwykle jest wynikiem zaburzonego krążenia krwi i może wskazywać na problemy z naczyniami. Objawami zaawansowanej choroby są dusznicowy ból w klatce piersiowej, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze i niewydolność nerek. Powikłaniami miażdżycy są choroba niedokrwienna serca, zawał serca, udar mózgu, choroby nerek, niewydolność krążenia, arytmia serca, niedokrwienie kończyn, tętniaki, impotencja i zgon.

Badania i diagnostyka

Chociaż nie ma konkretnego badania, na podstawie którego można jasno stwierdzić miażdżycę, to już nawet z podstawowej morfologii można wiele wyczytać. W przypadku podwyższonego poziomu cholesterolu we krwi, a szczególnie z zawyżonym poziomem frakcji LDL i wysokim poziomem trójglicerydów można już podejrzewać u siebie postępujące zmiany miażdżycowe. Sygnałem alarmowym powinny być także nieprawidłowości widoczne pod skórą w postaci żółtych zgrubień. Są one często widoczne w okolicy powiek. Mogą mieć także postać guzków na ścięgnach nadgarstków czy na ścięgnie Achillesa. W przypadku zaawansowanej miażdżycy możliwe jest jej wykrycie dzięki badaniu USG naczyń, tomografii komputerowej i koronarografii (w celu uwidocznienia naczyń wieńcowych odpowiedzialnych za dostarczenie krwi do mięśnia sercowego).

Badane są stężenia we krwi związków takich jak glukoza i cholesterol całkowity (frakcje LDL i HDL oraz trójglicerydy) oraz wykonuje się badanie elektrokardiologiczne i próbę wysiłkową EKG. Znaczenie ma stężenie mocznika i wartość CRP oraz stężenie kreatyniny. Dodatkowo przeprowadzane są badania przepływu krwi w naczyniach tętniczych, wykonuje się zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej i badanie rentgenowskie naczyń krwionośnych w miejscu objętym zmianami miażdżycowymi. Angiografia może dotyczyć zarówno naczyń kończyn dolnych, jak i szyjnych.

Występowanie arteriosklerozy

Wyróżnia się cztery główne rodzaje miażdżycy, a mianowicie miażdżycę tętnic, miażdżycę tętnic obwodowych, miażdżycę mózgu i miażdżycę naczyń wieńcowych. Przebieg choroby składa się z kilku etapów, w przypadku których zaobserwować można konkretne zmiany w ścianie naczyniowej. Pierwszym etapem są pasma tłuszczowe, które nie przyczyniają się do zwężenia światła naczynia i nie towarzyszą temu żadne objawy. Kolejnym etapem jest utworzenie blaszki miażdżycowej prowadzącej do przebudowy ściany naczynia i coraz większego zwężania jego światła. Wraz z rozwojem blaszki miażdżycowej można mówić już o zmianie niestabilnej, w wyniku czego może dojść do całkowitego zamknięcia światła naczynia.

Miażdżyca aorty brzusznej

Aorta jest największym naczyniem krwionośnym w organizmie, w której także mogą rozwinąć się zmiany miażdżycowe. W wyniku zmniejszenia drożności w odcinku brzusznym często dochodzi do powstania tętniaka aorty, który po osiągnięciu dużych rozmiarów może stanowić realne zagrożenie dla życia pacjenta. Niekiedy jedyną z możliwych opcji jest przeprowadzenie bardzo ryzykownej operacji. Przy miażdżycy aorty do ściany jelita cienkiego nie dociera wystarczająca ilość krwi z tlenem, co objawia się bólem nadbrzusza po zjedzeniu wysokotłuszczowego posiłku, chudnięciem i uciążliwą biegunką.

Miażdżyca mózgu i tętnic szyjnych

Zmiany miażdżycowe mogą rozwijać się w naczyniach mózgowych, a w wyniku zawężenia i niedokrwienia mózgu może dojść do trwałych zmian neurologicznych (zaburzenia mowy i widzenia, problemy ze słuchem, osłabienie mięśni, niedowłady) i martwicy tkanki mózgowej. Osoby borykające się z miażdżycą mózgu znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia udaru. U pacjentów w podeszłym wieku choroba ta manifestuje się otępieniem umysłowym, problemami z pamięcią i rozpoznawaniem oraz pogorszeniem ogólnej sprawności umysłowej. Z kolei przy miażdżycy tętnic szyjnych często dochodzi do omdleń, zawrotów i chronicznych bólów głowy.

Miażdżyca serca (naczyń wieńcowych)

Na skutek utrudnionego przepływu wieńcowego w wyniku zwężenia światła tętnic wieńcowych przez zmiany miażdżycowe, do mięśnia sercowego nie dopływa wystarczająca ilość krwi z tlenem i składnikami odżywczymi niezbędnymi do prawidłowego funkcjonowania tego narządu. Prowadzi to nie tylko do rozwoju choroby wieńcowej, ale także do zawału i nawet do nagłej śmierci sercowej. Choroba niedokrwienna serca może mieć postać stabilną i wówczas stosuje się leczenie farmakologiczne lub niestabilną – konieczne staje się wszczepienie bajpasów lub stentów. Miażdżyca serca objawia się dusznością, szybką męczliwością i dużą wrażliwością na niską temperaturę.

Miażdżyca kończyn dolnych i miażdżyca zarostowa

Na skutek zwężenia średnicy naczyń krwionośnych w obrębie kończyn dolnych dochodzi do rozwoju miażdżycy nóg, a następnie do przewlekłego niedokrwienia kończyn dolnych. W przypadku miażdżycy zrostowej dochodzi do stopniowego zamykania światła naczynia, co w początkowym stadium objawia się szybką męczliwością kończyn oraz ich zwiększoną wrażliwością na zimno. Pacjent odczuwa mrowienie i nawet drętwienie kończyn, których naczynia zostały objęte zmianami miażdżycowymi. Wraz z pogłębieniem się problemu pojawiają się dolegliwości bólowe, które towarzyszą pacjentowi podczas chodzenia. Ustępują one dopiero po zaprzestaniu aktywności. W zaawansowanym stadium miażdżycy zarostowej, ból nóg towarzyszy pacjentowi także w spoczynku, a na skórze w obrębie zmienionego chorobowo naczynia widoczne są owrzodzenia; z czasem może wystąpić nawet martwica.

Miażdżyca zarostowa może objawiać się uczuciem szybkiego marznięcia stóp. Cała kończyna może stać się blada na skutek niedokrwienia. Często zanika również owłosienie na skórze i dochodzi do spadku jej ciepłoty. Na niektórych czy nawet na wszystkich tętnicach kończyn dolnych może dojść do ustania tętna.

Miażdżyca oka

Do zmian miażdżycowych może dojść nawet w oku, a dokładniej w tętnicach na dnie oka. W celu ich wykrycia przeprowadza się przesiewowe badanie dna oka. Jest to proste badanie, które może zostać wykonane przez okulistę czy też przez wyszkolonego lekarza.

Leczenie i rehabilitacja miażdżycy

Celem leczenia miażdżycy jest zredukowanie czynników ryzyka. Zaleca się wobec tego zaprzestanie palenia tytoniu i unormalizowanie masy ciała. Leczenie miażdżycy obejmuje także leczenie cukrzycy i nadciśnienia tętniczego oraz zaburzeń lipidowych. Pierwszym krokiem jest zmiana dotychczasowego stylu życia, który to przyczynił się do rozwoju choroby. Konieczne jest nie tylko prawidłowe zbilansowanie diety i wykluczenie pewnych składników, ale również zwiększenie aktywności fizycznej. Jeśli takie zmiany nie przynoszą oczekiwanych efektów, wówczas sięga się po leczenie farmakologiczne. Do obniżenia stężenia trójglicerydów stosuje się fibraty w postaci klofibratu czy też ciprofibratu. Wykorzystywane są także żywice wiążące kwasy żółciowe, które redukują frakcję złego cholesterolu LDL. Chodzi tutaj głównie o kolestypol i cholestyraminę. Na rynku dostępny jest także ezetymib hamujący wchłanianie cholesterolu w jelicie. Stosowane są również leki na nadciśnienie i chorobę niedokrwienną serca w postaci inhibitorów konwertazy i ß-blokerów. Leki przyjmowane przy miażdżycy służą obniżeniu poziomu cholesterolu i ciśnienia. Są to leki przeciwpłytkowe i rozrzedzające krew; często zalecany jest także kwas acetylosalicylowy. Leki moczopędne pomagają obniżyć ciśnienie krwi, a leki z grupy inhibitorów ACE przeciwdziałają zwężeniu tętnic. W cięższych przypadkach miażdżycy tętnic sięga się po metody chirurgiczne w postaci angioplastyki, endarterektomii, aterektomii i terapii trombolitycznej.

Dieta antymiażdżycowa

Zmiana sposobu odżywiania w przypadku miażdżycy jest kluczowa. Za jej pomocą można nie tylko zapobiec rozwojowi tego schorzenia, ale także wspomóc leczenie. Zaleca się ograniczyć spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych, a są one obecne w tłustych mięsach i wędlinach, smalcu, boczku, słoninie i tłustych produktach mlecznych. Należy zastąpić je nieprzetworzonymi tłuszczami nienasyconymi w postaci roślinnych olejów tłoczonych na zimno. W diecie powinny znaleźć się olej rzepakowy, oliwa z oliwek, olej słonecznikowy, orzechy, nasiona i pestki, siemię lniane. Najlepiej jest ograniczyć spożycie mięsa na rzecz tłustych ryb morskich takich jak łosoś, makrela, śledź czy sardynka. Wystrzegać należy się także tłuszczów trans obecnych w margarynach, słodyczach, wypiekach cukierniczych, chipsach i frytkach oraz w daniach typu fast food. Jajka również należy jeść z umiarem i sięgać po te ze sprawdzonego źródła. Ograniczyć należy spożycie soli i cukrów prostych. Zwiększyć należy podaż błonnika pokarmowego, który znajduje się w warzywach i produktach z pełnego ziarna.

Białe pieczywo i produkty mączne powinny zostać zastąpione kaszami, brązowym ryżem, razowym pieczywem i pełnoziarnistym makaronem. Biały ryż i ziemniaki powinny być spożywane rzadko i w niewielkich ilościach. Zalecane są rośliny strączkowe i owoce niskocukrowe. Mile widziane są produkty obfitujące w sterole i stanole roślinne. Sposób obróbki termicznej jedzenia także ma znaczenie. Należy zrezygnować ze smażenia, zastępując je duszeniem, gotowaniem, parowaniem czy pieczeniem.

Jakie zioła na miażdżycę?

Ziołami pomocnymi przy miażdżycy są: czosnek, pączki sosny, liście rozmarynu, głóg, karczoch, imbir, ziele arniki, ziele jemioły, owoce kasztanowca i miłorząb japoński.

Profilaktyka arteriosklerozy

Rzucenie palenia tytoniu zmniejsza aż o połowę ryzyko rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Z kolei regularna aktywność fizyczna obniża poziom cholesterolu we krwi, stabilizuje masę ciała (wskaźnik BMI nie powinien przekraczać 25) i normalizuje ciśnienie krwi. Oprócz codziennego spaceru zaleca się także uprawiać sporty zwiększające ogólną kondycję i wytrzymałość organizmu w postaci marszobiegów, joggingu, pływania czy jazdy na rowerze. Wysiłek powinien być oczywiście dostosowany do wieku i możliwości. W celu uchronienia się przed rozwojem miażdżycy i wsparcia leczenia tego schorzenia, bardzo ważne jest włączenie do diety produktów obfitujących w kwas nikotynowy, witaminę B6, kwas foliowy, witaminy C i E. Witamina PP obniża poziom cholesterolu we krwi – frakcji LDL i trójglicerydów, jednocześnie zwiększając poziom frakcji HDL. Z kolei witamina B6 z kwasem foliowym redukują stężenie homocysteiny, która to przyczynia się do uszkodzenia śródbłonka naczyniowego. Witaminy C i E są silnymi przeciwutleniaczami, które przeciwdziałają szkodliwemu wpływowi wolnych rodników na naczynia.

Niezwykle ważne jest leczenie współistniejących chorób w postaci nadciśnienia tętniczego, cukrzycy czy zaburzonej gospodarki lipidowej. Przy chorobie niedokrwiennej kończyn istotne jest chronienie stóp przed urazami i i zimnem. Zalecane jest noszenie ciepłych skarpetek i wygodnego obuwia, unikanie przebywania w otoczeniu z niskimi temperaturami oraz wilgoci. Osoby ze stwierdzonymi zmianami miażdżycowymi powinny regularnie mierzyć ciśnienie tętnicze, stężenie glukozy we krwi i gospodarkę lipidową.

