Co robić po zawale serca?

W Polsce każdego roku blisko 100 tysięcy osób przechodzi zawał serca, co jest o 30 – 50% więcej niż w krajach Europy Zachodniej. Zazwyczaj dotyka on mężczyzn po 45 roku życia i kobiet po 55 roku życia. Niestety według danych zawały w Polsce kończą się śmiercią 1 na 5 pacjentów, co stanowi bardzo wysoki odsetek.

Do głównych przyczyn zawału serca można zaliczyć: palenie papierosów, nadciśnienie tętnicze, otyłość, podwyższone wartości lipidów i glikemii, mała aktywność fizyczna oraz stres. Osoby, które przebyły incydent wieńcowy, są szczególnie narażone na ponowne wystąpienie dolegliwości sercowych, dlatego powinny poważnie podejść do zdrowego stylu życia.

Odpowiednie odżywianie odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu rozwojowi miażdżycy tętnic wieńcowych, ponieważ nadwaga i otyłość są głównymi czynnikami ryzyka. Zbilansowana dieta dobrana najlepiej przez specjalistę może wspomóc proces leczenia i poprawić ogólną kondycję serca. Warto również zauważyć, że po zawale nie zaleca się szybkiego i intensywnego odchudzania. Najkorzystniej jest stopniowo tracić masę ciała, utrzymując prawidłowe ciśnienie, optymalny poziom cholesterolu oraz glikemii.

Zasady zdrowego odżywiania

Najbardziej wartościową i polecaną dietą przez lekarzy jest dieta śródziemnomorska. Zaleca ją między innymi Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne, ponieważ ma ona pozytywny wpływ na zdrowie i zapobiega powstawaniu chorób wieńcowych. Niewątpliwie prawidłowe odżywianie, jak i aktywność fizyczna są istotnym elementem procesu rehabilitacji kardiologicznej.

Na czym powinniśmy się skupić, planując zdrową dietę po zawale serca? Przede wszystkim na modyfikacji żywieniowej, która obfitować będzie w świeże, nieprzetworzone produkty spożywcze. Należy zadbać o odpowiednią ilość warzyw i owoców, będących bogatym źródłem składników odżywczych dla organizmu. Minimalną normą spożycia jest 200 g każdego z nich dziennie.

Warto zdecydować się na wybór pełnoziarnistych produktów zbożowych, które są źródłem błonnika pokarmowego. Pomaga on w obniżeniu poziomu cholesterolu i reguluje poziom cukru we krwi, co jest bardzo korzystne dla serca. Do głównych składników należą: pełnoziarnisty makaron, brązowy ryż, kasze, otręby i płatki zbożowe. Błonnik w dużych ilościach występuje również w nasionach roślin strączkowatych, pestkach, orzechach oraz siemieniu lnianym.

Jeśli lubimy ryby, to poleca się morskie, takie jak łosoś, makrela czy halibut, będące bogatym źródłem kwasów omega-3. Regularne spożywanie ryb 2 razy w tygodniu może obniżyć ryzyko wystąpienia chorób serca. W diecie zawałowca powinno też się znaleźć miejsce na niesolone orzechy, chudy nabiał oraz oleje roślinne, zwłaszcza oliwę z oliwek i olej rzepakowy.

Czego nie jeść lub co ograniczyć po zawale serca?

Ograniczenie tłuszczów nasyconych i trans to klucz do obniżenia cholesterolu we krwi. Świadomość tego może pomóc wielu ludziom podejmować właściwe decyzje żywieniowe, prowadzące do zdrowszego stylu życia. Po zawale serca z pewnością powinniśmy wykluczyć mięsa czerwone, ponieważ zawierają one dużo nasyconych kwasów tłuszczowych. Należą do nich:

• wieprzowina
• wołowina
• mięso kaczki
• mięso gęsi
• baranina

Mięso z kurczaka lub indyka nadal jest dozwolone, ale zaleca się spożywanie go w umiarkowanych ilościach. Zawiera ono mniej tłuszczu, za to więcej kwasów tłuszczowych nienasyconych, co jest korzystniejsze dla zdrowia.

Osoby po zawale powinny świadomie ograniczyć dodawanie soli do potraw. Należy pamiętać, że sól jest obecna w wielu produktach żywieniowych, zwłaszcza tych przetworzonych, gotowych do spożycia. Zwiększa ona prawdopodobieństwo nadciśnienia tętniczego, dlatego warto używać alternatyw w postaci ziołowych przypraw takich jak: czosnek, oregano czy lubczyk.

Czynnikiem wzmacniającym kolejne zdarzenia sercowo-naczyniowe są alkohol i nikotyna, która działa silnie prozakrzepowo. Według badań regularne palenie tytoniu przyśpiesza zawał serca o 10 do 15 lat. Poza tym unikanie słodkich napojów i wszelkiego rodzaju fast foodów z pewnością przyniesie korzyści zdrowotne, podobnie jak zerwanie z dwoma wspomnianymi wcześniej nałogami.

Podsumowanie

Dbanie o zdrowe nawyki żywieniowe po zawale serca jest kluczowe dla dobrej rekonwalescencji i zmniejszenia ryzyka kolejnych incydentów. Oprócz zbilansowanej diety ważne jest również wykonywanie umiarkowanych aktywności fizycznych, takich jak spacery, jazda na rowerze, pływanie czy joga. Pomogą one wzmocnić serce, poprawić kondycję fizyczną oraz zredukować stres, co przyczyni się do poprawy zdrowia i samopoczucia.

Autor: Piotr Cywoniuk

Post Zdrowe zwyczaje żywieniowe po zawale serca pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Oleje rybie, do których zalicza się olej z wątroby rekina, są od wielu lat uznawane za bogate źródło wartościowych składników. W przeszłości używali ich Inuici (Eskimosi), Japończycy, Skandynawowie. Teraz znane są na całym świecie i rekomendowane jako element zdrowej diety, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, gdy zwiększa się ryzyko zachorowania na infekcje wirusowe i przeziębienia. Można kupić je w każdej aptece w wygodnej formie kapsułek lub smakowych syropów.

Pozyskiwanie

Rekiny grenlandzkie i tasmańskie, podobnie jak inne ryby, łowione są w celu pozyskania mięsa, skóry, chrząstek, które używane są w różnych dziedzinach przemysłu. Z poławianych sztuk produkuje się również olej.

Olej z rekina jest pozyskiwany z jego wątroby, która zawiera skoncentrowane składniki aktywne. Wątroba jest usuwana z ciała i odpowiednio podgrzewana, aby odparować wodę i uzyskać tłuszcz. Następnie poddawany jest on filtracji, badaniom i wykorzystywany jest do wytwarzania suplementów diety.

Co zawiera tran z wątroby rekina?

W oleju z rekina znajduje się paleta wartościowych substancji odżywczych, które decydują o jego wyjątkowych walorach prozdrowotnych.

NNKT – kwasy omega-3 i omega-6

Olej z rekina jest bogatym źródłem NNKT, czyli niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, które kompleksowo wspierają zdrowie, zapobiegając wielu schorzeniom i redukując ich objawy.

Pozyskiwany z wątroby rekina olej dostarcza wielonienasycone kwasy tłuszczowe:

• omega-3, w tym ALA – kwas linolenowy, z którego powstają kwasy EPA – eikozapentaenowy oraz DHA – dokozaheksaenowy
• omega-6, w tym LA – kwas linolowy

Dieta współczesnego człowieka bardzo często zawiera zbyt mało NNKT, a ich niedobory prowadzą do rozwoju poważnych schorzeń. Stąd tak ważna jest dieta dostarczająca te związki lub stosowanie dodatkowych suplementów, które je zawierają.

Alkiloglicerole

Wyjątkowo cennym składnikiem oleju z wątroby rekina są alkiloglicerole (AKG). Pod tą nazwą kryją się lipidy eterowe, które są pochodnymi gliceryny z wiązaniem eterowym.

Alkiloglicerole wykazują bardzo dużą aktywność biochemiczną. Występują naturalnie w organizmie człowieka, między innymi w szpiku kostnym, śledzionie, wątrobie, a także w mleku kobiecym. Wspomagają one produkcję krwinek, w tym leukocytów (krwinek białych) i budują ściany komórkowe, a przez to odpowiadają za sprawną pracę układu odpornościowego.

Badania wskazują też, że alkiloglicerole hamują rozwój komórek nowotworowych, dlatego są one polecane jako naturalne wsparcie podczas terapii antynowotworowych.

Skwalen

W oleju z rekina występuje duża dawka skwalenu – to stokrotnie wyższa ilość w porównaniu do jego zawartości w roślinach jak oliwki, amarantus. Stąd olej z wątroby rekina uznawany jest za najcenniejsze źródło tego związku.

Witaminy A, D, E

Ponadto olej z rekina zawiera duże ilości witamin rozpuszczalnych w tłuszczach – witaminę A, witaminę D oraz witaminę E. Zapobiega dzięki temu niedoborom tych ważnych związków.

Witaminy A, D i E kompleksowo wspomagają układ sercowo-naczyniowy, nerwowy, wzrok oraz układ ruchu – kości, stawy, mięśnie.

Tran a olej z wątroby rekina

Bardzo często olej rybi pozyskiwany z wątroby rekina określany jest jako tran. W rzeczywistości są to dwa całkowicie inne produkty.

Tran jest produkowany z wątroby ryb dorszowatych. Zawiera on również cenne składniki jak nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 oraz omega-6, witaminy A, D i E, jednak nie ma on alkilogliceroli oraz skwalenu, które obecne są w oleju z wątroby rekina.

Olej z wątroby rekina: właściwości

Olej z rekina ma barwę od lekko żółtej do brązowawej, olejową konsystencję, a także lekki zapach rybi. Ze względu na bogactwo cennych składników jest on rekomendowany jako naturalny suplement diety.

Główne właściwości zdrowotne oleju z wątroby rekina:

• wzmacnianie systemu odpornościowego
• lepsza ochrona przed infekcjami
• działanie antynowotworowe
• poprawa pracy układu krążeniowego – serca i naczyń krwionośnych
• wspomaganie działania mózgu i nerwów
• dbanie o prawidłowy wzrok
• wsparcie dla zdrowia kości, stawów, mięśni
• polepszenie kondycji włosów, skóry i paznokci

Działanie i zastosowanie

Ze względu na działanie związków aktywnych, jakie znajdują się w oleju z wątroby rekina, jest on polecany w wielu dolegliwościach i jako element ich profilaktyki. Kiedy warto po niego sięgnąć?

Odporność

Najczęściej olej z rekina rekomendowany jest jako naturalny sposób na poprawę odporności. Powoduje aktywację odpowiedzi immunologicznej, co wynika z działania alkilogliceroli, skwalenu oraz NNKT.

Wspomaga produkcję białych krwinek, czyli leukocytów, które pełnią kluczową funkcję w działaniu układu odpornościowego. Aktywuje on między innymi limfocyty T, które odpowiadają za komórkową odpowiedź immunologiczną. Dodatkowo podwyższa produkcję makrofagów oraz immunoglobulin.

Dzięki takiemu działaniu olej pomaga w zwalczaniu drobnoustrojów jak wirusy i bakterie. Zmniejsza ryzyko rozwoju infekcji i pomaga w ich leczeniu, dlatego polecany jest szczególnie w okresach epidemii grypy i przeziębienia.

Nowotwory

Aktywacja odpowiedzi immunologicznej na skutek stosowania oleju z wątroby rekina ma również duże znaczenie w terapiach chorób nowotworowych. Według prowadzonych badań zawarte w nim składniki zmniejszają ryzyko tych schorzeń oraz pomagają w ich terapii. Wykazano między innymi, że zapobiega nowotworom piersi i pomaga w leczeniu nowotworów szyjki macicy.

Stosowanie oleju z wątroby rekina w terapiach przeciwnowotworowych wspiera dostarczanie substancji aktywnych z leków do komórek nowotworowych, co ma podwyższać skuteczność ich działania. Olej pomaga też w ochronie przed skutkami radioterapii.

Układ krążenia

Choroby układu krążenia, czyli serca i układu krwionośnego są główną przyczyną zgonów na świecie. Systematyczne stosowanie oleju z wątroby rekina pomaga w zredukowaniu ryzyka tych schorzeń.

Zawarte w tym oleju rybim NNKT, skwalen oraz alkiloglicerole działają wielokierunkowo:

• obniżają poziom złego cholesterolu i trójglicerydów przyczyniających się do miażdżycy naczyń krwionośnych
• normują poziom ciśnienia krwi, a dzięki temu zmniejszają nadciśnienie tętnicze
• wspomagają prawidłowe procesy krzepnięcia krwi
• powodują wzmocnienie ścian naczyń krwionośnych

Dzięki temu olej z wątroby rekina polecany jest jako element profilaktyki chorób sercowo-naczyniowych. Zmniejsza ryzyko miażdżycy, choroby niedokrwiennej serca, choroby wieńcowej, zawałów serca i udarów.

Choroby neurodegeneracyjne

Liczne badania nad olejem rybim z wątroby rekina wskazują, że ma on duży potencjał w profilaktyce chorób neurodegeneracyjnych. To choroby układu nerwowego, które powodują jego degenerację, czyli stopniowe niszczenie i zanik jego funkcji. Zaliczają się do nich głównie choroba Parkinsona oraz choroba Alzheimera.

Dzięki swoim właściwościom olej ten poprawia pracę układu nerwowego, zmniejszając ryzyko rozwoju dolegliwości neurodegeneracyjnych. Wspomaga też pamięć i koncentrację.

Depresja

Ze względu na wysoką zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych olej z rekina ma pomagać w stanach depresyjnych. Wynika to między innymi z faktu, że u osób z depresją stwierdzano w badaniach niskie ilości kwasu tłuszczowego EPA. Stosowanie oleju z wątroby rekina, a także produktów rybnych ma poprawiać samopoczucie i normować nastrój.

Atopowe zapalenie skóry – AZS

Olej z wątroby rekina może być stosowany wspomagająco w terapii AZS – atopowego zapalenia skóry. Wynika to z jego działania immunomodulującego. Ponadto uzupełnia on poziom nienasyconych kwasów tłuszczowych i witamin A i E, co prowadzi do zmniejszenia suchości skóry.

Trądzik

Poprzez poprawę kondycji skóry olej rybi z rekina pomaga w redukcji zmian trądzikowych. Reguluje wydzielanie sebum, przyspiesza gojenie się skóry i dba o jej właściwe nawilżenie, które w przypadku cery trądzikowej także może być przyczyną zaostrzenia objawów.

Łuszczyca

Korzyści z przyjmowania oleju z wątroby rekina mogą zauważyć również osoby z łuszczycą skóry. Uzupełnienie poziomu lipidów i skuteczniejsze wiązanie wody w naskórku na skutek jego suplementacji zmniejsza objawy łuszczycy – nadmierną suchość skóry, jej rogowacenie, pieczenie, swędzenie. Wzmocnienie pracy układu odpornościowego dodatkowo obniża ryzyko nawrotów schorzenia.

Włosy

Osoby z nadmiernie wypadającymi, suchymi, łamliwymi włosami z rozdwajającymi się końcówkami dzięki olejowi z wątroby rekina mogą poprawić wygląd swojej fryzury. Wynika to głównie z działania kwasów tłuszczowych omega-3.

Stawy

Według badań olej z wątroby rekina wspomaga pracę stawów. Polecany jest on szczególnie w RZS – reumatoidalnym zapaleniu stawów, które zaliczane jest do chorób autoimmunologicznych. Na skutek systematycznej suplementacji dochodzi do zmniejszenia reakcji immunologicznej oraz zredukowania objawów zapalnych.

Wzrok

Duża zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz witaminy A powoduje, że suplementacja oleju z rekina jest dobra dla oczu. Dzięki zawartości tych składników umożliwia on zredukowanie ryzyka zachorowania na jaskrę oraz AMD – zwyrodnienie plamki żółtej oka.

Odchudzanie

Chociaż olej rybi jest wysokokalorycznym tłuszczem, to jednak nie powinno zabraknąć go w diecie osób odchudzających się. Aktywuje on metabolizm, a dzięki temu wspiera utratę nadmiaru kilogramów.

Kulturystyka

Stosowanie tranu z wątroby rekina wskazane jest też u sportowców. Właściwy poziom NNKT omega-3 oraz omega-6 poprawia pracę tkanki mięśniowej i przyspiesza metabolizm, pomagając w skuteczniejszym dążeniu do celów treningowych.

Dla dzieci

Olej z wątroby rekina może być również stosowany u dzieci powyżej 3. roku życia:

• zmniejsza ryzyko infekcji jak grypa i przeziębienia
• wspiera pamięć i koncentrację podczas nauki
• pomaga w utrzymaniu zdrowia kości
• wspomaga wzrok

Dawkowanie

Olej z rekina dostępny jest w formie kapsułek oraz płynu. Preparat należy zażywać codziennie, najlepiej przed lub po posiłku.

Rekomendowane dawkowanie:

• u dzieci: 500 mg dziennie
• u dorosłych: 1000 mg dziennie

W celach leczniczych można zwiększyć dawkę do 3000 mg na dobę.

Dla uzyskania pożądanych efektów zaleca się systematyczne stosowanie suplementu, przynajmniej przez okres 30 dni. Można korzystać z niego długoterminowo.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Olej rybi z wątroby rekina nie powinien być suplementowany u dzieci poniżej 3. roku życia oraz u osób z uczuleniem na składniki preparatu. Kobiety w ciąży i karmiące piersią powinny zasięgnąć porady lekarza przed zastosowaniem suplementu.

Na podstawie wielu badań nie wykazano istotnych skutków ubocznych wynikających ze stosowania oleju z wątroby rekina.

Ze względu na zawartość naturalnego lipidu – skwalenu u osób o podwyższonej ilości cholesterolu i trójglicerydów zaleca się monitorowanie poziomu lipidów w trakcie suplementacji.

Cena

Koszt za jedno opakowanie kapsułek z olejem z wątroby rekina to od 12 do 40 złotych w zależności od producenta. Syropy smakowe to wydatek około 20 złotych.

Więcej należy zapłacić za suplementy znanych marek oraz z dodatkowymi składnikami jak czosnek, witamina D3.

Opinie

Ze względu na swoje działanie olej z rekina ma wiele pozytywnych opinii wśród użytkowników. Wskazują oni głównie na wzmocnienie odporności widoczne po rozpoczęciu jego stosowania, co powoduje rzadsze infekcje układu oddechowego – grypy, przeziębienia. Także polecany jest ze względu na poprawę wyglądu cery i włosów.

Podsumowanie

Olej z wątroby rekina to przebadany suplement diety o potwierdzonej skuteczności działania, który sprawdza się zarówno u dzieci, jak i u seniorów. Dzięki niemu można naturalnie zaopatrzyć swój organizm w ważne dla niego składniki aktywne – NNKT, alkiloglicerole, skwalen.

Źródła:

Właściwości zdrowotne oleju z rekina, Wiktor B. Szostak, Dorota Szostak-Węgierek, Przegląd lekarski 63 (2006): 223-226.

Mechanizm działania i zastosowanie kliniczne oleju z wątroby rekina, Natalia Lewkowicz, Przemysław Lewkowicz, Anna Kurnatowska, Henryk Tchórzewski, Polski Merkuriusz Lekarski, 2006, 119, 598-601.

Wpływ kwasów tłuszczowych (omega) zawartych w rybach na organizm człowieka, Zygmunt Zdrojewicz, Michał Adamek, Artur Machelski, Ewa Wójcik, Borgis – Medycyna Rodzinna 3/2015, s. 137-143.

Olej z wątroby rekina jako terapia wspomagająca w atopowym zapaleniu skóry, Roman Nowicki, Wioletta Barańska-Rybak, Polski Merkuriusz Lekarski, 2007, XXII, 130, 312.

Co to jest?

Bez wody nie ma życia. Dietetycy zalecają, aby pić ją w ilości przynajmniej 2 litrów dziennie, aby odpowiednio nawodnić organizm.

Pić można jednak nie tylko zwykłą wodę, ale także wodę zjonizowaną. Dzisiaj mówi się o niej coraz częściej i sięga po nią wiele osób, które chciałyby zadbać o swoje zdrowie.

Zainteresowanie wodą określaną jako „żywa” powiązana jest głównie z powodzeniem naturalnych metod leczenia. Spopularyzowanie tej wody to zasługa badań nad zakwaszeniem organizmu, które negatywnie wpływa na zdrowie.

Woda zjonizowana, czyli woda alkaliczna produkowana jest na skutek elektrolizy. Elektroliza to proces, który polega na zmianie struktury chemicznej substancji na skutek zewnętrznego napięcia elektrycznego. W efekcie możliwe jest oddzielenie jonów kwasowych i zasadowych znajdujących się w wodzie – tak powstają dwa jej rodzaje, czyli woda kwasowa („martwa”) oraz zasadowa („żywa”).

Pod pojęciem wody zjonizowanej spotykana jest częściej woda zasadowa, która nadaje się do picia przez człowieka, a dzięki procesom elektrolizy ma nabywać wyjątkowe właściwości prozdrowotne.

Woda jonizowana – właściwości

Woda zjonizowana ze względu na proces jej produkcji uzyskuje inne właściwości w porównaniu do zwykłej wody.

Główne właściwości, jakie przypisywane są wodzie zjonizowanej:

• Ma odczyn zasadowy, dlatego zmniejsza zakwaszenie organizmu
• Przywraca równowagę kwasowo-zasadową
• Ma obniżony potencjał ORP (utleniania do redukcji)
• Jest źródłem cennych antyoksydantów – przeciwutleniaczy
• Pomaga w oczyszczaniu organizmu z toksyn
• Podnosi poziom utlenienia krwi
• Dodaje energii
• Skuteczniej nawadnia organizm
• Dba o prawidłowy przebieg procesów metabolicznych
• Wspomaga wchłanianie substancji odżywczych
• Eliminuje komórki nowotworowe
• Poprawia prace organów ciała
• Ma właściwości przeciwdrobnoustrojowe

Rodzaje

Podczas procesu jonizacji wody dochodzi do powstania dwóch jej typów o odmiennych właściwościach.

Woda jonizowana jest dzielona na dwa rodzaje:

• Woda kwasowa, tak zwana „woda martwa”
• Woda zasadowa, tak zwana „woda żywa”

Każda z tych wód ma inne działanie oraz zastosowanie, co powoduje, że może być wykorzystywana w inny sposób dla zachowania dobrego zdrowia.

Woda o odczynie kwasowym

Jest to woda o pH poniżej 7. Ze względu na kwasowy odczyn nie jest przeznaczona do picia, można jednak stosować ją zewnętrznie. Wykazuje działanie antyseptyczne – przeciwdrobnoustrojowe, dlatego redukuje ilość bakterii, wirusów, grzybów. Pomaga dzięki temu w leczeniu ran i różnych dolegliwości skórnych. Ponadto może być używana jako środek czyszczący do nawierzchni.

Woda o odczynie zasadowym

Ma pH powyżej 7, czyli odczyn zasadowy, alkaliczny. Może być spożywana. Ze względu na swoją strukturę – ma składać się z 6 molekuł – skuteczniej się wchłania i dociera do komórek ciała, wspomagając ich nawodnienie i natlenienie. Przyspiesza też procesy metaboliczne, wykazuje działanie antyoksydacyjne, pomagają w walce z różnymi dolegliwościami.

Badania naukowe

Badania naukowe prowadzone nad wodą zjonizowaną nie potwierdziły jednoznacznie wszystkich przepisywanych jej właściwości, jednak dotychczas wykonane analizy wskazują, że ma ona potencjał w zapobieganiu i leczeniu różnych dolegliwości.

Wybrane wyniki badań dotyczące wody jonizowanej:

• Kwaśna woda jest skuteczna w eliminowaniu bakterii E-coli O157:H7, Salmonella enteritidis oraz Listeria monocytogenes („Efficacy of Electrolyzed Oxidizing Water for Inactivating Escherichia coli O157:H7, Salmonella enteritidis, and Listeria monocytogenes”)
• Zjonizowana woda alkaliczna łagodzi apoptozę komórek T, prowadzi do zmian markerów powierzchniowych Th1/Th2 przez silne działanie antyoksydacyjne u pacjentów poddanych dializie („Electrolysed-reduced water dialysate improves T-cell damage in end-stage renal disease patients with chronic haemodialysis”)
• Silne działanie antyoksydacyjne wody zasadowej pomaga w niszczeniu reaktywnych form tlenu w trzustce i ma pomagać w leczeniu syndromu metabolicznego („Effectiveness of Hydrogen Rich Water on Antioxidant Status of Subjects with Potential Metabolic Syndrome – An Open Label Pilot Study”)

Czy można ją gotować?

Woda zjonizowana zachowuje swoje cenne właściwości wtedy, gdy pita jest na zimno, czyli bez gotowania. Proces jej podgrzewana powoduje osłabienie jej działania prozdrowotnego, między innymi przez redukcję antyoksydantów.

Nie oznacza to jednak, że wody alkalicznej, zasadowej nie można gotować. Nadaje się ona również do przygotowywania kawy, herbaty, gotowania, jednak nie zawiera wtedy aż tak wielu wartości odżywczych, jak ta wypita na zimno natychmiast po zjonizowaniu.

Przechowywanie „żywej wody”

Należy pamiętać o tym, że „żywa woda” traci swoje właściwości wtedy, gdy jest nieodpowiednio przechowywana.

Woda zjonizowana powinna być przechowywana na w ciemnych butelkach, w miejscu, w którym nie jest narażona na działanie promieni słonecznych. Zaleca się wykorzystanie przygotowanej wody o właściwościach zasadowych w ciągu 24 godzin. Woda o odczynie kwasowym może być przechowywana dłużej – nawet kilka miesięcy.

Działanie i zastosowanie

Zwolennicy wody zjonizowanej wskazują, że ma ona prozdrowotne działanie i dzięki temu szerokie zastosowanie w profilaktyce i leczeniu wielu dolegliwości. Kiedy warto ją pić?

Nerki

Woda jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania nerek, dlatego picie jej w odpowiedniej ilości każdego dnia może zapobiegać ich dolegliwościom. Niewystarczająca ilość wody może prowadzić do powstawania piasku i złogów – kamieni nerkowych.

Alkaliczna woda jonizowana ma wspomagać funkcjonowanie nerek skuteczniej niż zwykła woda, co wynika z faktu, że ma ona odczyn zasadowy. Lepiej wchłania się w organizmie, a jej odpowiednia struktura zapobiega wytrącaniu się minerałów, redukując ryzyko kamicy nerkowej. Także upatruje się w niej naturalnego leku na tę dolegliwość – ma aktywować rozpuszczanie piasku i kamienia w nerkach, pomagając w ich oczyszczeniu.

Układ moczowy

Woda zasadowa poprzez redukcję kwasowości organizmu pomaga nie tylko nerkom, lecz także innym elementom układu moczowego. Woda zjonizowana wspomaga pracę dróg moczowych, pęcherza moczowego i cewki moczowej.

Dna moczanowa

Dna moczanowa, czyli podagra to choroba, w której dochodzi do niewłaściwych przemian metabolicznych kwasu moczowego. Jego nadmierne stężenie powoduje tworzenie się kryształków – moczanów, które wywołują stany zapalne w tkankach. Dna moczanowa objawia się głównie przez silne bóle stawowe i zniekształcenia stawów.

„Żywa woda” ma pomagać w leczeniu dny moczanowej poprzez redukowanie ilości kwasu moczowego i jego produktów przemiany, które usuwane są wtedy z organizmu. W efekcie przywraca prawidłową równowagę kwasowo-zasadową, a ataki podagry zdarzają się znacznie rzadziej lub całkowicie zanikają.

Wątroba

Wątroba jest bardzo ważnym narządem, który odpowiada za naturalne oczyszczanie organizmu z toksyn. Gdy działa prawidłowo, zapobiega kumulowaniu się w nim szkodliwych produktów przemiany materii. Schorzeniom wątroby sprzyja dieta bogata w tłuszcze nasycone, picie alkoholu. Osłabiają ją także wirusy.

Stosowanie wody zjonizowanej pomaga w oczyszczaniu organizmu, wspomagając dzięki temu działanie wątroby. Jej silny potencjał antyoksydacyjny usuwa szkodliwe wolne rodniki – reaktywne formy tlenu, które działają destrukcyjnie na hepatocyty, czyli komórki wątroby.

Cukrzyca

Cukrzyca uznawana jest w obecnych czasach za chorobę cywilizacyjną. Cukrzycy typu 2, która diagnozowana jest najczęściej, sprzyjają nadwaga i otyłość wynikające z nieprawidłowej diety i braku ruchu.

Woda jonizowana ze względu na swoje wyższe pH wspiera pracę trzustki, która wydziela insulinę stabilizującą pozom cukru we krwi. Dzięki działaniu wody alkalicznej możliwe jest zredukowanie poziomu glukozy, a tym samym wydzielanej insuliny. Długotrwale pita „żywa woda” pomaga zarówno w przypadku osób narażonych na cukrzycę, jak i diabetyków.

Cholesterol

Cholesterol jest ważnym składnikiem uczestniczącym w wielu przemianach w organizmie człowieka, ale w nadmiarze sprzyja on rozwojowi miażdżycy – groźnej choroby naczyń krwionośnych.

Za pomocą wody alkalicznej możliwe jest zredukowanie poziomu cholesterolu oraz trójglicerydów, czyli lipidów we krwi. Wynika to z faktu, że woda alkaliczna potrafi wyrównać poziom kwasowo-zasadowy organizmu człowieka, który sprzyja tworzeniu się blaszek miażdżycowych odkładających się w naczyniach krwionośnych. Pomaga także w ich rozpuszczaniu i dzięki temu poprawia ona pracę układu krwionośnego i serca.

Ciśnienie tętnicze

Zjonizowana woda może również stabilizować ciśnienie tętnicze krwi, dzięki czemu zmniejsza ryzyko dolegliwości jak zawały serca, udary mózgu.

Sprzyja ona też rozrzedzeniu krwi, dlatego zapobiega tworzeniu się groźnych dla układu krążeniowego zakrzepów.

Refluks

Refluks jest dolegliwością, w której dochodzi do cofania się treści pokarmowej z żołądka do przełyku. Dochodzi wtedy do nieprzyjemnych objawów jak pieczenie, palenie w przełyku, odbijanie się, kwaśny posmak w jamie ustnej.

Do refluksu żołądkowo-przełykowego dochodzi na skutek nadkwasoty. Jest to między innymi efekt jedzenia zbyt dużej ilości produktów kwasotwórczych. Poza odpowiednią dietą, która pomaga w zmniejszeniu nadkwasoty, warto stosować wtedy „żywą wodę”, która poprzez swój alkalizujący potencjał potrafi zredukować nadmierną kwasowość. Stosowanie wody zjonizowanej w rezultacie pozwala na złagodzenie dolegliwości żołądkowych.

Odporność

Prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego to podstawowy czynnik dobrego zdrowia. Jego zaburzenia przekładają się na częste zakażenia bakteryjne, grzybicze, wirusowe oraz sprzyjają też chorobom autoimmunologicznym – z autoagresji.

Zwolennicy „żywej wody” wskazują, że potrafi ona podnosić poziom odporności organizmu, dlatego zalecana jest ona w przypadku osób często zapadających na różne infekcje.

Nowotwory

Woda jonizowana, według zwolenników jej stosowania, ma leczyć nowotwory. Może wskazywać na to jej silny potencjał antyoksydacyjny, jednak wykonane na razie badania naukowe nie potwierdzają takiego działania „żywej wody”.

Zmęczenie

Przemęczenie jest jednym z objawów utraty równowagi pH – kwasowo-zasadowej, a dokładnie nadmiernego zakwaszenia organizmu, które dotyka wielu osób. Zastosowanie wody alkalizowanej pomaga w wyrównaniu poziomu pH, a dzięki temu zmniejsza zmęczenie i dodaje energii.

Odchudzanie

Woda ma bardzo duże znaczenie w dietach wspomagających odchudzanie. Picie dużej ilości wody aktywuje procesy metaboliczne, sprzyja przez to szybszej przemianie materii. Woda dodatkowo poprawia pracę układu pokarmowego, który lepiej trawi pokarmy. Pita przed posiłkami pomaga w zmniejszeniu ich porcji i szybszemu uzyskaniu sytości.

Aby uzyskać jeszcze lepsze rezultaty w odchudzaniu, warto sięgnąć po wodę zjonizowaną, która ze względu na swoje właściwości redukuje zakwaszenie organizmu, sprzyja usuwaniu szkodliwych produktów przemiany materii i powoduje, że diety redukcyjne mogą być jeszcze skuteczniejsze.

Włosy

Woda jonizowana pomaga w redukcji dolegliwości jak nadmierne wypadanie włosów, słabe włosy, włosy z tendencją do łamliwości i plątania. Co ważne, działa ona skutecznie zarówno wewnętrznie, jak i na zewnątrz.

Do stosowania wewnętrznego stosuje się wodę o pH wyższym, zasadowym, natomiast do pielęgnacji włosów można stosować zarówno wodę zasadową, jak i kwasową, która nie nadaje się do picia. Płukanie włosów wodą kwasową powoduje domknięcie ich łusek i sprawia, że stają się miękkie i błyszczące.

Trądzik

Do trądziku dochodzi na skutek przemian hormonalnych, które powodują nasilenie produkcji sebum – łoju skórnego. Bytujące na skórze bakterie mogą wtedy powodować powstawanie nieestetycznych, bolących wyprysków.

Skórę trądzikową można skutecznie pielęgnować za pomocą wody zjonizowanej. Picie wody zasadowej wspomaga detoks organizmu od środka, natomiast stosowanie wody kwaśnej z zewnątrz pomaga w oczyszczaniu skóry twarzy – poprzez jej kwaśny odczyn można zneutralizować znajdujące się na niej bakterie.

Uszkodzenia skóry

Woda zjonizowana pomaga też w leczeniu uszkodzeń skórnych, na przykład ran, otarć, zadrapań, oparzeń oraz innych dolegliwości dermatologicznych. Stosowana wtedy woda o lekko kwaśnym odczynie wspomaga naturalne procesy regeneracyjne skóry.

Sprzątanie

„Woda martwa”, czyli kwasowa polecana jest również w sprzątaniu. Ze względu na jej działanie możliwe jest skuteczne usuwanie zanieczyszczeń, a także drobnoustrojów na powierzchniach.

Wady i zalety wody zjonizowanej

Woda zjonizowana w porównaniu do zwykłej prezentuje szereg specjalnych właściwości. Jakie są główne zalety i wady stosowania wody zjonizowanej?

Zalety wody jonizowanej:

• Uzyskuje dodatkowe właściwości w stosunku do zwykłej wody
• Jest produktem naturalnym – biozgodnym z organizmem człowieka
• Ma szerokie zastosowanie jako woda zasadowa i kwasowa
• Pomaga w redukcji różnych dolegliwości całego ciała
• Skutecznie nawadnia organizm i wspomaga jego detoks

Wady wody jonizowanej:

• Do jej przygotowania konieczne jest zakupienie specjalnego urządzenia
• Nie wszystkie przypisywane „żywej wodze” właściwości zostały udowodnione naukowo

Ile i jak pić?

Wodę zjonizowaną można pić dokładnie tak, jak zwykłą wodę, najlepiej na zimno, bez przegotowania, ponieważ wtedy zapewnia ona najwięcej korzyści.

Na początku zaleca się picie 1 szklanki wody alkalicznej dziennie, natomiast po tygodniu można zwiększyć jej ilość do 3 szklanek na dzień. Po 2-3 tygodniach można dojść już do poziomu 6 szklanek na dzień.

Warto wskazać, że dla początkujących osób nie zaleca się picia wody o bardzo wysokim odczynie pH. Najlepiej rozpocząć wtedy od niższego poziomu, a następnie stopniowo zwiększać jej alkaliczność, aż do pH na poziomie maksymalnym 10,5.

Wodę jonizowaną można pić bez żadnych dodatków lub zastosować do niej zioła, aby stworzyć napój o wszechstronnym działaniu prozdrowotnym. Najlepsze efekty ma jednak dawać wtedy, gdy pita jest bez dodatków.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Alkaliczna „żywa woda” jest bardzo dobrym sposobem na nawadnianie organizmu, ale warto jednak wskazać, że nie jest ona rekomendowana dla każdego.

Wody zjonizowanej w znacznych ilościach nie powinny stosować osoby w poniższych grupach:

• Dzieci do 3. roku życia
• Seniorzy w podeszłym wieku
• Kobiety w ciąży

Warto też pamiętać, że woda jonizowana nie nadaje się do popijania nią leków, ponieważ może wpływać na ich skuteczność działania. Czas pomiędzy wypiciem „żywej wody” a zastosowaniem leków powinien wynieść 45-60 minut.

Jak zrobić wodę jonizowaną?

Wodę zjonizowaną można kupować jako gotową, ale najlepiej przygotowywać ją samodzielnie, ponieważ jest najświeższa i można mieć pewność jej właściwości. Do jonizowania wody służą specjalne urządzenia – jonizatory.

Jonizator podłączany jest do źródła energii elektrycznej i wywołuje proces elektrolizy, podczas którego powstają woda kwasowa oraz woda zasadowa. Dostępne są też jonizatory z filtrami. Wybrane modele pozwalają również na produkowanie innych typów wód, na przykład wody srebrnej o silnych właściwościach antybakteryjnych.

W użyciu znajdują się różne rodzaje jonizatorów wody:

• Jonizatory w kształcie czajnika na wodę – wyglądają jak zwykły czajnik, jednak nie gotują, ale jonizują wodę. Mają pojemność od 0,7 do 3 litrów. Wybrane modele pozwalają na wybór stopnia zasadowości lub kwasowości wody. Wewnątrz dzbanków umieszcza się specjalne membrany, które zapobiegają mieszaniu się wody kwasowej i zasadowej.
• Jonizatory w formie termosu na wodę – są bardziej poręczne od jonizatorów w kształcie czajników. Mają mniejszą pojemność – około 0,5 litra. Nadają się podróż, podczas uprawiania sportów. Wykorzystują specjalne wkłady mineralne, które zmieniają parametry wody.
• Jonizatory montowane w instalacji wodnej – umieszczane są w instalacji wodnej, dlatego pozwalają na korzystanie z wody zjonizowanej bezpośrednio z kranu w kuchni. Montaż tego typu jonizatorów jest najdroższy, ale są one najbardziej wydajne i najwygodniejsze w stosowaniu.

Cena

Koszt zakupu jonizatora do wody zależny jest od jego typu. Wydatek to najczęściej od około 250 złotych za jonizator w formie termosu do nawet ponad 5000 złotych za urządzenie montowane w instalacji wodnej.

Jonizatory wody oferowane są w różnych sklepach. Najszerszy asortyment urządzeń dostępny jest w sklepach internetowych oraz bezpośrednio na stronach producentów urządzeń jonizujących wodę.

Opinie

Woda jonizowana ma zróżnicowane opinie. Jej zwolennicy wskazują, że pomaga ona w zapobieganiu i redukowaniu różnych dolegliwości, natomiast przeciwnicy mówią, że jej działanie nie zostało w pełni udowodnione, a drogie urządzenia do jonizacji to oszustwo.

W świetle obecnych badań można powiedzieć, że woda zjonizowana ma potencjał prozdrowotny, jednak wskazania, że ma pomagać na trudne w leczeniu choroby, w tym nowotwory, nie mają na razie potwierdzenia w rzetelnych analizach naukowych.

Podsumowując, woda jonizowana, w tym woda zasadowa oraz kwasowa, może być naturalnym sposobem na poprawę witalności, urody i samopoczucia.

Post Woda jonizowana – właściwości, wady i zalety, opinie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Definicja

Witamina D to steroidowy organiczny związek chemiczny, który rozpuszczalny jest w tłuszczach. Wywiera ona duży wpływ na zdrowie człowieka już od pierwszych dni życia.

Chociaż zalicza się ją do witamin, to jednak w rzeczywistości jest ona prohormonem, czyli związkiem służącym do produkcji aktywnej biologicznie formy – hormonu określanego jako 1,25-dihydroksycholekalcyferol, inaczej kalcytriol lub 1,25(OH)2D3.

Rodzaje

Witamina D nie jest tak naprawdę jednym związkiem, lecz grupą związków. Różnią się one pomiędzy sobą budową łańcucha bocznego, co przekłada się również na ich właściwości.

Do witaminy D zaliczają się:

• ergokalcyferol, czyli witamina D2 – forma występująca w organizmach roślinnych i w drożdżach
• cholekalcyferol, czyli witamina D3 – forma występująca w organizmach zwierzęcych

Dla człowieka kluczowe znaczenie ma cholekalcyferol. Wykazuje one szerokie działanie biochemiczne, między innymi ma kluczowe znaczenie dla prawidłowej gospodarki wapniowo-fosforanowej, a tym samym dla formowania się tkanki kostnej. Jest to jednak tylko jedna z jego właściwości, ponieważ w świetle prowadzonych badań witamina ta posiada znacznie szersze działanie.

Występowanie

Organizm człowieka zaopatrywany jest w witaminę D3 przez źródła jak:

• biosynteza
• naturalne źródła
• suplementy diety

Biosynteza

Głównym źródłem witaminy D w organizmie człowieka jest biosynteza zachodząca w skórze.

Witamina D2 oraz witamina D3 nie mają aktywności biologicznej, co oznacza, że nie wykazują one działania i nie są wykorzystywane przez organizm. Dopiero na skutek szeregu przemian chemicznych dochodzi do ich aktywacji.

Człowiek jest w stanie produkować witaminę D samodzielnie. Do tego procesu dochodzi przy wystawieniu skóry na światło słoneczne. Właśnie dlatego do niedoborów witaminy dochodzi głównie wtedy, gdy słońca brakuje, czyli jesienią i zimą.

Pamiętaj! Aby organizm mógł wytworzyć witaminę D3 w dużej ilości, należy przebywać na słońcu około 15 minut w godzinach pomiędzy 10:00 a 15:00 i bez kremu przeciwsłonecznego na skórze eksponować około 18% ciała. W taki sposób nie można przedawkować ilości witaminy.

Prowitaminą, która służy do wytwarzania witaminy D3 w organizmie człowieka, jest 7-dehydrocholesterol. Pod wpływem światła słonecznego dochodzi do przemiany tego związku do prewitaminy D, a następnie witaminy D3. Aby uzyskać swoją aktywną biologicznie formę, musi ona najpierw zostać zamieniona w kalcyfediol, czyli 25(OH)D w wątrobie. W tej postaci jej zapasy magazynowane są w organizmie. Końcowy etap to przekształcenie kalcyfediolu do kalcytriolu, czyli 1,25(OH)2D3. Proces przekształcania witaminy w jej aktywną formę określany jest jako hydroksylacja.

Naturalne źródła

Witamina D może być także dostarczana do organizmu człowieka wraz z pożywieniem. Znajduje się ona głównie w produktach zwierzęcych jako cholekalcyferol, czyli forma D3. W formie D2 występie ona głównie w grzybach kapeluszowych oraz w drożdżach.

Naturalne źródło witaminy D to przede wszystkim ryby oraz oleje rybie, w tym tran. W mniejszej ilości występuje ona w nabiale – mleku i przetworach mlecznych. Warto jednak pamiętać o tym, że żywność dostarcza niewielkie ilości tego związku w porównaniu z syntezą w skórze.

Wybrane źródła witaminy D3 na 100 g:

• Węgorz świeży – 1200 j.m.
• Śledź w oleju – 808 j.m.
• Łosoś – 540 j.m.
• Śledź marynowany – 480 j.m.
• Żółtka jaj – 54 j.m.
• Ser żółty – 7,6-28 j.m.

Pamiętaj! Ilość witaminy D podawana jest w jednostce międzynarodowej, czyli inaczej j.m., która także określana jest skrótowo jako IU od angielskiego International Unit. To podstawowa jednostka aktywności substancji czynnych biologicznie, która stosowana jest zamiast jednostki miary.

Suplementy diety

Źródłem witaminy D dla człowieka są również suplementy diety. Dzisiaj stosowane są coraz częściej, gdyż wiele osób ma jej niedobory, które można uzupełnić jedynie za pomocą odpowiednich preparatów.

Suplementy diety z witaminą D mają postać:

• kapsułek
• tabletek
• kropli
• sprayów

Dostępne w sprzedaży preparaty różnią się również pomiędzy sobą dawkami, które wyrażane są w j.m., inaczej IU. Najczęściej spotykana dawka to 2000 IU w przypadku suplementów dedykowanych dla osób dorosłych. Suplementy dla dzieci oferowane są głównie w formie kropli i mają mniejsze dawkowanie, które dobiera się w zależności od masy ciała dziecka.

Właściwości

Początkowo witamina D3 określana była jako witamina A (od angielskiego antirachitic, czyli przeciwkrzywicza). Wynikało to z faktu, że potrafi ona chronić przed krzywicą oraz wspiera prawidłowe formowanie się kośćca.

Pod względem właściwości witamina D:

• jest rozpuszczalna w tłuszczach i nie rozpuszcza się w wodzie
• jest wysoce odporna na rozpad pod wpływem wysokiej temperatury
• jest podatna na promieniowanie UV, dlatego nie należy przechowywać jej w miejscu narażonym na słońce
• jest wrażliwa na działanie kwasów
• jest magazynowana w tkance tłuszczowej i wątrobie

Rola w organizmie człowieka

Ze względu na wszechstronne właściwości witamina D3 określana jest często jako „eliksir życia”. Dba ona o szereg układów i narządów ciała człowieka, a dzięki temu pozwala na poprawę samopoczucia na każdym etapie życia.

Związek ten bierze udział w wielu procesach biochemicznych jeszcze na etapie prenatalnym. Niedobory mogą prowadzić do powstania poważnych dolegliwości, na które narażone są w szczególności niemowlęta.

Witamina D wpływa na:

• Układ kostny – reguluje gospodarkę wapniowo-fosforanową, odpowiadając za wytwarzanie tkanki kostnej, czyli kości i zębów.
• Układ mięśniowy – wpływa na prawidłową pracę tkanki mięśniowej.
• Układ odpornościowy – wspomaga odporność, między innymi wykazuje właściwości przeciwbakteryjne, antyoksydacyjne oraz zapobiega tworzeniu się komórek rakowych – wspiera apoptozę i angiogenezę, więc pomaga w zmniejszeniu ryzyka zachorowania na nowotwory.
• Układ nerwowy – dzięki niej mózg i komórki nerwowe, czyli neurony mogą pracować sprawnie.
• Układ krążeniowy – pomaga w pracy mięśnia sercowego, dbając o właściwe krążenie.
• Metabolizm – bierze udział w procesach metabolicznych w tkankach, umożliwia regenerację komórek wątroby i pomaga w normowaniu poziomu cukru.

Wchłanianie

Witamina D podawana doustnie wchłania się w przewodzie pokarmowym, przede wszystkim w jelicie cienkim. Proces ten wspomagany jest poprzez sole, kwasy tłuszczowe oraz kwasy żółciowe. Następnie trafia do układu limfatycznego i przekazywana jest do wątroby, gdzie bierze udział w przekształceniu do formy aktywnej – hydroksylacji.

Aby wchłanianie i przekształcenia mogły zachodzić prawidłowo, witamina ta może być spożywana w towarzystwie innych związków. Z czym najlepiej ją stosować?