Literatura

• Prosałek B.: MIAŻDŻYCA: objawy, skutki, profilaktyka i leczenie arteriosklerozy; poradnikzdrowie.pl
• Prof. dr hab. n. med. Cybulska B., dr med. Szostak-Węgierek D.; lek. med. Kasprzyk Z.: Co to jest miażdżyca i jaki jest jej związek z nadciśnieniem tętniczym; www.mp.pl
• Mielus M.: Poprawne odżywianie w miażdżycy; doz.pl
• Arteriosclerosis – an overview; sciencedirect.com
• Martel J.: Atherosclerosis: Symptoms, Treatment, Prevention & More; healthline.com

Post Miażdżyca – przyczyny, objawy i leczenie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Definicja

Mianem antyoksydantów określa się grupę związków osłabiających szkodliwe działanie wolnych rodników i redukujących ich nadmiar w organizmie. Działanie wolnych rodników jest bardzo destrukcyjne dla organizmu. To właśnie one odpowiedzialne są za starzenie się komórek, z których to zbudowany jest cały nasz organizm. Za nadmierną produkcję wolnych rodników odpowiadają hormony, stres, niedobory, deficyty snu, promieniowanie słoneczne, niewłaściwy tryb życia, ekspozycja na metale ciężkie i inne toksyny, zanieczyszczenia środowiska, nadużywanie leków i alkoholu, dym tytoniowy i wysoko przetworzona żywność. Stres oksydacyjny jest przyczyną rozwoju najróżniejszych schorzeń, dlatego też tak ważne jest to, aby w diecie każdego z nas nie brakowało produktów bogatych w przeciwutleniacze. Zapobiegają one uszkodzeniom komórek i zmniejszają ryzyko zachorowania na choroby cywilizacyjne w postaci cukrzycy, choroby Alzheimera, nowotworów, zwyrodnienia plami żółtej w oku czy choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. To właśnie antyoksydanty stoją na straży homeostazy i zapobiegają powstawaniu stresu oksydacyjnego.

Rodzaje

Antyoksydanty przyjmowane są głownie z pokarmem w postaci naturalnej lub sztucznej. Do sztucznych antyoksydantów zaliczają się substancje, które można spotkać na etykietach żywności. Nie są one tym samym, co te pochodzenia naturalnego. Nie trudno wobec tego się domyślić, że są one niemile widziane. Zadaniem sztucznych antyoksydantów jest przedłużenie trwałości żywności. Przykładowo pod oznaczeniem E270 kryje się kwas mlekowy, a E301 oznacza askorbinian sodu.

Dalej mamy naturalne antyoksydanty, czyli witaminy, karotenoidy, bioflawonoidy i jony metali przejściowych. Prym wiodą witaminy A, E i C. W naszych komórkach także występują naturalne antyoksydanty w postaci aminokwasów i enzymów. W organizmie współdziałają przeciwutleniacze egzogenne i endogenne. Te drugie organizm wytwarza sam i znajdują się one w jego wnętrzu, natomiast antyoksydanty egzogenne dostarczane są z zewnątrz np. z pokarmem. Endogennymi przeciwutleniaczami są melatonina, glutation, kwas moczowy, kwas liponowy, estrogen i albumina. Natomiast do tych egzogennych zaliczają się witaminy A, E i C oraz beta karoten, alfa karoten, luteina i polifenole.

Antyoksydanty: właściwości

Beta karoten jest przeciwutleniaczem wzmacniającym układ odpornościowy, poprawiającym widzenie w nocy, zmniejszającym ryzyko rozwoju chorób nowotworowych i chorób serca. Likopen chroni przed rakiem prostaty, wspiera pracę mięśnia sercowego i poprawia kondycję skóry. Witamina C wspomaga system immunologiczny, działa przeciwnowotworowo, stymuluje wytwarzanie kolagenu, bierze udział w metabolizowaniu białek, usprawnia krążenie i obniża ciśnienie krwi. Na straży sprawnego systemu odpornościowego stoją bioflawonoidy wymiatające wolne rodniki i chroniące komórki przed uszkodzeniami. Witamina E uznawana jest za witaminę młodości, która świetnie wpływa na skórę i opóźnia procesy starzenia, a dodatkowo zmniejsza ryzyko wystąpienia udaru mózgu i reguluje poziom cholesterolu we krwi. Selen wspiera układ sercowo-naczyniowy, skutecznie walczy z wolnymi rodnikami i wspomaga system immunologiczny. Odpowiednia podaż tego składnika jest w stanie uchronić przed zatruciem metalami ciężkimi, takimi jak rtęć. Selen odpowiedzialny jest także za metabolizowanie hormonów tarczycy i za syntezę DNA, jak również zapobiega stanom depresyjnym.

Wraz z wiekiem spada produkcja koenzymu Q10 przez nasz organizm, a jest to niezwykle ważny antyoksydant, który bierze udział w procesie wytwarzania ATP w komórkach i chroni przed destruktywnym działaniem utleniaczy. Kwas ALA nie tylko chroni przed wolnymi rodnikami, ale także wzmacnia działanie innych antyoksydantów. Dodatkowo sprzyja zachowaniu smukłej sylwetki, wspiera mięsień sercowy i poprawia zdolności wysiłkowe.

Działanie przeciwutleniaczy

Działanie antyoksydantów opiera się głównie na ochronie komórek przed procesami utleniania. Ochronę antyoksydacyjną obejmuje trzy rodzaje mechanizmów. Na pierwszej linii frontu jest prewencja, do której należą podstawowe mechanizmy ochronne przed wolnymi rodnikami. Zadaniem tych mechanizmów jest zapobiegnięcie inicjacji łańcucha przyczyniającego się do produkcji utleniaczy. Odpowiedzialne są za to dysmutaza ponadtlenkowa, katalaza i peroksydaza glutationowa. Dalej są mechanizmy naprawcze, które mają przerwać łańcuch destrukcyjnych reakcji. Zajmują się tym witaminy A, E i C oraz glutation, kwas moczowy, flawonoidy, karnityna i bilirubina. Ostatnie mechanizmy usuwają szkodliwe produkty reakcji wolnych rodników. Dochodzi do naprawy lub usunięcia uszkodzonych cząstek, za co odpowiada między innymi polimeraza DNA.

Najsilniejsze przeciwutleniacze

Lista antyoksydantów jest naprawdę długa. Natura wyposażyła nas w wiele produktów do walki z wolnymi rodnikami, z czego każdy z nas powinien korzystać, aby móc cieszyć się dobrym zdrowiem i młodym wyglądem do późnych lat starości.

• Astaksantyna jest uznawana za najsilniejszy przeciwutleniacz – kilkaset razy silniejszy od znanej dobrze każdemu witaminy C. Skutecznie opóźnia ona proces starzenia się komórek.
• Kurkumina znajduje się w kłączu kurkumy i wykazuje silne działanie przeciwzapalne. Jest to bardzo silny przeciwutleniacz o szerokim spektrum działania.
• Resweratrol jest polifenolem o niezwykle silnym działaniu przeciwutleniającym, który pomaga przeciwdziałać rozwojowi miażdżycy.
• Likopen jest naturalnym antyoksydantem wspierającym skórę, obniżającym poziom cholesterolu we krwi, działającym przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo.
• Kwasy bosweliowe obecne w kadzidłowcu okazują się być nieocenione przy stanach zapalnych i są w stanie wywołać apoptozę komórek zmutowanych przez raka. Kwasy te są silnymi antyoksydantami wpierającymi ochronę chrząstki stawowej i chroniącymi przed rozwojem choroby miażdżycowej.

Występowanie

Antyoksydanty występują w wielu darach natury. Ich największe ilości można znaleźć w świeżych warzywach i owocach, ale nie tylko. Najlepiej jest sięgać po nieprzetworzoną żywność, gdyż jakakolwiek obróbka termiczna niszczy te cenne związki. Są dostępne również suplementy diety, które zawierają przeciwutleniacze. Należy jednak stosować je z dużą dozą ostrożności. Bardzo ważna jest jakość takiego suplementu i jego skład.

Jeśli decydujemy się już na suplementację, to powinniśmy wystrzegać się produktów zawierających zbędne dodatki chemiczne typu stearynian magnezu, sacharoza, sorbitol, sztuczne barwniki i konserwanty czy dwutlenek tytanu. Regularne przyjmowanie takich substancji nie jest obojętne dla naszego organizmu i może nam wręcz zaszkodzić. Przeciwutleniacze zawierają także przyprawy (szczególnie cynamon, curry, chili mielone, tymianek świeży, majeranek świeży, kardamon, papryka słodka mielona i oregano).

• Likopen znajdziemy przede wszystkim w pomidorach i soku pomidorowym. Jest także w papryce, czerwonych grejpfrutach i arbuzach.
• Betanina obecna jest w burakach ćwikłowych.
• W antocyjany bogate są przede wszystkim aronia, czarna porzeczka i wiśnia.
• Kwas elagowy znajdziemy w malinach, jeżynach, truskawkach i sokach z ciemnych winogron.
• Kwas chlorogenowy mają jabłka, śliwki i brzoskwinie.
• Beta karoten obecny jest w marchwi, natce pietruszki i szpinaku. Jest także w dyni, słodkich ziemniakach, szczypiorku, morelach i jarmużu.
• Luteinę znajdziemy w kapuście, papryce, brukselce, szpinaku i żółtkach jaj.
• W witaminę C obfitują kapusta, owoce jagodowe, aronia, owoce dzikiej róży, truskawki, papryka i pomarańcze.
• Bioflawonoidy są w produktach takich jak owoce cytrusowe, cebula, jabłka i zielona herbata.
• Selen znajdziemy w drożdżach piwnych, orzechach, nasionach, wątrobie, owocach morza i w rybach.
• Witamina E jest w produktach pełnoziarnistych, awokado, orzechach, nasionach, olejach roślinnych, rybach i jajach.
• Kwas alfa-liponowy (ALA) obecny jest w brokułach, drożdżach, szpinaku i ziemniakach.
• Źródłem koenzymu Q10 są ryby, brokuły i szpinak.
• Kwas protokatechowy jest w orzechach, owocach i warzywach.
• Sulforafan występuje przede wszystkim w brokułach, brukselce i warzywach z rodziny krzyżowych.
• W sylimarynę obfituje ostropest.
• Liście rozmarynu zawierają karnozol.
• W soi jest genisteina.
• Diosmina występuje naturalnie w owocach cytrusowych.
• Sok grejpfrutowy i owoce cytrusowe zawierają aurapten.

Zastosowanie w kosmetyce

W kosmetologii sięga się po szereg najróżniejszych antyoksydantów. Ich liczba potrafi przyprawić o niemały zawrót głowy, a nazw wielu z tych przeciwutleniaczy niektórzy nawet nie słyszeli. Zadaniem antyutleniaczy w kosmetykach jest ochrona kompozycji zapachowych i zahamowanie procesu peroksydacji nienasyconych kwasów tłuszczowych. Produkty wzbogacone o przeciwutleniacze neutralizują wolne rodniki, chroniąc struktury kolagenu i elastyny oraz lipidy skóry.

Mile widzianymi antyoksydantami w kosmetykach są przede wszystkim witaminy E i C, koenzym Q10 i wyciągi roślinne – m.in. z zielonej herbaty, z soi, z winogron, z granatu czy miłorzębu japońskiego oraz białka enzymatyczne, kwas liponowy i kwercetyna. Zadaniem przeciwutleniaczy w kosmetykach jest wspomaganie naturalnej ochrony przeciwsłonecznej, nawilżenie, wygładzenie, redukowanie przebarwień i podrażnień, poprawienie kolorytu skóry i nadanie jej blasku, zahamowanie procesu powstawania zmarszczek, łagodzenie zmian skórnych, poprawienie jędrności skóry, wzmocnienie i uszczelnienie naczyń krwionośnych.

Post Antyoksydanty – właściwości i działanie przeciwutleniaczy pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Przyczyny podagry

Podagra jest chorobą towarzyszącą ludziom od wielu lat. Dawniej zmagali się z nią przede wszystkim przedstawiciele wyższych klas, czyli osoby mogące pozwolić sobie na spożywanie produktów mięsnych obfitujących w puryny. W wyniku zbyt dużej ilości puryn w diecie, w tkankach i organach zaczyna magazynować się kwas moczowy, którego nadmiar przyczynia się do wystąpienia dolegliwości bólowych i zniekształcenia stawów. Jeśli kwasu moczowego będzie zbyt wiele, to organizm nie nadąży z jego rozpuszczaniem we krwi, przez co zacznie się on krystalizować. Moczany mają postać kryształków, które nie tylko odkładają się w różnych miejscach wewnątrz organizmu, ale również rosną. Można to zaobserwować po zmienionych chorobowo stawach i tkance okołostawowej. Należy od razu zaznaczyć, że owe moczany są niezwykle ostre, a w kontakcie z tkanką ranią ją. To z kolei powoduje stan zapalny tkanek i rozpoczęcie całej kaskady problemów. Skaza moczanowa diagnozowana jest, gdy stężenie kwasu moczowego we krwi przekroczy 7mg/dl. Schorzenie to może mieć postać pierwotną lub wtórną. Najczęściej obserwuje się przypadki podagry w postaci pierwotnej, co wynika ze zmniejszonego wydalania kwasu moczowego przez nerki.