Jako że witamina D3 jest związkiem rozpuszczalnym w tłuszczach, zalecane jest stosowanie jej razem z posiłkiem zawierającym tłuszcz. Także powoduje ona zwiększanie wapnia, więc zaleca się zażywać ją wraz z jego dodatkiem dla lepszej absorpcji. Właśnie wtedy organizm może wykorzystywać wszystkie te związki optymalnie.

Biodostępność witaminy D zwiększają:

• witaminy A
• witamina C
• witamina E
• witamina K2MK7
• fosfor
• wapń
• magnez
• NNKT – niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe
• resweratrol

Biodostępność witaminy D obniżają:

• alkohol
• leki kortykosteroidowe
• środki przeczyszczające

Warto wskazać, że osoby, u których występuje ryzyko osteoporozy – głównie kobiety po okresie menopauzy, powinny zażywać witaminę D w towarzystwie witaminy K2 oraz wapnia, aby wspierać zdrowie kości.

Działanie i zastosowanie

Witamina D3 w organizmie człowieka pełni wiele funkcji, dlatego też jej właściwy poziom ma kluczowe znaczenie dla zdrowia. Wpływ tego związku jest obserwowany w poniższych obszarach:

Niemowlęta

Zdecydowanie największe znaczenie witamina D ma w przypadku niemowląt. Jej braki prowadzą do krzywicy, która określana jest także jako angielska choroba.

Krzywica rozwija się u dzieci w wieku od 2 miesiąca życia do 3 roku życia i jest ona efektem zaburzeń w gospodarce wapniowo-fosforanowej na skutek braku witaminy D. Wywołuje ona wtedy zmiany w układzie kostnym o charakterze zaburzeń rozwojowych. Krzywica prowadzi między innymi do koślawości i szpotawości kolan, wad kręgosłupa jak skolioza, kifoza, lordoza, nieprawidłowej budowy czaszki, zniekształceń kości miednicy i klatki piersiowej. Również związana jest z opóźnieniem rozwoju psychomotorycznego i upośledzeniem odporności.

Aby zapobiegać krzywicy, bardzo ważna jest profilaktyka, dlatego w opiece pediatrycznej niemowląt stosowane jest doustne podawanie witaminy D3, najczęściej w formie kropli. Dzięki temu mały organizm dziecka może otrzymać właściwą ilość tego ważnego związku.

Osteomalacja i osteoporoza

Wpływ witaminy D na metabolizm kości jest widoczny także w przypadku osób narażonych na osteomalację oraz osteoporozę, czyli dolegliwości związanych z nieprawidłową budową kości na skutek ich obniżonej mineralizacji.

Osteomalacja prowadzi do rozmiękczenia kości, natomiast osteoporoza do ubytków w tkance kostnej, co powoduje osłabienie jej struktury, a tym samym zwiększa ryzyko pojawienia się złamań.

Najczęściej osteomalacja i osteoporoza dotykają kobiet po okresie menopauzy, co powiązane jest ze zmianami hormonalnymi zachodzącymi w organizmie. Również narażone są na nie osoby o ubogiej diecie, palacze papierosów, alkoholicy, osoby chorujące na cukrzycę, RZS – reumatoidalne zapalenie stawów, kamicę nerkową, długotrwale unieruchomione.

Właściwa ilość witaminy D3 dba o mineralizację kości, dlatego zmniejsza ryzyko dolegliwości jak osteomalacja i osteoporoza.

Próchnica

Ze względu na fakt, że cholekalcyferol wpływa na układ kostny, ma on także duże znaczenie dla prawidłowej budowy zębów.

Obniżona ilość tego związku sprzyja osłabieniu struktury tkanki zębowej przez obniżenie jej mineralizacji, co z kolei prowadzi do zwiększonego ryzyka pojawienia się próchnicy. Dodatkowo ryzyko to zmniejszone jest przez oddziaływanie na układ odpornościowy, ponieważ powoduje aktywację białek obronnych.

Odporność

Niedobór witaminy D może powodować zaburzenia odporności – zwiększone ryzyko zachorowania na infekcje, między innymi grypę, przeziębienia. Właśnie dlatego osoby o słabszym układzie immunologicznym powinny pamiętać o tym, by w swojej diecie zawsze zawierać właściwą ilość tego związku.

Cholekalcyferol wykazuje działanie immunomodulujące, czyli reguluje pracę układu odpornościowego, a także przeciwbakteryjne przez aktywowanie katelicydyny, która niszczy ściany komórkowe bakterii.

Nowotwory

Badania prowadzone nad witaminą D wykazały, że ma ona działanie antynowotworowe. Zapobiega tworzeniu się komórek nowotworowych, a także oddziałuje na apoptozę – destrukcję komórek oraz na angiogenezę – tworzenie się nowych naczyń włosowatych.

Zauważono między innymi niższe ryzyko zachorowania na raka jelita grubego u osób, które miały wyższy poziom witaminy D3. Również pojawiają się doniesienia na temat jej skutecznego działania w profilaktyce raka piersi, prostaty.

Właśnie dlatego osoby chcące zmniejszyć ryzyko zachorowania na nowotwory powinny pamiętać o tym, aby w swojej diecie dbać o właściwy poziom witaminy D3.

Ciśnienie krwi

Odpowiedni poziom witaminy D jest wiązany z ciśnieniem krwi. Jej braki mają zmniejszać nadciśnienie tętnicze, jednak w badaniach nie udało się tego potwierdzić jednoznacznie.

Serce

Cholekalcyferol ma zbawienny wpływ na serce, dlatego jego suplementacja pomaga w ochronie tego ważnego narządu przed poważnymi dolegliwościami – chorobą wieńcową, miażdżycą, zawałem serca.

Związek ten powoduje zredukowanie poziomu „złego” cholesterolu LDL oraz pomaga w podwyższaniu poziomu cholesterolu „dobrego”, czyli HDL. Wspomaga działanie tkanki mięśniowej, a więc także mięśnia sercowego. W efekcie zmniejsza ryzyko chorób serca, które są jedną z głównych przyczyn zgonów na świecie.

Pamięć i koncentracja

Poprzez wpływ na układ nerwowy witamina D3 pomaga w zapamiętywaniu i koncentracji, dlatego też o jej uzupełnianiu powinny pamiętać osoby, które chcą zachować jasność umysłu na wiele lat. Z tego względu jest ona także rekomendowana dla uczniów i studentów.

Bezsenność

Badania prowadzone nad witaminą D wykazały także, że jej obniżony poziom w osoczu sprzyja zaburzeniom snu. Zatem osoby cierpiące z powodu bezsenności powinny zdecydować się na rozpoczęcie suplementacji tego związku.

Depresja

Oddziaływanie witaminy D na układ nerwowy widoczne jest również na przykładzie samopoczucia. Według doniesień naukowych niski poziom witaminy D sprzyja pojawianiu się zaburzeń depresyjnych. Aby polepszyć nastrój, można zatem systematycznie stosować suplementy zawierające tę witaminę. Warto jednak pamiętać, że nie zastąpią one wizyty u psychologa lub psychiatry.

Tkanka mięśniowa

Niedobory witaminy D przekładają się na pojawianie się bólów mięśniowych, czyli mialgii. Ze względu na jej pozytywny wpływ na tkankę mięśniową jest ona zalecana również u sportowców.

Odchudzanie

Istnieje związek pomiędzy odpowiednim poziomem witaminy D3 oraz odchudzaniem. Wynika to z faktu, że obecność tego związku sprzyja szybszemu spalaniu tkanki tłuszczowej. To kwestia wydzielania kortyzolu, który sprzyja odkładaniu się tłuszczu wokół pasa. Witamina D wraz z wapniem obniżają jego ilość. Dodatkowo sprzyja ona produkcji leptyny – hormonu odpowiadającego za uczucie sytości.

Choroba Hashimoto

U osób z chorobą Hashimoto, czyli autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy powodującym jej zanik i niedoczynność często diagnozuje się obniżoną ilość witaminy D we krwi. Według badań sprzyja to pojawianiu się stanu zapalnego oraz wytwarzaniu przeciwciał przeciwtarczycowych anty-TPO.

Poprzez działanie immunomodulujące witamina D powoduje hamowanie limfocytów i aktywowanie makrofagów, co przekłada się na stopniowe zmniejszenie objawów towarzyszących chorobie Hashimoto.

Trądzik

Według badań cholekalcyferol ma wpływ na kondycję skóry, między innymi na trądzik, który jest poważnym problemem dotykającym nie tylko osób w okresie nastoletnim, lecz też dorosłych.

Niedobory witaminy D3 mogą sprzyjać powstawaniu zmian trądzikowych, co potwierdzają prowadzone w tym obszarze badania. Osoby z niedoborami, zażywające suplement z tą witaminą zaobserwowały u siebie poprawę stanu cery.

Łuszczyca

Łuszczyca jest schorzeniem autoimmunologicznym, czyli jest wynikiem nieprawidłowego działania układu odpornościowego. Powoduje ona powstawanie suchych, łuszczących się, swędzących plam na skórze.

Niskie poziomy witaminy D są często diagnozowane u osób chorujących na łuszczycę. Wprawdzie nie jest to upatrywane jako przyczyna tej dolegliwości, lecz braki mogą sprzyjać jej zaostrzeniu. Stąd wskazana jest suplementacja, zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, gdy słońca jest mało.

Cukrzyca

Cukrzyca to poważne schorzenie dotykające coraz większej liczby osób. Według badań prowadzonych przez naukowców witamina D ma duże znaczenie w rozwoju tej dolegliwości metabolicznej. Wykazano, że u pacjentów z wyższym poziomem tego związku rzadziej dochodziło do występowania cukrzycy.

Wobec tego osoby z problemem nieprawidłowego poziomu cukru we krwi powinny dbać o właściwą ilość witaminy D, na przykład przez jej suplementację.

Wypadanie włosów

Witamina D3 może zapobiegać wypadaniu włosów. Jest ona odpowiedzialna za szereg procesów zachodzących w tkance skórnej głowy, między innymi uczestniczy w cyklu odnowy naskórka i stymulacji nowych mieszków włosowych. Stąd niedobory tej witaminy mogą sprzyjać nadmiernej utracie włosów.

Suplementacja witaminy D pomaga w zmniejszeniu wypadania włosów, a także w poprawie ich kondycji. Ma to również związek z zachorowaniem na chorobę Hashimoto, w której jednym z objawów jest łysienie.

Zmęczenie

Nadmierne uczucie zmęczenia, senności, brak energii bardzo często są efektem nieprawidłowej diety, która nie dostarcza wystarczającej ilości składników odżywczych. Ważnym związkiem dla witalności jest witamina D3, która pomaga w redukcji przemęczenia i poprawia ogólne samopoczucie.

Refluks

Choroba refluksowa przełyku jest jedną z powszechnie diagnozowanych dolegliwości układu pokarmowego. Nie wykazano powiązania pomiędzy suplementowaniem witaminy D3 a refluksem. Stosowanie tego związku nie przyczynia się do powstawania objawów refluksu i nie redukuje ich.

Warto jednak zaznaczyć, że zbyt duża ilość witaminy D pochodzącej z suplementów może sprzyjać dolegliwościom układu pokarmowego, między innymi objawom refluksowym.

Szumy uszne

Stosowanie witaminy D w suplementach w zbyt dużych dawkach może powodować pojawienie się szumów usznych oraz dzwonienia w uszach. Związane jest to z podwyższonym poziomem wapnia, czyli hiperkalcemią.

Menopauza

Kobiety wchodzące w okres menopauzy powinny pamiętać o dostarczaniu do swojego organizmu właściwej ilości witaminy D3. Wynika to z faktu, że na skutek zmian hormonalnych zachodzących w trakcie menopauzy, dochodzi do zmiany poziomu estrogenu. W efekcie zaburza to gospodarkę wapniowo-fosforanową, co z kolei skutkuje w gorszej mineralizacji kości i zwiększa ryzyko osteoporozy.

Witamina D3: badanie

Badanie poziomu witaminy D polega na oznaczeniu jej poziomu we krwi. Do wykonania badania pobierana jest krew, która następnie jest analizowana w laboratorium. Badanie to sprawdza poziom metabolitu 25(OH), 25(OH)D3.

Do zbadania poziomu witaminy D nie należy specjalnie się przygotowywać. Warto pamiętać o tym, że badania nie powinno się robić w trakcie stosowania witaminy w celach leczniczych, lecz dopiero po około 3-4 tygodniach po jej odstawieniu.

Wyniki podawane są w postaci dwóch jednostek – zależnie od miejsca badania, a mianowicie ng/ml i nmol/ml. Przy wyniku znajdują się normy, które pozwalają na określenie, czy ilość witaminy jest prawidłowa.

Przeciętny koszt badania to od 40 do 80 złotych w zależności od wybranego laboratorium analitycznego.

Normy witaminy D3

Ilość witaminy D w organizmie można oznaczyć badaniami z krwi. Stosowane jest wtedy badanie stężenia 25(OH)D3.

Normy dla witaminy D:

• niedobór < 20 ng/ml, inaczej 50 nmol/l
• niski poziom: 20-30 ng/ml, inaczej 50 do 75 nmol/l
• prawidłowy poziom: 30-50 ng/ml, inaczej 75-125 nmol/l
• podwyższony poziom: 50-100 ng/ml, inaczej 125-250 nmol/l
• potencjalnie toksyczny poziom: 100-150 ng/ml, powyżej 250 nmol/l

Warto zaznaczyć, że polskie i światowe normy dla witaminy D różnią się między sobą. Przykładowo Amerykańskie Towarzystwo Endokrynologiczne wskazuje, że poziom 40–60 ng/ml jest optymalny dla zdrowia układu kostnego.

Zapotrzebowanie

Zgodnie z danymi Polskiego Instytutu Żywności i Żywienia zapotrzebowanie na witaminę D wynosi:

• Niemowlęta – 800 j.m.
• Dzieci od 1 do 9 roku życia – 600 j.m.
• Młodzież i dorośli – 400 j.m.

Nadmiar i niedobór

Najczęściej diagnozowany jest niedobór witaminy D, jednak warto wskazać, że również jej nadmiar może powodować pojawienie się niepożądanych objawów.

Niedobór wynika głównie ze zbyt słabej biosyntezy, czyli braku możliwości produkcji witaminy słońca w skórze w okresie jesienno-zimowym. Z kolei nadmiar najczęściej jest konsekwencją stosowania zbyt dużych dawek suplementów diety.

Niedobór witaminy D – objawy:

• Krzywica – dotyczy w szczególności dzieci i młodzieży. Może prowadzić do poważnych wad rozwojowych powodujących niepełnosprawność.
• Rozmiękczenie, rozmiękanie kości, czyli osteomalacja – dolegliwość powodująca skrzywienia, złamania kości i prowadząca do ich zwyrodnień.
• Osteoporoza – powodująca zwiększone ryzyko złamań kości na skutek osłabienia ich struktury.
• Bóle kości i mięśni – dotykające osób w różnym wieku.
• Osłabienie zębów – są one w wyższym stopniu podatne na próchnicę.
• Zmniejszona odporność – powoduje zwiększone ryzyko podatności na infekcje, między innymi grypę, przeziębienia, lecz również sprzyja pojawianiu się chorób autoimmunologicznych, nowotworów.
• Objawy ze strony układu nerwowego – osłabienie, męczenie, gorsze samopoczucie, bezsenność.

Nadmiar witaminy D – objawy:

• Objawy uczuleniowe – pokrzywka, świąd skóry.
• Zaburzenia trawienia – wymioty, bóle brzucha, nudności, zaparcia, powiększenie wątroby.
• Podwyższone ryzyko kamicy nerkowej oraz kamicy pęcherzyka żółciowego.
• Zaburzenia pracy układu krążenia – nadciśnienie tętnicze, gromadzenie się wapnia w żyłach, co może powodować ich blokowanie, zaburzenia rytmu pracy serca.
• Szumy uszne i dzwonienie w uszach.
• Zaburzenia rozwoju płodu – nadmiar witaminy D jest szczególnie niebezpieczny dla kobiet ciężarnych, ponieważ może on powodować pojawienie się ciężkich zaburzeń rozwojowych płodu.
• Deformacja układu kostnego u noworodków.

Wskazania

Stosowanie witaminy D3 jako suplementu jest wskazane przede wszystkim u tych osób, u których istnieje ryzyko jej braku, a tym samym pojawienia się niepożądanych dolegliwości. Zaleca się także wykonanie badania poziomu witaminy przed rozpoczęciem suplementacji.

Na niedobór witaminy D narażone są poniższe grupy:

• niemowlęta i dzieci
• seniorzy
• sportowcy
• osoby spędzające dużo czasu w pomieszczeniach
• osoby z chorą tarczycą
• osoby z niedoczynnością przytarczyc
• kobiety po menopauzie

Witamina D3- dawkowanie

Dawkowanie witaminy D3 powinno być ustalone indywidualnie. Pod uwagę bierze się stan zdrowia oraz wiek.

Profilaktyka, czyli zapobieganie niedoborom zakłada stosowanie mniejszych dawek na poziomie od 500 do 2000 j.m., natomiast w przypadku pojawienia się dolegliwości na skutek niedoborów stosowane są dawki wyższe, w tym dawka uderzeniowa wynosząca 10000-20000 j.m, która powinna być podawana najlepiej pod kontrolą lekarza.

Dzienne dawkowanie profilaktyczne:

• dzieci po 4 tygodniu życia do 2-3 roku życia – 500 j.m.
• wcześniaki, bliźnięta – 1000 j.m.
• kobiety ciężarne i karmiące piersią – 2000 j.m.
• pozostałe osoby – około 500-1000 j.m.

Dzienne dawkowanie lecznicze:

• dzieci i młodzież od 4 tygodnia życia do 18 roku życia – 3000-10000 j.m. przez okres 4-6 tygodni
• krzywica, osteomalacja – 1000-5000 j.m.
• osteoporoza – 1000-3000 j.m.
• niedoczynność przytarczyc – 10000-20000 j.m.

Pamiętaj! Dawka powinna być dopasowana także do masy ciała, dlatego w przypadku osób otyłych konieczne jest zwiększenie dawki. Najczęściej stosuje się wówczas dawkę podwójną.

Przelicznik mikrogram na IU, j.m.

Dawkowanie jest podawane w dwóch jednostkach – mikrogramach oraz j.m., inaczej IU, czyli jednostkach międzynarodowych. W celu sprawdzenia dawki i jednostki stosuje się przelicznik.

1 µg (mcg, mikrogram) = 40 j. = 40 IU

Stosowanie

Witaminę D w celach profilaktycznych powinno się stosować głównie w okresie jesienno-zimowym. Osoby, które przebywają przez długi czas w domu, dlatego nie wychodzą na słońce, powinny także stosować ją przez cały rok.

Suplementacja w przypadku wskazań leczniczych powinna być prowadzona aż do momentu uzupełnienia poziomu, co można potwierdzić badaniami z krwi.

Czy witaminę D powinno się stosować przed czy po jedzeniu? Zaleca się zażywanie jej w trakcie jedzenia lub opcjonalnie przed albo po, niezależnie od pory dnia. Najlepiej stosować ją przy posiłku bogatym w tłuszcze.

Pamiętaj! Podczas suplementacji witaminy D warto systematycznie prowadzić badania poziomu wapnia we krwi, ponieważ witamina ta sprzyja jego większemu wchłanianiu i może prowadzić do hiperkalcemii.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Osoby rozważające suplementację witaminy D3 powinny pamiętać o tym, że ma ona określone przeciwwskazania i skutki uboczne.

Przeciwwskazania do stosowania:

• alergia na składniki preparatu
• nadmiar witaminy D
• nadmiar wapnia – hiperkalcemia
• rzekoma niedoczynność przytarczyc
• ciężka niewydolność nerek
• kamica nerek

Skutki uboczne:

• dolegliwości żołądkowo-jelitowe
• skórne reakcje uczuleniowe
• szumy uszne i dzwonienie w uszach
• przy długim stosowaniu lub bardzo wysokich dawkach – hiperkalcemia

Jaka jest najlepsza?

Najlepszy preparat z witaminą D3 to taki, który zawiera odpowiednią dawkę oraz jest wygodny w stosowaniu. Zawsze warto poszukiwać preparatów posiadających etykietę leku zamiast suplementu.

Preparat warto dobrać do indywidualnych potrzeb, między innymi zalecanego dawkowania oraz preferowanej formy – kapsułki, tabletki, płyn.

Cena

Koszt witaminy D3 w aptekach to najczęściej od około 10 do 40 złotych w zależności od formuły, dawki oraz producenta.

Opinie

Ze względu na swoje szerokie spektrum działania witamina D3 ma bardzo dobre opinie wśród stosujących ją osób. Polecana jest ona głównie przez kobiety po menopauzie oraz przez osoby z obniżoną odpornością. Także ceniona jest przez chorych na choroby autoimmunologiczne, między innymi chorobę Hashimoto, RZS, cukrzycę typu 1.

Warto zatem pamiętać o właściwym poziomie witaminy D3. Najlepiej dostarczać ją do organizmu naturalnie, czyli ze słońca, ale wtedy, gdy jest go coraz mniej, można zacząć stosować suplementy diety, które pozwalają na szybkie uzupełnienie jej ilości. Dzięki temu można zadbać o zdrowie całego organizmu!

Biologia i uprawa

Drzewo perełkowca japońskiego zaliczane jest do rodziny bobowatych (Fabaceae). Wbrew swojej nazwie nie pochodzi z Japonii, lecz z terenów Chin i Korei. Do Europy sofora japońska została sprowadzona w połowie XVIII wieku – można podziwiać ją między innymi we francuskich i angielskich ogrodach. W Polsce rośnie między innymi w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Warszawskiego.

Wyróżnia się wiele odmian perełkowca, które różnią się pomiędzy sobą wyglądem, lecz mają podobne właściwości. Są to:

• Styphnolobium japonica f. oligophylla
• Styphnolobium japonica f. pendula
• Styphnolobium japonica var. pubescens
• Styphnolobium japonica var. violacea

Sofora japońska jest drzewem dorastającym do 25 metrów wysokości. Wyróżnia się zaokrągloną koroną, w niektórych odmianach płaczącą, kolumnową. Dla uzyskania estetycznego wyglądu może być przycinana. Ma drobne, jajowate, ostro zakończone listki – z góry zielone, natomiast od spodu szarawe. Charakterystyczne dla perełkowca są jego owoce. Mają postać zielonych strąków, w których znajdują się okrągłe nasiona przypominające perełki – stąd jego nazwa.

Pod względem uprawy perełkowce japońskie nie są wymagające. Najlepiej rosną na glebach żyznych, słonecznych, lekko osłoniętych. Są wysoce odporne na susze, zanieczyszczenia. Nie są jednak odporne na mrozy – szczególnie podatne na chłód są siewki sofory oraz młodsze osobniki.

Perełkowiec łatwo rozmnaża się z nasion. Można kupić też jego sadzonki. Drzewa są miododajne i kwitną od lipca do sierpnia, natomiast owocują od września do listopada. Rosną powoli. Pierwsze owoce wydają dopiero po 30 latach od zasadzenia. W polskich warunkach rzadko owocują – jest to możliwe tylko po długim i ciepłym lecie.

Perełkowiec japoński: właściwości

Ze względu na swoje cenne dla zdrowia składniki perełkowiec japoński jest od wielu wieków używany w tradycyjnej medycynie Dalekiego Wschodu. Wchodzi w skład 50 podstawowych ziół chińskich – najbardziej cenionych w medycynie ludowej tego kraju.

Jako surowiec zielarski stosowane są przede wszystkim jego kwiaty w pąkach i owoce. Są pozyskiwane z kwitnących i owocujących drzew, a następnie suszone.

Substancje aktywne perełkowca japońskiego:

• do 30% flawonoidów, w tym kwercetyna i rutyna, które wspierają działanie naczyń krwionośnych i poprawiają krążenie
• fosfolipidy
• alkaloidy
• polisacharydy
• olejki eteryczne
• kwasy organiczne
• witaminy C, P

Działanie i zastosowanie sofory japońskiej

Szupin japoński jest ziołem o wszechstronnym zastosowaniu leczniczym. Najczęściej rekomendowany jest na dolegliwości związane z sercem oraz z układem krążenia, ale również pomaga w wielu innych przypadłościach.

Działanie perełkowca japońskiego:

• zmniejsza ilość cholesterolu
• normalizuje ciśnienie krwi
• uszczelnia i wzmacnia naczynia krwionośne
• rozpuszcza zakrzepy żylne
• łagodzi krwawienia
• zapobiega drętwieniu kończyn
• wspomaga układ pokarmowy
• zmniejsza stany zapalne
• silny antyoksydant
• zwalcza drobnoustroje, pasożyty
• wspomaga gojenie się ran

Przygotowywane z sofory japońskiej przetwory mogą być używane jako naturalne remedium w leczeniu i profilaktyce różnych schorzeń. Szerokie spektrum działania powoduje, że sprawdza się między innymi na:

Osłabione naczynia krwionośne

Słabe naczynia krwionośne sprzyjają wielu dolegliwościom – od pajączków widocznych pod skórą aż do schorzeń układu krążeniowego. Jednym z głównych zastosowań sofory chińskiej jest poprawa kondycji kruchych naczyń krwionośnych – kwercetyna i rutyna powodują wzmacnianie i uelastycznienie ich ścianek, co zmniejsza ryzyko pękania, krwawień, na przykład krwotoków z nosa.

Nadciśnienie tętnicze

Podwyższone ciśnienie tętnicze sprzyja wielu groźnym dolegliwościom, między innymi chorobie wieńcowej, zawałom serca oraz udarom mózgu. Perełkowiec japoński redukuje poziom ciśnienia tętniczego u osób z nadciśnieniem – polecany jest dla osób z ryzykiem schorzeń kardiologicznych.

Cholesterol

Chociaż cholesterol jest niezbędny do prawidłowego działania całego organizmu człowieka, jego nadmiar jest powiązany z ryzykiem miażdżycy naczyń krwionośnych, a tym samym może prowadzić do poważnych schorzeń serca. Szupin zmniejsza ilość „złego” cholesterolu, czyli LDL, który odpowiedzialny jest za wzrost ryzyka tych dolegliwości.

Żylaki

Dobroczynne działanie perełkowca na układ krwionośny powoduje, że jest on polecany osobom z żylakami. Stosowanie tego ziela poprawia przepływ krwi w naczyniach i redukuje objawy przewlekłej niewydolności żylnej jak drętwienie i mrowienie nóg, skurcze łydek, które towarzyszą żylakom.

Hemoroidy

Również perełkowiec japoński pozwala na zredukowanie dolegliwości towarzyszących żylakom odbytu, czyli hemoroidom.

Układ trawienny

Działanie rozkurczowe, przeciwzapalne i antyseptyczne szupinu powoduje, że jest on korzystny dla układu pokarmowego. Wśród wskazań do jego stosowania znajdują się choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, niestrawność, pasożyty układu pokarmowego.

Osłabiona odporność

Ze względu na zawartość rutyny i witaminy C sofora chińska jest naturalnym suplementem wzmacniającym odporność, redukującym ryzyko przeziębień i grypy oraz innych infekcji wirusowych, bakteryjnych, grzybiczych.

Alergie

Pojawiają się doniesienia, że perełkowiec japoński pomaga w redukcji alergii. Wykazuje działanie antyhistaminowe.

Choroby dermatologiczne

Antyseptyczne, przeciwzapalne napary i wyciągi z perełkowca japońskiego pomagają w leczeniu chorób dermatologicznych.

Napary z perełkowca polecane są na:

• popękane naczynka (pajączki)
• trudno gojące się rany
• owrzodzenia
• oparzenia
• grzybicę
• łuszczycę
• egzemę

Dawkowanie

Dawkowanie zależne jest od formy przyjmowania perełkowca japońskiego. Najczęściej zaleca się picie 1-2 szklanek naparu dziennie lub 1-2 łyżeczek nalewki.

Przeciwwskazania

Ziele perełkowca japońskiego nie powinno być stosowane u kobiet ciężarnych i karmiących piersią, a także u osób z uczuleniem na jego składniki aktywne.

Jak stosować?

Z perełkowca japońskiego najczęściej przygotowuje się napar – herbatkę ziołową. Również jego ziele jest wykorzystane do nalewek, kropli oraz ekstraktów, czyli wyciągów. Przetwory z perełkowca japońskiego można przygotowywać samodzielnie lub kupić je jako gotowe.

Herbata

W sprzedaży dostępne jest suszone ziele sypane i herbatki ekspresowe z szupinem. Napary mogą być używane wewnętrznie i zewnętrznie do przemywania skóry.

Przepis na napar – herbatę z perełkowca japońskiego: 1-2 łyżki ziela umieścić w szklance i zalać wrzącą wodą. Ostawić na około 15 minut do zaparzenia, potem przecedzić. Zaleca się pić 1-2 szklanki dziennie.

Nalewka

Nalewkę z sofory japońskiej można przygotować samodzielnie. Zawiera cenne składniki i ma właściwości rozgrzewające.

Przepis na nalewkę z perełkowca japońskiego: świeże lub suche pąki zmieszać z alkoholem 50-60% w proporcjach od 1:3 do 1:5. Odstawić na tydzień. Następnie przecedzić. Pić 1-2 razy dziennie po łyżeczce.

Krople

W sprzedaży dostępne są krople z perełkowca o silnej koncentracji składników aktywnych. Zaleca się picie 1-2 łyżeczek po 1-2 razy dziennie przez 30 dni.

Ekstrakt/wyciąg

Wyciąg z perełkowca japońskiego ma postać skoncentrowanego płynu. Można korzystać z niego wewnętrznie – po 20-30 kropli rozpuszczonych w wodzie 3 razy dziennie, a także jako kompresy po zmieszaniu z wodą.

W sprzedaży dostępne są także kapsułki, tabletki, żele i maści do stosowania miejscowego, kosmetyki dla skóry naczynkowej, które w swoim składzie zawierają ekstrakt z perełkowca japońskiego.

Cena

Za suszone ziele z perełkowca japońskiego należy zapłacić około 13-15 złotych za 50 gramów, 26 złotych za 100 gramów.

Opinie

Sofora chińska ma wiele pozytywnych opinii także w Polsce. To ziele, które skutecznie pomaga na problemy naczyń krwionośnych, dlatego można stosować je w profilaktyce chorób sercowo-naczyniowych. Warto także wypróbować je na inne problemy naczyniowe, na przykład przy żylakach, hemoroidach, cerze naczynkowej.

Post Perełkowiec japoński – właściwości, stosowanie i uprawa pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Nazywana także złotą dziewicą, złotą rózgą, złotnikiem, ale również mimozą – nawłoć pospolita jest rośliną, która swoją ludową nazwę zawdzięcza wyjątkowemu kolorowi. To ona odpowiedzialna jest za piękne, ozłocone krajobrazy pól późnym latem i wczesną jesienią. Jej urok opiewał między innymi Julian Tuwim, pisząc „Mimozami jesień się zaczyna”. Nawłoć cieszy nie tylko oczy – jest też pełna wartościowych substancji aktywnych, które czynią z niej naturalne remedium na różne dolegliwości.

Biologia i uprawa

Nawłoć (Solidago L.) jest wieloletnią rośliną z rodziny astrowatych (Asteraceae). Włącza ona ponad 100 odmian, które spotykane są na różnych kontynentach – od Ameryki Północnej i Południowej, przez Europę, a skończywszy na Azji.

W Polsce najczęściej spotykane są gatunki:

• nawłoć pospolita (Solidago virgaurea L.)
• nawłoć olbrzymia, nazywana także późną (Solidago gigantea Aiton)
• nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis L.)
• nawłoć alpejska (Solidago alpestris)

Typowym gatunkiem jest pospolita nawłoć, która rośnie niemalże w całej Polsce. Widoczna jest między innymi na łąkach, w lasach, na polanach, w zaroślach, na miedzach, ale również w ogrodach jako roślina ozdobna.

Solidago virgaurea L. można rozpoznać po wysokiej, sztywnej łodydze, która pokryta jest krótkimi włoskami, a także po drobnych kwiatach o intensywnie żółtym kolorze zebranych w koszyczki oraz w okazałą wiechę na szczycie. Kwitnie w okresie od lipca do września.

Jako surowiec leczniczy zbiera się przede wszystkim górne części pędów do wysokości 25-30 cm podczas kwitnienia. Zbiory powinny odbywać się podczas ciepłej, suchej pogody. Następnie zebrane ziele suszy się w suszarni na siatkach albo zwieszone w pęczkach w przewiewnym miejscu w temperaturze do 40 stopni Celsjusza.

Nawłoć – złota rózga rozmnażana jest przez podział podziemnych części (karp) lub przez wysiew z nasion na wiosnę lub na jesień. Warto pamiętać, że jest ona ekspansywną rośliną, która szybko się rozprzestrzenia, dlatego należy corocznie usuwać nadmiernie rozrośnięte kłącza.

Nawłoć pospolita – właściwości

Ziele nawłoci pospolitej (Herba Solidaginis virgaureae) wyróżnia się gorzkim smakiem. Jest bogatym źródłem wielu substancji aktywnych o prozdrowotnym działaniu.

Składniki aktywne nawłoci pospolitej:

• flawonoidy – kwercetyna, rutyna
• garbniki katechinowe
• saponiny triterpenowe
• kwasy organiczne – chlorogenowy, kawowy
• olejek eteryczny
• związki fenolowe
• witamina C

Ważną właściwością nawłoci pospolitej jest także jej miododajność. Jej intensywnie żółte kwiaty są pełne wartościowego pyłku, z którego pszczoły produkują miód nazywany nawłociowym.

Jasnożółty miód nawłociowy charakteryzuje się unikatowym, lekko kwaskowatym, cytrusowym smakiem. Jest bardzo ceniony, a także droższy niż inne miody ze względu na późny okres kwitnienia nawłoci i zbiorów pyłku. Pszczelarze nie mogą wtedy zebrać całego miodu z ula – część należy zostawić pszczołom jako pokarm na zimę.

Działanie i zastosowanie złotnika

Złocona pięknymi kwiatami nawłoć pospolita posiada szerokie zastosowanie lecznicze, które spowodowało, że już przed wiekami była ona używana w medycynie naturalnej. Także dzisiaj ziele to stosowane jest w kuracji wielu dolegliwości i może zapobiegać ich powstawaniu.

Działanie nawłoci pospolitej:

• przeciwzapalne
• przeciwbakteryjne
• antyoksydacyjne
• ściągające
• detoksykujące
• żółciopędne
• moczopędne
• napotne
• łagodnie uspokajające
• redukuje ciśnienie krwi
• przeciwzakrzepowe
• uszczelniające naczynia krwionośne

Ziele nawłoci pospolitej może być używane zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne na różne schorzenia.

Zapalenie dróg moczowych

Ziele Solidago virgaurea L. używane może być jako naturalne remedium na dolegliwości układu moczowego, między innymi na zapalenie pęcherza, cewki moczowej, moczowodów, kłębuszków nerkowych oraz miedniczek nerkowych.

Kamica nerkowa

Ze złotej rózgi można korzystać pomocniczo w leczeniu kamicy nerkowej, która wywoływana jest przez złogi (kamienie) tworzące się w nerkach. Przeciwzapalne i moczopędne działanie nawłoci łagodzi dolegliwości i pomaga w usuwaniu tworzących się w układzie moczowym złogów.

Dna moczanowa

Również ziele nawłoci pospolitej stosuje się tradycyjnie w leczeniu dny moczanowej, inaczej skazy moczanowej, podagry. To dolegliwość polegająca na zapaleniu stawów w obrębie dużego palca stopy, która wywołana jest przez podwyższoną ilość kwasu moczowego we krwi.

Niestrawność

Zawarte w nawłoci składniki aktywne zmniejszają dolegliwości układu pokarmowego – żołądka i jelit. Pobudza produkcję soków żołądkowych i ma działanie żółciopędne, dzięki czemu wspomaga procesy trawienne, redukuje wzdęcia, biegunki i bóle.

Choroby reumatyczne

Ziele nawłoci pospolitej używane jest w zmniejszaniu dolegliwości towarzyszących chorobom reumatycznym – redukuje obrzęki, bóle stawowe.

Choroby sercowo-naczyniowe

Produkty na bazie mimozy polskiej mogą być używane również jako wsparcie w leczeniu chorób sercowo-naczyniowych. Zmniejszają ciśnienie krwi, uszczelniają naczynia krwionośne, a także wykazują działanie przeciwzakrzepowe, dlatego pomagają na nadciśnienie, miażdżycę, drobne krwawienia, łamliwość naczyń włosowatych – pajączki, żylaki.

Kaszel

Nawłoć pospolita ma także zastosowanie w leczeniu kaszlu występującego w dolegliwościach górnych dróg oddechowych – przeziębienia, grypy, zapalenia oskrzeli, astmy oskrzelowej. Pomaga w odkrztuszaniu zalegającej flegmy.

Detoks

Ze względu na zawartość kwasów organicznych, nawłoć stosowana jest jako środek o działaniu odtruwającym. Przyspiesza usuwanie szkodliwych produktów przemiany materii, a przez to ochrania wątrobę i nerki.

Ciąża

Nie ma badań dotyczących stosowania ziela nawłoci w okresie ciąży oraz karmienia piersią. Zaleca się stosowanie go jedynie po konsultacji z lekarzem.

Nawłoć pospolita jest także używana zewnętrznie, aby redukować liczne dolegliwości, na przykład:

• zapalenie gardła
• zapalenie jamy ustnej
• zapalenia narządów płciowych
• zapalenie mieszków włosowych
• łojotok
• trądzik
• owrzodzenia
• świąd
• wysypki
• otarcia
• trudno gojące się rany
• inne uszkodzenia skóry

Jak stosować?

Nawłoć pospolitą można wykorzystywać na wiele sposobów. Jej ziele nadaje się do użytku wewnętrznego i zewnętrznego, między innymi w formie naparów, nalewek, syropów. Powstające z niej przetwory mają charakterystyczny, gorzkawy, zielny smak i zapach.

Ziele złotnika może być używane samodzielnie, a także może ono stanowić element innych mieszanek ziołowych.

Zaleca się, aby podczas kuracji z zielem nawłoci pić dużo płynów ze względu na jego moczopędne i napotne działanie.

Dawkowanie

Zaleca się stosowanie ziela nawłoci dwa razy dziennie. Kurację można rozpocząć od pojedynczej dawki w celu sprawdzenia reakcji organizmu. Potem można przejść do wyższego dawkowania.

Nie zaleca się przekraczać zalecanej dziennej dawki – może wywołać to niepożądane skutki uboczne.

Przepisy

Suszone ziele nawłoci, ale również jej świeże kwiaty mogą być wykorzystane do przygotowania wielu przetworów, między innymi naparów (herbatek ziołowych), nalewek oraz syropów.

Napar

1 łyżkę suszonego ziela zalać szklanką gorącej wody. Zaparzać przez około 15-20 minut pod przykryciem. Następnie odcedzić. Napar może być używany wewnętrznie oraz zewnętrznie do przemywania skóry, jako płukanka do włosów, jamy ustnej, gardła.

Nalewka

50 g suszonego ziela zalać 750 ml wrzątku. Odstawić na 30 minut, przecedzić je i zalać 500 ml spirytusu. Zamieszać i ponownie przecedzić. Powstały płyn przelać do butelek. Przyjmować 20-30 kropli do trzech razy na dzień, mieszając je z ciepłą wodą.

Syrop

Kwiaty nawłoci, najlepiej jeszcze w pąkach, zalać gorącą wodą do ich zakrycia i odstawić do przestudzenia. Odcedzić napar, dodać sok cytrynowy i cukier w takiej samej ilości jak ilość naparu. Podgrzać, aż cukier się rozpuści, a potem przelać do butelek.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Podobnie jak wiele innych ziół, także nawłoć ma określone przeciwwskazania i może wywoływać niepożądane skutki uboczne.

Przeciwwskazania do stosowania nawłoci pospolitej:

• okres ciąży i karmienia piersią
• dzieci poniżej 12. roku życia
• niewydolność nerek
• niewydolność serca

Skutki uboczne przy kuracji nawłocią pojawiają się głównie przy nadwrażliwości na składniki aktywne i przy spożywaniu zbyt dużej ilości jej przetworów. Mogą pojawić się bóle brzucha, biegunki.

W przypadku wystąpienia poważnych skutków ubocznych zaleca się konsultację z lekarzem.

Cena

Ziele nawłoci pospolitej przygotowane już do przyrządzania naparów i nalewek można kupić w atrakcyjnych cenach. Za 50 g suszu należy zapłacić około 8 złotych, natomiast za 100 g około 15-18 złotych. W sprzedaży dostępne są także gotowe herbatki ekspresowe. Cena za 20 torebek to około 8 złotych.

Z zielem z nawłoci pospolitej można spotkać się przede wszystkim w sklepach zielarsko-medycznych, sklepach ze zdrową żywnością, w tym także w sklepach internetowych.

Podsumowanie

Przyciągająca uwagę swoim zachwycającym, żółtym kolorem nawłoć pospolita jest zatem bardzo cennym składnikiem, który wykazuje szereg właściwości prozdrowotnych. Można stosować ja wewnętrznie – głównie na zapalenia dróg moczowych, dnę moczanową, kamicę nerkową, a także na serce, reumatyzm, rany, stany zapalne gardła i jamy ustnej, na trądzik i łojotok.

Herbatki z nawłoci pospolitej oraz przygotowywane z niej syropy i nalewki każdego dnia mogą wspierać zdrowie zgodnie z naturą!

Post Nawłoć pospolita – właściwości, działanie i zastosowanie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Biologia i uprawa

Jasnota biała jest rośliną wieloletnią, która wchodzi w skład rodziny jasnotowatych. Spotykana jest na terenie całej Europy, a także w niektórych krajach Azji, między innymi w Indiach, Nepalu czy w Pakistanie.

W Polsce jasnotę najczęściej można zauważyć na nizinach, wyżynach oraz w niższych partiach gór. Rośnie przy drogach, w rowach, zaroślach, rumowiskach. Jest rośliną synantropijną, co oznacza, że przystosowała się do środowiska zniekształconego przez człowieka i spotykana jest w pobliżu jego siedlisk.

Wygląd

Swoim wyglądem jasnota biała przypomina pokrzywę, jednak jej liście nie parzą. Z tego względu nazywana jest na również głuchą pokrzywą, martwą pokrzywą albo białą pokrzywą.

Roślina ta ma wzniesioną łodygę dochodzącą do 60 cm, z jajowatymi, ząbkowanymi na brzegach liśćmi, które wydzielają charakterystyczny aromat. W przeciwieństwie do pokrzywy posiada duże, białe kwiaty przypominające baldachimy, które wyrastają dookoła łodygi nad liśćmi. Kwitnie w okresie od kwietnia do września, wydzielając słodki zapach – przyciąga wtedy owady, ponieważ jest rośliną miododajną.

Jasnota mnoży się przez podziemne rozłogi i kłącza oraz przez nasiona, które roznoszone są przez mrówki. Samodzielnie można rozmnażać ją przez wysiew nasion albo z podzielonych kęp.

Uprawa i zbiory

Jasnota preferuje lekko słoneczne, częściowo zacienione miejsca, próchniczą, dobrze nawilżoną glebę. Jest dość wymagająca w uprawie.

Jako surowiec leczniczy stosuje się głównie kwiaty jasnoty białej (Lamii albi flos). Są one zbierane ręcznie z korony rośliny – najlepiej podczas suchej, słonecznej pogody, a następnie suszone w temperaturze nieprzekraczającej 40 stopni. Również w ziołolecznictwie wykorzystuje się ziele (Lamii albi herba) – suszone liście, pędy i łodygi.

Często jasnota uznawana jest za chwast ze względu na swoje podobieństwo do pokrzywy. Nie zagraża jednak innym roślinom. Częściej zwalcza się jasnotę purpurową, która może zagłuszać uprawy, obniżać estetykę trawnika. Zwalczanie odbywa się ręcznie przez pielenie lub przez opryski.

Jasnota biała: właściwości

Jasnota biała zawiera wiele cennych dla zdrowia składników, którym zawdzięcza swoje działanie prozdrowotne.

W jej kwiatach oraz zielu znajdują się:

• kwasy organiczne, między innymi cynamonowy, chlorogenowy, rozmarynowy
• flawonoidy, w tym kwercetyna oraz rutyna
• glikozydy, także glikozydy irydoidowe
• fosfolipidy, w tym cholina
• saponiny
• śluzy
• garbniki
• olejki eteryczne
• witaminy – prowitamina A, witamina C

Działanie i zastosowanie głuchej pokrzywy

Suszone kwiaty i ziele jasnoty białej – głuchej pokrzywy wykazują szerokie działanie lecznicze. Zostało ono docenione już w starożytności. O jej zastosowaniu w ziołolecznictwie pisali między innymi grecki farmakolog epoki antyku Dioskurides oraz botanik Szymon Syreński (Syreniusz) – autor pierwszego polskiego zielnika wydanego w 1613 roku.

Jasnota biała wykazuje działanie:

• przeciwzapalne
• przeciwkrwotoczne
• antybakteryjne
• moczopędne
• wykrztuśne
• ściągające
• powlekające
• regenerujące

W ludowej medycynie jasnota biała używana była głównie na krwawienia, obfite miesiączki, stany zapalne, trudno gojące się rany i schorzenia skórne. Mieszana była również z innymi ziołami – rumiankiem, krwawnikiem pospolitym, korą wierzby, podbiałem pospolitym.

Aktualnie suszone kwiaty i ziele Lamium album używane są nadal – zarówno wewnętrznie, na przykład w formie naparów i syropów, jak i zewnętrznie w postaci okładów i toników na zmienione miejsca.

Główne zastosowanie jasnoty białej:

Gospodarka hormonalna

Znajdujące się w jasnocie składniki aktywne normują pracę gospodarki hormonalnej. Polecane są głównie dla kobiet, u których pojawiają się objawy zaburzeń hormonalnych, między innymi krwawienia międzymiesiączkowe czy obfite miesiączki, które mogą przyczyniać się do powstania anemii – niedokrwistości.

Systematyczne stosowanie przetworów z jasnoty pomaga w wyregulowaniu poziomu hormonów i złagodzeniu „kobiecych” dolegliwości.

Menopauza

Regulujące działanie jasnoty docenią również kobiety przechodzące przez menopauzę. Zmniejsza ona niekorzystne efekty zmian hormonalnych – wahania nastroju, uderzenia gorąca, pocenie się, trudności z zasypianiem.

Mięśniaki i torbiele

Białą pokrzywę można używać w celu redukcji mięśniaków i torbieli kobiecego układu płciowego. Takie zmiany pojawiają się na macicy i jajnikach, najczęściej jako efekt zaburzeń hormonalnych, głównie u kobiet obciążonych genetycznie. Mogą powodować dolegliwości bólowe, zaburzać cykl miesięczny, a nawet utrudniać zajście w ciążę.

Bolesne miesiączki

Przetwory przygotowywane z jasnoty białej są tradycyjnie stosowne przy bolesnym miesiączkowaniu. Zalecane jest łączenie jej z krwawnikiem albo z koniczyną.

Upławy

Z pokrzywy głuchej przygotowuje się także naturalne remedium na upławy oraz inne infekcje narządów rodnych u kobiet. Można stosować ją zarówno wewnętrznie w formie naparów lub zewnętrznie jako okłady, nasiadówki.