Pierwotna dna moczanowa wynika z zaburzonego metabolizmu, co jest dziedziczone. W przypadku tego schorzenia organizm produkuje nieprawidłowe ilości kwasu moczowego, którego nie jest w stanie w całości wydalić, przez co zaczyna się on gromadzić. Z kolei wtórna dna moczanowa dotyka nie więcej niż 10% chorych i jest najczęściej następstwem innych schorzeń – białaczki, choroby nerek, cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, nadwagi, otyłości brzusznej, cukrzycy typu II czy zaburzonej gospodarki lipidowej lub źle zbilansowanej diety, głodówki, nadużywania alkoholu, przyjmowania niektórych leków moczopędnych czy napromieniowania. Aż 12% zachorowań wynika ze stosowania nieprawidłowej diety, która obfituje w produkty zawierające puryny. Jeśli ktoś często sięga po mięso, owoce morza czy napoje słodzone fruktozą, znajduje się w grupie zwiększonego ryzyka zachorowalności na dnę moczanową. Z artretyzmem często borykają się także osoby cierpiące na zespół Lescha-Nyhana. Osoby po operacji, które były odwodnione czy też przebyły jakąś ciężką chorobą, także mają większe predyspozycje do zachorowania na podagrę.

Jeśli ktoś często sięga po aspirynę czy też diuretyki, to również zwiększa ryzyko rozwoju dny moczanowej; czynnikami ryzyka jest także stan po przeszczepie. Zgodnie ze statystykami przedstawiciele płci męskiej częściej chorują na artretyzm i to nawet do dziesięciu razy.

Dna moczanowa – objawy

Charakterystycznym objawem podagry jest wystąpienie bólu stawów, który nasila się przede wszystkim w nocy i nad ranem. Ból najczęściej stopniowo narasta i każdego dnia staje się coraz bardziej dotkliwy. Po kilku dniach czy tygodniach staje się wręcz przeszywający. Tego typu dolegliwości mogą towarzyszyć choremu nawet przez kilka godzin, co potrafi bardzo utrudnić codzienne funkcjonowanie. Szczególnie pierwsze objawy dny moczanowej są uciążliwe, gdyż mają one ostry przebieg. W pewnym stopniu jest to dobra wiadomość, gdyż dzięki temu chorobę tę można szybko zdiagnozować i rozpocząć właściwe leczenie. Z całą pewnością nie powinno się lekceważyć ostrego bólu stawów, tylko jak najszybciej udać się do lekarza w celu wykonania odpowiednich badań, na podstawie których będzie możliwe postawienie prawidłowej diagnozy. Sygnałem alarmowym będzie wystąpienie silnego bólu dużego palca u stopy, gdyż to właśnie staw podstawowy palucha jest atakowany w pierwszej kolejności.

Oprócz ostrego bólu stawów dna moczanowa objawia się wystąpieniem obrzęków stawów. Bólem może zostać objęty także staw kolanowy, kręgosłup, nadgarstki, łokcie czy barki. Charakterystyczne dla artretyzmu są zaczerwienienie i napięcie skóry. Często występują także gorączka, dreszcze i uczucie ogólnego rozbicia. Dodatkowo naskórek zaczyna się złuszczać, występują problemy z zasypianiem, a w nocy chory budzi się z bólem stawów. Złe samopoczucie i guzki dnawe na stawach również są symptomami skazy moczanowej. Warto od razu zaznaczyć, że objawy tego schorzenia bardzo przypominają symptomy dawane przez inne choroby, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów, zwyrodnienie stawów czy też infekcje bakteryjne stawów. Niezwykle ważne jest wobec tego znalezienie źródła problemu. Zmieniony chorobowo staw staje się wrażliwy na dotyk, obrzęknięty i zaczerwieniony, a skóra nad nim jest napięta i błyszczy się. Skóra przybiera kolor czerwony a czasem nawet sinopurpurowy.

Guzki dnawe pojawiają się w zaawansowanym stadium artretyzmu i są wynikiem nagromadzonych kryształków kwasu moczowego. Pojawiają się one na skutek nieleczenia podagry we wczesnym stadium i braku zmiany dotychczasowej diety. Wówczas kryształy moczanowe zaczynają odkładać się także w tkankach miękkich pięt, palców, uszu i kaletkach maziowych. Ich rozrost może przyczynić się do powstania nadżerek kostnych. Chociaż najczęściej ich rozmiary nie są duże, to mogą czasami osiągnąć wielkość kurzego jaja. Najczęściej występują w okolicach stawów stóp i rąk oraz małżowin usznych. Zdarza się tak, że guzki dnawe ulokują się w organach wewnętrznych, przez co dochodzi do stałego uciskania nerwów, a to z kolei może przyczynić się do wystąpienia kolejnych dolegliwości, takich jak przykładowo zespół cieśni nadgarstka. W takim przypadku konieczna okazuje się być interwencja chirurgiczna, czyli operacyjne usunięcie guzków.

Badania

W przypadku podejrzenia dny moczanowej wykonywane jest przede wszystkim badanie stężenia kwasu moczowego we krwi. Jeśli wynik jest podwyższony, to wówczas wykonywane są kolejne badania. Na podstawie badania stężenia kwasu moczowego we krwi nie można jednoznacznie stwierdzić artretyzmu. Świadczy on o hiperurykemii. Dodatkowym badaniem jest lipidogram. W przypadku osób z podagrą, czyli z zaburzonym metabolizmem kwasu moczowego, bardzo często odnotowuje się także wysoki poziom cholesterolu we krwi. Oznacza się OB, CRP, morfologię i kreatyniny. Oprócz tego, do pełniejszej oceny wykonywane są badania, takie jak ilość wydalonego kwasu moczowego z moczem w ciągu doby, RTG, USG stawów i analiza płynu stawowego pod mikroskopem.

Leczenie dny moczanowej

Według medycyny konwencjonalnej dna moczanowa jest schorzeniem nieuleczalnym. Leczenie jest wobec tego objawowe i dąży do uchronienia pacjenta przed kolejnymi atakami, a w związku z tym przepisuje się leki obniżające stężenie kwasu moczowego we krwi i przyspieszające jego wydalanie z organizmu. Chorym zaleca się stosować dietę ze zmniejszoną ilością produktów zawierających puryny. Najwięcej tych związków jest w produktach mięsnych, szczególnie w tłustym mięsie wieprzowym. Jako, że najgorsze dolegliwości mają miejsce w początkowym okresie choroby, chorym przepisywane są niesterydowe leki przeciwzapalne i kolchicyna w celu złagodzenia dokuczliwych objawów. Dawki leków są ustalane przez lekarza w zależności od stanu pacjenta i nasilenia objawów.

Dieta: produkty zakazane i dozwolone

Leczenie artretyzmu nie opiera się wyłącznie na stosowaniu farmaceutyków, ale również na zmianie dotychczasowego sposobu odżywiania. Kluczowe jest wyeliminowanie produktów zawierających puryny, czyli przede wszystkim mięsa. Wyłączyć należy także alkohol pod każdą postacią. Każdy jego rodzaj i ilość jest w przypadku skazy moczanowej bardzo szkodliwa. Nie zaleca się także sięgania po pikantne potrawy i czekoladę. Na liście zakazanych produktów znajdują się podroby, wywary mięsne i tłuste potrawy. Zabronione są produkty drożdżowe, sardynki, szproty, konina, wędliny niskiej jakości, cielęcina, jagnięcina i gęsina. Największą zawartość kwasu moczowego (powyżej 100 mg na 100 g produktu) mają:

• grasica,
• sardynki,
• wątroba,
• pstrąg,
• kminek,
• rabarbar,
• śledź,
• łosoś,
• mak,
• szynka wieprzowa,
• gęsina,
• makrela,
• cielęcina i jagnięcina,
• karkówka wieprzowa,
• rodzynki;
• nasiona słonecznika.

Osoby borykające się z dną moczanową mogą sięgać po produkty o niskiej zawartości kwasu moczowego, czyli po: produkty zbożowe, jajka, grzyby, warzywa i produkty mleczne. Dozwolone są:

• mleko i jego przetwory;
• sery (białe, żółte, pleśniowe);
• niskoskrobiowe warzywa z wyjątkiem szczawiu, rabarbaru oraz ziemniaki
• kurki z wyjątkiem borowików.

W umiarkowanej ilości można spożywać produkty o średniej zawartości kwasu moczowego, czyli:

• orzechy i nasiona (włoskie, laskowe, sezam, ziemne, len);
• niektóre ryby (węgorz, lin, flądra);
• niektóre bogatoskrobiowe warzywa (soja, fasola, ciecierzyca, soczewica, groch, zielony groszek);
• chudy drób, zając, królik, chuda wołowina wysokiej jakości.

W przypadku skazy moczanowej należy zminimalizować podaż fruktozy i glukozy w diecie. Posiłki zaleca się jeść regularnie co 3-4 godziny w ilości od czterech do pięciu. Ostatni posiłek powinien zostać zjedzony na co najmniej trzy godziny przed nocnym spoczynkiem. Bardzo ważne jest to, aby po kolacji dobrze nawodnić organizm, wypijając około pół litra wody. Zaleca się także zwiększyć ilość węglowodanów złożonych, które są obecne chociażby w produktach pełnoziarnistych i warzywach, wzmagają wydalanie szkodliwego kwasu moczowego wraz z moczem. Natomiast duża podaż tłuszczu może przyczynić się do zwiększenia zagęszczenia moczanów i spowolnienia ich wydalania. Nie bez znaczenia jest także ilość soli w diecie – powinna ona zostać zredukowana do pięciu gramów dziennie. W diecie osoby cierpiącej na artretyzm powinno znaleźć się sporo produktów bogatych w witaminy C i D oraz w kwasy omega-3 i związki fenolowe.

Zioła

Przy dnie moczanowej bardzo pomocne okazują się niektóre zioła. Odpowiednio skomponowana mieszanka ziołowa jest w stanie nie tylko zredukować nieprzyjemne objawy choroby, ale także w pewnym stopniu zapobiec atakom i powstawaniu stanów zapalnych. Jak najbardziej warto sięgać po zioła o działaniu odkwaszającym, moczopędnym, przeciwbólowym, przeciwzapalnym, oczyszczającym, poprawiającym krążenie krwi i wspomagającym przemianę materii. Godne polecenia jest stosowanie ziela rdestu ptasiego i ziela nawłoci. Rośliny te obfitują we flawonoidy zwiększające wydalanie toksycznych produktów przemiany materii wraz z moczem, w tym kwasu moczowego. Znamiona kukurydzy z kolei redukują stany napięcia mięśniowego. Oprócz zmniejszenia napięcia mięśni gładkich dróg moczowych zwiększają wydalanie moczu. Roślinie tej przypisuje się działanie przeciwkamicowe i przeciwzapalne. Liście brzozy także są bardzo pomocne, gdyż działają moczopędnie. Regularne ich stosowanie usprawnia przesączanie w kłębuszkach nerkowych i zwiększa wydalanie kwasu moczowego wraz z moczem.

Warto sięgać także po pokrzywę o działaniu odtruwającym i redukującym obrzęki. Z kolei arnika górska działa diuretycznie i odtoksycznia organizm. Przyda się także skrzyp polny wzmagający wydzielanie moczu, odtruwający organizm i przyspieszający przemianę materii. Przeciwbólowo i przeciwzapalnie działa hakorośl rozesłana. Dodatkowo wspiera ona trawienie białek. Pączki i liście jesionu także wykazują działanie moczopędne i pomagają odtruć organizm z toksyn, a dodatkowo pobudzają krążenie krwi. W przypadku bolących stawów bardzo dobrze sprawdza się arcydzięgiel lekarski, który można stosować wówczas zewnętrznie do nacierania chorobowo zmienionych miejsc. Wewnętrznie wspiera przemianę materii i pomaga przy kamicy moczowej.

Warto zainteresować się także przyprawami, a szczególnie kurkumą (działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie oraz łagodzi sztywność mięśni), estragonem (działa uspokajająco, rozkurczająco i przeciwzapalnie), gorczycą (działa moczopędnie i przeciwzapalnie), zielem angielskim, jałowcem (działa moczopędnie, przeciwobrzękowo i odkażająco), liściem laurowym (oczyszcza organizm) i lubczykiem (działa rozkurczowo i przeciwobrzękowo oraz poprawia przemianę materii). Przyprawy te nie tylko ułatwiają detoksykację organizmu, ale także wzmagają wydalanie złogów w postaci nadmiernej ilości kwasu moczowego.