W ciąży

Stosowanie ziela jasnoty białej nie jest wskazane dla kobiet w okresie ciąży i laktacji ze względu na jej oddziaływanie na układ hormonalny. Można używać jej tylko zewnętrznie.

Infekcje układu moczowego

Przeciwdrobnoustrojowe, moczopędne oraz przeciwzapalne działanie jasnoty sprawdzi się też w leczeniu infekcji układu moczowego. Ziele to wspomaga również pracę nerek i pęcherza moczowego. Można korzystać z niego zewnętrznie i wewnętrznie.

Infekcje górnych dróg oddechowych

Płukanki przygotowane z naparów z jasnoty białej używane są w leczeniu infekcji górnych dróg oddechowych – gardła i jamy ustnej, a napary, syropy i nalewki przy przeziębieniach i grypie. Jasnota ma działanie wykrztuśne i pomaga w odkrztuszaniu wydzieliny w drogach oddechowych, zmniejsza kaszel, ból gardła.

Układ pokarmowy

Stosowanie przetworów z pokrzywy głuchej polecane jest przy dolegliwościach układu pokarmowego. Wspomaga jego pracę – łagodzi biegunki, przeciwdziała wzdęciom, przyspiesza procesy metaboliczne.

Rany, oparzenia

Jasnota jest rekomendowana na rany, oparzenia oraz inne dolegliwości skórne. Działa przeciwzapalnie, przeciwdrobnoustrojowo, wspomaga regenerację skóry.

Na włosy

Płukanki z jasnoty białej polecane są dla włosów cienkich, delikatnych, osłabionych. Mają działanie wzmacniające, regenerujące, normalizujące, przeciwłupieżowe.

W kosmetyce

Ziele i kwiaty jasnoty mogą być używane jak kosmetyk naturalny. Przygotowany z nich napar sprawdza się jako tonik do przemywania skóry. Także stosuje się okłady z jasnoty białej.

Wskazania:

• trądzik
• łojotok
• cienie pod oczami
• podrażnienia
• przesuszenia
• opuchnięcia
• wysypki
• infekcje skórne

W kuchni

Młode liście jasnoty białej mogą być używane w kuchni. Smakują podobnie do pokrzywy i mają podobne do niej właściwości odżywcze. Wykorzystywane są między innymi do zup, sałatek lub smoothies.

Przeciwwskazania

Z jasnoty białej nie powinny korzystać osoby, u których występują przeciwwskazania do jej używania.

Przeciwwskazania do stosowania ziela i kwiatów jasnoty białej:

• uczulenie, nadwrażliwość
• ciąża i karmienie piersią – możliwe jedynie stosowanie zewnętrzne

Jak stosować pokrzywę białą?

Z kwiatów i ziela jasnoty białej – pokrzywy głuchej można przygotowywać różne przetwory, które zawierają jej prozdrowotne składniki aktywne.

Herbatka

Największą popularnością cieszą się odwary i napary – herbatki przygotowywane z kwiatów oraz ziela jasnoty. Zaleca się pić je 2-3 razy dziennie. Herbatki mogą być używane również zewnętrznie – w celach pielęgnacyjnych do przemywania skóry, jako płukanki, nasiadówki.

Nalewka

Nalewka z jasnoty białej na bazie wódki również posiada właściwości lecznicze. Może być używana w niewielkich dawkach, między innymi w okresach osłabionej odporności. Zaleca się picie po 2 łyżki stołowe 3-4 razy dziennie.

Syrop

Z kwiatów jasnoty białej można przygotować syrop, który bardzo dobrze nadaje się również dla dzieci. Jest słodki i całkowicie naturalny. Należy pić 2-3 łyżki dziennie.

Przepisy

Odwar: 1 łyżeczkę kwiatów jasnoty białej lub jej ziela umieścić w garnku i zalać 200 ml wody. Podgrzewać i gotować 3-5 minut. Pozostawić na 15 minut, odcedzić.

Napar, herbatka: 1 łyżeczkę kwiatów lub ziela zalać 200 ml gorącej wody. Parzyć pod przykryciem przez 15 minut.

Nalewka: 50 g ziela jasnoty białej połączyć z 250 ml wódki. Zamknąć w butelce, odstawić w zaciemnione miejsce na 2 tygodnie. Potem przecedzić.

Syrop: 2,5 kg cukru, 2 litry wody, połowa szklanki kwiatów jasnoty białej, łyżeczka kwasku cytrynowego. Kwiaty zalać wodą, gotować 10 minut na małym ogniu. Odsączyć, zlać odwar i przecedzić przez sitko. Dodać cukier i kwasek cytrynowy. Gotować, aż całość zgęstnieje.

Cena

Za 25 g kwiatów jasnoty białej należy zapłacić 20-30 złotych. Ziele jasnoty jest tańsze – za 50 g należy zapłacić około 5-10 złotych.

Opinie

Ziele i kwiaty głuchej pokrzywy – jasnoty białej są cenione głównie ze względu na swoje skuteczne działanie w leczeniu „kobiecych” dolegliwości. Także jest naturalnym wsparciem w okresach obniżonej odporności, poprawia trawienie i stosowana jest w pielęgnacji skóry i włosów.

Warto więc pamiętać o wyjątkowych właściwościach tej niepozornej rośliny, która sprawdza się w kuracji wielu dolegliwości.

Post Jasnota biała – właściwości, zastosowanie i uprawa pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Nazwa tego popularnego zioła wywodzi się z języka łacińskiego, gdzie słowo rosmarinus tłumaczone jest jako „rosa morza”, jako że często można spotkać go nad brzegiem morza.

Według hiszpańskich wierzeń, krzaki rozmarynu miały dać schronienie Matce Boskiej podczas ucieczki do Egiptu. Gdy powiesiła ona na nim swój płaszcz, nadał on kwiatom rozmarynu uroczą barwę niebieską. Także uznawany jest on za symbol wiernej miłości. Jego gałązki używane były do odganiania koszmarów nocnych i miały oczyszczać powietrze, zapobiegając zarazom. Rozmaryn to wyjątkowa roślina, którą warto poznać bliżej.

Biologia i uprawa

Rozmaryny to rośliny zaliczane do rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Według różnych źródeł obejmują one od 1 aż do 12 gatunków. Wszystkie z nich wywodzą się z rejonu basenu Morza Śródziemnego, gdzie spotykane były od wieków. Dzisiaj także występuje tam w stanie dzikim, ale uprawiany jest w różnych krajach świata, w tym w Polsce.

Dwa najczęściej wyróżniane gatunki to:

• Rosmarinus officinalis L., czyli lekarski, apteczny, najbardziej rozpowszechniony surowiec zielarski i przyprawa
• Rosmarinus chilensis Molina

Wygląd

Gatunek lekarski jest krzewem dochodzącym do 2 metrów wysokości, lecz w polskim klimacie zwykle ma do 50 centymetrów. Wydziela aromatyczny zapach i jest wiecznie zielony. Posiada czterokanciastą, drewniejącą łodygę, skórzaste, cienkie listki przypominające igiełki, a także wydaje niebieskawe lub różowawe kwiaty z ząbkowanymi kielichami. Kwitnie w okresie od maja do lipca.

Jest rośliną miododajną i owadopylną – produkuje się z niego wyśmienity miód rozmarynowy, który określany jest także jako miód hiszpański, ponieważ to właśnie tam wytwarza się go najwięcej.

Odmiany

W uprawie znajduje się wiele odmian rozmarynu, które różnią się pomiędzy sobą swoją wielkością, ulistnieniem oraz barwą.

Najbardziej znane odmiany rozmarynu to:

• Benenden Blue – z jasnoniebieskim kwieciem
• Lockwood de Forest – o rozłożystym pokroju, z kwiatami o kolorze ciemnoniebieskim
• Prostatus – odmiana płożąca, polecana do wysadzania przy murach, w doniczkach
• Huntigton Carpet – rozłożysta, ma niebieskie kwiaty
• Majorka Pink – wzniesiona, z kwiatami w odcieniu różowym

Wysiew i sadzenie

Roślina ta nadaje się zarówno do uprawy w gruncie, jak również w doniczkach. Można ją wysiewać i sadzić.

Wysiew powinien następować w okresie marca i kwietnia, w ogrzewanych pomieszczeniach. Zaczyna kiełkować po około 10 dniach. Sadzonki można wysadzić do gruntu wtedy, gdy osiągają 3-5 cm, najlepiej w okresie końca maja lub początku czerwca.

Stanowisko powinno być słoneczne. W cieniu rośnie bardzo słabo. Nadaje się do uprawy także na ziemiach o przeciętnych parametrach, piaszczystych. Nie toleruje jednak nadmiernej wilgotności.

Pielęgnacja i przycinanie

Aromatyczne rozmaryny nie są wymagające pod względem uprawy, lecz nie jest roślina szybko rosnącą. Nie należy ich nadmiernie podlewać – należy zrobić to systematycznie wtedy, gdy uprawiane są w donicach. Można nawozić je w okresie od maja do połowy lipca, na przykład kompostem.

Krzewy rozmarynu można przycinać w okresie od lutego do marca. Dzięki cięciu można nadać im ładniejszy pokrój.

Zimowanie

Odporność na mróz jest zależna od odmiany i wieku rozmarynu. Najlepszą odporność na mrozy wykazują starsze, zdrewniałe okazy. Młodsze rośliny zaleca się w okrywać przed chłodem. Te uprawiane w donicach warto wnieść do pomieszczeń. Najbardziej odporna na mrozy jest odmiana Blue Winter.

Rozmnażanie

Może być rozmnażany z nasion i sadzonek. Najczęściej robi się to z sadzonek. Sadzonki pozyskuje się z odkładów poziomych, najlepiej z okazów mających co najmniej 2 lata.

Choroby

Ze względu na wysoką zawartość olejku rozmarynowego jest wysoce odporny na szkodniki oraz na owady. Wysadzany przy warzywach, między innymi marchwi i kapuście, zwiększa ich odporność.

Suszenie

Zbiory dostępne są przez cały rok. Do wykorzystania nadają się jego liście, całe pędy, kwiaty.

W celu zasuszenia zaleca się zebranie młodych pędów zioła tuż przed kwitnieniem. Suszenie powinno odbywać się w miejscu nieprzekraczającym 35 stopni Celsjusza.

Właściwości

Ziele rozmarynu można wykorzystywać na świeżo lub po wysuszeniu, a także wykorzystywać produkowany z niego olejek rozmarynowy.

Posiada aromatyczny, balsamiczny zapach, który przypomina kamforę. Z tego względu znalazł on zastosowanie w aromaterapii. Wyróżnia się także intrygującym, słodko-gorzkim smakiem.

Składniki rozmarynu:

• kwas rozmarynowy
• olejki eteryczne – cyneol, cymen, pinen, borneol, kamfora
• pigmenty flawonoidowe, w tym diosmina, które wykazują działanie antyoksydacyjne
• witaminy, w tym witamina A, witamina C, witaminy z grupy B – tiamina, ryboflawina, niacyna, witamina B6, kwas foliowy
• minerały – żelazo, wapń, magnez, potas, cynk, fosfor, sód

Kwas rozmarynowy jest jednym z najcenniejszych składników rozmarynu. Występuje on także w innych ziołach, w tym w mięcie, szałwii, bazylii czy pachnotce. To w dużej mierze on odpowiada za prozdrowotne działanie rozmarynu – wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwwirusowe, przeciwnowotworowe. Jest także silnym przeciwutleniaczem.

Pozytywne działanie wykazują też olejki eteryczne, flawonoidy, witaminy i minerały, co czyni z rozmarynu skarbnicę wartościowych składników odżywczych.

Działanie i zastosowanie

Rozmaryn lekarski jest ziołem posiadającym rozległe zastosowanie, które wynika z jego wyjątkowych właściwości. Z tego względu już od wielu wieków używany jest on w ziołolecznictwie.

Wykazuje działanie:

• przeciwutleniające
• przeciwzapalne
• przeciwwirusowe
• przeciwbakteryjne
• immunomodulujące
• przeciwalergiczne
• żółciotwórcze i żółciopędne
• rozkurczające
• stabilizujące
• sedatywne

Liczne składniki aktywne rozmarynu powodują, że jest on doceniany w wielu obszarach – jako roślina lecznicza, kulinarna. Także stosowany jest w przemyśle kosmetycznym i perfumeryjnym.

Zmarszczki

Olejek rozmarynowy wykazuje działanie przeciwzmarszczkowe, wspomaga regenerację skóry i ma działanie anti-aging. Nadaje się także do pielęgnacji delikatnej skóry pod oczami.

Twarz

Kosmetyki z rozmarynem, w tym między innymi maseczki, kremy czy serum, wykazują pozytywne działanie na skórę twarzy. Poza redukcją zmarszczek wspomagają naturalne oczyszczanie skóry – usuwają bakterie i inne drobnoustroje, dlatego zalecane są przy walce z trądzikiem. Również ziele to rozjaśnia skórę, zmniejsza przebarwienia i pomaga w walce z bliznami.

Na pamięć

Dzięki swoim prozdrowotnym właściwościom rozmaryn wspiera pamięć i koncentrację. Pozyskiwany z rozmarynu olejek wspiera rozkład acetylocholiny, która znajduje się w mózgu i odpowiedzialna jest za zdolności poznawcze. Również rekomendowany jest on jako element profilaktyki chorób neurodegeneracyjnych – demencji, choroby Alzheimera. Posiada też właściwości uspokajające, obniża stres i niepokój.

Co ciekawe, bardzo dobre efekty dla układu nerwowego przynosi stosowanie aromaterapii oraz inhalacji z olejkiem rozmarynowym.

Na włosy

Płukanka przygotowana z rozmarynu pomaga na włosy. Wzmacnia cebulki włosowe, dlatego redukuje ich wypadanie. Redukuje łupież. Zmniejsza też ryzyko przedwczesnej siwizny włosów.

Na skórę

Produkty rozmarynowe wykazują działanie oczyszczające, wspomagają mikrokrążenie. Także posiadają właściwości ujędrniające i antycellulitowe, dlatego pomagają w poprawie wyglądu skóry. Za takie działanie odpowiedzialny jest kwas rozmarynowy, który wspomaga ukrwienie.

Na kleszcze

Owady nie przepadają za rozmarynem ze względu na jego intensywny zapach. Zaliczają się do nich również kleszcze. Posadzony w ogrodzie odstrasza te pajęczaki, które przenoszą groźną boreliozę.

Z rozmarynu przygotowuje się także naturalne preparaty przeciw kleszczom. Należy spryskać nimi ciało i ubranie, by odstraszyć te, a także inne owady – komary, muchy, meszki.

Alergia

Zioło to polecane jest również dla alergików. Redukuje stany zapalne, wspiera pracę układu odpornościowego, a także wykazuje działanie przeciwalergiczne. Dzięki wprowadzeniu go do diety można zredukować częstotliwość i intensywność reakcji alergicznych.

Nadciśnienie

Stosowanie rozmarynu polecane jest u osób z nadciśnieniem tętniczym krwi. Wspomaga on normalizację ciśnienia, a przy tym zwiększa przepustowość naczyń krwionośnych.

Krążenie krwi

Poprawia krążenie krwi, dzięki czemu ułatwia jej dopływ do każdej komórki ciała. Redukuje chorobę Raynauda, która objawia się nadmiernym zimnem palców rąk i stóp oraz utratą ich naturalnego koloru.

W ciąży

Rozmaryn nie jest polecany dla kobiet w ciąży, ponieważ powoduje on zwiększenie ryzyka poronienia. Należy unikać go przede wszystkim wtedy, gdy ciąża nie przebiega poprawnie. Wynika to z faktu, że posiada on silne działanie rozkurczające, wobec tego może być on zagrożeniem dla płodu.

Karmienie piersią

Stosowanie rozmarynu jest dopuszczone w okresie laktacji – karmienia piersią. Jest on używany do celu zmniejszenia zapaleń piersi oraz przed karmieniem, aby pobudzić laktację. Zaleca się wtedy stosowanie okładów przygotowanych z naparów z tego zioła.

Cukrzyca

Z rozmarynu mogą korzystać diabetycy i osoby zagrożone cukrzycą. Wynika to z faktu, że przyczynia się on do obniżenia poziomu glukozy we krwi i jednocześnie podwyższa poziom insuliny. Wspiera pracę trzustki, która odpowiedzialna jest za wydzielanie insuliny. Zmniejsza także wchłanianie węglowodanów przez obniżenie aktywności alfa-glukozydazy jelitowej.

Stany reumatyczne

Może być używany w celu redukcji stanów reumatycznych, między innymi przy RZS – reumatoidalnym zapaleniu stawów oraz innych dolegliwościach stawowych. Najlepsze efekty przynosi jako kąpiele rozgrzewające.

Na układ pokarmowy

Za pomocą rozmarynu można zredukować dolegliwości układu pokarmowego – jest on środkiem o działaniu żółciopędnym, rozluźniającym. Pomaga na niestrawność, redukuje bóle i skurcze układu pokarmowego, chroni przed wrzodami żołądka i dwunastnicy, a także zabezpiecza wątrobę. Dodatkowo pobudza apetyt.

Na ból

Posiada działanie podobne do popularnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), dzięki czemu pomaga w redukcji zapaleń oraz towarzyszących im dolegliwości bólowych.

Skutki uboczne i przeciwwskazania

Stosowanie rozmarynu może powodować pojawienie się skutków ubocznych. Może uczulać i wywoływać kontaktowe zapalenie skóry, astmę. Jego nadmierne ilości mogą dać wymioty, biegunki, skurcze.

Przeciwwskazania do stosowania rozmarynu lekarskiego:

• ciąża
• dzieci w wieku poniżej 12. roku życia
• nadwrażliwość na ziele
• kamica żółciowa
• niedrożność i zapalenia dróg żółciowych
• zewnętrznie – duże uszkodzenia skóry

Jak stosować?

Wszechstronne zastosowanie ziela rozmarynu jest jego dużym atutem. Można używać go na wiele sposobów – zewnętrznie i wewnętrznie.

Z rozmarynu przygotowywane są: olejek, przyprawa, herbata, napar, wywar, tabletki, miód, wino

Olejek

Olejek rozmarynowy jest popularny w medycynie naturalnej. Można kupić go jako gotowy produkt lub też przygotować samodzielnie.

Samodzielne przygotowanie olejku rozmarynowego nie jest trudne. Należy przesypać zmielony rozmaryn do ciemnego słoika, a następnie zalać oliwą. Pozostawić miksturę na 2 tygodnie. Potem przelać przez sitko i rozlać do buteleczek.

Przyprawa

Rozmaryn bardzo dobrze sprawdza się jako przyprawa. Można zakupić go też w formie suszonej i dodawać do dań.

Sprawdza się przede wszystkim jako dodatek do mięs, wędlin i sosów, a także świetnie smakuje z produktami grillowanymi. Doceniany jest też przy doprawianiu warzyw, na przykład batatów, ziemniaków.

Herbata

Z liści rozmarynu można parzyć herbatę. W sprzedaży dostępne są herbaty rozmarynowe ekspresowe, które są łatwe w przygotowaniu – wystarczy zalać je gorącą wodą i odstawić.

Napar

Napar z rozmarynu można przygotować z gotowej herbaty albo z zebranych liści i gałązek tego zioła. Napar nadaje się do stosowania zewnętrznego i wewnętrznego.

Przepis na napar z rozmarynu:

• 3-5 gałązek ziela
• 3 szklanki wrzątku

Gałązki umieścić w dzbanku i zalać wrzątkiem. Parzyć około 5 minut pod przykryciem. Można dodać pokrojony w plasterki imbir, cytrynę, grejpfrut, miód, sok z malin do dosłodzenia.

Wywar

Kolejnym sposobem przygotowania rozmarynu jest wywar. W tym celu gałązki należy umieścić w garnku i zalać wodą i gotować przez 15-20 minut. Potem wywar odcedzić. W celach zdrowotnych należy pić go rano i wieczorem.

Tabletki

W sprzedaży można znaleźć suplementy diety zawierające to prozdrowotne zioło. Wchodzą one także w skład suplementów złożonych, między innymi stosowanych na dolegliwości układu pokarmowego.

Miód

Słodki, aromatyczny miód rozmarynowy doskonale nadaje się do dodawania do różnych dań i do jedzenia samodzielnie. Dobrze komponuje się z deserami, napojami. Wspiera działanie układu pokarmowego.

Wino

Dużym powodzeniem, zwłaszcza w rejonie krajów południowej Europy, cieszą się wina rozmarynowe.

Przepis na wino rozmarynowe:

• kilka gałązek świeżego rozmarynu lub około 60 g suszonych liści
• 1 l wina czerwonego
• 2 łyżki miodu

Rozmaryn umieszcza się w naczyniu, a potem zalewa winem i miodem. Napój lekko podgrzewa się w kąpieli wodnej, potem odstawia na 10 dni do ciepłego miejsca, a następnie filtruje i rozlewa do butelek.

Przepisy

Z rozmarynu można przyszykować także wyśmienite dania.

⇒ Focaccia z rozmarynem

To włoskie pieczywo drożdżowe z dodatkiem aromatycznego rozmarynu. Można dodać to niego także suszone pomidory, oliwki, ser feta. Focaccię podaje się z oliwą z oliwek.

⇒ Ziemniaki z rozmarynem

To prosty sposób na urozmaicenie codziennego obiadu. Pokrojone ziemniaki piecze się w piekarniku z dodatkiem oleju, soli i rozmarynu.

⇒ Kurczak w rozmarynie

Rozmaryn również wspaniale komponuje się z mięsami. Świetnie sprawdza się z udkami, podudziami, piersiami z kurczaka. Najlepiej przygotować go w piekarniku, na przykład w naczyniu żaroodpornym lub specjalnym woreczku.

Post Rozmaryn – właściwości i działanie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Składniki mineralne: makro i mikroelementy

Każda komórka w naszym ciele potrzebuje do życia i prawidłowego funkcjonowania określonych składników pokarmowych. Nie są jednak one wszystkie potrzebne w jednakowych ilościach; zapotrzebowanie organizmu na poszczególne składniki mineralne jest różne. Makroelementy są pierwiastkami głównymi, których to organizm potrzebuje każdego dnia najwięcej. Dzienne zapotrzebowanie na nie przekracza 100 mg i  stanowią one co najmniej 0,1% masy organizmu człowieka. Z kolei w przypadku mikroelementów potrzebne są ich śladowe ilości, nieprzekraczające 100 mg na dobę. Naukowcy opracowali wszystkie normy, które są pomocne do oszacowania minimalnej ilości poszczególnych składników mineralnych. Należy jednak pamiętać o tym, że organizm każdego człowieka jest inny i może mieć on zwiększone zapotrzebowanie na dany mikro- czy makroelement. Wpływa na to cała masa najróżniejszych czynników np. stres, nieprawidłowo zbilansowana dieta, toksyny, niedożywienie, aktywność fizyczna czy też choroby.

Bez mikroelementów niemożliwy jest prawidłowy rozwój i utrzymywanie funkcji życiowych. Nie tylko są niezbędne do przebiegu procesów tkankowych, ale też stanowią one element budulcowy, wchodząc w skład komórek. Pierwiastki śladowe znajdują się nawet w hormonach i enzymach. Niewystarczająca podaż mikroelementów przyczynia się do powolnego rozwoju objawów niedoborowych poszczególnych pierwiastków. Organizm zaczyna coraz bardziej wykorzystywać rezerwy, aż w końcu zaczynamy coraz bardziej podupadać na zdrowiu. W przypadku niedoborów bardzo trudno jest uzupełnić je wraz z pokarmem. Tym bardziej, jeśli dieta opiera się na żywności wysokoprzetworzonej, a wchłanialność jelit również pozostawia wiele do życzenia. W przypadku problemów takich jak nieszczelne jelito, można całymi dniami objadać się wręcz najwyższej jakości pokarmem prosto z natury, ale i tak nasz organizm niewiele z tego przyswoi.

W przypadku pierwiastków śladowych, na które nie ma zbyt dużego zapotrzebowania, należy liczyć się z tym, że ich nadmierne ilości będą szkodliwe dla organizmu; nadmiar mikroelementów może być wręcz toksyczny. Tym bardziej, jeśli nasze mechanizmy sprawnego wykorzystywania poszczególnych składników mineralnych i ich wydalania zawodzą. Dostarczane wraz z pokarmem, jest stosunkowo trudno przedawkować, jednakże ostrożność należy zachować przy suplementacji. Nieprzemyślane i bezcelowe suplementowanie się preparatami multiwitaminowymi/multimineralnymi może przynieść więcej złego niż pożytku. Należy pamiętać o tym, że zarówno niedobór, jak i nadmiar są szkodliwe. Jeśli nie jesteśmy w stanie dostarczyć organizmowi wszystkich potrzebnych mu składników, to jak najbardziej powinno wdrożyć się suplementację, jednak powinna ona być skonsultowana z lekarzem. W przypadku takich gotowych preparatów znaczenie ma nie tylko ilość poszczególnych makro- i mikroelementów, ale też ich forma i jakość.

Do makroskładników zaliczają się pierwiastki takie jak:

• Wapń (Ca)
• Chlor (Cl)
• Magnez (Mg)
• Fosfor (P)
• Potas (K)
• Sód (Na)

Mikroelementami są:

• Żelazo (Fe)
• Cynk (Zn)
• Miedź (Cu)
• Mangan (Mn)
• Molibden (Mo)
• Jod (I)
• Fluor (F)
• Chrom (Cr)
• Selen (Se)

Makroelementy w diecie człowieka

Poniżej zamieszczamy krótką charakterystykę poszczególnych makroskładników- funkcję, jaką pełnią w naszym organizmie oraz ich źródła.

Wapń

Wapń jest niezbędnym składnikiem budulcowym, który bierze udział w tworzeniu kości i szkliwa. Utrzymuje on nie tylko siłę kości, ale też optymalne ciśnienie krwi. Jest on także konieczny do przewodzenia impulsów nerwowych, odpowiada za mechanizmy dotyczące kurczenia się mięśni i reguluje procesy krzepnięcia krwi. Wapń jest pierwiastkiem mającym wpływ na prawidłowy rytm mięśnia sercowego i wchłanialność witaminy B12. Jest on niezbędnym elementem do produkcji wielu enzymów, zmniejsza ryzyko wystąpienia chorób serca, udaru, raka jelita grubego i kamicy nerkowej.

Wapń znajdziemy w produktach takich jak: żółte i białe sery, sardynki, sezam, kapusta, buraki, mięso, jaja, mleko, rośliny strączkowe, orzechy i ziemniaki.

Chlor

Chlor wraz z sodem odpowiada za gospodarkę wodną w organizmie i jest niezbędny do zachowania równowagi kwasowo- zasadowej. Znajduje się w płynach ustrojowych i potrzebny jest do wytworzenia kwasu solnego w żołądku; ma również wpływ na pracę serca.

Chlor znajdziemy w produktach takich jak: sól, wędliny, żółty ser.

Magnez

Magnez jest jednym z kluczowych pierwiastków biorących udział w ogromnej ilości najróżniejszych procesów zachodzących w naszym organizmie. Jest niezbędny do budowy zdrowych i mocnych zębów oraz kości, odpowiada także za procesy widzenia, termoregulacji, przekazywania informacji między mięśniami i nerwami oraz za przemianę materii. Przeciwdziała zakrzepom i zmniejsza ryzyko zawału serca, aktywuje enzymy i bierze udział w metabolizmie lipidów. Działa przeciwstresowo i przeciwstarzeniowo, wpływa korzystnie na pracę mózgu i przyspiesza wchłanianie wapnia.

Magnez znajdziemy w produktach takich jak: orzechy, soja, kasza gryczana, kakao, czekolada, pestki dyni, rośliny strączkowe, szpinak, produkty pełnoziarniste, kasza jęczmienna.

Fosfor

Fosfor znajduje się w kościach i zębach; znajdziemy go w błonach komórkowych oraz we krwi, kwasach nukleinowych i związkach wysokoenergetycznych. Bierze udział zarówno w procesach katabolicznych, jak i anabolicznych. Jest on niezbędny do utrzymania w dobrej kondycji zębów i kości oraz równowagi kwasowo- zasadowej. Fosfor bierze nawet udział w procesach związanych ze spalaniem glukozy. Stosunkowo rzadko zdarzają się niedobory fosforu; jego brak w organizmie objawia się wówczas krzywicą i osteomalacją.

Fosfor znajdziemy w produktach takich jak: przetwory mleczne, jaja, mięso, pestki dyni, produkty pełnoziarniste, marchew, ryby, wątroba, groch, fasola, ziemniaki i żółty ser.

Potas

Potas wraz z sodem są niezbędnymi pierwiastkami do prawidłowej gospodarki wodnej organizmu. Jest on składnikiem płynów wewnątrzkomórkowych, enzymów i soków trawiennych. Potas odpowiada za właściwą pracę mięśni i nerwów. Zwiększa on także przepuszczalność błon komórkowych i stymuluje gruczoły wydzielnicze. Potas jest antagonistą sodu.

Potas znajdziemy w produktach takich jak: buraki, kapusta, orzechy, morele, banany, szpinak, brukselka, awokado, marchew, ziemniaki, daktyle.

Sód

Sód stanowi główny składnik płynów ustrojowych i jest niezbędny do utrzymania równowagi kwasowo- zasadowej. Ma wpływ na właściwe funkcjonowanie mięśni i nerwów oraz jest składnikiem enzymów, a wraz z potasem reguluje gospodarkę wodną organizmu. Sód jest antagonistą potasu.

Sód znajdziemy w produktach takich jak: sól i pokarmy, do produkcji których się jej używa.

Niezbędne pierwiastki śladowe

Śladowych pierwiastków nasz organizm nie potrzebuje w dużych ilościach, jednak ich niedobory mogą prowadzić do problemów ze zdrowiem.

Żelazo

Żelazo jest kluczowym elementem hemoglobiny, który bierze udział w tworzeniu erytrocytów w szpiku kostnym. Jest niezbędne do produkcji wielu enzymów i białek oraz do syntezy DNA i prawidłowego funkcjonowania systemu immunologicznego. Uczestniczy w budowie skóry, włosów i paznokci. Niedobór tego pierwiastka przyczynia się do rozwoju niedokrwistości. W połączeniu z witaminą C zwiększa się przyswajalność żelaza.

Żelazo znajdziemy w produktach takich jak: mięso, orzechy, krewetki, jaja, pokrzywa, twaróg, mleko, rośliny strączkowe, brokuł, szpinak, ryby.

Cynk

Cynk to kluczowy pierwiastek uczestniczący w procesach syntezy DNA i RNA. Potrzebny jest także do syntezy białek, insuliny i nasienia. Aktywuje on kilkadziesiąt różnych enzymów i wspiera funkcjonowanie układu odpornościowego. Bez niego niemożliwie jest prawidłowe metabolizowanie węglowodanów, białek, tłuszczy i alkoholu. Chroni on przed szkodliwym działaniem utleniaczy. Stoi też na straży pięknych włosów, skóry i paznokci. Jest to pierwiastek związany z hormonem wzrostu.

Cynk znajdziemy w produktach takich jak: żółtko jaja, produkty pełnoziarniste, orzechy, nasiona i pestki, chude mięso i mleko, produkty morskie.

Miedź

Miedź jest kluczowym mikroskładnikiem potrzebnym do produkcji erytrocytów. Bierze udział w tworzeniu kości i włókien kolagenowych; jest to pierwiastek niezbędny do prawidłowego wchłaniania i transportowania żelaza, metabolizowania kwasów tłuszczowych i tworzenia RNA. Odpowiada za właściwe procesy gojenia się ran i jest składnikiem enzymów (np. dysmutazy ponadtlenkowej unieszkodliwiającej wolne rodniki). Miedź jest związana w organizmie z białkiem o nazwie ceruloplazmina.

Miedź znajdziemy w produktach takich jak: orzechy, rośliny strączkowe, drób, wątroba, żółtka jaj, cielęcina, małże, ryby, kasza gryczana.

Mangan

Mangan jest pierwiastkiem potrzebnym do budowy kości i skóry oraz enzymów metabolizujących glukozę i kwasy tłuszczowe. Bez tego pierwiastka niemożliwe jest właściwe funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego. Jest istotny także w przypadku procesów reprodukcyjnych. Jego niedobór może nie tylko opóźnić rozwój fizyczny, ale przyczynić się do powstania wad kośćca, a nawet do zmniejszenia płodności.

Mangan znajdziemy w produktach takich jak: orzechy, zielone warzywa liściaste, fasola, groszek, herbata, produkty pełnoziarniste, buraki.

Molibden

Molibden to składnik metaloenzymów, bierze bezpośredni udział w przemianie tłuszczów, białek i związków purynowych. Największe jego stężenie znajduje się w wątrobie i nerkach. Jest on obecny w sporych ilościach także w zębach i tkance kostnej.

Molibden znajdziemy w produktach takich jak: fasola, zielone warzywa liściaste, produkty pełnoziarniste, ryż brązowy, mleko, fasola, sery, podroby, mięso, kapusta czerwona, rośliny strączkowe.

Jod

Jod to pierwiastek kontrolujący przemiany energetyczne w organizmie, którego największe ilości potrzebne są do prawidłowego funkcjonowania tarczycy. Hormony tarczycy mają wpływ nie tylko na ciepłotę ciała, ale i na podział komórek, tempo metabolizmu oraz pracę układu nerwowego i mięśniowego. Niedobór tego pierwiastka sprzyja powstawaniu wola. Jod jest konieczny do prawidłowego wzrostu i osiągnięcia dojrzałości płciowej, a znajdziemy go w produktach takich jak: sól, ryby morskie, owoce morza, morszczyn, algi, drożdże, cebula.

Fluor

Fluor stoi na straży mocnych zębów i kości, wzmacnia nie tylko szkliwo, ale też zębinę i dodatkowo zmniejsza ryzyko rozwoju próchnicy. Odpowiednia ilość fluoru sprawia, że szkliwo jest mniej podatne na rozpuszczanie. Pierwiastek ten ma także wpływ na gospodarkę wapnia i fosforu. Zwiększa wchłanialność żelaza i chroni przed rozwojem anemii.

Fluor znajdziemy w produktach takich jak: czarna herbata, orzechy włoskie, soja, woda mineralna, ryby morskie i produkty pochodzenia morskiego, wątroba, mleko, rośliny strączkowe.

Chrom

Chrom bierze udział w metabolizowaniu glukozy, zwiększając wrażliwość komórek na insulinę. Jest on także niezbędny do trawienia białek. Reguluje poziom cholesterolu i kwasów tłuszczowych, wpływa na zmniejszenie uczucia łaknienia, dlatego też wspomaga utrzymanie smukłej sylwetki i pozbycie się nadprogramowych kilogramów.

Chrom znajdziemy w produktach takich jak: orzechy, szparagi, rośliny strączkowe, wątroba, produkty pełnoziarniste, grzyby, brokuły.

Selen

Selen jest silnym przeciwutleniaczem, który w połączeniu z witaminą E rozprawia się z wolnymi rodnikami, chroniąc komórki przed ich szkodliwym wpływem oraz zwiększa witalność u osób starszych. Odpowiada również za usuwanie metali ciężkich w postaci rtęci, kadmu i arsenu. Jest to także niezbędny pierwiastek do prawidłowej przemiany hormonów tarczycy. Niedobór selenu często objawia się osłabieniem mięśni.

Selen znajdziemy w produktach takich jak: orzechy brazylijskie, rośliny strączkowe, mięso, produkty pełnoziarniste, mięso, produkty pochodzenia morskiego, kukurydza.

Dzięki swoim wszechstronnym prozdrowotnym właściwościom, powinny znajdować się w wielu produktach codziennej diety. Niezbędne do życia gatunkom botanicznym, po spożyciu przez człowieka flawonoidy okazują się mieć zaskakujące silne działanie na ludzki organizm. Te fitozwiązki są łatwo dostępne, dlatego stosuje się je nie tylko do leczenia i profilaktyki, ale też jako ważny składnik w kosmetyce.

Co to są flawonoidy?

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, bioflawonoidy stanowią roślinne związki bioaktywne, które w naszym organizmie mogą pełnić funkcję podobną do witamin. Występują one głównie w powierzchownych, zewnętrznych warstwach tkanek roślin, takich jak liście, nasiona czy skórki owoców, lecz można je również spotkać w łodygach, owocach, kwiatach oraz korzeniach. W organizmach roślinnych pełnią one wiele ważnych funkcji, gdyż chronią rośliny przed nadmiarem szkodliwego promieniowania UV, przed atakami grzybów, pleśni, szkodników, działają jako naturalne hormony roślinne, regulatory wzrostu oraz kontrolują różnorodne reakcje enzymatyczne.
W ostatnich latach związki te są badane coraz bardziej intensywnie, ponieważ wykazują znaczny wpływ zdrowotny w modelach in vitro oraz in vivo. Podczas przeprowadzanych przez naukowców eksperymentów dostrzeżono wielokierunkowe działanie związków flawonoidowych i z tego względu zawnioskowano o zaliczanie ich do grupy witamin oraz nadano nazwę witaminy P.

Z uwagi na różnice w budowie dzieli się je na flawanony, flawanole, flawony, izoflawony, flawonole i antocyjany. Przykładowe, główne grupy flawonoidów zostały opisane poniżej.

Flawonole stanowią najbardziej rozpoznawalną grupę flawonoidów. Te roślinne związki nadają kwiatom żółtą kolorystykę i występują w formie wolnej lub w postaci glikozydów. W danym gatunku owoców zawartość flawonoli może być różna i zależy od czynników środowiska, takich jak nasłonecznienie, temperatura, a także od odmiany jak i stopnia dojrzałości danego owocu. Szczególnie ważną rolę wśród nich odgrywa kwercyna, jak też jej glikozydy, na przykład rutozyd, ponieważ obrazują różnorodne właściwości biologiczne i mają szerokie zastosowanie w medycynie.

Flawony są produktami odwodornienia flawanonów. W tej grupie roślinnych związków znajduje się duża liczba istotnych substancji czynnych leków, takich jak choćby witeksyna, która zaliczana jest do grupy łagodnych leków nasercowych. Flawony są mniej powszechną klasą flawonoidów; częściej prezentują się w warzywach niż w owocach.

Antocyjany są naturalnymi pigmentami odpowiedzialnymi za fioletową, niebieską i pomarańczową barwę w warzywach i owocach. Spożywanie produktów, które są istotnym źródłem tych aktywnie biologicznych składników, przyczynia się do obniżenia ryzyka wystąpienia zapalenia stawów, czy też niektórych nowotworów, między innymi skóry czy jelita grubego. Ogólne spożycie antocyjanów ocenia się na 3 do 215 mg na dobę.

Flawanole stanowią złożoną grupę polifenoli, występujące najczęściej w owocach i ich pochodnych produktach, takich jak soki lub dżemy. Niejednokrotnie związki te są obecne w skórkach owoców i są zazwyczaj usuwane podczas przetwarzania żywności bądź jedzenia.

Izoflawony to związki wykazujące działanie fitoestrogeniczne, czyli innymi słowy mają działanie podobne do estrogenu. Wpływają na pozytywną pracę mózgu, a ze względu na szerokie biologiczne spektrum działania, mogą być stosowane w profilaktyce nowotworowej.

Występowanie w żywności

Fitozwiązki stanowią szeroko rozpowszechnione związki w świecie roślin. Średnie spożycie flawonoidów krajach europejskich wynosi od 100 do 1000 mg dziennie. Zgodnie z Wieloośrodkowym Ogólnopolskim Badaniem Stanu Zdrowia Żywności (WOBASZ) Polacy przyjmują z dietą średnio 1 gram flawonoidów. Diety dalekowschodnie, z mniejszą ilością przetworzonej żywności oraz dużą zawartością herbaty i soi w diecie, dostarczają ich około 2 g, natomiast skrajnie przetworzone produkty zachodnie nawet jedynie 50 mg na dzień. Najwięcej tych związków pochodzenia roślinnego znajduje się bowiem w żywności niepoddanej obróbce termicznej oraz długiemu przechowywaniu.

Główne źródła tych związków w polskiej diecie to owoce, szczególnie cytrusy, a także jagody, acerola, winogrona, owoce granatu, czarne porzeczki oraz warzywa, takie jak buraki, rukola, brokuły, rzodkiewka czy szczaw. Wśród nich niewątpliwymi rekordzistami, pod względem zawartości w 100 g produktu, są suszona natka pietruszki, świeże kapary, suszone oregano oraz aronia. Znaleźć można je również w ziołach oraz konopii, w których zawartość bioflawonoidów w kwiatach i liściach osiąga nawet do 2,5% suchej masy. Już kilka tych przykładów uświadamia nam, że te związki roślinne najłatwiej znaleźć w znanych z prozdrowotnych właściwości roślinach o intensywnych barwach czy aromatach.

Inne źródła flawonoidów

Niewiele osób wie, że bogate w związki flawonowe produkty stanowią także kakao, kawa, czerwone wino, przyprawy (czerwona papryka, czerwony pieprz, tymianek), niektóre zboża oraz nasiona roślin strączkowych. Kolejnymi źródłami bioflawonoidów są różnego rodzaju herbaty, takie jak czarna, zielona i biała, w których ich zawartość szacuje się na około 115 mg na 100 g napoju.

Głównie zaś liście zielonej herbaty wyróżniają się wysoką zawartością kwercyny – substancji o działaniu przeciwwirusowym. Analizy badań wykazują, że picie naparu z zielonej herbaty jest w przeciwnej korelacji z ryzykiem rozwoju cukrzycy typu drugiego. Pojedyncze badania, wykonane na wyciągach z zielonej herbaty wykazały nawet spadek zachorowalności na choroby wątroby czy nowotwory u osób regularnie spożywających wykonane na ich bazie napoje.

Innego rodzaju źródło flawonoidów stanowi także miód. W miodach odnotowano bowiem obecność związków, wykazujących intensywne działanie przeciwutleniające oraz spełniające funkcje barwników w zależności od rodzaju miodu. Związki flawonoidowe pojawiają się w miodach w stosunkowo małych ilościach, w porównaniu z owocami czy warzywami, a mianowicie kilka mg na 100 g. W polskiej diecie nie stanowi on niestety dużego źródła przeciwutleniaczy, gdyż średnie spożycie miodu to mniej więcej 200 g na osobę rocznie, jednak są kraje, w których może on stanowić dobre uzupełnienie tych roślinnych związków.

Właściwości

Flawonoidy posiadają właściwości, które powinna docenić każda osoba, która dba o swoje zdrowie. Substancje zawarte w tych związkach mają, między innymi, działanie przeciwnowotworowe, przeciwutleniające, przeciwmiażdżycowe oraz przeciwzapalne. Pomagają również w detoksykacji organizmu oraz uszczelniają naczynia krwionośne. Co więcej, bioflawonoidy wykazują właściwości hipotensyjne, spazmolityczne oraz przeciwarytmiczne. Właściwości związków flawonoidowych dobrze sprawdzą się także w przypadku chorób układu moczowego, takich jak zapalenie pęcherza moczowego oraz miedniczek nerkowych, ponieważ działają moczopędnie i oczyszczająco. To właśnie flawonoidy wzmacniają prawidłową pracę układu krwionośnego oraz umożliwiają szybsze przyswojenie witaminy C przez organizm człowieka.
Dodatkowo, związki te skutecznie chronią oczy przed różnymi ich chorobami poprzez stymulację mikrokrążenia ocznego oraz poprawę ostrości widzenia po zmroku. Flawonoidy uzupełniają również niedobory estrogenów, dzięki czemu przyczyniają się do łagodzenia objawów menopauzy. Jeden ze związków obecnych w tych roślinnych związkach, a mianowicie apigenina ma nawet działanie przeciwlękowe, antydepresyjne i jest w stanie regulować poziom neuroprzekaźników. Warto również wiedzieć, że związki flawonowe wzmacniają naturalną odporność organizmu poprzez stymulowanie układu immunologicznego.

Działanie i zastosowanie

Metabolizm bioflawonoidów nie został jeszcze do końca dobrze poznany, jednak szacuje się, że co najmniej w połowie związki te przechodzą z układu pokarmowego do krwiobiegu w postaci niezmienionej, a pozostałe są metabolizowane w wątrobie oraz jelitach. Ich wyjątkowo szerokie działanie prozdrowotne wynika z aktywności przeciwutleniającej. Główne mechanizmy działania związków flawonoidowych to, na przykład zapobieganie powstawania i wychwytywanie wolnych rodników, a także ochrona witamin, jak choćby C i E, przed utlenianiem.

W profilaktyce i terapii

Niezwykle różnorodny zakres oddziaływania flawonoidów wpływa na to, że bardzo często stosowane są zarówno w profilaktyce, jak i terapii. Fitozwiązki są przede wszystkim używane w celu zapobiegania nowotworom. Oprócz tego, że te roślinne związki posiadają działanie antyoksydacyjne, to dodatkowo pomagają aktywować substancje, które blokują replikację materiału genetycznego komórek rakowych.
Co więcej, flawonoidy powinny być stosowane u osób, które borykają się z chorobami układu sercowo – naczyniowego. To właśnie ta grupa chorób stanowi najczęstszą przyczynę zgonu Polaków, dlatego tak ważne jest nie tylko leczenie, lecz także działania profilaktyczne. Badania wykazały także, że produkty zawierające związki flawonowe uelastyczniają naczynia krwionośne, obniżają frakcję „złego” cholesterolu oraz zmniejszają proces zapalny w przebiegu miażdżycy, co skutecznie zapobiega powstawaniu schorzeń na jej podłożu.

W kosmetyce

Badania naukowe przeprowadzone w ostatnich latach potwierdziły szeroki wpływ bioflawonoidów na różne warstwy skóry, która jest jednym z najważniejszych organów naszego ciała. Najbardziej zewnętrzna warstwa skóry, stanowi strukturę, która bogata jest w lipidy oraz inne związki ulegające utlenianiu. W tej warstwie flawonoidy mogą odgrywać więc skuteczną rolę jako zmiatacze wolnych rodników. W głębszych warstwach skóry, ich przeciwutleniające właściwości umożliwiają zapobieganie uszkodzeniom spowodowanym przez promieniowanie UV.

Jednym z najbardziej interesujących przykładów preparatów, stanowiących doskonałe źródło związków flawonowych jest ekstrakt z miłorzębu japońskiego, który dzięki wysokiej zawartości rutyny, zapobiega kruchości naczyń włosowatych. Z tego właśnie powodu wykorzystuje się go w kosmetykach opracowanych dla skóry z problemami naczyniowymi oraz maściach zapobiegającym powstawaniu żylaków.

Czasami możemy spotkać się z określeniem, że flawonoidy są „eliksirem młodości”, ponieważ wpływają korzystnie na biosyntezę kolagenu, poprawiając stan tkanki łącznej oraz wygląd skóry. Poprzez hamowanie aktywności niektórych enzymów w głębszych warstwach skóry, poprawiają krążenie w naczyniach krwionośnych, co sprawia, że skóra staje się odpowiednio dotleniona, odżywiona i nawilżona. Ponadto, opóźniają procesy starzenia się skóry, pomagając utrzymać zdrowy jej wygląd.