Jadłospis i przepisy

W przypadku dny moczanowej należy być bardzo ostrożnym i wystrzegać się spożywania produktów znajdujących się na liście zakazanych, czyli tych z dużą ilością kwasu moczowego.

1. Śniadanie

• Na śniadanie można uraczyć się pełnoziarnistym pieczywem z twarożkiem wykonanym z kostki chudego twarogu wymieszanego z jogurtem naturalnym oraz wzbogaconego o pokrojonego pomidora, szczypiorek i posiekaną natkę pietruszki. Do popicia może posłużyć nam słaby napar herbaciany czy też z ziół zalecanych przy artretyzmie.
• Inną propozycją jest omlet z trzech jajek i z dwóch łyżek mąki, który usmażymy na odrobinie tłuszczu. Można go zjeść z ulubioną konfiturą owocową bez cukru i posypać wiórkami kokosowymi.
• Płatki ryżowe na mleku z nasionami chia, wiórkami kokosowym, jagodami i miodem.

2. Drugie śniadanie

• Jako drugie śniadanie może posłużyć sałatka owocowa skropiona sokiem z cytryny w towarzystwie orzechów włoskich i naturalnego jogurtu oraz z dodatkiem świeżo zmielonego siemienia lnianego.
• Koktajl z maślanki plus owoce.
• Jogurt naturalny z migdałami i gorzką czekoladą.
• Można także sięgnąć po kefir i świeże owoce typu kiwi, jabłko czy czereśnie.

3. Obiad

• Na obiad można zaserwować sobie zupę jarzynową na warzywnym wywarze, a na drugie danie kurczak bez skóry z ryżem i surówką z buraczków. Sprawdzi się także plaster schabu z pieczonymi warzywami.
• Smaczny będzie także mintaj pieczony w folii w ziołach wraz z pieczonymi ziemniakami z koperkiem i surówką z kapusty kiszonej.
• Na bezmięsną wersję śniadania może składać się hummus przygotowany z 20 dag ugotowanej ciecierzycy, czterech łyżek oliwy z oliwek, dwóch ząbków czosnku i kilku łyżek sezamu.
• Jeśli mamy czas, to możemy zrobić sobie na obiad kotleciki marchewkowo-cukiniowe z kaszą gryczaną. Do przygotowania takich kotletów potrzebna będzie szklanka startej marchewki i szklanka startej cukinii oraz natka pietruszki, cztery łyżki mąki razowej, dwie łyżki sezamu i dwie łyżki słonecznika, ząbek czosnku, trochę soli i olej do smażenia.

Wykonanie: marchewkę i cukinię dusimy z odrobiną wody do zmięknięcia, po czym studzimy i wrzucamy do miski z posiekaną pietruszką, mąką, sezamem, słonecznikiem, solą i czosnkiem. Całość dobrze ze sobą łączymy i ugniatamy z ciasta nieduże kotlety, które otaczamy w mące i smażymy z obu stron na dobrze rozgrzanej patelni.

4. Podwieczorek

• Na podwieczorek można zjeść wafle z masłem orzechowym bez cukru
• Ulubiony owoc.
• Garść orzechów.
• Kawałek domowego ciasta.

5. Kolacja

• Na kolację sprawdzi się kasza jaglana w towarzystwie duszonego szpinaku, suszonych pomidorów, czasowniku i jogurtu naturalnego.
• Innym wariantem jest sałatka z mozzarelli, oliwy z oliwek, świeżych pomidorków i bazylii.
• Krem z brokuła/kalafiora z pestkami dyni.

Literatura:

• Gout Pictures Slideshow: Causes, Symptoms, and Treatments of Gout; webmd.com
• Jarosz M., Pachocka L.: Dna moczanowa; 2019
• Majewski M., Bońkowski M.: Dna moczanowa. Dieta i jadłospisy; 2014
• Majewski M., Cieślowska B.: Dna moczanowa. Dieta i jadłospisy dla smakoszy; 2017

Post Dna moczanowa – objawy, dieta i leczenie podagry pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Przyczyny

Do rozwoju cukrzycy może przyczynić się wiele czynników. Z całą pewnością nie jest ona wyłącznie dziedziczona. Tak naprawdę to istnieje małe prawdopodobieństwo, że ktoś zachoruje tylko dlatego, że któryś z rodziców borykał się z cukrzycą. Wówczas dziecko może mieć większe predyspozycje do zachorowania, ale jeśli nie będzie prowadziło takiego samego trybu życia jak diabetyk w rodzinie, ryzyko aktywacji zmodyfikowanych chorobowo genów jest bardzo małe. Cukrzyca typu młodzieńczego jest uwarunkowana dziedzicznie, ale na ujawnienie się objawów tego schorzenia wpływa znacznie więcej czynników zewnętrznych. Ryzyko dziedziczenia cukrzycy typu I jest naprawdę znikome, gdyż szacuje się na poziomie zaledwie 0,15%. Jeśli to matka ma cukrzycę, rozwój tego schorzenia u jej dziecka wynosi niespełna 2%. Zwiększa się ono w przypadku matek, u których zdiagnozowano cukrzycę w młodym wieku, czyli przed ósmym rokiem życia. Wówczas w przypadku jej potomka ryzyko zachorowalności wzrasta do 13%. Jeśli chodzi natomiast o ojców z cukrzycą, ryzyko rozwoju choroby u ich dzieci wynosi 6%. Zwiększa się ono oczywiście w przypadku małżeństwa chorego na cukrzycę. Jeśli oboje rodziców ma tę chorobę, to wówczas ryzyko dziedziczenia cukrzycy typu I przez ich potomka wzrasta do 30%.

Z kolei cukrzyca dorosłych, czyli typu II, rozwija się najczęściej na skutek insulinooporności. Chodzi tutaj o zmniejszenie się wrażliwości tkanek organizmu na działanie insuliny. Jest to często problem osób borykających się dodatkowo z otyłością i nadwagą (wskaźnik BMI powyżej 25). W grupie zwiększonego zachorowania na cukrzycę typu II są osoby po 45. roku życia. Siedzący tryb życia i stronienie od aktywności fizycznej, czyli mała dawka ruchu również są czynnikami ryzyka rozwoju cukrzycy typu II. Podobnie jest zresztą z nadciśnieniem tętniczym, chorobami sercowo-naczyniowymi i zespołem policystycznych jajników. Jeśli pacjent zmaga się z zaburzeniami gospodarki lipidowej, czyli ze zbyt wysokim poziomem trójglicerydów we krwi, to również ma większe predyspozycje do zachorowania na cukrzycę. Do czynników ryzyka rozwoju cukrzycy typu II zalicza się przebytą cukrzycę w ciąży, urodzenie dziecka o wadze przekraczającej cztery kilogramy, nieprawidłową tolerancję glukozy i wcześniejsze problemy z zaburzonymi wartościami glikemii.

W przypadku cukrzycy typu I czynnikami ryzyka są częste infekcje w młodości, stan przedcukrzycowy w ciąży, choroby o podłożu autoimmunologicznym i cukrzyca u któregoś z bliskich pierwszego stopnia. Z kolei przy cukrzycy typu II czynnikami ryzyka są otyłość i nadwaga, brak aktywności fizycznej, stres, nieprawidłowo zbalansowana dieta, cukrzyca ciążowa i wskaźnik BMI powyżej 30. Ryzyko cukrzycy typu II uwarunkowane jest przez czynniki środowiskowo-ustrojowe takie jak chroniczne stany zapalne, marskość wątroby, rak trzustki czy związki chemiczne powodujące zaburzenie wytwarzania insuliny przez komórki.

Cukrzyca – objawy i rozpoznanie

Cukrzyca może objawiać się w różny sposób i wcale nie jest tak łatwo poznać, że określone symptomy dotyczą właśnie tego schorzenia. Objawy potrafią być bardzo nieswoiste i mogą przez pacjenta nie być kojarzone z cukrzycą. Do pierwszych objawów tego schorzenia zalicza się wzmożone pragnienie i częste napady głodu. Charakterystyczny jest także częstomocz i wielomocz. Bardzo często pacjentowi zaczyna towarzyszyć chroniczne zmęczenie i apatia. Pojawia się również senność, a kobiety zmagają się z infekcjami intymnymi. W nocy pojawiają się skurcze łydek, a na skórze różnego typu zmiany i wypryski. Grzybica skóry także bardzo często towarzyszy diabetykom.

W przypadku cukrzycy typu I charakterystycznymi objawami są ogromne pragnienie i częste oddawanie dużych ilości moczu. Oprócz zmęczenia i apatii pojawia się także nieuzasadniony spadek masy ciała. Często występują zajady w kącikach ust, a zapach z buzi przypomina aceton. Z kolei w przypadku cukrzycy typu II występują częste napady głodu, zmęczenie i senność; dodatkowo pojawiają się zaburzenia widzenia. Pragnienie także jest zwiększone, ale w stopniu umiarkowanym. Towarzyszyć mogą infekcje intymne, a skóra jest sucha i swędząca. Warto zaznaczyć, że objawy cukrzycy typu I występują gwałtownie i rozwijają się w przeciągu kilku tygodni. Pierwszymi symptomami nierzadko są śpiączka cukrzycowa czy kwasica ketonowa. Natomiast przy cukrzycy typu II objawy są różnorodne i mało specyficzne. Pacjent może przez długie lata być nieświadomy postępującego rozwoju tego schorzenia, które zostanie zdiagnozowane dopiero po wystąpieniu powikłań cukrzycowych.

Grupę ryzyka zachorowania na cukrzycę można określić za pomocą prostej ankiety na stronie Państwowej Inspekcji Sanitarnej cukrzyca.gis.gov.pl.

Badania i diagnostyka

Jeśli u pacjenta zostaną stwierdzone objawy hipoglikemii czy też hiperglikemii, lekarz kieruje go na podstawowe badanie w postaci pomiaru glukozy we krwi. W przypadku osób z wysokim ryzykiem cukrzycy i u kobiet ciężarnych takie badanie należy wykonywać regularnie. Jeśli po wykonaniu dwóch pomiarów, wartości glikemii będą przekraczać odgórnie przyjęte normy w przypadku badania poziomu cukru we krwi wykonywanego na czczo, stanowić to będzie podstawę do zdiagnozowania cukrzycy. Schorzenie to można także zdiagnozować za pomocą testu doustnego obciążenia glukozą. W diagnostyce cukrzycy sięga się także po dodatkowe badania. Zaliczyć można do nich przykładowo oznaczenie ciał ketonowych w osoczu i oznaczenie glukozy w moczu. Bardzo pomocnym badaniem jest pomiar hemoglobiny glikowanej, dzięki któremu możliwe jest określenie średniego stężenia cukru we krwi na przestrzeni ostatnich trzech miesięcy. Badanie to służy głównie do monitorowania postępów leczenia cukrzycy. Nie uwzględnia ono jednak sytuacji wystąpienia chwilowych niedocukrzeń i przecukrzeń. Jeśli hemoglobina glikowana (HbA1c) będzie wskazywała na wartość poniżej 7%, to wówczas cukrzyca została właściwie wyrównana.

Jakie są normy?

W przypadku podejrzenia cukrzycy, wykonuje się badanie glikemii na czczo w osoczu krwi żylnej. Jeśli jesteśmy zdrowi, to wartość glikemii nie powinna przekraczać 99 mg/dl. Za nieprawidłowy poziom glukozy we krwi uznaje się już wartość glikemii powyżej 100 mg/dl, a cukrzycę stwierdza się, gdy wartość ta przekroczy 126 mg/dl. Schorzenie to rozpoznawane jest na podstawie wyników badania glikemii przygodnej, jeśli jej wartość wynosi 200 mg/dl lub więcej.

Typy i rodzaje cukrzycy

Zwykle mówi się o cukrzycy typu I i cukrzycy typu II, ale wyróżnia się znacznie więcej rodzajów tego schorzenia. Szwedzcy naukowcy zaproponowali nawet nową klasyfikację. Według nich wyróżnia się pięć typów cukrzycy, a nie dwa, jak to ma miejsce w przypadku klasycznej definicji cukrzycy z dwoma obliczami – typu młodzieńczego i cukrzycę dorosłych. W czasopiśmie „The Lancet Diabetes & Endocrinology” można znaleźć szczegółowe informacje odnośnie pięciu nowych typów cukrzycy.

Cukrzyca typu I (SAID)

Jest ostrą cukrzyca autoimmunologiczną. Rozpoczyna się ona w młodym wieku na skutek niszczenia zdrowych komórek odpowiadających za wytwarzanie insuliny przez układ immunologiczny chorego. W jej przypadku obserwuje się słabą kontrolę metaboliczną i obecność przeciwciał GADA.