Stosowanie w medycynie

Flawonoidy, dzięki ich wielokierunkowemu działaniu, między innymi przeciwalergicznemu, przeciwobrzękowemu i przeciwgorączkowemu, znalazły obszerne zastosowanie w medycynie. Te cechy w połączeniu z właściwościami antybakteryjnymi i przeciwgrzybiczymi sprawiają, że fitozwiązki, z powodzeniem mogą być stosowane u dzieci w przypadku częstych infekcji, grypy czy alergii, ponieważ hamują syntezę histaminy, odpowiedzialną za powstawanie stanów zapalnych w organizmie. Spożywanie dużej ilości owoców, warzyw oraz ziół, w których zawarta jest największa ilość bioflawonoidów, polecane jest w stanach zapalnych gardła i migdałków, z którymi często borykają się najmłodsi. Poniżej przedstawiamy inne zastosowania tych związków pochodzenia roślinnego w medycynie.

Działanie przeciwnowotworowe

Od lat 70. XX wieku prowadzone są badania naukowe, które dostarczają dowodów na przeciwnowotworowe działanie flawonoidów. Eksperymenty wykazały, że te roślinne związki obniżają aktywność substancji kancerogennych i mutagennych in vitro, a także zmniejszają częstość występowania nowotworów u zwierząt doświadczalnych. Również badania epidemiologiczne dowiodły, że wraz ze wzrostem spożycia bioflawonoidów, zmniejsza się ryzyko rozwoju niektórych nowotworów u ludzi. Działanie przeciwnowotworowe tych związków wynika ze zdolności do blokowania biotransformacji niektórych związków i hamowania proliferacji komórek, przez co nie dochodzi do namnażania komórek nowotworowych.
Stwierdzono, iż dieta bogata we flawonoidy, a szczególnie izoflawony, mniejsza ryzyko powstawania nowotworów hormonozależnych – raka piersi u kobiet oraz prostaty u mężczyzn. Możliwe jest także prewencyjne oddziaływanie w nowotworach głowy, szyi i tarczycy. Picie naparu z zielonej herbaty powiązane jest z mniejszym ryzykiem zachorowania na raka płuc, a spożywanie cebuli i jabłek, czyli głównych dwóch źródeł kwercyny, niweluje prawdopodobieństwo wystąpienia raka żołądka, piersi, prostaty oraz płuc. Co więcej, osoby umiarkowanie pijące wino, charakteryzują się mniejszym ryzykiem nowotworu endometrium, przełyku, jelita grubego czy żołądka.

Mimo że działanie przeciwnowotworowe związków flawonowych nie jest dokładnie poznane, upatruje się w nich sposobu zapobiegania i leczenia raka. Niektóre, dokładniej przebadane flawonoidy, jak choćby kwercyna, są w fazie badań klinicznych. Jednak uznaje się, że przy obecnym wzroście spożycia owoców i warzyw, bioflawonoidy z diety, stanowią istotny czynnik zmniejszający ryzyko zachorowania na nowotwór.

Flawonoidy a cukrzyca

Cukrzyca pojawia się w wyniku upośledzenia wydzielania insuliny przez komórki beta trzustki lub jako konsekwencja spadku wrażliwości komórek na insulinę. W badaniach wykazano, że niektóre z bioflawonoidów posiadają działanie przeciwcukrzycowe, ponieważ stymulują wydzielanie i syntezę insuliny, a także zapobiegają gwałtownemu wzrostowi poziomu glukozy we krwi po posiłku. Co ważne, te roślinne związki chronią także organizm przed powikłaniami cukrzycy, na przykład przed pojawieniem się zaćmy.

Wpływ na układ nerwowy

Według naukowców, zajmujących się badaniem związków flawonowych, posiadają one znaczny wpływ na układ nerwowy i możliwe jest ich zastosowanie w profilaktyce oraz leczeniu chorób neurodegeneracyjnych związanych ze starzeniem się organizmu – choroby Parkinsona, Alzheimera oraz demencji. Dieta bogata w bioflawonoidy przyczynia się do wyraźnej poprawy funkcji poznawczych, prawdopodobnie z uwagi na ochronny wpływ na neurony oraz przyspieszenie ich regeneracji. Choroby neurodegeneracyjne są wywołane, między innymi, przez reaktywne formy azotu i tlenu, a flawonoidy wychwytują je i neutralizują, zmniejszając uszkodzenia komórek nerwowych wywołane utlenianiem.

Związki flawonowe a AIDS

W procesie leczenia AIDS kluczowe jest ograniczenie namnażania wirusa w organizmie. Bioflawonoidy mogą stać się bardzo ważnym elementem terapii, ponieważ hamują wnikanie wirusa do wnętrza komórek gospodarza oraz aktywność wirusowego białka, odpowiedzialnego za namnażanie wirusa.

Układ sercowo – naczyniowy

Liczne badania epidemiologiczne wykazały, że dieta bogata w duże ilości flawonoidów, na przykład cztery kubki zielonej herbaty dziennie, działa pozytywnie na stan układu krwionośnego. Jedno z nich dowiodło pozytywny wpływ spożycia tych związków z dietą na zmniejszenie ryzyka śmierci w wyniku zawału u dorosłych Amerykanów o 18% w porównaniu z grupą o małym spożyciu bioflawonoidów.

Zjawisko tak zwanego francuskiego paradoksu, także potwierdza rolę związków flawonowych. Jak wiemy, francuska dieta obfituje w tłuszcze, zwłaszcza masło, jednak Francuzi rzadko chorują na miażdżycę. Najprawdopodobniej odpowiedzialna jest za to dieta bogata we flawonoidy z owoców, warzyw oraz czerwonego wina, które przeciwdziałają utlenianiu cholesterolu LDL, jego odkładaniu się w ścianach tętnic oraz zwiększają stężenie „dobrego” cholesterolu HDL. Te związki roślinne, w połączeniu z witaminą C, uelastyczniają i wzmacniają naczynia krwionośne oraz zapobiegają sklejaniu się płytek krwi, dzięki czemu zapobiegają powstawaniu żylaków i zatorów. Dzięki oddziaływaniu flawonoidów na enzymy, dochodzi do obniżenia ciśnienia krwi, a także łagodzenia skurczów naczyń krwionośnych.

Bardzo ciekawą i intrygującą rośliną, bogatą w bioflawonoidy o dużych możliwościach prewencji miażdżycy jest tarczyca bajkalska, która stosowana jest w tradycyjnej medycynie chińskiej.

Na wątrobę

Niektóre flawonoidy, zwłaszcza sylimaryna, której doskonałym źródłem jest ostropest plamisty, wykazują działanie hepatoprotekcyjne, czyli ochronne na wątrobę oraz stymulują ją do procesów regeneracyjnych.

Zapotrzebowanie na flawonoidy

Niedobór bioflawonoidów w organizmie człowieka objawia się najczęściej zwiększoną skłonnością do pękania naczyń włosowatych, tworząc w ten sposób sińce i wylewy podskórne, a także rozszerzonymi naczyniami włosowatymi na nogach i twarzy.
W celu leczenia i zapobiegania wystąpieniu takich objawów, zaleca się spożywanie od 1 do 2 gramów flawonoidów dziennie.
Zwiększone zapotrzebowanie na związki flawonowe wzrasta w przypadku prowadzenia stresującego trybu życia, u osób często opalających się na słońcu czy w solarium, podczas palenia papierosów i przebywania w zadymionych pomieszczeniach, u osób pijących znaczne ilości alkoholu, przy nieregularnym spożywaniu posiłków, jak również u osób z osłabionym systemem odpornościowym oraz problemami z układem krążenia.

Skutki uboczne

Należy pamiętać o tym, że zarówno niedomiar, jak i nadmiar bioflawonoidów w diecie, działa niekorzystnie na człowieka. Związki te w dużych dawkach mogą wchodzić w niebezpieczne interakcje z witaminą C, kwasem foliowym oraz witaminą E, a także zaburzać prawidłową pracę tarczycy poprzez obniżenie dostępności jodu. Flawonoidy spożyte w nadmiarze potrafią również zaburzać procesy metaboliczne oraz wpływać negatywnie na transport leków w organizmie człowieka.
Niektóre substancje należące do związków flawonoidowych, posiadają aktywność estrogenową, stąd wykazują korzystne działanie na kobiety w okresie okołomenopauzalnym, łagodząc objawy związane z wahaniami poziomu hormonów. Jednak właśnie z tego samego powodu nie powinny być one stosowane przez mężczyzn oraz kobiety przed okresem menopauzy, ponieważ przyczyniają się do stanu hormonalnego, nazywanego dominacją estrogenu, który jest niekorzystny dla obu płci.
Zbyt duża ilość flawonoidów może mieć szkodliwy wpływ na dziecko w okresie płodowym oraz, w skrajnych przypadkach, wywoływać ostrą białaczkę szpikową u niemowląt, dlatego też stosowanie tych związków roślinnych odradza się kobietom w ciąży oraz podczas karmienia piersią.

Preparaty

W związku z coraz większym zainteresowaniem terapiami związkami o pochodzeniu naturalnym oraz z obszernym biologicznym działaniem związków flawonowych rośnie ilość suplementów diety, zawierających te substancje. Najpopularniejsze składniki takich preparatów to wyciągi z owoców i kwiatów głogu, ginkgo biloba, kwiatów lipy i czarnego bzu oraz ekstrakt z karczocha czy grapefruita. Ponadto prawie każdy sklep z suplementami diety oferuje Bioflawonoidy cytrusowe w postaci kompleksu standaryzowanych związków, które pozyskuje się z owoców cytrusowych, takich jak mandarynki, cytryny, limonki czy pomarańcze.
Właśnie taki, w pełni naturalny skład posiadają Bioflawonoidy cytrusowe firmy Solgar czy flawonoidy producenta – SuperFlavon, który oprócz wyciągu z owoców cytrusowych posiada ekstrakty z buraka ćwikłowego, granatu, aronii czy czarnej porzeczki. Preparaty te posiadają wśród klientów dobre opinie oraz pozwalają w wygodny i prosty sposób uzupełnić niedobór bioflawonoidów w organizmie. Mimo, że ich cena wynosząca średnio 70 zł za 100 kapsułek nie jest zbyt niska, to spożywając je mamy pewność, że są to produkty w pełni ekologiczne, bez zbędnych dodatków.

Opinie

Osoby dostarczające wymaganą ilość związków flawonowych do organizmu, szczególnie w postaci naturalnej – warzyw czy owoców – zauważają wyraźną poprawę samopoczucia. Dzięki temu, że flawonoidy podtrzymują działanie adrenaliny, usuwają uczucie zmęczenia, znużenia oraz sprawiają, że czujemy się rześko i nie męczymy się szybko. Dieta bogata w te fitozwiązki jest świetnym rozwiązaniem dla osób w każdym wieku, którzy chcą dbać o swoje zdrowie, wspomóc odporność, wzmocnić organizm, a także poprawić jakość życia.

Dlaczego stosowanie bioflawonoidów w ich postaci naturalnej jest skuteczniejsze?

Wiele wykonanych badań potwierdza, że stosowanie flawonoidów, które zawarte są w roślinach lub preparatach naturalnych z tych surowców, wykazuje zdecydowanie mocniejszy wpływ na organizm niż czyste, wyizolowane związki flawonoidowe. Ma to związek z tak zwanym działaniem synergistycznym – co oznacza, że jeden składnik potęguje, wzmacnia wpływ drugiego. Jeśli składniki zastosujemy oddzielnie to ich oddziaływanie byłoby znacznie słabsze, niż stosowanie ich razem, w grupie. Z tego właśnie powodu lepiej przyjmować bioflawonoidy w ich naturalnej postaci.

Jak korzystać z dobrodziejstw flawonoidów?

Flawonoidy w sposób naturalny są częściej ludzkiej diety. Niestety, wraz z postępem cywilizacyjnym, spożywamy coraz więcej żywności przetworzonej, a coraz mniej naturalnej. Stąd postulat, aby jeść warzywa i owoce pięć razy dziennie, jest zwłaszcza z punktu widzenia podaży związków flawonowych, bardzo ważny.
Suplementy, które znaleźć możemy w aptekach czy sklepach ze zdrową żywnością powinny być traktowane jako dopełnienie diety, z uwagi na to, że przesada w ich przyjmowaniu może wpłynąć negatywnie na nasze zdrowie. Dieta bogata kolorowe, najlepiej świeże owoce i warzywa może tymczasem uchronić nas przed cukrzycą, rakiem, demencją czy chorobami serca.

Post Flawonoidy – właściwości, działanie i zastosowanie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Pozyskiwanie

Sól ta wydobywana jest w kopalni Khewra u podnóża wyniosłych Himalajów, w rejonie Karakorum w Pakistanie, gdzie miliony lat temu znajdował się słony ocean, który został wysuszony przez promienie słoneczne. Pozostały po nim ogromne, leżące głęboko pod ziemią złoża soli, która dzięki temu, że wyschła w sposób naturalny, nie posiada zanieczyszczeń oraz nie jest czyszczona chemicznie. Obecnie wydobywana jest z dna oceanicznego ręcznie, w tradycyjny sposób – poprzez płukanie wodą oraz suszenie. Jest to metoda konwencjonalna, która nie wymaga stosowania ładunków wybuchowych. To właśnie te aspekty mają sprawiać, iż sól himalajska działa lepiej na organizm człowieka niż „zwykła” sól kuchenna.
Długotrwała ekspozycja na promienie słoneczna podczas parowania sprawiła, że sól himalajska zmagazynowała energię słoneczną w postaci fotonów. Im dłuższa ekspozycja na słońce, tym więcej światła zostaje zmagazynowane w pokarmie i wyższa jakość pożywienia. Sól pochodząca z Himalajów jest pod tym względem, bez wątpienia, rekordzistką.

Rodzaje

Niewiele osób wie, że zyskująca na popularności sól himalajska występuje w wielu barwach. Kryształy soli z kopalni Khewra mogą być przezroczyste lub przyjmować różne kolory – od białego przez różowy i czerwony, aż do ciemno fioletowego, wręcz czarnego. Różne rodzaje soli wynikają przede wszystkim z zawartości dodatkowych pierwiastków. Należy jednak zwrócić uwagę, że bardzo istotną rolę w percepcji wzrokowej odgrywa wielkość kryształów soli, na przykład drobnoziarnista sól o zabarwieniu różowym będzie nieodróżnialna od zwykłej soli kuchennej.

Różowa

Różowa sól himalajska stanowi najpopularniejszą i powszechnie znaną odmianę soli pochodzącą z Himalajów. Swoją unikalną barwę zawdzięcza  obecności tlenku żelaza – im więcej znajduje się go w soli, tym jej kolor staje się bardziej intensywny. Warto również podkreślić, że im większe kryształy soli, tym zdaje się ona być bardziej różowa. W przypadku drobnoziarnistej soli himalajskiej barwa różowa jest niemal niezauważalna.

Biała

Sól himalajska posiada szeroki zakres barw, który wynika z określonej ilości mikro- i makroelementów, a także dominującego materiału. W białej soli jest to wapń, który jest podstawowym budulcem zębów oraz kości.

Czarna

Czarna sól himalajska przybiera różne odcienie: od „brudnego” różu poprzez ciemny fiolet, kończąc na barwie czarnej. Za jej niecodzienny kolor odpowiada przede wszystkim duża ilość żelaza. Obecność w niej siarkowodoru, siarczanów sodu oraz siarczków żelaza sprawia, że czarna sól wydobywana u podnóży Himalajów, posiada charakterystyczny jajeczny, siarkowy zapach, wysoko ceniony przez smakoszy kuchni indyjskiej.
Od paru lat ten rodzaj soli himalajskiej odnosi sukcesy także w kuchni wegańskiej, w której wykorzystywany jest jako przyprawa, umożliwiająca tworzenie smacznych potraw, w których powinien być wyczuwalny smak jajek, jednak bez ich udziału, na przykład tofucznica, czyli potrawa wykonana na tę samą modłę co jajecznica, jednak przy użyciu tofu – produktu sojowego. Dodatek kurkumy zapewnia jej żółty kolor, natomiast kala namak, jak również nazywana jest czarna sól himalajska, nadaje tofucznicy jajeczny zapach.

Właściwości

Nieprzetworzony sód, którego ilość w soli himalajskiej jest największa spośród występujących w niej pierwiastków, odpowiada za istotne właściwości tej przyprawy. Odpowiednia ilość soli w diecie umożliwia utrzymanie równowagi osmotycznej w organizmie, reguluje objętość krwi, a przez to również jej ciśnienie oraz chroni nasz organizm przed odwodnieniem. Ponadto, pierwiastek ten razem z chlorem i potasem, odpowiada za równowagę kwasowo – zasadową oraz bierze udział w prawidłowym przekazywaniu impulsów nerwowych.

Skład mineralny

Sól himalajska, bez względu na barwę, zawiera w swoim składzie bogactwo minerałów pozytywnie wpływających na organizm człowieka. W kryształkach soli znajdują się 84 pierwiastki występujące w formie rozproszonej (koloidalnej), dzięki czemu są dużo bardziej przyswajalne przez organizm. W soli z Himalajów można znaleźć minerały, takie jak magnez, wapń, potas, chrom, fosfor, sód, żelazo, mangan, selen, brom oraz cynk.
Z uwagi na wiele cennych pierwiastków, jakie zawiera ta sól, można dojść do wniosku, że posiada ona naprawdę sporo dobroczynnych minerałów. Należy jednak pamiętać, że większość z nich znajduje się w soli himalajskiej wręcz w śladowej ilości, a dodatkowo, oprócz nich przyprawa ta zawiera również niewielkie ilości ołowiu, rtęci czy irydu, które w nadmiernych ilościach mogą szkodliwie wpłynąć na nasze zdrowie.

Działanie i zastosowanie

Ta przyprawa o właściwościach prozdrowotnych znana jest jako środek przyjmowany nie tylko do wewnątrz, ale także zewnętrznie. Sól himalajska używana jest również jako budulec lamp solnych do jonizacji powietrza. Efektywnie podnoszą one poziom jonów ujemnych w pomieszczeniach, których pozytywne działanie można odczuć przebywając nad morzem czy zwiedzając groty solne. Z uwagi na piękną, regularną strukturę i wyjątkową barwę, bardzo dobrze prezentuje się w przezroczystej, szklanej doniczce, pełniąc funkcję dekoracyjną różnych pomieszczeń.

Sól himalajska, dzięki obecności bardzo wielu różnorodnych makro- i mikroelementów, posiada bardzo szerokie i dobroczynne działanie na organizm człowieka.

Zastosowanie w medycynie

Bogactwo minerałów zawartych w tej soli, korzystnie oddziałuje na kości i zęby, które stają się mocniejsze i zdrowsze.
Przyprawa ta wspomaga leczenie kamicy nerkowej i żółciowej, a także procesy regeneracji stawów oraz mięśni, dzięki czemu zapobiega reumatyzmowi. Już jedna bryłka różowych kryształków potrafi oczyścić powietrze z kurzu, alergenów oraz toksyn, które negatywnie oddziałują na nasz organizm. Różnorodne zalety soli himalajskiej sprawiają, że warto stosować ją w codziennej diecie.

Nawodnienie na najwyższym poziomie

Bezustannie jesteśmy namawiani do picia większej ilości wody – i bardzo słusznie. Co, jeśli do szklanki przegotowanej, letniej wody dodamy odrobinę soli himalajskiej? Tak przygotowany napój, wypity w godzinach porannych, przed śniadaniem, rewelacyjnie nawodni organizm, dużo lepiej niż sama woda oraz poprawi jego funkcjonowanie, dzięki sporej dawce minerałów, elektrolitów i niezbędnych pierwiastków, zawartych w soli. Jest to szczególnie istotne u osób aktywnych fizycznie oraz sportowców.

Na odporność

Wykorzystanie soli pochodzącej z Himalajów, dzięki obecności w niej cynku i selenu, znacznie wzmacnia odporność, dlatego powinny ją stosować osoby, które zmagają się z częstymi przeziębieniami, grypą czy stanami zapalnymi.

Na prawidłowe trawienie i odchudzanie

Picie wody z odrobiną soli himalajskiej może okazać się bardzo pomocne w usprawnieniu procesu trawienia. Dzięki swojemu słonemu smakowi, powoduje ona aktywację ślinianek, uwalniające amylazę, która jest enzymem rozkładającym cukry złożone na cukry proste, które są następnie wchłaniane z przewodu pokarmowego. W następnym etapie trawienia, dzięki słonej wodzie, kwas solny, a także enzym trawiący białka zostają aktywowane w żołądku. Wszystko to powoduje lepsze trawienie, sprawniejszą przemianę materii oraz wspomaga procesy odchudzania.

Refluks (zgaga)

Regularne picie szklanki wody z łyżeczką soli pochodzącej z Himalajów, pomoże nam w walce ze zgagą, gdyż neutralizuje kwasowe środowisko w żołądku.

Tarczyca

Jod wchodzący w skład soli himalajskiej odpowiada za prawidłową pracę tarczycy. Hormony tarczycy nasilają metabolizm, a co za tym idzie sterują całą aktywnością życiową człowieka. Stosowanie soli himalajskiej jest zatem doskonałym, naturalnym uzupełnieniem niedoborów jodu w organizmie, na które cierpi coraz więcej osób. Sól z Himalajów może być wykorzystywana pomocniczo także w przypadku choroby Hashimoto oraz niedoczynności tarczycy, gdyż stymuluje ją do prawidłowej produkcji hormonów.

Oczyszczanie organizmu

Picie wody z dodatkiem soli himalajskiej jest coraz bardziej popularne wśród osób, którym zależy na oczyszczeniu organizmu. Do niedawna za niemal „złoty środek” uznawano wodę z miodem i cytryną, teraz jednak wiele osób decyduje się na napój z solą z Himalajów. Nie tylko oczyszcza ona wątrobę oraz eliminuje metale ciężkie obecne w organizmie, ale również pozytywnie działa na układ pokarmowy. Właśnie dlatego, coraz częściej jest polecana osobom odchudzającym się oraz w celu przywrócenia do normy układu pokarmowego po przebytym zatruciu.
Aby uzyskać jak najlepsze działanie oczyszczające, zalecane jest spożywanie przez około tydzień napoju, przygotowanego poprzez rozpuszczenie w jednym litrze letniej wody jednej czwartej łyżeczki soli z Himalajów. Dobrze jest także spożywać napój na czczo, 30 minut przed śniadaniem. Ważne, aby w trakcie kuracji dostarczać swojemu organizmowi dodatkowo od 1,5 do 2 litrów czystej wody na dobę oraz by nie spożywać dużej ilości soli w innych produktach.

Na lepszy sen

Wszystkie składniki odżywcze zawarte w soli korzystnie wpływają na nasz układ nerwowy. Sól himalajska powoduje zmniejszenie ilości hormonów stresu – adrenaliny oraz kortyzolu, a co za tym idzie wycisza, uspokaja, ułatwia zasypianie i zapewnia głęboki sen. Ponadto, w trakcie snu, organizm doskonale się regeneruje, dzięki czemu wytwarzana jest energia niezbędna do funkcjonowania organizmu. Spożywanie wody z solą z Himalajów zalecane jest osobom, które cierpią na schorzenia natury neurologicznej i przebywają w stresującym otoczeniu.

Migreny

Badania przeprowadzone przez naukowców wykazują, że powodem migren może być niedobór sodu w diecie. Spożycie szklanki wody z dodatkiem pół łyżeczki soli himalajskiej uzupełni te niedobory, a także przywróci równowagę kwasowo – zasadową organizmu. Sól pochodząca z Himalajów pomoże w ten sposób zatrzymać bóle migrenowe głowy oraz im zapobiegać. Zazwyczaj stosuje się tylko wodę z solą, ale warto dodać też sok z połowy cytryny – dzięki temu mikstura będzie dużo skuteczniejsza.

W kuchni

Sól himalajska, szczególnie ta różowa, może być z powodzeniem wykorzystywana w kuchni jako dodatek do dań oraz jako uzupełnienie w diecie niezbędnej dawki minerałów, zapobiegawczo, a także leczniczo. Z łatwością zastąpi ona sól kuchenną, w odpowiadającej jej ilości, którą większość z nas używa w kuchni. Uważa się, że smak różowej soli jest nieco bardziej intensywny, w porównaniu ze smakiem „zwykłej” soli kuchennej, dlatego poczuć go mogą także osoby o mniej wrażliwym podniebieniu.
Sól pochodząca z Himalajów doskonale wyodrębnia i podkreśla smak potraw z różnych stron świata oraz wpływa na wykształcenie ich aromatu. Dzięki niej możemy ograniczyć korzystanie z innych przypraw, zawierających substancje konserwujące. Sól himalajska znakomicie sprawdza się także jako składnik domowych napojów izotonicznych. Stosowana jest przez wielu szefów kuchni do dekoracji wykwintnych dań z powodu atrakcyjnej barwy.

Płukanka

Płukanki z soli himalajskiej, dzięki swojemu antybakteryjnemu, przeciwobrzękowemu i łagodzącemu dolegliwości bólowe działaniu, zalecane są w infekcjach gardła, nosa, ucha oraz jamy ustnej. Łatwo je przyrządzić, ponieważ wystarczy dodać jedną do dwóch łyżeczek soli do szklanki ciepłej wody. Taki środek należy stosować kilka razy dziennie, aż do ustąpienia dolegliwości.

Inhalacja

Roztwór wody i soli może być stosowany jako środek do inhalacji. Dzięki właściwościom dezynfekującym i nawilżającym, inhalacje przywracają sprawność ochronną nabłonka rzęskowego, którym wyścielone są drogi oddechowe, dzięki czemu wspomagają leczenie schorzeń górnych dróg oddechowych.
Zabiegi z wykorzystaniem soli himalajskiej są również skutecznym sposobem na pozbycie się uczucia zatkanych zatok i na odpowiednie nawilżenie przesuszonej śluzówki nosa. Inhalacja z zastosowaniem soli z Himalajów łagodzi stany zapalne zatok oraz korzystnie jonizuje bezpośrednie otoczenie tkanek.

Stosowanie w kosmetyce

Oprócz najczęstszego, kulinarnego wykorzystania soli himalajskiej, stosuje się ją także w wielu zabiegach pielęgnacyjnych. Pomagają one w sposób znaczny w zwalczaniu różnych chorób skóry, takich jak grzybica, łuszczyca i trądzik pospolity. Sól dodana do kąpieli, oprócz działania odprężającego, opóźni także procesy starzenia skóry i będzie miała korzystny wpływ na stan naszych paznokci. Terapia solą himalajską jest również polecana na opuchniętą oraz przemęczoną twarz. Może być ona także składnikiem domowych maseczek.

Okład

Sól himalajska może być także zastosowana w formie okładu na obrzęknięte lub bolące miejsca – dwie szklanki soli należy rozpuścić w ciepłej wodzie i namoczyć w niej gazę, a następnie nałożyć na problematyczną część ciała. Okłady mogą pomóc w łagodzeniu zmian wywołanych ukąszeniami owadów, a także w regeneracji mięśni po długim wysiłku fizycznym.

Kąpiel solankowa

Sól himalajską, zwłaszcza w kolorze różowym, warto dodawać do kąpieli, aby wykorzystać jej pozytywne działanie na problemy skórne, a także jej właściwości detoksykujące. Aby przygotować kąpiel w soli himalajskiej powinniśmy wsypać około kilograma soli do 4 litrów ciepłej wody o temperaturze do 37 stopni Celsjusza i poczekać aż się rozpuści. Roztwór uzupełnić ciepłą wodą. Nie należy dodawać do niej żadnych kosmetyków, takich jak olejki czy mydła, gdyż mogą one zakłócić wchłanianie się substancji. Solankowa kąpiel powinna trwać 20 – 30 minut. Po kąpieli zalecany jest półgodzinny odpoczynek i powstrzymanie się od wykonywania czynności wymagających wysiłku fizycznego.
Tak przygotowana energetyzująca kąpiel solankowa znakomicie relaksuje oraz działa odżywczo na skórę. Sól himalajska po rozpuszczeniu w wodzie emituje energię w formie drgań, przez co reguluje poziom bioenergetyczny organizmu. Pod jej wpływem następuje aktywowanie punktów energetycznych w ciele, a także odblokowanie kanałów energetycznych. Oczyszczające działanie „różowego diamentu”, jak czasami nazywana jest  różowa sól, można nawet porównać do trzydniowego postu. Odprężająca kąpiel z solą himalajską to znakomity sposób na odpoczynek po ciężkim i stresującym dniu w pracy.

Peeling

Gruboziarnista sól himalajska może być z powodzeniem stosowana jako peeling, który skutecznie i efektywnie usunie martwy naskórek, a także toksyny oraz przyspieszy proces regeneracji. Co więcej, wykonanie peelingu odświeży skórę, poprawi jej krążenie, dotleni, a także pomoże odblokować pory, pozostawiając skórę miękką i gładką. Po takim zabiegu skóra będzie lepiej przygotowana do wchłonięcia innych kosmetyków pielęgnacyjnych. Taki zabieg wspomoże także walkę z uporczywym cellulitem oraz sprawi, że skóra stanie się bardziej jędrna.
W sprzedaży z łatwością znajdziemy gotowe peelingi, ale mając tę sól w swojej kuchni, można taki kosmetyk sporządzić samodzielnie. Wystarczy do soli himalajskiej dodać olej kokosowy lub oliwę z oliwek – w ten sposób stworzymy naturalny peeling do twarzy, dzięki któremu możemy pozbyć się resztek kosmetyków i innych zanieczyszczeń. W zależności od potrzeb, możemy stosować go również na inne części ciała. Wykonanie preparatu w domu daje pewność, że w jego składzie nie znajdują się zbędne dodatki.

Dawkowanie

Mimo, że sól z Himalajów posiada w swoim składzie wiele pierwiastków mogących wpłynąć pozytywnie na nasze zdrowie, jednak nie zmienia to faktu, że każdą tego typu przyprawę należy spożywać z umiarem. Światowa Organizacja Zdrowia WHO rekomenduje, aby dzienna dawka soli dla dorosłego człowieka nie przekraczała 5 g, czyli jednej łyżeczki. Zalecenia te dotyczą spożycia soli ze wszystkich źródeł – dodawanej do potraw oraz tej znajdującej się już w produktach.

Przeciwwskazania i skutki uboczne

Najbardziej szkodliwą substancją zawartą w soli, także tej himalajskiej, jest sód. Wszystko dlatego, że stanowi on prawie 40% całego jej składu. Spożywanie sodu w dużych ilościach niekorzystnie wpływa na ciśnienie tętnicze oraz zwiększa ryzyko wystąpienia udaru mózgu czy zawału serca, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Ze spożywaniem soli himalajskiej powinny uważać zatem szczególnie osoby cierpiące na schorzenia układu krążenia czy nerek. Ponadto, jak każda sól spożywana w nadmiarze, zatrzymuje wodę w organizmie człowieka.

Cena

O ile „zwykłą” sól kuchenną możemy kupić w woreczku kilogramowym za około 1 zł, o tyle sól himalajska jest przynajmniej kilka razy droższa. Na wielu forach internetowych często zadawanym pytaniem jest, gdzie kupić sól himalajską? Obecnie nie ma większego problemu ze znalezieniem jej w sklepach ze zdrową żywnością, supermarketach, sklepach kosmetycznych stacjonarnych czy internetowych.
Jeśli weźmiemy pod uwagę ceny tej soli, to w sklepach internetowych zaczynają się one od 6 złotych za kilogram, jednak jest to najniższa z możliwych cen. Wiele zależy bowiem od tego, czy sól jest wzbogacona o inne substancje czy też nie, co nie zmienia faktu, że cena – w porównaniu z solą kuchenną – jest wysoka.

Opinie

Z solą himalajską wiąże się wiele kontrowersji i sprzecznych opinii. Niektórzy uważają, że sól wydobywana u podnóża Himalajów prawie niczym nie różni się od zwykłej soli kuchennej, gdyż tak jak ona w większości składa się z sodu. Spowodowane jest to brakiem badań naukowych i analiz chemicznych, wykazujących w sposób jednoznaczny, pozytywny wpływ soli himalajskiej na zdrowie człowieka. Wszelkie informacje dotyczące jej składu pochodzą z jednej publikacji: „Water & Salt – The Essence of Life” autorstwa dr Barbary Hendel oraz Petera Ferreira. Są to jedyne osoby, które podjęły się zbadania soli himalajskiej. Zwolennicy tej soli argumentują jednak, zgodnie z danymi pochodzącymi z książki, że zawiera ona w sporej ilości potas, wapń i żelazo, zatem makroelementy, przyczyniające się do zachowania dobrej kondycji organizmu.
Kontrowersje związane z solą himalajską dotyczą nawet samego miejsca jej wydobywania. Wedle niektórych źródeł, kopalnia Khewra, gdzie  wydobywana jest sól, znajduje się na terenie Pakistanu, lecz oddalona jest od samych Himalajów o kilkaset kilometrów, zatem używanie nazwy „sól himalajska” zdaje się być nie do końca poprawna.

Sól himalajska czy „tradycyjna” sól kuchenna?

Zarówno w soli wydobywanej z Himalajów, jak i soli kuchennej znajdują się spore ilości sodu. Ogromna różnica polega jednak na tym, że sól himalajska jest wolna od różnego rodzaju zanieczyszczeń. To produkt w 100% naturalny, który nie zostaje poddany żadnym procesom chemicznym, dlatego uznawany jest za najszlachetniejszy rodzaj soli. W przeciwieństwie do soli himalajskiej, ta kuchenna w procesie rafinacji zostaje zubożona o pierwiastki oraz zawiera sztuczny antyzbrylacz E536, który nie jest obojętny dla naszego zdrowia.

Podsumowanie

Sól himalajska stała się zaskakującym odkryciem, z którego w pełni korzysta dziś każdy, kto ma na uwadze własne zdrowie i prawidłowe odżywianie. Niegdyś na sól wydobywaną u podnóża Himalajów, mogli pozwolić sobie jedynie członkowie rodzin królewskich, a dzisiaj, w XXI wieku, z dobrodziejstw płynących z jej spożywania może skorzystać w zasadzie każdy z nas.
Warto mieć jednak świadomość tego, że obecnie na rynku można kupić „sól himalajską”, która de facto z najwyższymi górami świata – Himalajami – posiada niewiele wspólnego. Dlatego też w trakcie wykonywania zakupów warto sprawdzić, czy przypadkiem nie pochodzi ona z jednej z polskich kopalń.

Post Sól himalajska – skład mineralny, właściwości i zastosowanie pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.

Czym objawia się grzybica paznokci i co przyczynia się do jej rozwoju?

Za rozwój infekcji grzybiczej w przypadku paznokci u rąk i stóp odpowiadają patogeny z rodzaju dermatofitów, drożdżaków i pleśniowców. Pojawia się ona na skutek nadmiernego rozrostu grzyba, umiejscawiającego się pod lub na paznokciu. Bagatelizowanie objawów grzybicy paznokci sprawia, że płytka staje się coraz cieńsza i odbarwia się. Problem nie dotyczy jednak wyłącznie samej płytki paznokcia, gdyż nieleczona grzybica zaczyna rozprzestrzeniać się na dalsze obszary. Paznokieć dotknięty grzybicą zaczyna być coraz słabszy, przez co z biegiem czasu oddziela się coraz mocniej od skóry, do której jest przytwierdzony. Jak poznać, że płytka paznokciowa została zaatakowana grzybami? Z całą pewnością nie można tego przeoczyć, gdyż przybiera ona zabarwienie brązowe lub żółte. Mogą pojawić się także białe plamki na jej powierzchni, a następnie coś w rodzaju kruchego i kredowego proszku. Objęty infekcją grzybiczą paznokieć jest pofałdowany, odkształca się, może mieć nawet czarne zabarwienie. Towarzyszy temu nieprzyjemny zapach, który wynika z zakażenia paznokcia. Często pojawia się również zapalenie wałów paznokciowych, co manifestuje się zaczerwienieniem, ciepłem i bólem w zmienionym chorobowo miejscu.

Do infekcji dochodzi najczęściej poprzez zakażenie się zarodnikami grzybów. W grupie zwiększonego ryzyka są osoby korzystające z publicznych basenów, łaźni i saun. Rozwojowi infekcji sprzyjają mokre, wilgotne i ciepłe miejsca. Jeśli chodzimy w mokrych skarpetkach czy też ubieramy buty na mokre bądź wilgotne stopy, to również stwarzamy doskonałe warunki do rozwoju grzybicy. Wystarczy też użyć cudzego ręcznika/butów/skarpet/przyborów do paznokci, aby zarazić się grzybicą. Zarazić można się od członka rodziny czy też podczas wizyty w salonie pedicure/manicure, w którym to nie zostały odpowiednio wysterylizowane narzędzia.

Rozwojowi infekcji grzybiczej sprzyjają czynniki, takie jak wilgotne i ciepłe środowisko, długotrwałe kuracje antybiotyczne, cukrzyca, zaburzenia hormonalne, osłabiony system immunologiczny, choroby układu krążenia, problemy ze strony układu pokarmowego, nieprawidłowa higiena stóp i dłoni, otyłość, chemioterapia, stosowanie sterydów, niedokrwistość, źle zbilansowana dieta i nadmierna podaż cukru, podeszły wiek. Nawet ucisk na płytkę paznokcia czy nieumiejętne przycinanie paznokci może doprowadzić do rozwoju grzybicy. Grzybica paznokci bardzo często występuje w przebiegu innych stanów chorobowych, takich jak łuszczyca, niedobory pokarmowe, zapalenia skóry, liszaj płaski, zakażenia bakteryjne i choroby nowotworowe. Nieleczona grzybica paznokci prowadzi do poważnych powikłań w postaci trwałej utraty paznokcia, rozwoju bakteryjnej infekcji skóry i jej rozprzestrzeniania się na inne obszary ciała. W efekcie zarodniki grzybów mogą dostać się do krwiobiegu, przez co może dojść do zatrucia organizmu. W przypadku osób borykających się z cukrzycą, nieleczona grzybica paznokci może skutkować nawet koniecznością amputacji.

Domowe sposoby na grzybicę paznokci

Zanim sięgniemy po „leki z apteki”, wypróbujmy domowe sposoby na pozbycie się grzybicy.

Czosnek

Jako, że czosnek jest niezwykle silnym antybiotykiem o przeciwgrzybiczych właściwościach, idealnie sprawdzi się w przypadku infekcji spowodowanej drożdżakami. Wystarczy sięgnąć po kilka ząbków świeżego czosnku, po czym przecisnąć je przez praskę i dodać do powstałej miazgi oliwę z oliwek. Taką miksturę nakładamy na zmienione chorobowo paznokcie i pozostawiamy na nich na pół godziny, po czym zmywamy wodą i dokładnie osuszamy.

Soda oczyszczona

Każdego dnia warto zafundować swoim stopom kąpiel w wodzie z dodatkiem sody oczyszczonej. Wystarczy rozpuścić w ciepłej wodzie sodę (cztery łyżki na dwa litry wody). Stopy moczymy w takim roztworze przez pół godziny, po czym dokładnie osuszamy je papierowym ręcznikiem, pamiętając także o przestrzeni między palcami.

Ocet

Kąpiele można robić także z octem, najlepiej rano i wieczorem. Innym sposobem jest smarowanie zmienionych chorobowo miejsc wacikiem nasączonym w occie jabłkowym. Ważne jest to, aby był on niepasteryzowany. Po przetarciu zaleca się przytrzymać taki okład przez parę minut.

Sok cytrynowy

Okłady z soku cytrynowego równie idealnie sprawdzają się w przypadku infekcji grzybiczej. Wykazują one działanie antybakteryjne i antygrzybiczne. Wacikiem nasączonym w kwasie cytrynowym nacieramy zmienione chorobowo miejsca. Pamiętajmy jednak o tym, aby nie zmywać potem soku, ale pozostawić go do wyschnięcia.

Olejek herbaciany

W walce z grzybicą paznokci idealnie sprawdza się olejek z drzewa herbacianego. Jest on powszechnie dostępny i niezwykle skuteczny. Posiada m.in. działanie bakteriobójcze. Wystarczy nakładać niedużą ilość olejku nierozcieńczonego na zaatakowane grzybicą paznokcie i skórę wokół nich. Takie zabiegi powtarzamy trzy razy dziennie przez dwa tygodnie.

Maść o nietypowym zastosowaniu

Jeśli chodzi o domowe sposoby na grzybicę paznokci, to dosyć nietypowym jest stosowanie popularnej maści służącej do łagodzenia objawów grypopodobnych. Chodzi tutaj o Vicks VapoRub. Okazuje się być ona pomocna także w przypadku infekcji grzybiczej. Nakładamy jej niewielką ilość na umyte i osuszone zmienione chorobowo miejsce dwa razy dziennie, najlepiej rano i wieczorem.

Ziołowa kąpiel

Zioła są nieocenione do walki z grzybicą, w tym z grzybicą paznokci. Można je stosować nie tylko wewnętrznie, ale i zewnętrznie, wykorzystując np. do kąpieli. Najlepiej sprawdzają się szyszki chmielu, czarci pazur, orzech czarny, pokrzywa, skrzyp polny, rozmaryn, komosa piżmowa i aloes. Takie ziołowe kąpiele stóp działają napotnie i oczyszczają skórę z toksyn. Można także stosować napary z nich w formie okładów. Moc drzemiąca w ziołach jest naprawdę ogromna. Posiadają one właściwości przeciwzapalne, antybakteryjne, przeciwgrzybicze, łagodzące i wzmacniające. Nie tylko pomagają skórze się zregenerować, ale też zmniejszają ryzyko ponownego zainfekowania.

Bardzo pomocny przy grzybicy paznokci jest rozmaryn, który hamuje rozwój patogenów i redukuje świąd. Wystarczą nam trzy łyżki surowca na szklankę wrzątku. Podobnie można postąpić z chmielem zawierającym goryczkę o działaniu hamującym rozwój grzybów i zakażenie bakteryjne. Powstałym naparem przemywamy chorobowo zmienione obszary. Innym naparem do moczenia stóp będą rozdrobnione liście aloesu zaparzane przez 20 minut w litrze wrzątku.

Uryna

Jeśli nie mamy niczego pod ręką w przypadku grzybicy paznokci, to można wspomóc się własnym moczem. Urynoterapia w postaci kompresu na stopę także jest w stanie pomóc.

Wyciąg z pestek grejpfruta

Do walki z grzybicą paznokci można wykorzystać wyciąg z pestek grejpfruta o działaniu antyseptycznym. Hamuje on namnażanie się bakterii, wirusów i grzybów. Obfituje również w bioflawonoidy, które nie sprzyjają rozwojowi patogenów. Wyciągiem z pestek grejpfruta można skropić skarpetki i wkładkę do butów oraz wykorzystać do kąpieli stóp. Wystarczy kilkanaście kropli wyciągu na litr ciepłej wody. Moczymy w tym stopy przez co najmniej kwadrans dwa razy dziennie. Skarpetki także warto prać z dodatkiem wyciągu z pestek grejpfruta, dzięki czemu uchronimy się przed powtórnym atakiem grzybów.

Proszek do pieczenia na grzybicę?

Niektórym wyda się to dziwne, aby przy grzybicy paznokci sięgać po proszek do pieczenia, ale ma to jak najbardziej sens. W proszku znajduje się wodorowęglan sodu, czyli dobrze znana nam soda oczyszczona. W połączeniu z wodą uzyskujemy pastę, którą nakładamy na zainfekowane miejsce, a po paru minutach spłukujemy i wcieramy dowolny puder o działaniu przeciwgrzybiczym.

Olejki eteryczne i oleje

Oprócz olejku z drzewa herbacianego pomocne okazują się być także inne olejki eteryczne, a dokładniej olejek z oregano, tymiankowy i olejek goździkowy. Warto także sięgnąć po zimnotłoczony olej kokosowy.

Ekstrakt z liści oliwnych

W liściach oliwnych znajdują się substancje o silnych właściwościach grzybobójczych. Działają one także przeciwdrobnoustrojowo i wzmacniają odporność. Ekstraktem z liści oliwnych warto się zarówno suplementować, jak i stosować zewnętrznie – mieszając sproszkowane z oliwą z oliwek czy olejem kokosowym.

Płyn do płukania jamy ustnej na grzybicę stóp?

Jeśli posiadamy płyn do płukania jamy ustnej, który ma w swoim składzie substancje, takie jak mentol, tymol i eukaliptus, to można śmiało zastosować go przy grzybicy paznokci. Są to substancje o działaniu antybakteryjnym i przeciwgrzybiczym. Wystarczy pocierać zmienione chorobowo miejsca wacikiem nasączonym płynem i codziennie moczyć w nim stopy.

O czym należy pamiętać?

Bardzo ważne w przypadku grzybicy paznokci jest to, aby buty noszone w trakcie infekcji zostały wyrzucone. W ich wnętrzu cały czas mogą znajdować się patogeny, przez co może dojść do powtórnego zakażenia. Jeśli jednak z jakichś powodów nie możemy sobie pozwolić na ich pozbycie się, to mamy parę możliwości. Jedną z nich jest włożenie obuwia do foliowego worka, w którym umieszczamy dziesięcioprocentowy roztwór formaliny. Następnym krokiem jest szczelne zamknięcie woreczka i pozostawienie w nim butów na okres dwóch dni w ciepłym i suchym miejscu. Po tym czasie można wywietrzyć buty. Innym rozwiązaniem jest włożenie do butów gazy/szmatki nasączonej roztworem przygotowanym z jednej tabletki chinoksyzolu rozpuszczonego w szklance wody. Każdy but z wkładem umieszczamy w osobnej torebce foliowej, po czym szczelnie zamykamy i pozostawiamy tak na dobę. Po tym czasie wyjmujemy buty i pozostawiamy do wywietrzenia.

Do leczenia grzybicy paznokci sięga się po najróżniejsze preparaty o działaniu przeciwgrzybiczym w postaci lakierów, zasypek, żeli, maści i sztyftów. Godne polecenia jest wcieranie w zmienioną chorobowo płytkę paznokcia i skórę, aloesu – najlepiej świeżo wyciśniętego. Do stosowania miejscowego można także sięgnąć po produkty zawierające mocznik i olejek herbaciany. Pomocne okazują się być także okłady na paznokcie. Konieczna jest odpowiednia higiena stóp, rozważne stosowanie antybiotykoterapii, noszenie klapków ochronnych podczas korzystania z publicznych miejsc typu baseny czy hotelowe prysznice. Należy wystrzegać się korzystania z cudzego obuwia, noszenia butów gumowych, ciasnych i niezapewniających cyrkulacji powietrza. Niezwykle ważne jest także to, aby poddać się leczeniu zaburzeń hormonalnych i metabolicznych, jeśli takowe występują.

Paznokcie powinny być regularnie przycinane, ale niezbyt krótko, z lekko zaokrąglonymi brzegami. Ważne jest także częste zmienianie skarpetek, które najlepiej, gdyby były wykonane z naturalnych materiałów – przewiewnych i bawełnianych. Stopy myjemy mydłem szarym lub przeciwbakteryjnym raz do dwóch razy dziennie. Zawsze dokładnie wycieramy stopy i przestrzenie między palcami. Najlepiej jest także mieć zawsze w zanadrzu jakiś przeciwgrzybiczy aerozol do stóp, w razie pojawienia się objawów infekcji. Najlepsze są preparaty składające się z kilku składników o działaniu przeciwgrzybiczym, antybakteryjnym i ochronnym oraz łagodzącym podrażnienia, typu wyciągi z tymianku, eukaliptusa, z olejkami eterycznymi, zawierające triclosan czy climbazole.

Post Domowe sposoby na grzybicę paznokci pojawił się poraz pierwszy w zdrowe-sposoby.com.