Cukrzyca typu II (SIDD)

Jest ostrą cukrzycą z niedoborem insuliny. Schorzenie to dotyczy pacjentów borykających się z mocno podwyższonym poziomem hemoglobiny glikowanej. Wydzielanie insuliny jest zaburzone, a insulinooporność na umiarkowanym poziomie. Jest to cukrzyca młodzieńcza, która wymaga zażywania insuliny. Co ciekawe, dotyka ona osób z masą ciała nieodbiegającą od normy. Chociaż nie ma ona podłoża autoimmunologicznego, to jednak komórki trzustki nie są w stanie prawidłowo wytwarzać odpowiedniej ilości insuliny.

Cukrzyca typu III (SIRD)

Jest ostrą cukrzycą z insulinoopornością. Osoby zmagające się z tym schorzeniem są otyłe i mają ciężką oporność na insulinę; bardzo często pojawia się u nich niewydolność nerek. Ten typ cukrzycy występuje zarówno u osób młodych, jak i dorosłych. Chociaż insulina produkowana jest przez komórki w coraz większych ilościach, to jednak komórki pozostają zagłodzone i w końcu dochodzi do wyczerpania możliwości jej wytwarzania przez organizm.

Cukrzyca typu IV (MOD)

Jest łagodną cukrzycą związaną z otyłością. Tego typu schorzenie występuje u osób z nieprawidłowym wskaźnikiem BMI i to już w stosunkowo młodym wieku.

Cukrzyca typu V (MARD)

Jest łagodną cukrzycą związaną z wiekiem i dotyka ona przede wszystkim osoby w podeszłym wieku. Jej przebieg jest zwykle łagodniejszy i nie ma potrzeby sięgania po insulinę. Cukrzycę typu V najczęściej kontroluje się lekami doustnymi.

Jeśli chodzi o klasyczny i dobrze znany dotąd podział, to wyróżnia się cztery rodzaje cukrzycy: ciężarną, typu MODY, typu LADA i wtórną.

• Cukrzyca typu I – jej przyczyną jest zniszczenie komórek beta trzustki, które to wytwarzają insulinę i kontrolują wydzielanie jej odpowiednich ilości. Dotyczy ona przede wszystkim dzieci i młodzieży, a jej leczenie polega na podawaniu insuliny, odpowiednim zbilansowaniu diety i wprowadzeniu regularnej dawki wysiłku fizycznego.
• Cukrzyca typu II jest cukrzycą insulinoniezależną, która dotyka głównie osoby starsze, a wynika z wysokiego poziomu glukozy we krwi na skutek nieprawidłowego wydzielania insuliny. W jej przypadku komórki są oporne na działanie insuliny. Większość pacjentów z cukrzycą typu II boryka się z otyłością i nadciśnieniem tętniczym. Oprócz ruchu i modyfikacji diety oraz leków doustnych przeciwcukrzycowych bardzo często trzeba z czasem wprowadzić także insulinę.
• Cukrzyca monogenowa wynika z pojedynczej mutacji i może mieć formę cukrzycy MODY, cukrzycy mitochondrialnej lub noworodkowej. W większości przypadków związana jest ona z nieprawidłowym wydzielaniem insuliny.
• Cukrzyca ciążowa zwykle ustępuje po urodzeniu dziecka, ale wiąże się to ze zwiększeniem ryzyka rozwoju tego schorzenia u matki w przyszłości. Tego typu cukrzycę należy leczyć w specjalnym ośrodku ginekologiczno-diabetologicznym.
• Cukrzyca typu LADA jest cukrzycą o podłożu autoimmunologicznym, która występuje u osób dorosłych. W przypadku tego typu cukrzycy stwierdza się obecność przeciwciał charakterystycznych dla cukrzycy typu I.
• Cukrzycę typu III określa się mianem cukrzycy wtórnej, której towarzyszy wiele innych zaburzeń i zespołów chorobowych. Do rozwoju cukrzycy wtórnej mogą przyczynić się niektóre leki, które stosuje się w przypadku schorzeń układu krążenia i leki moczopędne. Podobnie jest z niektórymi chorobami gruczołów dokrewnych i chorobami trzustki oraz z genetycznie uwarunkowanymi chorobami przemiany materii.

Leczenie

U osób z cukrzycą typu pierwszego stosuje się insulinoterapię, która polega na codziennym podawaniu określonej dawki insuliny. Pacjent może wykonywać iniekcje samodzielnie za pomocą penów insulinowych. Insulina może być podawana także za pomocą pompy insulinowej. Inaczej wygląda to w przypadku cukrzycy typu II- jej leczenie wymaga wówczas większej samodyscypliny od pacjenta. Konieczne jest prawidłowe samokontrolowanie i dbanie o utrzymanie właściwego poziomu glukozy we krwi. Do dyspozycji są także leki przeciwcukrzycowe, ale wybór odpowiedniego środka jest oczywiście uzależniony od wielu czynników – w tym od stanu pacjenta, poziomu zaawansowania choroby i reakcji jego organizmu na podawane medykamenty. Do leczenia cukrzycy typu II sięga się po metforminę, insulinę, gliflozyny, leki inkretynowe i tiazolidinediony oraz po inhibitory α-glukozydazy i SGLT-2. Czasami insulinoterapię stosuje się także w przypadku cukrzycy typu II, kiedy to leki i dieta nie przynoszą pożądanych efektów. Niezależnie od tego, z jakim rodzajem cukrzycy boryka się pacjent, w każdym przypadku podstawą jest zmodyfikowanie jego dotychczasowego sposobu odżywiania się.

Należy pamiętać o tym, że leczenie cukrzycy wymaga sporej ilości czasu, gdyż jest to choroba przewlekła. Jeśli pacjent stosuje się ścisłe do zaleceń lekarza, to jak najbardziej może liczyć na uzyskanie pozytywnych efektów. W większości przypadków leczenie tego schorzenia jest objawowe, szczególnie jeśli chodzi o leczenie wyłącznie konwencjonalne. Celem takiego długotrwałego leczenia jest poprawienie samopoczucia pacjenta i unormowanie poziomu glukozy we krwi. Celem leczenia jest umożliwienie choremu normalnego funkcjonowania. Oprócz odpowiedniej diety i medykamentów często stosuje się także psychoterapię, wprowadza się właściwą dawkę i rodzaj aktywności fizycznej oraz zaleca się kształcenie zdrowotne, dzięki któremu pacjent będzie mógł samodzielnie kontrolować swój poziom glukozy we krwi i poziom cukru w moczu.

Doustne leki przeciwcukrzycowe zapisywane są niemalże każdemu pacjentowi nieleczonemu insuliną. Niestety mogą one doprowadzić do wystąpienia niedocukrzenia krwi. Z kolei zastrzyki insulinowe wymagane są w przypadku nieprodukowania insuliny czy też wytwarzania jej w niewielkich ilościach. Są one konieczne również przy poważnych zaburzeniach przemiany materii i obecności acetonu w moczu. Podobnie jest w przypadku uszkodzonych czy też nieprawidłowo funkcjonujących nerek lub wątroby. Kobietom ciężarnym z podwyższonymi wartościami glikemii także przepisuje się zastrzyki z insuliną. W przypadku osób, u których dochodzi do gwałtownego niedocukrzenia, stosuje się leczenie glukagonem. Jest to hormon uwalniający zapasy glukozy do krwi na skutek spadku poziomu cukru. Jest także leczenie transplantacją, które polega na przeszczepieniu całej trzustki czy też wyodrębnionych komórek wysp trzustkowych. Przeszczepu trzustki z nerkami dokonuje się zwykle w przypadku zaawansowanej niewydolności nerek na skutek mikroangiopatii cukrzycowej.

Powikłania

Nieleczona cukrzyca wiąże się z dużym ryzykiem wystąpienia mniej lub bardziej groźnych powikłań. Mogą być one ostre – kwasica ketonowa, kwasica mleczanowa, hiperglikemia i hipoglikemia lub przewlekłe w przypadku cukrzycy typu I – stopa cukrzycowa, śpiączka cukrzycowa, choroby nerek, neuropatia cukrzycowa, nefropatia, retinopatia cukrzycowa i choroby serca. U bardzo wielu pacjentów powikłania cukrzycy objawiają się zaburzeniami funkcjonowania naczyń krwionośnych. Może wystąpić makroangiopatia cukrzycowa, czyli duże i średnie zmiany w naczyniach krwionośnych w postaci zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu, miażdżycy, choroby wieńcowej czy choroby niedokrwiennej serca. Z kolei mikroangiopatia cukrzycowa dotyczy zmian w małych naczyniach krwionośnych.

• Hipoglikemia

Hipoglikemia jest niebezpiecznym niedocukrzeniem. Dochodzi do niego z powodu spadku poziomu glukozy we krwi poniżej 70 mg/dl. Na skutek bardzo niskiego poziomu cukru we krwi może dojść nie tylko do utraty przytomności, ale nawet do śpiączki cukrzycowej. Wyróżnia się hipoglikemię lekką, umiarkowaną i ciężką. Objawami hipoglikemii jest niepokój i pobudzenie oraz uczucie głodu, wzmożone pocenie się i drżenie kończyn.

• Hiperglikemia

Mianem hiperglikemii określa się przecukrzenie, czyli sytuację, w której doszło do dużego wzrostu poziomu glukozy we krwi. O hiperglikemii można mówić, gdy poziom cukru we krwi przekroczy 160-180 mg/dl. Objawia się to częstym oddawaniem moczu, kwaśnym zapachem z ust, wzmożonym pragnieniem, osłabieniem i sennością.

• Miażdżyca

Jako, że diabetycy borykają się z podwyższonym poziomem glukozy we krwi, zwiększa się ryzyko zaburzenia profilu lipidowego. Dochodzi wówczas do zmniejszenia się wartości frakcji HDL uznanego za cholesterol dobry, a zwiększa się frakcja LDL, czyli złego cholesterolu. Dochodzi także do podwyższenia poziomu trójglicerydów we krwi, co jest zjawiskiem niewłaściwym i niechcianym w organizmie.

• Wysoki poziom cholesterolu we krwi

U osób borykających się z cukrzycą bardzo często stwierdza się także miażdżycę i chorobę wieńcową, czyli schorzenia będące powikłaniami cukrzycy. Jako, że cukrzyca jest schorzeniem rozwijającym się na skutek zaburzeń metabolicznych i hormonalnych, zwiększa się ryzyko rozwoju miażdżycy. Tym bardziej, jeśli pacjentowi towarzyszą także zaburzenia lipidowe i nadciśnienie tętnicze.

Dieta

W diecie diabetyków niektóre produkty są wskazane, drugie można spożywać w ograniczonych ilościach, a inne wręcz zakazane. Bez wątpienia można sięgać po chudy drób w postaci indyków i kurczaków. Można jeść także cielęcinę i chudą wołowinę, ryby powinny być gotowane, pieczone lub grillowane. Na talerzu może pojawić się nabiał w postaci sera białego chudego lub półtłustego, jogurtów naturalnych, kefirów i maślanki. Diabetycy mogą spożywać także zimnotłoczone oleje roślinne w postaci oleju lnianego i rzepakowego oraz oliwy z oliwek. Należy odpuścić sobie całkowicie białe pieczywo i rafinowany cukier. Można sięgać za to po pieczywo razowe, płatki owsiane górskie, kasze gruboziarniste, ryż brązowy i makaron z mąki pełnoziarnistej. Rośliny strączkowe także mogą zagościć w menu. Świetnie sprawdzą się wszelkiego typu nasiona i orzechy oraz pestki.

Jeśli chodzi o owoce, to diabetycy nie muszą z nich całkowicie rezygnować. Należy jednak zachować umiar i zwracać uwagę na rodzaj wybieranych owoców. W umiarkowanych ilościach można sięgnąć po pomarańcze, grejpfruty, brzoskwinie, jagody, truskawki, maliny, jeżyny, porzeczki, agrest, niedojrzałe banany, pomelo, cytryny, gruszki i jabłka. Nie wolno jednak zjadać jednorazowo większej ilości owoców niż jedna porcja w postaci garści. Warzywa także najlepiej jest spożywać surowe. Do słodzenia zaleca się używać słodziki, ksylitol, erytrol czy stewię. Nie powinno się sięgać po arbuzy, dojrzałe banany, owoce kandyzowane, czy z puszki, ani też po owoce suszone. Ugotowana dynia, ziemniaki i bób także powinny zniknąć z jadłospisu diabetyka. Podobnie zresztą jak miód i wszelkiego typu wypieki cukiernicze. Makarony powinny być gotowane na półtwardo, bo rozgotowane mają wysoki indeks glikemiczny. Z produktami zbożowymi należy być bardzo ostrożnym i nie przesadzać z ich ilością, szczególnie w jednym posiłku.

W diecie cukrzycowej powinno się unikać dużej ilości soli, ziemniaków i alkoholu oraz podrobów, tłustego mięsa i żółtego sera. Bardzo ważne jest spożywanie produktów zawierających błonnik, który obniża stężenie glukozy we krwi i zapobiega zaparciom oraz pozwala cieszyć się uczuciem sytości przez długi czas. Jak najbardziej warto wobec tego sięgać po ryby, warzywa i produkty pełnoziarniste, które zawierają mało kalorii i dużo składników odżywczych. Tłuszcze zwierzęce powinny być spożywane okazjonalnie, a posiłki winny być jedzone regularnie, w ilości od pięciu do sześciu niedużych porcji. Przerwa między posiłkami nie powinna wynosić więcej niż cztery godziny.

Profilaktyka

W przypadku medycyny konwencjonalnej cukrzyca uznawana jest za chorobę nieuleczalną. Wielu osobom udaje się jednak całkowicie pokonać ją przy pomocy alternatywnych metod leczenia. Bardzo ważne jest to, aby zapobiegać jej powstaniu, co jest jak najbardziej możliwe. Odpowiednio zbilansowana dieta i regularna dawka ruchu zmniejszają ryzyko zachorowalności. Nie trzeba wcale zapisywać się od razu na siłownię, biegać codziennie przez godzinę na orbitreku czy też wypacać litry potu. Nawet codzienny spacer przez co najmniej trzydzieści minut na świeżym powietrzu zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy. Zredukowanie ilości spożywanego cukru i tłuszczów trans także. Organizm musi każdego dnia otrzymywać wszystkie składniki odżywcze, które są mu potrzebne do prawidłowego funkcjonowania. Wszelkie niedobory przyczyniają się do powstania najróżniejszych schorzeń, w tym cukrzycy. Nie można także zapominać o regularnych badaniach krwi. Często ludzie w ogóle nie zdają sobie sprawy z tego, że są chorzy, a objawy cukrzycy są bagatelizowane. Strach przed diagnozą jest spory, ale jeśli choroba zostanie wcześnie wykryta, można uchronić się przed powikłaniami i prowadzić normalne życie.

Bycie aktywnym fizycznie jest bardzo ważne. Unikać należy smażenia, a wybierać żywność gotowaną, pieczoną czy też przyrządzaną na parze. Żywność powinna być jak najbardziej naturalna. Dania typu instant czy też fast foody są przykładem wysoko przetworzonej żywności, która jest zgubna dla naszego zdrowia i zwiększa ryzyko powstania cukrzycy. Ważne jest również to, aby jeść regularnie i nie pomijać posiłków. Dieta powinna obfitować w świeże warzywa. Unikać należy wszelkich słodyczy, które można zastąpić niskocukrowymi owocami czy też samodzielnie przygotowanymi słodkościami z użyciem słodzików. To samo dotyczy słodkich napojów, tłustych mięs i utwardzonych tłuszczy roślinnych typu margaryna. Regularne badania krwi są niezbędne do tego, aby monitorować na bieżąco poziom glikemii. Oprócz wprowadzenia zdrowych nawyków żywieniowych, trzeba także wystrzegać się spożywania w nadmiarze jakichkolwiek składników odżywczych. Niezwykle ważna jest kontrola masy ciała. Oprócz kaloryczności posiłków należy zwrócić uwagę na proporcje makroskładników – białek, tłuszczy i węglowodanów. Najlepiej jest zasięgnąć porady dietetyka czy diabetologa. Przy cukrzycy bardzo ważne jest, aby dieta była oparta o produkty o niskim indeksie glikemicznym. Indeks ten określa szybkość trawienia się poszczególnych produktów spożywczych i podwyższania przez nie poziomu glukozy we krwi. Im mniej dany produkt został przetworzony, tym jego indeks glikemiczny jest niższy. Przykładowo, surowa marchewka ma bardzo niski indeks glikemiczny, ale w przypadku gotowanej wartość ta znacząco wzrasta.

Jadłospis

Jadłospis diabetyka powinien być skomponowany zgodnie z zalecaniami lekarza. Najlepiej jest udać się do diabetologa, który stworzy go w oparciu o indywidualne potrzeby i stan zdrowia pacjenta. Wbrew pozorom diabetycy mogą jeść nie tylko zdrowo, ale i smacznie. Możliwości jest naprawdę sporo. Wystarczy przestrzegać pewnych zasad i się pilnować. Propozycją szybkiego obiadu może być filet z dorsza pieczony w folii z ugotowanym al dente ryżem oraz surówką z białej kapusty i dressingiem. Inną opcją jest zapiekanka z batatami, mozzarellą, suszonymi pomidorami i prażonymi pestkami dyni. Jak najbardziej sprawdzi się także dziki ryż ugotowany al dente z pieczonym kurczakiem zamarynowanym w ulubionych ziołach oraz sparowanym brokułem skropionym oliwą z oliwek.

⇒ Szybka i smaczna zupa krem dyniowo-groszkowa

Diabetycy mogą uraczyć się wyborną zupą z dyni. Do jej przygotowania potrzebna będzie dynia, groszek mrożony, chudy bulion drobiowy, sok z cytryny, czosnek, majeranek oraz pieprz i sól do smaku.

Wykonanie: pokrojoną w kostkę dynię zalewamy bulionem, po czym gotujemy do miękkości przez kwadrans i miksujemy całość. Następnie dodajemy majeranek i doprawiamy, po czym gotujemy całość jeszcze przez dziesięć minut. W międzyczasie gotujemy groszek mrożony w osolonym wrzątku, po czym odcedzamy. Do naszej zupy dodajemy przeciśnięty czosnek i sok z cytryny, po czym całość gotujemy jeszcze chwilę. Podajemy z odcedzonym groszkiem.

⇒ Wołowina w wersji orientalnej

Składniki: 800g łopatki wołowej, por, papryka żółta i czerwona, szczypiorek, połowa cebuli, dwie papryczki chili, dwa ząbki czosnku, niewielki kawałek świeżego korzenia imbiru, kolendra, 50 ml oleju, 50 ml sosu sojowego i makaron.

Wykonanie: mięso kroimy w wąskie paski i przyprawiamy, po czym rozdrabniamy wszystkie warzywa, a zioła siekamy. Wołowinę podsmażamy do zarumienienia, i dodajemy sos sojowy, a następnie warzywa. Potem wrzucamy wcześniej ugotowany makaron, szczypiorek i kolendrę, po czym całość dobrze mieszamy ze sobą.

⇒ Polędwiczki wieprzowe z pęczakiem i cykorią

Składniki: 20 dag polędwiczek wieprzowych, 10 dag kaszy pęczak, cykoria, ulubione zioła, sałata, oliwa z oliwek oraz pieprz i sól do smaku.

Wykonanie: kaszę gotujemy zgodnie z instrukcją podaną na opakowaniu, a w międzyczasie kroimy steki z polędwicy, doprawiając je solą i pieprzem oraz skrapiając oliwą. Nasze steki podsmażamy na patelni przez minutę z obu stron, po czym zdejmujemy z palnika. Podajemy je z sałatą, ugotowaną kaszą i świeżymi ziołami.

⇒ Wołowe pulpeciki w orzechowym dressingu

Składniki na pulpety: zmielone mięso wołowe, ziarna słonecznika, natka pietruszki, sól i pieprz. Do dressingu orzechowego potrzebne będą nam orzechy włoskie, oliwa z oliwek i sok z cytryny. Podajemy z sałatą przygotowana z mieszanki sałat, rukoli, cebuli, papryki, pomidorków koktajlowych i świeżego ogórka.

Ugotowane pulpeciki dodajemy do mieszanki sałat z warzywami pokrojonymi na różne części, po czym polewamy całość orzechowym dressingiem.

⇒ Pasta z awokado

Składniki: duże awokado, sok z limonki, łyżka posiekanej kolendry, łyżka posiekanej natki pietruszki, sól i pieprz do smaku oraz pomidory i pełnoziarnisty chleb.

Wykonanie: awokado rozgniatamy widelcem, dodajemy zioła i sok z limonki, po czym doprawiamy do smaku i mieszamy całość na gładką pastę. Podajemy z pomidorkami i tostami.

Post Cukrzyca – przyczyny, objawy i leczenie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Medycyna naturalna

Medycyna naturalna określana jest przez wielu mianem medycyny niekonwencjonalnej. Są to metody leczenia, w przypadku których sięga się wyłącznie po naturalne składniki i techniki uzdrawiania holistycznego. Chociaż wiele metod i praktyk medycyny naturalnej nie zostało jeszcze potwierdzone badaniami naukowymi, to jednak ich niezwykła skuteczność mówi sama za siebie. Niezaprzeczalną zaletą medycyny naturalnej jest to, że skupia się ona na pierwotnych przyczynach problemu, a nie na objawach dawanych przez dane schorzenie. Należy pamiętać o tym, że to nie konkretnego leku brakuje nam w organizmie, aby móc cieszyć się zdrowiem. Jakiś czynnik sprawił, że borykamy się z mniejszymi czy większymi dolegliwościami zdrowotnymi i dopiero usunięcie tej przyczyny, jest w stanie zagwarantować nam powrót do zdrowia i odzyskanie zaburzonej homeostazy. Zakres medycyny naturalnej jest niezwykle szeroki. Sięga się zarówno po stosowane od wieków praktyki, jak również po te powstałe w nowożytnych czasach.

Leczenie w oparciu o medycynę naturalną obejmuje zarówno ciało, jak i duszę. Znaczenie ma sposób odżywiania się, ziołolecznictwo, naturalne suplementy diety i kosmetyki oraz terapie manualne. Znaczenie ma nie tylko leczenie, ale przede wszystkim profilaktyka i zapobieganie rozwojowi chorób. W medycynie naturalnej stosuje się wiele metod, a do najpopularniejszych zaliczyć można akupunkturę, akupresurę, apiterapię, homeopatię, irydologię, kolonoterapię, litoterapię, ortopatię i radiestezję.

Homeopatia

W medycynie naturalnej jedną z metod leczenia jest stosowanie homeopatii, czyli ziół i wielu innych składników naturalnego pochodzenia. Leki homeopatyczne cieszą się coraz większym uznaniem i można dostać je także w aptekach. Leki homeopatyczne działają zarówno na przyczynę choroby, jak i na jej objawy. Dostępne są zarówno leki roślinne (głównie nalewki i maceraty pozyskane z roślin), jak również zwierzęce (np. jad) i mineralne (np. związki siarki). Homeopatia okazuje się być niezwykle pomocna w przypadku zawału serca, złamania kości, migreny, chorób skórnych, zapalenia zatok/wyrostka robaczkowego/układu moczowego, schorzeń narządów ruchu i chorób układu oddechowego.

Ziołolecznictwo

Dobroczynna moc ziół została już udowodniona setki, jak nie tysiące razy. Ziołolecznictwo jest odmianą medycyny naturalnej, czyli jedną z gałęzi medycyny alternatywnej. Fitoterapia wykorzystuje lecznicze właściwości roślin w postaci sproszkowanych ziół, naparów, okładów, maceratów czy płukanek. Już w Starożytności doceniano niezwykłą moc ziół, a Hipokratesowi udało się opisać działanie ponad trzystu medykamentów naturalnego pochodzenia. Z kolei Dioskurides opisał działanie sześciuset ziół, z których korzysta się po dziś dzień.

Dietetyka i suplementacja

To co spożywamy, ma ogromny wpływ na nasze zdrowie. Źle zbilansowana dieta to prosta droga do powstawania niedoborów żywieniowych i rozwoju najróżniejszych chorób. Poprzez dodanie odpowiednich produktów do diety, wykluczenie czy zmniejszenie podaży innych, możliwe jest odnotowanie wyraźnej poprawy zdrowia. Bardzo ważne jest to, aby skupić się na indywidualnych potrzebach konkretnej osoby, gdyż organizm każdego z nas jest inny, o czym doskonale wie medycyna naturalna. Za pomocą diety i suplementów możliwe jest wzmocnienie i odżywienie organizmu oraz wyeliminowanie patogenów, oczyszczenie go i pozbycie się zbędnych kilogramów. Dietetyka okazuje się pomocna przy najróżniejszych dolegliwościach ze strony układu pokarmowego, osłabionej odporności organizmu, problemach skórnych, chorobach autoimmunologicznych, nietolerancjach i alergiach pokarmowych oraz przy zmęczeniu, nadwadze i braku apetytu.

Akupunktura

Już tysiące lat p.n.e stosowano akupunkturę do leczenia schorzeń i najróżniejszych dolegliwości zdrowotnych. Na początku posiłkowano się ostro zakończonymi odłamkami skał, następnie igłami z kości czy bambusa, a potem igłami wykonanymi ze złota i srebra. Obecnie akupunktura polega na nakłuwaniu konkretnych miejsc na ciele za pomocą metalowych igieł, a wszystko to w celu usprawnienia przepływu energii i wzmocnienia sił witalnych.

Cała nasza skóra jest bardzo unerwiona, a wbijanie igieł w konkretne meridiany stymuluje określone narządy. Za pomocą akupunktury możliwe jest przywrócenie homeostazy, wzmocnienie układu odpornościowego, pobudzenie układu krwionośnego, zredukowanie bólu i nawet zregenerowanie tkanek.

Bioenergoterapia

Jedną z naturalnych metod leczenia jest bioenergoterapia, która ma wielu zwolenników i jednocześnie budzi wiele kontrowersji. Nie jest to jednak żadna magia ani też cudotwórstwo. Wykwalifikowany bioenergoterapeuta oddziałuje na pacjenta swoją energią biologiczną. Bardzo ważne jest to, że bioenergoterapeuta nie leczy chorób ani też nie skupia się na konkretnych dolegliwościach, ale na samym pacjencie i powstałych blokadach/zastojach energetycznych. Układ energetyczny tworzony jest przy pomocy meridianów i siedmiu czakramów. Każdy z nas posiada także swoją własną aurę, która składa się z trzech warstw. Na podstawie aury człowieka można określić, jakie są jego predyspozycje do konkretnych chorób i możliwe jest wykrycie ich we wczesnym stadium. Jest to możliwe ze względu na to, że przed wystąpieniem fizycznych dolegliwości, najpierw dochodzi do zaburzenia energetycznego w aurze.

Irydologia

Irydologia skupia się na ocenie tęczówki oka, a jak wiadomo, oczy są zwierciadłem naszej duszy. Okazuje się, że można także wyczytać z nich stan naszego zdrowia i predyspozycje do niektórych chorób. Powierzchnia tęczówki każdego z nas posiada obszary manifestujące kondycje poszczególnych narządów naszego ciała, zarówno tych zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Celem badania irydologicznego jest sklasyfikowanie strukturalne (wyróżnia się cztery typy struktury) pozwalające na postawienie prawidłowej diagnozy. Znaczenie ma także źrenica i naczynia twardówki. Zmiany w oczach w postaci plamek, cieni, kresek czy przebarwień mogą wskazywać na konkretne schorzenia, a określa się je mianem znaków irydologicznych (narządowych i pozanarządowych).

Akupresura i medycyna chińska

Akupresura nie jest tym samym co akupunktura. Polega ona na odpowiednim uciskaniu konkretnych punktów na ciele. W akupresurze oddziałuje się na pacjenta dotykiem, który może być delikatnym muśnięciem, głaskaniem, uciskaniem czy opukiwaniem. W zależności od efektu jaki chce się uzyskać, stosuje się metodę pobudzającą lub hamującą. Według medycyny chińskiej w naszym organizmie przepływają dwa typy energii Yin i Yang. W przypadku wystąpienia w tym przepływie jakichkolwiek zaburzeń, zaczynają rozwijać się procesy chorobowe. Dzięki uciskaniu konkretnych punktów na ciele możliwe jest odblokowanie przepływu energii do poszczególnych organów. Każdy z punktów odpowiada bowiem konkretnemu narządowi wewnętrznemu.

Kręgarstwo

W przypadku schorzeń i dolegliwości kręgosłupa niezwykle pomocne okazuje się być kręgarstwo. Chiropraktyka jest terapią manualną, dzięki której możliwe jest przywrócenie ruchomości stawom i wiązadłom oraz zredukowanie bólu.

Terapia ta działa korzystnie na cały organizm i może być stosowana bez względu na wiek pacjenta.

Hirudoterapia

Wiele osób z pewnością wzdrygnęłoby się z obrzydzenia i jednocześnie ze strachu przed obrazem wbitej w skórę pijawki, ale jest metoda leczenia opierająca się właśnie na stosowaniu pijawek lekarskich – hirudoterapia. Niezwykle cenną substancją w ślinie pijawek jest hirudyna, która rozszerza naczynia krwionośne, co wykorzystywano już w Starożytności do leczenia wielu schorzeń. Przystawianie pijawek okazuje się być niezwykle skutecznym sposobem, który poprawia funkcjonowanie układu krążenia. Metoda ta jest bardzo pomocna przy zapaleniu żył, alergiach, wrzodach, bólach głowy, reumatyzmie, chorobach płuc i oskrzeli, krwiakach, hemoroidach, schorzeniach kręgosłupa, cellulicie, depresji, impotencji, rwie kulszowej, żylakach, miażdżycy, trudno gojących się ranach, zakrzepach, nadciśnienia i niedociśnieniu.

Samoleczenie

Wielu z nas nie zdaje sobie nawet sprawy, jak wielką siłę uzdrawiania potrafią mieć nasze własne ręce. Przykładanie ich do chorego miejsca jest jednym z domowych sposobów radzenia sobie z dolegliwościami zdrowotnymi.

Post Ciało i umysł wolne od schorzeń dzięki medycynie naturalnej? pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Jakie wyróżnia się rodzaje niedokrwistości?

Na anemię cierpi coraz więcej kobiet i to w różnych przedziałach wiekowych. Większość z nich niestety bagatelizuje ten problem, przez co świadomie lub nie, pogarsza swój stan zdrowia. Z całą pewnością niedokrwistość jest poważnym schorzeniem i najgorszą rzeczą jaką możemy zrobić, to czekać bezczynnie, aż sama przejdzie. Tak się z pewnością nie stanie. Nieleczona anemia postępuje i stopniowo coraz bardziej wyniszcza organizm chorego. Z biegiem czasu pojawia się szereg najróżniejszych schorzeń, a my zaczynamy czuć się coraz gorzej. Należy też pamiętać o tym, że anemia jest objawem innych chorób, zwykle tych znacznie poważniejszych. Niezwykle ważne jest to, aby zgłosić się jak najszybciej do lekarza, który na podstawie zleconych badań będzie w stanie postawić prawidłową diagnozę i dobrać skuteczne metody leczenia.

O niedokrwistości można mówić, jeśli dojdzie do znaczącej redukcji erytrocytów, poziomu hemoglobiny i hematokrytu. Wystarczy, że wystąpią większe odchylenia od tych odgórnie ustalonych wartości i już mamy do czynienia z anemią. Wyróżnia się kilka rodzajów niedokrwistości w zależności od stopnia nasilenia choroby. Jeśli poziom hemoglobiny będzie wynosił 10-12 g/dl, to mówi się o anemii łagodnej. W przypadku poziomu hemoglobiny 8-9,9 g/dl diagnozuje się anemię umiarkowaną, a gdy poziom hemoglobiny wynosi 6,5-7,9 g/dl anemię ciężką. Jeśli natomiast poziom hemoglobiny spadnie poniżej 6,5 g/dl, mamy do czynienia z niedokrwistością zagrażającą życiu. Oprócz tego podziału anemię klasyfikuje się również w oparciu o czynniki powodujące wystąpienie tego schorzenia. Wówczas wyróżniamy następujące typy anemii:

• Anemia pokrwotoczna
• Anemia syderopeniczna
• Anemia chorób przewlekłych
• Anemia megaloblastyczna
• Anemia hemolityczna (wrodzona lub nabyta)
• Anemia aplastyczna

Przyczyny anemii

Przyczyn niedokrwistości może być wiele, dlatego też tak ważne jest znalezienie pierwotnego źródła problemu. Leczenie objawowe zwykle jest mało skuteczne i nie gwarantuje całkowitego wyleczenia. Najczęstszym powodem anemii jest za mało żelaza w organizmie. W przypadku niedokrwistości złośliwej mamy do czynienia z brakiem witaminy B12. Z kolei fawizm jest dziedziczną chorobą związaną z mutacją chromosomu X, w wyniku czego zostaje zaburzony metabolizm erytrocytów na skutek niedoboru pewnego enzymu. Do rozpadu czerwonych krwinek mogą doprowadzić niektóre leki, naftalen, infekcje wirusowe/bakteryjne czy kwasica cukrzycowa. Jeśli dojdzie z kolei do genetycznej wady syntezy hemoglobiny, pojawi się anemia sierpowata.

Anemia – charakterystyczne objawy

Chociaż niedokrwistość może objawiać się na różne sposoby, to jednak w większości przypadków objawy są bardzo podobne. Zalicza się do nich bladość skóry i spojówek, szybką męczliwość i zadyszkę po wysiłku fizycznym, apatię, senność, mroczki przed oczami, reakcje paranoidalne, szumy uszne, omdlenia, pogorszenie się pamięci i kłopoty z koncentracją, obniżenie sprawności ruchowej, płytki oddech, stany depresyjne i podgorączkowe, uczucie zimna, zmiany osobowości, bóle w klatce piersiowej, zawroty głowy, osłabienie i zmęczenie nawet po odpoczynku, słabe i łamliwe włosy, nadmierne wypadanie włosów, suchość skóry, przyśpieszone bicie serca, duszności.

Anemia – leczenie

Leczenie anemii nie jest ani łatwe ani też szybkie. Niezbędna jest oczywiście wizyta u lekarza, który rozpozna chorobę na podstawie podanych przez pacjenta objawów i wyników badania morfologii krwi. Czasami wykonuje się również badanie poziomu żelaza w celu rozwiania ewentualnych wątpliwości. Dopiero po rozpoznaniu typu anemii można dobrać odpowiednie metody leczenia. Zwykle sięga się po leczenie farmakologiczne oparte na podawaniu tabletek czy zastrzyków żelaza oraz witaminy B12 i kwasu foliowego. Jeśli zatem anemia jest wywołana niedoborem żelaza, to leczenie polega na uzupełnieniu żelaza brakującego w organizmie chorego.

Należy jednak pamiętać o tym, że w celu odbudowania odpowiedniego poziomu tego pierwiastka w organizmie, oprócz aptecznych preparatów konieczna jest właściwa dieta. Inaczej wygląda to w przypadku sferocytozy wrodzonej będącej chorobą genetyczną, która wymaga sięgnięcia po środki większego kalibru w postaci androgenów, glikokortykosteroidów i erytropoetyny. Czasami konieczne jest przetoczenie specjalnych koncentratów erytrocytów czy nawet usunięcie śledziony. Jeśli zostanie zdiagnozowana anemia sierpowata, to pojawia się konieczność przetoczenia krwi oraz zastosowania antybiotykoterapii, środków przeciwbólowych i preparatów mających za zadanie zwiększyć elastyczność erytrocytów.

Naturalne sposoby leczenia niedokrwistości

 Niezwykle ważną kwestią w przypadku leczenia anemii jest zadbanie o dobrze zbilansowaną dietę, wzbogaconą o produkty bogate w żelazo i witaminy. Żadne witaminy czy minerały sztucznie wytworzone i podane w formie tabletek nie zostaną tak dobrze przyswojone przez organizm jak te pozyskane z naturalnego źródła, czyli z pożywienia. Warto zatem dobrze przyjrzeć się swojej dotychczasowej diecie i wprowadzić zmiany. Żelazo znajdziemy przykładowo w mięsie, warzywach liściastych, fasoli i produktach pełnoziarnistych. Natomiast kwas foliowy znajdziemy w cytrusach, dobrym jakościowo mięsie i nieprzetworzonym nabiale. Świeże warzywa i owoce oraz nasiona, pestki i orzechy powinny na stałe zagościć w codziennym jadłospisie. Jak zatem w naturalny sposób zapobiegać i leczyć anemię?

⇒ Jak najwięcej naturalnej witaminy C

W przypadku anemii niezwykle ważne jest to, aby dostarczyć organizmowi każdego dnia sporą dawkę witaminy C, która jest silnym przeciwutleniaczem zwiększającym aż kilkukrotnie wchłanialność żelaza. Najlepsza jest oczywiście ta pozyskana z naturalnego źródła, czyli ze świeżego pożywienia. Znajdziemy ją oczywiście w warzywach i owocach. Jak najbardziej pomocny jest zatem sok z buraka, kiszone ogórki, pyłek pszczeli, rzeżucha, natka pietruszki i pokrzywa.

⇒ Sok z natki pietruszki

Natka pietruszki obfituje w chlorofil, zawiera sporą ilość żelaza oraz witamin i antyoksydantów wspomagających procesy detoksykacyjne.

⇒ Sok z buraków

Sok z buraków jest nieoceniony w przypadku niedokrwistości, dlatego też powinien na stałe zagościć w naszym codziennym menu. Buraki czerwone są bogate m.in. właśnie w żelazo. Regularne picie soku buraczanego dodaje energii, niweluje zmęczenie i zmniejsza wypadanie włosów. W naturalnym leczeniu anemii idealnie sprawdza się zakwas z buraków, który jest prawdziwą bombą witaminową.

⇒ Sok i herbata z pokrzywy

W pokrzywie kryje się całe mnóstwo prozdrowotnych substancji. Zawiera ona zarówno witaminę C, jak również żelazo i kwas foliowy. Znajdziemy w niej także krzem, wapń, magnez, potas, witaminy z grupy B oraz witaminy A i K. Picie soku z pokrzywy to skuteczny sposób nie tylko na zapobieganie, ale również leczenie niedokrwistości. Sprawdzi się zarówno sok z pokrzywy, jak również herbatka pokrzywowa.

⇒ Rzeżucha nie tylko na Wielkanoc

Najczęściej jest tak, że po rzeżuchę sięgamy tylko podczas świąt wielkanocnych, a warto raczyć się nią przez cały rok. Tym bardziej jeśli borykamy się z anemią. Zawiera ona mnóstwo witamin i minerałów: magnez, żelazo, chrom, wapń, jod, siarkę oraz witaminy A, K, B i C.

⇒ Rzodkiew i rukiew wodna

Soki z rzodkwi i rukwi wodnej są bardzo pomocne przy anemii. Nie tylko zapobiegają niedokrwistości, ale również niwelują osłabienie, a do tego są niskokaloryczne.

⇒ Marchew, szpinak i seler naciowy

Przy niedokrwistości na pomoc przychodzi także marchew, a szczególnie świeżo wyciśnięty z niej sok i połączony z rukwią wodną. Jest to spora dawka minerałów odżywających organizm oraz poprawiających sprawność i zwiększających jego wydajność. Podobnie jest zresztą ze szpinakiem i selerem naciowym, które dają zastrzyk energii, niwelując chroniczne zmęczenie i anemię.

⇒ Daktyle

Daktyle są nie tylko bardzo smaczne, ale również niezwykle zdrowe i pomocne przy niedokrwistości. Zawierają sporo błonnika, naturalne cukry, antyoksydanty, żelazo, witaminę C i witaminy z grupy B.

⇒ Spirulina

Jeśli chcemy uniknąć anemii czy też uporać się z tym schorzeniem, to jak najbardziej warto sięgnąć po spirulinę obfitującą w chlorofil. Spożywanie tej ciemnozielonej algi sprawia, że zwiększa się nasza odporność i zawartość hemoglobiny w erytrocytach.

⇒ Dereń właściwy

Owoce rośliny o nazwie dereń właściwy obfitują w witaminę C i związki mineralne, a pestki są świetnym źródłem żelaza. Roślina ta również wzmacnia organizm.

⇒ Sezam

Jeśli towarzyszą nam objawy anemii, to jak najbardziej warto sięgnąć po ziarna sezamu. Zawierają one przede wszystkim sporo wapnia i żelaza. Najlepszym wyborem będzie odmiana czarna, które można dodawać niemalże do wszystkiego. Niezwykle smaczną i zdrową opcją będzie tahini, czyli pasta z sezamu.

⇒ Melasa

Słodki i ciemny syrop z melasy jest bogaty w żelazo, kwas foliowy i witaminy z grupy B. Regularne spożywanie go jest nie tylko sposobem na przekąszenie czegoś słodkiego, ale również na odżywienie organizmu i zwiększenie produkcji czerwonych krwinek.

⇒ Jabłka

Okazuje się, że jabłka również mają sporo żelaza. W połączeniu z burakami stanowią skuteczną broń w walce z anemią i to o podwójnej mocy.

⇒ Granat

W granacie znajdziemy bardzo wiele minerałów, w tym żelazo, wapń i magnez oraz sporo witaminy C zwiększającej wchłanialność żelaza.

Czego unikać przy niedokrwistości?

Jeśli cierpimy na niedokrwistość, to powinniśmy zrezygnować z rafinowanego cukru, wszelakich wyrobów cukierniczych i wysoko przetworzonych słodyczy oraz pieczywa z białej mąki. Mocno ograniczyć powinno się również picie kawy i herbaty zawierających taniny utrudniające wchłanianie żelaza. Ponadto kawa ma sporo szczawianów. Unikać należy także zupek w proszku, konserw, słodzonych napojów i peklowanych wędlin. Zwierają one bowiem bardzo duże ilości fosforanów upośledzających przyswajalność żelaza.

Post Anemia – przyczyny, objawy i leczenie niedokrwistości pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Czym jest tak naprawdę gluten?

Gluten jest mieszaniną białek zapasowych, która występuje w największych ilościach przede wszystkim w ziarnach pszenicy, żyta i jęczmienia (gliadyna, sekalina i hordeina). Dzięki niemu pieczywo ma chrupiącą skórkę i miękki, elastyczny środek oraz ładnie wyrasta. Warto pamiętać o tym, że nawet obróbka termiczna nie jest w stanie zredukować toksycznego działania glutenu na ludzki organizm.

Nawet jeśli w składzie znajdującym się na opakowaniu danego produktu nie ma pozycji pod nazwą gluten, to nie oznacza to, że go tam nie ma. Producenci często ukrywają sprytnie obecność glutenu i przeciętny konsument może się po prostu nie zorientować. W składzie produktów gluten może występować bowiem pod nazwą pszenica, mąka pszenna, semolina, kasza manna, kamut czy seitan.

Co jeszcze może zawierać gluten, a wydawać by się mogło, że nie ma to z nim niczego wspólnego? Chodzi tutaj o skrobię modyfikowaną, stabilizator/zagęstnik, słód/syrop słodowy/mąka słodowa, emulgator, maltoza, białko roślinne, dekstryna i maltodekstryna, sos sojowy. To jednak jeszcze nie koniec.

Jako, że na terenie zakładów często stosuje się wspólne przetwarzanie z pszenicą, to produkty takie jak owies, gryka, kukurydza, proso, komosa ryżowa, ryż czy soja również mogą być zanieczyszczone pszennym glutenem. Dla osób z nietolerancją na gluten nawet takie śladowe ilości mogą okazać się zgubne w skutkach i wywołać silną reakcję uczuleniową.

Gdzie występuje, czyli w jakich produktach można znaleźć gluten?

Dlaczego coraz więcej osób ma nietolerancję na gluten czy też obserwuje się u nich wrażliwość na ten rodzaj białka? Otóż gluten jest obecnie wszędzie i to nie tylko w zbożach. Używa się go do produkcji niemalże wszystkich wysoko przetworzonych produktów żywnościowych. Znajdziemy go oczywiście w gotowym jedzeniu, czyli w tak zwanych fast foodach.

Zawierają go tak uwielbiane zupki w proszku, konserwy, dania do szybkiego przyrządzenia, sosy i dressingi. Gluten znajduje się także w piwie, niektórych lekarstwach i przyprawach, a także w kosmetykach, opłatku, ciastolinie, niektórych probiotykach, suplementach z drożdży piwnych, kleju na znaczkach i kopertach.

Mówi się o tym, że najgorsze są zboża zawierające gluten typu pszenica, żyto, jęczmień, czy owies (choć z owsem sprawa jest dyskusyjna), a zboża bezglutenowe można bez obaw spożywać. W praktyce nie istnieje coś takiego jak zboża bezglutenowe. Tak naprawdę to nie chodzi tylko o jedno białko, ale o mieszaninę podobnych do siebie białek, które mają niekorzystny wpływ na organizm.

W pszenicy największym problemem jest gliadyna, w życie jest sekalina, w jęczmieniu hordeina, w owsie awenina, w kukurydzy zeina, w prosie panicyna, w ryżu orzenina a w sorgo kafiryna. Te ostatnie rzeczywiście osoby wrażliwe na gluten mogą spożywać bez większych objawów, jednakże w przypadku osób borykających się z chorobą autoimmunologiczną konieczne jest wystrzeganie się wszystkich zbóż i to bez wyjątku.

Co to jest nietolerancja glutenu?

Wraz z modyfikacją genetyczną i nadmierną konsumpcją glutenu, spożywanie go prowadzi do nadwrażliwości systemu immunologicznego i niszczenia kosmków jelitowych, co objawia się dolegliwościami ze strony układu pokarmowego w postaci biegunek czy bólu brzucha. Do charakterystycznych symptomów zaliczyć można także skurcz oskrzeli, wodnisty katar, obrzęk naczynioruchowy, wymioty, zmiany skórne czy nawet wstrząs anafilaktyczny.

Niekorzystną reakcją na gluten może być celiakia, alergia na pszenicę lub nadwrażliwość na gluten. Nadwrażliwość na gluten może objawiać się zaparciami, wzdęciami, aftami w jamie ustnej, refluksem żołądkowo-przełykowym, niepokojem, bólami głowy, depresją, bólami stawów, drętwieniem kończyn, wysypką skórną lub anemią.

Jak się bada nietolerancję na gluten?

Badania w kierunku nietolerancji glutenu, na podstawie dolegliwości danego pacjenta, zleca gastroenterolog. Takie badania są refundowane. Sięga się po badania przesiewowe poziomu przeciwciał przeciwendomysialnych i przeciw transglutaminazie tkankowej w klasie IgA oraz badanie stężenia poziomu całkowitych IgA. Chodzi tutaj o badania pobierane z kropli krwi.

Jakie choroby może wywoływać gluten?

Pojawia się coraz więcej badań, które wykazują mniejszą lub większą szkodliwość glutenu. Okazuje się, że przyczynia się on do uszkodzenia jelit nie tylko u osób mających nietolerancję na to białko, ale praktycznie u wszystkich ludzi. Większość osób nawet nie zdaje sobie z tego faktu sprawy, gdyż często objawy są przez nich niedostrzegalne. Symptomy wrażliwości na gluten łatwo pomylić z innymi dolegliwościami, dlatego też tak trudno powiązać je ze spożywaniem tego białka. Niestety zagrożenie jest jak najbardziej realne i niezwykle poważne.

Co zatem może powodować spożywanie glutenu? Otóż gluten przyczynia się do upośledzenia wchłaniania składników odżywczych z pożywienia. Dodatkowo powoduje reakcję autoimmunologiczną, gdyż drażni system immunologiczny, doprowadzając do tego, że organizm zaczyna atakować własne tkanki. Dochodzi więc do osłabienia odporności, a to otwiera furtkę innym schorzeniom.

Zaczynają pojawiać się choroby autoimmunologiczne, choroby skórne, zaburzenia hormonalne, osłabienie jelit, anemia, chroniczne zmęczenie, słaba kondycja fizyczna czy bezsenność. Gluten przyczynia się także do zapalenia jelita cienkiego, chronicznych stanów zapalnych w organizmie, rozwoju chorób nowotworowych, uszkodzenia mózgu, depresji, osteoporozy, autyzmu, chorób dróg żółciowych, stwardnienia rozsianego, schizofrenii czy nawet choroby Parkinsona. Należy też pamiętać o tym, że osoby wrażliwe na gluten są kilkakrotnie bardziej narażone na ryzyko śmieci z powodu chorób cywilizacyjnych.

Badanie żywności na zawartość glutenu

Jako, że problem wrażliwość na gluten staje się coraz powszechniejszy, pojawiają się domowe testy badające zawartość glutenu w żywości. Dzięki temu można mieć pewność, że dany produkt jest całkowicie bezpieczny. Takie testy często przypominają wyglądem znane testy ciążowe.

Pojawiające się na nim kreski informują o tym, że zawartość glutenu w danym produkcie przekracza bezpieczną normę. Taki test nie tylko wykrywa obecność glutenu w żywności, ale także w napojach, kosmetykach czy też w środkach o przeznaczeniu farmakologicznym.

Obecnie w badaniach toksyczności glutenu stosuje się głównie metody immunologiczne, które opierają się na reakcji przeciwciał z wybranymi peptydami. Popularną metodą oznaczania glutenu w produktach spożywczych jest chociażby metoda G12.

Podsumowanie

Z całą pewnością produkty bezglutenowe nie są wyłącznie tymczasową modą, gdyż gluten stanowi realny problem, z którym boryka się coraz więcej osób. Ma on szkodliwy wpływ nie tylko na osoby z nadwrażliwością na gluten, ale także na zdrowych ludzi.

Większość osób niestety nie widzi związku spożywania produktów zawierających gluten z typowymi dolegliwościami ze strony układu pokarmowego czy powszechnym bólem głowy. Dopiero po wykonaniu odpowiednich badań możliwe jest postawienie prawidłowej diagnozy, która potwierdzi albo wykluczy nietolerancję/alergię/nadwrażliwość na gluten.

Dla osób niemających chorób autoimmunologicznym dobrym rozwiązaniem będzie przerzucenie się na naturalne bezglutenowe zboża. Należy jednak pamiętać o tym, że eliminację glutenu koniecznie trzeba przeprowadzać pod ścisłą kontrolą dietetyka, który skomponuje indywidualny plan żywienia.

Post Czym tak naprawdę jest gluten i jak wpływa jego spożywanie na nasz organizm? pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.